Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

More documents

Recommendations

Info

geloof me, hij lijdt, Arlin. Daar zorg ik wel voor.’ Schep ik daar plezier in? Ja. Maar... Hij haalde zijn schouders op. ‘Rafel is geen vriend van me.’ Daar moest Morg om lachen. ‘Dat weet ik. En Rafel weet het ook. Zou het je verbazen te horen dat hij je niets kwalijk neemt? Je vaders dood achtervolgt hem, Arlin. Ashers zoon is overstelpt door verdriet en ondergedompeld in berouw om het verlies van Rodyn Garrick.’ Hij lachte opnieuw. ‘Wanneer hij tenminste niet schreeuwt.’ Dit was makkelijker als hij Morg niet aankeek, dus hield hij zijn blik strak op de torens van Elvado in de verte gericht. ‘Geloof me, meester, wat Rafel voelt, betekent niets voor me. Híj betekent niets voor me. Hij is tenslotte maar een Olken, niet meer dan een stuk vee. Hij is inferieur... en een leugenaar.’ ‘Werkelijk?’ spotte Morg. ‘En toch heb ik hem boven jou verkozen om me te huisvesten. Vertel me dat je teleurgesteld bent, Arlin. Vertel me hoe geschokt je was toen ik jou links liet liggen en hem als gastheer koos.’ Hoe kan ik? Ik ben nog nooit in mijn leven zo opgelucht geweest. ‘Meester...’ Morgs hand raakte zijn achterhoofd. Rafels brute kracht maakte dat de klap pijn deed. ‘Kijk me áán, Arlin Garrick, en vertel me dat ik gelijk heb.’ Langzaam, opnieuw met een bonzend hart, draaide hij zich om en keek de magiër aan. Was dit het? Het moment van zijn dood? Als dat zo is, zal ik niet als lafaard sterven. Ik ben een Garrick, en een Garrick smeekt niet. ‘Dat kan ik niet. U weet dat ik dat niet kan.’ ‘Arlin, Arlin.’ Morgs zachte lachje was angstaanjagend. ‘Je bent waarlijk een Doraan. Zo trots. Zo arrogant. Dat heb ik gemist. Het is veel te lang geleden sinds ik in het gezelschap van iemand van mijn eigen soort heb verkeerd.’ Onzeker staarde Arlin hem aan. Dit was een Morg die hij nog niet eerder had gezien. Tijdens hun reis door het troosteloze, verwoeste land dat tussen hen en het verloren Dorana lag, hier een man oppikkend, daar een vrouw, waarbij hij had moeten toezien hoe die arme zielen die een deel van Morgs versplinterde wezen bevatten stierven, was de magiër afstandelijk gebleven. En hoewel Morg zijn gevangenen sinds hun aankomst op dit landgoed goed in de gaten had gehouden, had hij nog geen woord gesproken, behalve om bevelen te 18
geven of bezweringen uit te spreken. Deze Morg was... een verrassing. En hoewel hij bang was, was hij ook nieuwsgierig. Hij borrelde over van vragen die hij nooit gedacht had te zullen stellen. Maar nu Morg in een spraakzame bui leek te zijn, waagde hij een klein risico. ‘Betekent dat dat ik een vraag mag stellen, meester?’ Morg hief zijn gezicht op naar de fletse zon. ‘Ja, Arlin. Dat mag je. En aangezien ik in een edelmoedige bui ben, geef ik misschien zelfs antwoord.’ Het was verontrustend om de kleine veranderingen in Rafels gezicht te zien nu een andere intelligentie het lichaam van de Olken beheerste. Een opgetrokken wenkbrauw hier, een tot een sneer opgekrulde lip, een neiging van het hoofd... Zelfs zijn stem was veranderd. Minder bruusk. Zalvender. Er was geen teken van pijn in hem te bespeuren. Vergeet Rafel, dwaas. Vergeet hem en zijn geschreeuw. Beschouw hem als dood. ‘Meester, is er echt niemand van ons over, behalve de afstammelingen van de magiërs die Dorana samen met Barl zijn ontvlucht?’ Morg liet zijn vingers door zijn haren glijden, een sierlijk gebaar dat een grote tegenstelling vormde met Rafels boerse kracht. ‘Je hebt het mis, weet je,’ zei hij mijmerend. ‘Rafel heeft nooit gelogen. Hij had geen idee van de kracht die hij bezat. Zijn vader had het geheimgehouden. Als je zijn verbolgenheid – zijn woede – daarover kon voelen...’ Weer een lachje. ‘Je zou bijna medelijden met hem krijgen.’ Arlin had geen zin om over Rafel of zijn onnatuurlijke vader te praten. ‘Nou, als u zegt dat hij de waarheid sprak, dan geloof ik dat uiteraard. Meester... de Doranen?’ Morgs gezicht verstrakte en hij tut-tutte ongeduldig. ‘Wat doen die ertoe?’ ‘Omdat de magiërs van Dorana deel van mij uitmaken, meester. Sommigen van hen waren mijn verre verwanten. Ik dacht altijd dat als ik deze plek ooit zou bereiken, ik misschien iemand zou tegenkomen wiens gezicht op het mijne leek.’ ‘Verwanten?’ Morg schudde zijn hoofd. ‘Die zijn onbelangrijk, Arlin. Je hebt niets gemist. En, nee. Niemand heeft het overleefd.’ Hij deed zijn best om zijn teleurstelling te verbergen. ‘Meester... nog een vraag?’ Morg zuchtte. ‘Als het echt moet.’ 19
Page 1 and 2: 1 Omdat hij een Doraan was, en een
Page 3 and 4: ereikten ze Elvado, de stad van mag
Page 5 and 6: teit er al uit geslagen voordat ik
Page 7: Toen Morg Sarle Baden was, was hij

Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?