Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

More documents

Recommendations

Info

hij zijn nut, niet zachtzinnig behandeld. ‘Arlin,’ fluisterde Pintte. ‘Hoeveel sterker zal dit nieuwe slachtoffer de magiër maken?’ ‘Hoe moet ik dat weten?’ zei hij, zijn stem zorgvuldig gedempt houdend. ‘Waarom vraag je het hem zelf niet?’ Fernel Pintte kromp ineen alsof hij met een zweep was geslagen. ‘Je bent een hufter.’ ‘Pintte, hou je bek,’ zei hij ongeduldig. ‘Denk je dat hij je ratelende tong niet hoort omdat hij iemand aan het vermoorden is?’ Pintte kromp opnieuw ineen en hield zijn mond. Ze stonden in de ondergrondse kamer van het huis die Morg voor zijn magische slachtpartijen had uitgekozen. Om een of andere reden wilde de magiër dat ze getuige waren van deze monsterlijke moorden; hij, Fernel Pintte, de andere drie Olken, van wie hij nooit de moeite had genomen hun namen te onthouden, en Rafels idiote vriend Gans. Hij had geen idee waarom Morg die halvegare in leven hield. Tenzij het is om Rafel te kwellen. En het zou hem ongetwijfeld kwellen, als hij werkelijk nog in leven en bij zinnen was in de kooi van zijn lichaam. Maar daar ga ik niet wakker van liggen. Als iemand het verdient om te worden gekweld, is het Rafel. En waarom zou Morg genadig zijn? Rafels vader heeft hem vermoord. Hij zint waarschijnlijk op zoete wraak. De huid hing nu in vellen aan perzikwangs naakte lijf, rottende repen mensenhuid die van met bloed en pus bedekte spieren gleden alsof hij een lijk van al een week oud was. Pintte stond te kokhalzen. Dat deed hij altijd in dit stadium. Rafels halvegare vriend knorde als een varken. De anderen hielden hun maag in bedwang, maar snotterden. Huilden. Maar goed dat ik uit harder hout ben gesneden. Als laatste overlevende Doraan op deze door Barl verlaten plek heb ik een eer hoog te houden. Morgs gestolen gezicht was een masker van lichamelijk plezier terwijl hij een nieuw verloren geraakt en teruggevonden stukje van zijn versplinterde ziel verslond. Als hij tenminste een ziel had. Als hij tenminste menselijk was. Wist hij zelf hoeveel stukjes van hem zich nog ergens in de wereld bevonden, wachtend om te worden gevonden en geoogst? Als hij het wist, had hij het er nooit over. Morg zei sowieso erg weinig – in ieder geval weinig zinnigs – en Arlin wist wel beter dan brutale vragen te stellen. Zeker aan deze zwarte magiër. Want wat ik ook ben, ik ben geen dwaas. En vader heeft mijn brutali- 14
teit er al uit geslagen voordat ik zes was. Fernel Pintte begon binnensmonds en hijgend te kreunen. ‘Maak het af, in Barlsnaam, maak er een éínde aan.’ Pintte was een worm, maar zelfs wormen konden gelijk hebben. Morgs wellustige dralen bij wat in feite een eenvoudige, ongecompliceerde taak was, was weerzinwekkend. Obsceen. Ik weet waarom we hier zijn. Hij herinnert ons eraan dat we zijn bezit zijn. Zijn slaven. We mogen niet vergeten, wakker of slapend, dat we nog ademen omdat het hem behaagt. En zodra we hem niet meer behagen... Eindelijk dood – wat een zegen – gleed de jongeman uit Morgs omhelzing en raakte de stenen vloer met een nat, soppend geluid. Pintte kokhalsde weer en wendde zich af. Arlin negeerde hem en had alleen oog voor Morg. De magiër stond schokkend en trillend met zijn ruggengraat en schouders tegen de muur gedrukt. De koele lucht in de kamer raspte in zijn keel terwijl hij zijn teruggewonnen krachten absorbeerde. Net als de vorige keren gebeurde er iets vreemds met zijn gezicht, een afwisseling van gelaatstrekken. Morgs en Rafels gezicht op een vreemde manier met elkaar verenigd. Blauwe ogen die bruine maskeerden, een neus die tegelijkertijd recht en krom was. Alsof de geest in het lichaam niet zeker wist welk gezicht het moest dragen. Toen kwam de geest tot rust en daar was Rafel weer. Min of meer. Morg rekte zich schaamteloos uit, zich schijnbaar totaal onbewust van de bloederige vegen op zijn bosgroene zijden tuniek met de knopen van goud en obsidiaan. Hij had Rafels haar laten groeien, zodat het als een dik, zwart gordijn tot op zijn schouders hing. Bijzonder opvallend. Rafel vond het vast vreselijk. ‘Pintte,’ zei hij met een slaperige glimlach naar het lichaam van perzikdons. ‘Ruim dit op met je vrienden. En wanneer jullie klaar zijn, kunnen jullie het karkas schoonmaken en bereiden voor aan het spit. Arlin, loop met me mee.’ Bij het zien van Morgs wenkende vinger liet Arlin Pintte en de andere Olken aan hun smerige taken over en ging naast de magiër lopen, een privilege dat hem was vergund omdat hij een Doraan was, een nieuw speeltje, en een soort van familie. En omdat hij weet dat hij niets van me te duchten heeft. Ze wandelden de stinkende kamer uit, door een brede gang en een trap op naar de begane grond van het landhuis. Van daaruit liepen ze door de weerkaatsende stilte naar buiten, naar de pas verzorgde tui- 15
Page 1 and 2: 1 Omdat hij een Doraan was, en een
Page 3: ereikten ze Elvado, de stad van mag
Page 7 and 8: Toen Morg Sarle Baden was, was hij
Page 9 and 10: geven of bezweringen uit te spreken

Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?