bedrijfsmagazines - Marijke Mosterman Journalistieke Producties

INgrID beMelMANs
14 - INteNse
VeIlIgHeID Is een grOOT gOeD.
DAT weeT IngrID BeMelMAns
Als geen AnDer. Als OperATOr
rAAkTe ze OOIT VersTrIkT In
DyneeMA ® -gAren wAArDOOr ze
MeegesleurD werD. DAnkzIj
ADequAAT HAnDelen VAn een
COllegA wIsT ze Op HeT nIpper-
Tje AAn De OVen Te OnTsnAppen.
De AlerT!-TrAInIng VAn In Tense
HeeFT VOlgens HAAr BIjgeDrAgen
AAn een VeIlIger klIMAAT. ‘wAAr
Men VrOeger zeI: zeur nIeT zO,
kAn Ik nu gewOOn zeggen: sTOp,
DIT Is nIeT De
AFsprAAk.’
Ingrid (43) is geboren en getogen in
Alkmaar. Haar hele familie werkte
bij de Hoogovens (het huidige Tata
Steel), dus Ingrid wilde dat ook. ‘Ik
ben niet iemand van de gelakte nagels,
de hoge hakken en het kantoorwerk.
Ik wilde wat technisch doen.’
Ze deed er de opleiding VAPRO B en
werd operator. Daarna werkte ze in
Brabant bij een aluminiumfabriek en
in Limburg bij een bierbrouwer. Toen
ze haar Limburgse man ontmoette en
naar Heerlen verhuisde, belde ze net
zo lang naar DSM tot ze werd aangenomen
bij DSM Dyneema®. ‘Ik wilde
bij DSM werken, de ploegendienst in’,
motiveert ze haar doorzettingsvermogen.
En het is goed bevallen: ze werkt
er nu zestien jaar, in de vijfploegendienst.
‘En het verveelt nooit.’
Heel visueel
In haar werk als procesoperator
maakt Ingrid samen met haar ploeg
de sterkste vezel ter wereld. ‘We mengen
polyetheen met een oplosmiddel’,
legt ze uit.
AlerT! HeeFT een VerAnDerIng
Teweeg geBrACHT
het is nu normaal om elkaar
aan te spreken
‘De productie vindt plaats onder
overdruk van stikstof. Het ontstane
product gaat door een plaat
met gaatjes; dan krijg je garen.
Vervolgens gaat het door water
en ovens en wordt er aan getrokken.
De lijnen zijn onderverdeeld
in twee fases: produceren en
bewerken. Ik sta op zo’n laatste
lijn. Het mooie is dat je hier
precies ziet wat je maakt, het
is meer handwerk. Heel visueel.’
Ingrid bewaakt het proces, zet
spoelen op de lijn, stuurt temperaturen
bij, past recepturen
aan en houdt de gang van zaken
nauwkeurig administratief
bij. ‘We staan met elf man bij de
lijnen, we vormen een team. Zo
voelt het ook. Je kunt niet zonder
elkaar.’
Dat doen we wel effe
Op het gebied van veiligheid is er
in de loop der jaren veel veranderd.
‘Vroeger hadden we zoiets
van: dat doen we wel effe’, vertelt
Ingrid. ‘Je nam een hap lucht
en ging een stikstofgebied in. Bij
mensen die in de productie werken
gaat het om de snelheid, dat
zit in de aard. Zeker vroeger gingen
we daardoor wel eens over
de schreef. Je dacht niet aan de
gevolgen, je dacht juist andersom:
als ik de problemen sneller
oplos, krijg ik minder proble-
men. Je droeg handschoenen als
je de ovens schoonmaakte, maar
je had je armen bloot. Dat soort
dingen.’
Het ongeval heeft me
bewuster gemaakt
Hoe onverwacht uiterst gevaarlijke
situaties kunnen ontstaan, ondervond
Ingrid dertien jaar geleden
aan den lijve toen ze zelf een
bijna dodelijk ongeval kreeg. ‘Ik
liep onder het garen door dat op
de tweede lijn uit de oven komt’,
vertelt ze. ‘Door een storing vielen
die garens naar beneden, over
mij heen. De lijn liep razend snel
en ik raakte erin verwikkeld. Het
lukte me niet om mezelf los te
knippen omdat ik niets kon zien,
het garen zat om mijn hoofd en
nek gewikkeld. Dus ik werd zonder
pardon richting oven getrokken.
Gelukkig kwam er heel toevallig
een collega voorbij en die
heeft me los geknipt.’ Ingrid had
een flinke snee in haar hals maar
ging meteen weer aan het werk.
‘Pas later drong het tot me door
wat er eigenlijk gebeurd was.
Ik vertelde het thuis aan mijn
schoonvader en die trok helemaal
wit weg. En toen dacht ik pas:
shit, ik was er bijna niet meer geweest!’
Door het ongeval is Ingrid
veranderd. Ik heb toch wel
iets meer met veiligheid gekre-
gen, zeker naar anderen toe. Dan
zeg ik: jongens, denk er even aan,
dat garen is verschrikkelijk sterk.
Vooral bij nieuwelingen. Het incident
heeft een soort bewustwording
teweeg gebracht. En ik heb
dat ook aan mijn drie kinderen
meegegeven: let altijd op waar
de vluchtroutes zijn. Ga bij brand
niet eerst kijken waar je moeder
is, maar ga meteen het huis uit.
Dat soort dingen.’
‘De sfeer
wAs veIlIg: je
Mocht gewooN
zeggeN wAt je
ervAN voND’
Van hardrock naar Jantje
Smit
Ook de Alert!-training van
In Tense heeft volgens Ingrid
enorm bijgedragen aan bewustwording.
‘Eerst hadden we zoiets
van: alweer een training. Ik hoop
dat ze een tap hebben. Maar je
merkte meteen al dat het anders
dan anders was. Beter. We bleven
niet op de stoel zitten, we gingen
het bos in. Klimmen en over
koorden lopen. En bij alles wat je
deed werd je terug gefloten. Dan
InTerVIew IngrID BeMelMAns
kreeg je de vraag: weet je nu
eigenlijk wel wat je aan het doen
bent en waarom doe je dat zo?’
Ingrid lacht. ‘Dat was wel wennen!
Wij productiemensen willen
gewoon meters maken, en elke
keer werden we gestopt. Maar
op een gegeven moment wisten
we de knop om te zetten en werden
we een stuk rustiger. En het
gekke is dat het dan ook een stuk
beter gaat! Je ontdekt dan hoe je
eigenlijk altijd aan het doordouwen
bent. En de sfeer was veilig:
je mocht gewoon zeggen wat
je ervan vond. Dat was ook heel
prettig.’ Alert! heeft een verandering
teweeg gebracht op de
werkvloer, in de ploeg. ‘Je hebt
nu een aanspreekpunt. Waar men
vroeger zei: zeur niet zo, kan ik
nu gewoon zeggen: ho, we hebben
toen afgesproken om het
anders te doen. O ja, zeggen ze
dan. Je mág het nu zeggen. Dat is
veranderd. Er was er eentje met
altijd een grote mond. Niet grof
of slecht, maar ruig. Ik zei vaak
tegen hem: je moet eens andere
muziek opzetten. Dat deed hij
nooit, maar na Alert! wel. Toen is
hij van hardrock naar Jantje Smit
gegaan bij wijze van spreken.
Zelfs de stoere tegenhangers zijn
om. En dat is de veiligheid alleen
maar ten goede gekomen.’ n
INteNse - 15