Jaargang 4, nr. 3, december - Boogh

ADVERTENTIE?
Ook een advertentie in
Boogh magazine plaatsen?
Stuur dan een mail naar
magazine@boogh.nl voor
meer informatie.
11
A5
Een enkel poststuk dat door
mijn brievenbus glijdt, schept
een (hoopvolle) verwachting. Zo
ook die keer in april waarbij het
logo op de enveloppe mij er toe
bracht om deze vrijwel direct
open te maken. Terwijl je jezelf
bij sommige post kunt afvragen
of het überhaupt de moeite loont
om dat te doen. Daar doe ik mee
wat de meeste mensen met het
telefoonboek doen, of in het
gunstigste geval, blijft de enveloppe
een paar dagen onaangeroerd op
tafel liggen… Maar dat scenario
gaat nu dus niet op. Het is gewoon
zo’n standaard A5 enveloppe dus
u moet zich er niet teveel bij
voorstellen, maar toch, er hangt
voor mij het een en ander vanaf…
Met een resolute beweging rits ik
de enveloppe open met de vraag
of deze dicht gelikt of geplakt
zou zijn? Dan schuif ik de brief uit
zijn jasje en vouw hem open. Mijn
gelaatsuitdrukking verandert van
het ene moment in het andere.
Waar ik totnogtoe nog een serieuze
verwachting van de brief had
en gefocust mijn blik over het
onderwerp laat gaan, verandert die
blik plots in een cynische grimas van
oor tot oor! Geef me een momentje
voor ik u het onderwerp onthul…
De brief is afkomstig van de
gemeente Amersfoort, sector
Stedelijke Ontwikkeling en
Beheer. Boven de aanhef staat
“Ons kenmerk” waarbij ik mezelf
altijd afvraag waar deze dit keer
weer naar te herleiden valt. Dan
volgen datum en onderwerp:
Onderwerp: uitnodiging
scootmobielcursus 2010
Pieter Houtman
Column
De eerste alinea luidt vervolgens:
“Sinds enige tijd bent u bestuurder
van een scootmobiel. Dit zal een
hele verandering voor u zijn. Aan de
ene kant bent u meer in staat om u
buiten te kunnen verplaatsen, maar
aan de andere kant maakt het (uw)
deelnemen aan het verkeer met de
scootmobiel u enigszins onzeker”.
Laat u niet afleiden door de
formulering. Ik heb deze ook
maar gewoon overgenomen uit
de brief! Maar de strekking klinkt
geruststellend, althans wanneer men
ouderen en gehandicapten weer
eens op één hoop lijkt te gooien…
Maar begrijp me niet verkeerd, daar
heb ik op zich geen onoverkomelijk
probleem mee. Echter verwacht
ik het nog niet op mijn leeftijd
(34), zo’n scootmobielcursus.
Al kan ik daar nu door het intensieve
gebruik van mijn Pendel, dus géén
scootmobiel, ook wel eens aan
twijfelen… Want geloof het of
niet, in de periode waarin deze
column tot stand kwam, ben ik
ironisch genoeg in het bezit van
een “leenmiddel” zoals dat in het
jargon wordt genoemd. Een Pendel
als “leenmiddel” is in de praktijk
een lastig te nemen drempel,
zo blijkt wederom. Dus ben ik ¬
terecht of niet - aangewezen op
dat vervoermiddel waar ik u al het
een en ander over heb verteld.
Nadat ik mij tegen wil en dank
in deze machine heb weten te
manoeuvreren (het grote verschil
met een Pendel is dat ik nu niet
in mijn rolstoel kan blijven zitten)
doe ik ermee wat ik altijd doe, de
‘snelheidsmeter’ voluit zetten. Ik
weet nog dat ik dacht: “Is dit alles?”
Waarnaar ik er achter kom dat ik
het knopje nog iets verder open kan
draaien. Zou dit (in de circa 15 jaar
dat ik een Pendel, en daarom ook
wel eens een “leenmiddel” had) de
aanleiding zijn geweest waarom ook
ìk deze geruststellende woorden
toegestuurd heb gekregen? Want
niet veel later gebeurt er waar
men mij waarschijnlijk voor heeft
willen behoeden… Het telepathisch
vermogen van de gemeente
Amersfoort valt te waarderen!
Boogh magazine - december 2010