Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

hij zijn nut, niet zachtzinnig behandeld.
‘Arlin,’ fluisterde Pintte. ‘Hoeveel sterker zal dit nieuwe slachtoffer
de magiër maken?’
‘Hoe moet ik dat weten?’ zei hij, zijn stem zorgvuldig gedempt houdend.
‘Waarom vraag je het hem zelf niet?’
Fernel Pintte kromp ineen alsof hij met een zweep was geslagen. ‘Je
bent een hufter.’
‘Pintte, hou je bek,’ zei hij ongeduldig. ‘Denk je dat hij je ratelende
tong niet hoort omdat hij iemand aan het vermoorden is?’
Pintte kromp opnieuw ineen en hield zijn mond.
Ze stonden in de ondergrondse kamer van het huis die Morg voor
zijn magische slachtpartijen had uitgekozen. Om een of andere reden
wilde de magiër dat ze getuige waren van deze monsterlijke moorden;
hij, Fernel Pintte, de andere drie Olken, van wie hij nooit de moeite
had genomen hun namen te onthouden, en Rafels idiote vriend Gans.
Hij had geen idee waarom Morg die halvegare in leven hield.
Tenzij het is om Rafel te kwellen.
En het zou hem ongetwijfeld kwellen, als hij werkelijk nog in leven
en bij zinnen was in de kooi van zijn lichaam.
Maar daar ga ik niet wakker van liggen. Als iemand het verdient om te
worden gekweld, is het Rafel. En waarom zou Morg genadig zijn? Rafels
vader heeft hem vermoord. Hij zint waarschijnlijk op zoete wraak.
De huid hing nu in vellen aan perzikwangs naakte lijf, rottende repen
mensenhuid die van met bloed en pus bedekte spieren gleden alsof
hij een lijk van al een week oud was. Pintte stond te kokhalzen. Dat
deed hij altijd in dit stadium. Rafels halvegare vriend knorde als een
varken. De anderen hielden hun maag in bedwang, maar snotterden.
Huilden.
Maar goed dat ik uit harder hout ben gesneden. Als laatste overlevende
Doraan op deze door Barl verlaten plek heb ik een eer hoog te houden.
Morgs gestolen gezicht was een masker van lichamelijk plezier terwijl
hij een nieuw verloren geraakt en teruggevonden stukje van zijn
versplinterde ziel verslond. Als hij tenminste een ziel had. Als hij tenminste
menselijk was. Wist hij zelf hoeveel stukjes van hem zich nog
ergens in de wereld bevonden, wachtend om te worden gevonden en
geoogst? Als hij het wist, had hij het er nooit over. Morg zei sowieso
erg weinig – in ieder geval weinig zinnigs – en Arlin wist wel beter
dan brutale vragen te stellen. Zeker aan deze zwarte magiër.
Want wat ik ook ben, ik ben geen dwaas. En vader heeft mijn brutali-
14