Verhaal: Cowboys bij het kanaal... - Echt gebeurd! - Utrecht

ECHT GEBEURD! Cowboys bij het kanaal… 5 juli 2009
Cowboys bij het kanaal…
“Ik vinnet stom hier.” zei Ad, met een grote rimpel tussen zijn wenkbrauwen en zijn neus.
Zijn vader schrok op van zijn beschuitje en keek hem vragend aan. “Jij ook goeie morgen,
jongen. Wou je ook een beschuitje bij je ontbijt?” vroeg hij plagend.
“Ik wil naar ons ouwe huis in de Hobbemastraat…” zei Ad bokkig.
“Nu al?” vroeg zijn vader verwonderd. “We zijn gisteren pas hierheen verhuisd!
Ben je niet blij met een eigen kamer, in plaats van met je broertjes samen in stapelbedden,
zoals in het oude huis?”
Ad haalde onwillig zijn schouders op. “Ja…” gaf hij toe. “Dat is wel tof. Maar het is hier
buiten zo’n rotzooi…allemaal zand en onkruid en modderplassen achter dat ijzeren hek.
Thuis zou ik nu met de jongens van school in het Wilhelminapark gaan voetballen.”
“Je hebt gelijk wat die woestenij betreft, jongen.” zei zijn vader troostend. “We zijn ook zo’n
beetje de eersten die hier zijn komen wonen. Achter dat hek worden nog meer wijken
gebouwd, net als dit wijkje. Even geduld, het wordt héél mooi…”
“Ik moet het nog zien!” mopperde Ad.
“Geduld is een schone zaak, jongen.” Zijn vader gaf hem een klopje op zijn hoofd. “We gaan
wel een keer op de fiets naar Hoograven om te kijken. Je weet wel, die mooie nieuwe wijk die
nog maar net klaar is. Het Kanaleneiland hier moet net zoiets worden, heb ik gelezen.”
Moeder was intussen uit de keuken gekomen met een grote pot thee.
“Die van Theunissen uit de Jan van Scorelstraat komen hier ook wonen en hoe heten die van
de Rembrandtkade ook al weer, met die jongen met die sproeten…uit jouw klas…”
“Spikkel!” zei Ad, blij verrast. “En Tim en Wim Theunissen…zijn die hier ook?”
“Als ze er nog niet zijn, komen ze vandaag of morgen. Ik zou maar eens rondkijken als ik jou
was.” zei zijn moeder.
“Ik hoef geen thee…en ik eet mijn boterham buiten wel op!” En wèg was Ad.
“Volgens mij hadden we hier net nog een humeurig kereltje.” zei vader glimlachend.
Zijn vrouw schonk hem een nieuw kopje thee in. “Hij moet nog wennen.” zei ze.
Bonk! Met een klap viel de keukendeur dicht en op de mat trok Ad zijn modder-schoenen
uit. Even later hing hij gulzig aan de kraan in de gootsteen te drinken.
“”Wat zie je eruit!” zei zijn moeder. “Ga eens opzij, dan kan ik de aardappelen af-gieten! Ga
jij gauw naar boven je een beetje opfrissen. Trek je pyjama maar vast aan en leg je vuile
kleren bij het wasgoed.”
Bij het avondeten vertelde Ad honderduit: “Ik heb allemaal nieuwe vrienden! Ze zijn heel
aardig! We hebben daar achter het hek gespeeld…er waren twee zandheuvels en met
planken uit de bouw hebben we daar een dak tussen gemaakt voor een hut!
En toen wouen we oorlogje spelen, maar iedereen wou de Canadezen zijn en nie-mand de
Duitsers! En toen zijn we maar cowboytje gaan spelen…”
Toen hij een paar flinke happen nam, vroeg moeder: “Heb je nog bekenden gezien?”
“Tim en Wim waren er…” zei Ad met volle mond. “En morgen komt Spikkel, zeien ze. Kan die
mooi Indiaan spelen. Met z’n sproeten is die precies een roodhuid!”
Hans Doornweerd/Latifundium ad Flevum (LatAF)

ECHT GEBEURD! Cowboys bij het kanaal… 5 juli 2009
“Pas je wel goed op, op dat bouwterrein …ik vind het best wel een beetje gevaarlijk zo! “ zei
zijn moeder.
“Ik wou dat ik zo’n speelterrein had gehad, toen ik zo oud was.” zei vader, met een
dromerige blik in zijn ogen. “Ik heb best een leuke jeugd gehad in de binnenstad maar je
moest wel altijd goed oppassen met die auto’s en met die paarden voor de sleperskarren.
En hoe vaak we niet onze bal kwijtraakten in de Oude Gracht!”
“Ze waren aan het zwemmen in het kanaal,” vertelde Ad enthousiast, “een paar grote
jongens! Ze zwommen in hun gymbroekjes van school en één in zijn onderbroek, maar die
gleed telkens van zijn billen! En één had een echt zwempak…met van die bandjes over zijn
schouders…net als in de film! Mag ik daar óók zwemmen?”
“Nou…,” zei zijn vader voorzichtig, ”…ik heb liever dat je daarmee even wacht tot ik heb
gezien waar het is…”
“…en of het een beetje veilig is!” vulde moeder bezorgd aan.
“Als ik met dit mooie weer ergens nog een uurtje vrij kan nemen, gaan we daar samen
zwemmen!” beloofde vader.
Het kostte die avond niet veel moeite om Ad in bed te krijgen, rozig als hij was na een dag
buitenspelen.
“Volgens mij hadden we vanochtend nog een humeurig kereltje.” zei vader glim-lachend.
“Ik zei je toch…,” antwoordde moeder,”…hij moet alleen nog een beetje wennen.”
Hans Doornweerd/Latifundium ad Flevum (LatAF)