Risicoberekening en brandveiligheid

woningen.
De eigenaar / gebruiker kan zich aansluiten bij de vereisten die de overheid hanteert, of een hoger niveau
van veiligheid vooropstellen als het brandrisico voor hem minder aanvaardbaar is omdat hij zijn
patrimonium en/of zijn activiteiten wil behouden.
Men kan zich voorstellen dat het formuleren van risiconiveaus als getallen, bepaald in functie van de kans
op ongeval, de blootstellingsduur en de potentiële gevolgen, een belangrijke bijdrage kan betekenen in de
ontwikkeling van performantiële veiligheidsvoorschriften.
Een probleem is evenwel het feit dat de statistische informatie waarover we beschikken niet alle gewenste
situaties dekt, en soms voor interpretatie vatbaar is. In sommige landen maakt men gezamenlijke
statistieken voor woningen en kantoren, in andere worden die gescheiden. Sommigen tellen de
opslagplaatsen bij de industrie, anderen hebben hierover aparte gegevens. De gegevens zijn ook
afhankelijk van de verstrekker van de informatie: de brandweer telt eerder het aantal interventies en houdt
het aantal slachtoffers bij. Verzekeringen tellen dan weer de meldingen van schade, waarbij de kleinere
schades waarvoor niet betaald wordt buiten de statistieken vallen.
Zo zou men kunnen beredeneren dat de kans op brand groter is in de industrie dan thuis, omdat er in de
industrie meer brandlast aanwezig en meer energiebronnen. Toch stelt men in alle landen vast dat het
aantal oproepen per m² gebouw in de industrie lager ligt dan voor woningen. Aan de andere kant, zou
men zich aan weinig branden verwachten in opslagplaatsen wegens de beperkte aanwezigheid van
ontstekingsbronnen, maar ligt het aantal meldingen even hoog als bij woningen. Men zou dit kunnen
verklaren door aan te nemen dat men in de industrie veel vlugger een begin van brand zal blussen zonder
op de brandweer beroep te doen, terwijl men in een opslagplaats veel vlugger de brandweer erbij haalt
gezien de mogelijke omvang van een brand.
Het is dus niet eenvoudig om een absoluut en objectief veiligheidsniveau vast te leggen op basis van
statistieken. Daarom is het aangeraden om een relatief veiligheidsniveau te bepalen, ten opzichte van het
veiligheidsniveau dat nu bestaat voor woningen en dat maatschappelijk aanvaardbaar is.
Het aanvaarde risiconiveau voor woningen gaat uit van een bepaald brandscenario, dat overeenkomt met
een brand in een woning met een niet-brandbare constructie in een stedelijke zone:
De kans dat een brand ontstaat is klein. Een ontstane brand zal eerder traag uitbreiden in de beginfase, en
kan in een vroeg stadium ontdekt en gemeld worden aan de brandweer. Die kan meestal tussenkomen
voordat er flash-over is opgetreden en in 90% der gevallen de schade beperken tot de ruimte waar de
brand is ontstaan. De gebruikers hebben in 99.5 % van de gevallen het gebouw op eigen kracht kunnen
verlaten of zijn door de brandweer gered geworden.
Dit scenario houdt geen rekening mogelijke bijkomende bescherming die de controle over de brand
vergemakkelijkt of met ongunstige omstandigheden die het brandrisico vergroten of die de tussenkomst
van de brandweer bemoeilijken.
We kunnen de gewenste graad van veiligheid in andere omstandigheden bepalen ten opzichte van dit
aanvaarde niveau, door correctiefactoren toe te passen die rekening houden met:
• de onderlinge verhouding van frequentie en ernst
• de subjectieve appreciatie van de risico’s zoals eerder werd aangeduid
• de graad van bescherming die beschikbaar is