Jaargang 4, nr. 3, december - Boogh

7
Medische perikelen
Dokter kunt u even komen…
Liefhebbers van de band De
Dijk weten hoe het verder gaat,
maar zo ging het niet. Zelfs die
eerste woorden zijn bezijden de
waarheid. De dokter, dokter Ten
Dam, vroeg namelijk of ze bij
mij kon komen. Twee dagen per
week bestiert dokter Ten Dam de
huisartsenpraktijk van dokter Bruijs-
Van Hellemondt, mijn eigenlijke
huisarts. De dokter belde een
van de laatste dagen van oktober
zo tegen het einde van haar
werkdag. Dit in een maand waarin
ik mijn halfjaarlijkse, nachtelijke
ademhalingstest in het kader van
mijn ademhalingsondersteuning
had gehad en mijn jaarlijkse
bezoekje aan mijn cardioloog.
Beide overigens met goed gevolg,
wat altijd weer erg prettig is.
Maar goed, de dokter belde met
de vraag of ze tussen vijf en zes
even langs kon komen om mij de
griepprik te geven. Dit verbaasde
mij enigszins. Ik val weliswaar
binnen de doelgroep, maar omdat
ik de prik al jaren niet neem, ik
krijg zelfs al geen oproep meer, had
ik dit telefoontje niet verwacht.
Het niet nemen van de prik is bij
mij geen principekwestie, maar
nadat ik na mijn tweede griepprik
een week of twee ziek was, heb
ik vanaf toen vriendelijk bedankt
voor deze cocktail. Vorig jaar
heb ik wel twee prikken tegen de
Mexicaanse griep gehad. Ja, ook ik
liet me toen meevoeren met deze
hype. Van diverse kanten hoorde
je alarmerende berichten. Zo erg
dat je dacht dat de Zwarte dood
(bijnaam van de pest), die 650 jaar
geleden miljoenen Europeanen
de dood injoeg, zijn rentree had
gemaakt. De gewone griepprik
heb ik toen niet gehad. Nu de prik
me zo op een presenteerblaadje
werd aangeboden, kon ik moeilijk
weigeren. Dit deed ik dan ook niet.
Rond kwart over vijf ging de
deurbel. Wie ik had verwacht
was het ook. De dokter was in
de veronderstelling dat ik deze
prik al jaren kreeg. Toen ik zei
Gert-Jan van Zetten
Column
dat ik hem al jaren juist niet had
gehad, verscheen er bij haar een
verbaasde blik. Zij zei dat hoe
langer je deze prik neemt, hoe
minder last je ervan zult hebben,
omdat je lichaam aan de stoffen
went. Daar zit wat in. Terwijl
mijn moeder de rechtermouw van
mijn trui tot aan mijn schouder
omhoog deed, prepareerde de
dokter de injectie. Toen ze zover
was, zei ze dat het even pijn kon
doen en hup daar verdween de
naald in mijn bovenarm. Bij het
binnenkomen van het laatste deel
van de cocktail begon ik iets te
voelen dat op pijn begon te lijken,
maar voordat het echte pijn werd,
was de naald er alweer uit. Een
pleister erop en mijn mouw kon
weer naar beneden. Klaar.
Nu de dokter er toch was, kon
ik gelijk wel vragen of ze even
wilde kijken naar de ingegroeide
teennagel van mijn grote teen van
mijn linkervoet. Dit wilde ze wel,
waarop mijn moeder mijn schoen
en sok uitdeed zodat de dokter
haar blik erop kon werpen. De nagel
was zo rond gegroeid dat deze
flink in het vlees zat, waardoor
de teen lichtelijk ontstoken was.
Een pedicure kon er naar haar
mening niets mee. Om de pijn weg
te nemen, schreef de dokter een
antibioticakuurtje van een paar
dagen voor. Als hiermee de pijn zou
verdwijnen en weg zou blijven was
het daarmee klaar, anders moest
er een chirurgische ingreep volgen.
Hierna ging de dokter elders. Omdat
ik de dagen erop wat activiteiten
buitenshuis moest doen en je van
antibiotica last van je buik en
diarree kunt krijgen, besloot ik
de inname ervan uit te stellen.
’s Avonds ging ik op internet op zoek
naar de chirurgische ingreep bij
een ingegroeide teennagel. Na door
middel van twee verdovingsprikken
in de teenbasis plaatselijk verdoofd
te zijn, kan de chirurg, afhankelijk
van de toestand van de teen, de
nagelrand, de halve nagel of zo
nodig de hele nagel verwijderen.
Ook kan de wortel van de nagel
worden versmald zodat de nagel
wanneer deze weer aangroeit ook
smaller blijft. Na de chirurgische
ingreep kun je lichte of matige
napijn krijgen, wat met milde
pijnstillers kan worden bestreden.
Hoewel de ingreep niet ernstig is,
zit je er niet op te wachten. Toen
las ik dat normaal lopen meestal na
twee tot vijf dagen weer mogelijk
is. Dat had ik 35 jaar eerder
moeten weten, dan was de rolstoel
helemaal niet nodig geweest. U
denkt nu vast dat ik deze ingreep
direct heb laten doen. Dat heb ik
niet, omdat ik zomaar het gevoel
heb dat ik bij de mensen hoor op
wie het normaal lopen niet van
toepassing is. De antibiotica heb ik
tot het schrijven van deze column
ook niet genomen. In de dagen na
het bezoek van de dokter is de pijn
weggezakt. Mocht het terugkomen
en de antibiotica niet helpen, dan
zal er wel een ingreep volgen en
dan… wie weet… sta op en wandel!
Boogh magazine - december* 2010