Berichten aan de Bevolking - Passa Porta

DE STOWAWAY
Diep in het ruim, in een container,
heet en droog als een warme luchtoven,
tussen beeldschermen en stereoketens,
ligt Mbembe in zijn eigen adem gaar te stoven;
er is al dagen - maar hoe moet je dat hier meten? -
niks meer te drinken of te eten
en Ngugi ruikt al, neusverdovend,
naar stront en beendermeel;
het wordt moeilijk hier nog te geloven
in de sneeuw, in koelte en in regen,
in zich vrij kunnen bewegen,
in een kleine auto misschien, of toch een fiets,
in dokters die je liefdevol verplegen,
in stenen huizen langs helverlichte wegen -
waar hij eindeloos zou wandelen want
je komt er nooit patrouilles tegen.
Dan knarsen de ijzeren deuren open,
stemmen, lucht, een priemend licht;
iemand valt over Ngugi, kruipt recht,
slaat Mbembe hard in het gezicht.
Vlak voor de sneeuw en de regen, de dokters
en de fiets, knarsen de deuren weer dicht.
9
Bart Plouvier
Iemand heeft in ‘s lands belang een gordel ontworpen die je ‘de gevangene’ omdoet en dan
kan je door op een knop te drukken maken dat ‘de gevangene’ zich ontlast, zomaar, waar en
wanneer jij dat wil. Knap gevonden toch?! Hoe komt een mens daarop? Gevangenen aan de
leiband, naakt, stapelen... we hebben het allemaal gezien de laatste tijd en ook zonder het te
zien konden we weten dat het gebeurde. Een kwestie van inleving. We kunnen nu dus
gevangenen laten schijten waar en wanneer wij dat willen. Ik denk dat ‘de bevolking’ zich
niet vaak genoeg inleeft. Anders zouden we het niet over verdraagzaamheid hebben, maar
over vernedering. Het lijkt wel een hobby.
De eigen cultuur is de stoel waarop men staat om uitzicht op de wereld te
bekomen. Hoe bekrompen zijn dan niet diegenen die beweren over de hele
wereld te willen uitkijken en die beginnen met de poten vanonder de stoel
weg te zagen. En wat te zeggen over diegenen die niet verder geraken dan het
koesteren, zelfs het verafgoden van de eigen stoel, die luid van de daken
schreeuwen dat hun stoel de enig denkbare is, de enig echte. Eigen stoel
eerst. Eén enkel uitzicht krijg je dan, op een smalle, kleine wereld, en
nergens nog verscheidenheid. Ik ben geboren en getogen in Antwerpen, in een
stad aan de stroom, en dus in een stad vol van verscheidenheid en kleur,
Josse De Pauw