Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

nen met bescheiden herfstbloemen en weelderig groeiend, nog ongemaaid
gras. De lucht was melkachtig blauw, de vroege ochtendzon bedekt
met een dunne wolkensluier.
Arlin zette de recente gruwelen van zich af door zich op de omringende
natuur te concentreren, en wachtte tot de magiër zou spreken.
Morgs landhuis stond op een lage heuvel die uitkeek op bossen vol
vogels en wild, een provisiekamer vlak bij huis. Achter de bomen schitterden
de overgebleven door magie verwrongen spitsen van Elvado in
het opkomende licht. Bij het zien ervan voelde Arlin een steek van
verdriet om de geruïneerde stad, die ooit levendig en prachtig was geweest,
met botten die doordrenkt waren van Doraanse magie. Toen hij
achter Morg door de verlaten straten had gereden, had hij de verzwakte
krachten horen fluisteren, ze tegen zijn huid voelen zuchten. Elvado
was kleurrijk geweest, net zo kleurrijk als Lurs Dorana Stad. Nu
waren daar slechts vage echo’s van over, door de jaren heen verbleekt
tot een pijnlijke herinnering aan glorie.
Ik ben blij dat vader dat nooit heeft gezien. Het geruïneerde Elvado zou
zijn hart hebben gebroken.
Het was vreemd om zo’n afstandelijk medeleven te voelen. Wat de
vermoeiende, dwalende reis vanuit de verdorven landen naar het verloren
Dorana hem in ieder geval had opgeleverd, was voldoende tijd
om over zijn leven na te denken. Over zijn vader, en hun hardvochtige,
liefdeloze relatie. Over Rafel en zíjn vader, en waarom hij altijd
misselijk van kwaadheid werd wanneer hij hen samen zag.
Niet dat het er nog iets toe doet. Mijn vader is dood. Asher zal inmiddels
ongetwijfeld ook dood zijn. En Rafel kan daarbinnen niet eeuwig overleven.
Vroeg of laat zal Morg hem uitdrijven.
Een zacht briesje voerde het geluid mee van Fernel Pinttes raspende
stem, die bevelen blafte naar de andere Olken, die het lege lichaam
van perzikdons verwijderden. Blijkbaar had hij een veldje achter de
stallen als begraafplaats uitgekozen, en wilde hij nu dat die idioot van
een Gans zwerfstenen verzamelde voor een grafsteen – een impuls van
fatsoen die totaal uit de toon viel op deze plek.
Alsof de magiër zijn gedachten kon lezen, legde Morg een zware
hand op zijn schouder. ‘Ik moet bekennen dat je me intrigeert, Arlin,’
zei hij terwijl zijn vingers zachtjes tikten. ‘Ik dacht dat je nieuwsgieriger
zou zijn. Naar mij. Naar mijn plannen. Maandenlang hebben we
gereisd, en je hebt geen vraag gesteld. Had ik het mis? Ben je een slome
duikelaar? Is er dan níéts wat je wilt weten?’
16