Negen lessen van de Community of Practice

Voorwoord
Een
opwekkende
boodschap
De negen
lessen in
het kort
In het plan voor Schiebroek wordt de hele
omgeving meegenomen in een grote fundamentele
transformatie van een verouderde
naoorlogse wijk, naar een wijk waar geluk en
gezondheid van de bewoners leidend is; stadslandbouw
en lokaal opgewekte energie zijn daar
een invulling van.
Peter Oei stelt dat de technologie de schaal
bepaalt waarop het LDEB kan werken. “Wil je
iets met warmtenetten dan heb je minimaal een
blok van vijftig woningen nodig. Op dit moment
is er wel nieuwe technologie ontwikkeld, waarbij
tuinders warmte in een soort rubber zak
onder de grond opslaan. Dan zou, net als bij
zonnepanelen, het particulier initiatief weer
meer in beeld komen.” Oei ziet een gevaar als
beleidsmakers teveel van de techniek uitgaan.
“Je moet aansluiten bij de behoeften van
mensen. Mensen willen naar buiten kijken,
meer rust of groter wonen. Dat soort behoeften
dienen we met nieuwe duurzame technologie
mogelijk te maken.” Oei pleit tegelijkertijd voor
gedurfder denken met spectaculaire oplossingen,
zoals het overkappen van steden. Op wijkniveau
is dat nu mogelijk. “Als we blijven hangen in
dubbel glas en isolatie komen we nooit bij een
duurzame stad uit.” Buckminster Fuller bedacht
het al in 1975; nu hebben we betaalbare technieken
daarvoor. Dat leidt tot compleet andere
stadsbeelden, waar je driekwart van het jaar
‘buiten’ kunt zitten.
Bron: visieboek ‘Mooi & Duurzaam Schiebroek-Zuid’
Kijk hier voor meer informatie
1 2 3 4 5 6 7 8 9
“Je moet aansluiten bij de behoeften van
mensen. Mensen willen naar buiten kijken,
meer rust of groter wonen.”
Een derde voorbeeld dat het belang van lange
termijn denken onderstreept, wordt gegeven
door de rol van de Unie van Waterschappen.
De waterschappen hebben een klimaatakkoord
gesloten over energieproductie en klimaatbeleid.
Waterschappen willen meer in (eigen)
energieproductie investeren. Een voorbeeld is
de ontwikkeling van de rioolwaterzuivering tot
Energiefabriek. De fabriek draait op vergisting
van (riool)slib (ontlasting, urine, bedrijfsmatige
lozingen). Daarmee hebben de waterschappen
potentieel de capaciteit om energie te produceren
vergelijkbaar met het stroom verbruik van
200.000 huishoudens. Zij hebben hiervoor met
het Rijk een Green Deal gesloten. De waterschappen
vinden duurzaamheid belangrijk en
verwachten dat dit ook steeds belangrijker zal
worden. Op welke wijze en met welke partij(en)
kan de energieproductie worden geoptimaliseerd
en hoe kan de vergisting het beste worden
georganiseerd? Dit is vaak afhankelijk van lokale
omstandigheden. Energie kan worden geleverd
aan het net, maar bijvoorbeeld ook aan het
gemeentelijk vervoersbedrijf, voor stadsverwarming
of een naburig bedrijf. Synergievoordelen
met huishoudelijk afval en mest zijn denkbaar.
Decentrale concepten worden eveneens
verkend.
De waterschappen zoeken steeds meer de
ruimte om samen te werken met lokale
initiatieven voor duurzame energie productie.
De gemeenten zijn een van de belangrijkste
partners.