Hippocampus nr. 214 (juni 2007) - volledige uitgave

Reportage - rEiSvErHaal
Iran: vrouwen en duiken
je moet wel goed gek zijn om in een land als
iran een duikje te gaan doen, maar toch…we
hebben er geen spijt van. duiken in de Perzische
Golf (de warmste zee ter wereld) is immers
duiken op prachtige ongeschonden riffen.
Even kort eraan herinneren dat Iran
een streng islamitisch land is, zeer
streng voor vrouwen, waar iedere
vrouw rondloopt met een hoofddoek en dat
alleen het gezicht bloot mag zijn. Zonnen
en zwemmen zijn er volledig gescheiden:
een mannenstrand en een vrouwenstrand,
met een hoge ommuring. Alcohol is er totaal
niet te vinden binnen het toeristische
circuit en mannen mogen niet met korte
broek rondlopen.
Op het internet kan je ook omzeggens niets
vinden over ‘scubadiving in Iran’. Slechts
enkele berichten vermelden dat er één duikschool
aanwezig is en dat deze gehuisvest is
op het mooie eiland Kish aan de Perzische
Golf, kort bij de Straat van Hormuz. Het is
een ‘taxfree area’, voornamelijk bezocht
door de betere klasse en toeristen uit de
nabij gelegen Emiraten, daar niet ver vandaan.
Europeanen zie je amper en daarom
gaapt iedereen je aan. In de zomermaanden
kan de temperatuur er ver boven de 40°C
stijgen. Je kunt het land niet vergelijken
met Egypte omdat het op vele manieren
heel modern is: winkels zoals bij ons, straten
mooi verzorgd, geen zwerfvuil. Logeren
doen we in hotel ‘Darius’, het mooiste
hotel van het eiland. Het is geïnspireerd op
de oudheidkundige site Persepolis. Kortom
Het beschikbaar duikmaterieel is veel te groot
voor kleine slanke vrouwen.
iedere vrouw moet rondlopen met een hoofddoek
en alleen het gezicht mag bloot zijn.
een droomplaats, met als enig minpunt: je
kunt er met je familie niet samen gaan zonnen
of zwemmen en het is een marteling
voor de vrouwen, die er gans de dag zweten
onder hun vele kleren.
het duikcentrum
Tijdens het Allerheiligenverlof verkennen
we Iran en we kunnen het natuurlijk niet
laten om ook eens die ene duikschool te bezoeken.
We bevinden ons in Kish Island bij
een temperatuur van 35°C. Op het prachtig
wit strand zien we één palmboom, een caravan,
een hutje en een barakje met in grote
letters CMAS. Vera, Pascale, onze tolk en ik
(in Iran wordt alleen farsi, Perzisch gesproken)
beginnen aan de onderhandelingen.
Voor mezelf bekom ik een prijs van 25 euro
voor een duik. Vrouwen worden niet toegelaten
en er kan zelfs niet over geredetwist
worden. Maar een goede tolk, tevens onze
gids, kan veel gedaan krijgen en na enige
tijd kunnen Vera en ik toch samen duiken,
mits het betalen van een hogere prijs per
duik (35 euro de man). Pascale gaat niet
duiken maar mag wel gratis mee met de
boot, samen met dochtertje Hanne en de
gids. Er is echter één probleem: alle vrouwen
moeten met bedekt hoofd en bedekte
ledematen de boot op. Eerst dachten we dat
het maar een grapje was… tot onze dames
plaats nemen op de boot en de plaatselijke
instructeur een anorak naar Vera toewerpt,
die ze moet aantrekken over haar duikpak.
Ook de kap moet op! Pascale en de vrouwe-
lijke gids zijn gans ingeduffeld met hoofddoek.
Het zweet stroomt van hun lijf.
onze instructeur
Onze aluminium 12-liter duikflessen zijn
gevuld op juist 150 bar. Als ik het goed
begrepen heb, werden ze gevuld in een
nabijgelegen hospitaal. Daar zou ook de
zuurstoffles ter beschikking staan. Het aanwezige
duikmaterieel dat verhuurd wordt,
is een beetje nostalgisch. Bovendien is er
helemaal geen duikuitrusting beschikbaar
voor kleine slanke vrouwen. De kleinste
maat van zwemvinnen is schoenmaat
40. Improviseren, zoals elastieken rond
de veel te grote zwemvinnen, is dus de
boodschap voor Vera. De boot waarmee
we naar de duikplaats varen, is een mooie
boot met krachtige motoren. Of er zuurstof
aan boord is, heb ik niet gevraagd. Ik denk
dat je daarvoor bij het hospitaal moet zijn.
Speciaal voor ons werd er een instructeur
opgetrommeld die een heel klein beetje Engels
spreekt. Hij stelde zich voor als: “Sohail
Hosseini, instructor CMAS”. Hij steekt
het niet onder stoelen of banken dat hij erg
fier is om buitenlandse duikers te mogen
gidsen. Ik laat mijn CMAS-kaartje zien en
dit schept onmiddellijk een toffe band. Vera
kan haar kaartje niet direct vinden, maar
daar maken ze geen probleem over. Ons logboekje
vraagt hij niet; hij heeft immers het
volste vertrouwen in ons brevet. Hij maakt
zich meer zorgen over de kleding van onze
vrouwen dan over de duik zelf. Sohail blijkt
een goede duiker te zijn, maar wel één met
een ingesteldheid die 20 jaar geleden ook
lees verder op pagina 48.
Hippocampus juni 2007 47