Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

More documents

Recommendations

Info

nen met bescheiden herfstbloemen en weelderig groeiend, nog ongemaaid gras. De lucht was melkachtig blauw, de vroege ochtendzon bedekt met een dunne wolkensluier. Arlin zette de recente gruwelen van zich af door zich op de omringende natuur te concentreren, en wachtte tot de magiër zou spreken. Morgs landhuis stond op een lage heuvel die uitkeek op bossen vol vogels en wild, een provisiekamer vlak bij huis. Achter de bomen schitterden de overgebleven door magie verwrongen spitsen van Elvado in het opkomende licht. Bij het zien ervan voelde Arlin een steek van verdriet om de geruïneerde stad, die ooit levendig en prachtig was geweest, met botten die doordrenkt waren van Doraanse magie. Toen hij achter Morg door de verlaten straten had gereden, had hij de verzwakte krachten horen fluisteren, ze tegen zijn huid voelen zuchten. Elvado was kleurrijk geweest, net zo kleurrijk als Lurs Dorana Stad. Nu waren daar slechts vage echo’s van over, door de jaren heen verbleekt tot een pijnlijke herinnering aan glorie. Ik ben blij dat vader dat nooit heeft gezien. Het geruïneerde Elvado zou zijn hart hebben gebroken. Het was vreemd om zo’n afstandelijk medeleven te voelen. Wat de vermoeiende, dwalende reis vanuit de verdorven landen naar het verloren Dorana hem in ieder geval had opgeleverd, was voldoende tijd om over zijn leven na te denken. Over zijn vader, en hun hardvochtige, liefdeloze relatie. Over Rafel en zíjn vader, en waarom hij altijd misselijk van kwaadheid werd wanneer hij hen samen zag. Niet dat het er nog iets toe doet. Mijn vader is dood. Asher zal inmiddels ongetwijfeld ook dood zijn. En Rafel kan daarbinnen niet eeuwig overleven. Vroeg of laat zal Morg hem uitdrijven. Een zacht briesje voerde het geluid mee van Fernel Pinttes raspende stem, die bevelen blafte naar de andere Olken, die het lege lichaam van perzikdons verwijderden. Blijkbaar had hij een veldje achter de stallen als begraafplaats uitgekozen, en wilde hij nu dat die idioot van een Gans zwerfstenen verzamelde voor een grafsteen – een impuls van fatsoen die totaal uit de toon viel op deze plek. Alsof de magiër zijn gedachten kon lezen, legde Morg een zware hand op zijn schouder. ‘Ik moet bekennen dat je me intrigeert, Arlin,’ zei hij terwijl zijn vingers zachtjes tikten. ‘Ik dacht dat je nieuwsgieriger zou zijn. Naar mij. Naar mijn plannen. Maandenlang hebben we gereisd, en je hebt geen vraag gesteld. Had ik het mis? Ben je een slome duikelaar? Is er dan níéts wat je wilt weten?’ 16
Toen Morg Sarle Baden was, was hij half waanzinnig geweest, niet in staat om te beslissen of hij een ‘ik’ of een ‘wij’ was. Maar sinds hij zich in Rafel had gehuld, had de magiër een luchtige, schertsende toon aangenomen, en was er geen glimp van waanzin meer te bekennen. Opmerkelijk, gezien het feit dat er nu meer van Morg in Rafel zat dan er in die arme, oude Sarle had gezeten. Waarom raast en tiert hij dan niet? Omdat hij meer stukjes van zichzelf nodig heeft om gezond van geest te zijn? Of omdat Rafel werkelijk een ongeëvenaard magiër is, en in staat is om de kwaadaardige krachten van deze... man in toom te houden? ‘Arlin,’ zei Morg, en hij liet zijn vingers bijten, ‘denk je werkelijk dat het verstandig is om me te negeren?’ Hij stopte met ademhalen, heel even maar. Het geluid van zijn bonzende hart dreunde in zijn oren. Geen angst tonen. Ik mag geen angst tonen. ‘Meester,’ zei hij – op straffe des doods moesten ze Morg ‘meester’ noemen – ‘vergeef me. Ik negeerde u niet. Ik dacht alleen over mijn antwoord na.’ ‘En dat is?’ vroeg Morg. Hij liet zijn hand vallen. ‘Ik heb geen vragen gesteld omdat ik u niet kwaad wilde maken. Ik nam aan dat u het me wel zou vertellen als er iets was wat ik moest weten.’ Morg staarde hem met Rafels grote, eerlijke ogen aan. ‘Alle roestige ankers op een hoop, Arlin! Ik had je nooit voor een saaie dwaas gehouden.’ Arlins verbazing was zo groot dat hij een stap naar achteren deed. ‘Ráfel?’ ‘Nee,’ zei Morg geamuseerd. ‘Maar hij praat zo vreemd, vind je niet? Ik wilde het eens uitproberen. En ík was nieuwsgierig naar wat je zou doen als je dacht dat hij was teruggekeerd.’ Wat ik zou doen? Ik weet het niet. Hem smeken ons te redden, waarschijnlijk. Een sombere gedachte. ‘Kan hij dan terugkeren?’ zei hij, zo ongeïnteresseerd mogelijk klinkend. ‘Ik wist het niet zeker. Ik dacht eigenlijk dat hij al dood zou zijn.’ ‘Nog niet,’ zei Morg. In zijn stem klonk een kwaadaardig genoegen door. ‘Zijn pijn schenkt me te veel plezier.’ Rafel was dus bij bewustzijn. ‘Ik begrijp het.’ Morg keek hem scherp aan. ‘Schep jíj er plezier in dat hij lijdt? En 17
Page 1 and 2: 1 Omdat hij een Doraan was, en een
Page 3 and 4: ereikten ze Elvado, de stad van mag
Page 5: teit er al uit geslagen voordat ik
Page 9 and 10: geven of bezweringen uit te spreken

Magier tegen wil en dank - boekdb.nl

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?