Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

More documents

Recommendations

Info

De ochtend na de moord op Sarle Baden had Morg hem bevolen te knielen. Toen, met een blik op Fernel Pintte, die idioot Gans Martin en de anderen, allen geketend en gekneveld, had hij geglimlacht. ‘Jij bent een Doraan, Arlin. Ik zou jou niet behandelen zoals dit vee. Je mag achter me rijden, ongeketend – vooropgesteld dat je je gedraagt. Beloof je dat?’ Hij was geen dwaas. Toen hij gehoorzaamheid zwoer en in Rafels arrogante gezicht staarde, was er niets te bekennen geweest van de man wiens lichaam Morg had gestolen. Maar toen Morg gebaarde dat hij moest opstaan, had hij gemeend een glimp op te vangen van iets bekends en wanhopigs in de donkere Olkense ogen van de magiër. Kwaad op zichzelf had hij de vlaag van medelijden onderdrukt en niet meer naar Rafel gezocht. In de vijf maanden die volgden, leidde Morg hen door de woestenij achter de Bergen van Barl, vaak lukraak, naar het scheen, maar altijd in de richting van het noorden, mijl na mijl, over braakliggende velden, door bossen en over traag stromende rivieren. Wanneer er dorpen of stadjes op hun weg lagen, ging Morg er met een grote boog omheen. De paar zielen die ze tijdens hun reis tegenkwamen die niet waren opgeroepen, werden gevangengenomen en aan Pintte en de rest vastgeketend. En de zielen die wél waren opgeroepen? De mensen die Morg met mysterieuze rituelen naar zich toe riep omdat ze een klein, versplinterd stukje van hem in zich droegen? Die mensen doodde hij. Twee keer waren de bezetenen in de nacht naar hen toe gekomen, verwilderd en half buiten zinnen, en één keer had de magiër een man opgespoord, als een jachthond die de doodsangst van zijn prooi rook. Of misschien rook hij alleen zichzelf. Riep hij zichzelf, van kwaad naar kwaad. Elke keer zoog Morg zijn slachtoffers leeg, om vervolgens verder te trekken, maar op de plek waar hij Sarle Baden had achtergelaten, het oude, gebroken lichaam van de Doraan had laten liggen om weg te rotten, had hij Rafel niet achtergelaten. En met ieder nieuw slachtoffer, met ieder nieuw opgeslokt stukje van zichzelf, werd Morg sterker en zelfverzekerder. Uiteindelijk – verwilderd, vuil en uitgeput – bereikten ze het verloren Dorana, dat bijna mythische land waar zijn overleden vader zijn leven lang naar had gesmacht. En vierentwintig dagen na het passeren van de bijna uitgewerkte magische grens van zijn oude vaderland 12
ereikten ze Elvado, de stad van magiërs, Dorana’s bakermat van kennis. Het was een ruïne, verwoest tijdens de grote magiërsoorlog, en nooit herbouwd. Er was niemand overgebleven om hem te herbouwen. ‘Ik heb iedereen gedood die me tegenwerkte,’ zei Morg achteloos. Hij haalde zijn schouders op. ‘Het was beter zo. Ik werk het beste alleen.’ Arlin reed met gesloten ogen door de spookachtige stilte. Onaangedaan door de lichtzinnige vernietiging van Elvado bracht Morg zijn gevangenen naar een oud, met magie overeind gehouden landhuis op zo’n tien mijl afstand van de stad. ‘Mijn vroegere en toekomstige thuis,’ noemde hij het. Daar zette hij hen aan het luchten en schoonmaken van de kamers en de gangen, het opruimen van het terrein rond het huis, en het op orde brengen van de velden en boomgaarden. Het was Arlin verboden om magie te gebruiken, dus zwoegde hij zij aan zij met de andere gevangenen, en zorgde ervoor dat hij zijn gekwetste gevoelens verborgen hield. Negen dagen later, vlak na zonsopkomst, arriveerde er opnieuw een hersenloze ziel, gehoor gevend aan Morgs oproep als een hond die gehoorzaamt aan het schrille fluitje van zijn meester. En nu was de man stervende. Deze was jong, zijn kindertijd ternauwernood ontgroeid, met lichtbruin haar, een slappe, met perzikachtig dons bedekte kin en een stem die in zijn keel bleef steken... maar tegen de tijd dat Morg met hem klaar was, had hij het, net als de anderen, luidkeels uitgeschreeuwd. Arlin voelde onwelkome vingers aan zijn mouw plukken, die hem uit zijn herinneringen en wrange overpeinzingen rukten. ‘Arlin.’ Het gefluister kwam van Fernel Pintte, die erop stond hem met een walgelijke familiariteit te behandelen – en zo bang voor Morg was dat hij geen angst voor iemand anders meer overhad, zodat er geen manier was om zijn familiare houding de kop in te drukken, tenzij hij hem vermoordde. Maar Fernel Pintte vermoorden was geen optie. Morg had hem ergens voor nodig, dus moest Pintte in leven blijven. ‘Arlin!’ Hij rukte zijn arm los. ‘Wat?’ Fernel Pintte was er slecht aan toe. Na al die zware maanden in gevangenschap was hij niet meer dan een verzameling botten, gehuld in rimpels van vaalgele huid. Als Olken, en dus inferieur, werd hij, al had 13
Page 1: 1 Omdat hij een Doraan was, en een
Page 5 and 6: teit er al uit geslagen voordat ik
Page 7 and 8: Toen Morg Sarle Baden was, was hij
Page 9 and 10: geven of bezweringen uit te spreken

Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?