Jaargang 4, nr. 3, december - Boogh

Boogh magazine - december 2010
De Paraplu: al 40 jaar
Afgelopen voorjaar vierde De Paraplu haar 40-jarig
bestaan. Sinds een aantal jaar werkt dit cursus-
en ontmoetingscentrum van mensen met een
lichamelijke functiebeperking en/of chronische
ziekte intensief samen met Boogh. Twee goede
redenen voor een portret van De Paraplu.
Door Gert-Jan van Zetten
Op 20 mei 1970 werd stichting
De Paraplu officieel opgericht.
Het duurde echter nog vier jaar
voordat de officiële opening van
het gebouw aan de Burgemeester
Norbruislaan in Utrecht plaatsvond
en De Paraplu haar naam verkreeg.
In 1997 werd het gebouw door
brand verwoest. Na zo’n anderhalf
jaar op een leegstaande afdeling
van een verpleeghuis te hebben
doorgebracht, verhuisde De Paraplu
naar de huidige locatie aan de Van
Bijnkershoeklaan 10. Dit jaar bestaat
De Paraplu dus 40 jaar. De Paraplu
heeft een breed en gevarieerd
aanbod van activiteiten. Mensen
met een functiebeperking zijn direct
betrokken bij de invulling van het
activiteitenaanbod, bij de vorming
van het beleid en de uitvoering van
diverse taken binnen de organisatie.
Daarbij zijn beroepskrachten en
vrijwilligers ter ondersteuning
aanwezig.
Met Willem Baas en Bert Penders
sprak ik over het verleden, het
heden en de toekomst van De
Paraplu. Willem is sinds september
2007 manager. Bert is ruim 25 jaar
in verschillende hoedanigheden
bij De Paraplu betrokken. Op dit
moment is hij voorzitter van de
deelnemersraad. Met Bert belanden
we 25 jaar terug in de tijd. Bert:
“Via een vriend van mij van de
mytylschool raakte ik bekend met
De Paraplu. Op een dag ging ik
een avond naar De Pierewaai (de
toenmalige jongerengroep van
De Paraplu). Wat me die eerste
keer opviel was de leuke sfeer en
zodoende bleef ik komen. Er werden
diverse activiteiten georganiseerd.
We gingen ook wel eens een weekend
weg of hadden een uitje zoals een
keer een boottocht over de Vecht.”
Later ontstond Drempelloos, ook
een jongerengroep. Deze groep had
een bestuur waarvan Bert voorzitter
werd. Bert: “Belangrijk voor mij
was dat de activiteiten vooral door
de leden zelf werden verzonnen,
vandaar ook een eigen bestuur. We
kregen ook een eigen budget. Twee
keer per maand op vrijdagavond
kwamen wij bij elkaar. Er was een
eetgroep en daarnaast organiseerden
we van alles: een quiz, speurtocht,
filmavond, spellenavond, uiteten.”
Later heeft Bert deelgenomen aan
een cursus kunstgeschiedenis en een
cursus fotografie. Ook is hij in het
kader van het scholenproject voor
basisscholen gastdocent geweest.
Met behulp van de Handicaprace, een
soort ganzenbord, worden kinderen
uit groep 7 en 8 bekend gemaakt met
mensen met een handicap. Naast
voorzitter van de deelnemersraad is
Bert nu als gastdocent actief op ROC
en Hbo-opleidingen, hier staat het
verhaal meer centraal.
Aan zowel Willem als Bert stel ik de
vraag wat de meerwaarde van De
Paraplu is.
Willem: “Bij De Paraplu ‘mag je zijn
wie je bent’. Er is ruimte, mensen
nemen de tijd en deelnemers kunnen
activiteiten en cursussen doen op
hun eigen niveau en tempo.” Bert:
“Het gebouw is goed toegankelijk,
er zijn mensen die kunnen helpen
bij ADL en voor veel deelnemers
is De Paraplu een vertrouwde
omgeving.” Bij de vraag of iets De
Paraplu typeert, zegt Willem: “De
Paraplu kijkt naar mensen en hun
mogelijkheden, niet naar datgene
waar men beperkt in is. Ons streven
is dat iedereen zich welkom moet
kunnen voelen. De Paraplu wil
mensen ondersteunen zodat zij zich
verder kunnen ontwikkelen.”
We spreken verder over de
deelnemersraad. Willem: “Ik vind
het zeer belangrijk dat het werk
van De Paraplu gedragen wordt door
een afvaardiging van deelnemers.
Uiteindelijk zijn het de deelnemers
die moeten bepalen op welke wijze
De Paraplu kwaliteit kan bieden. Dus
wat mij betreft is de deelnemersraad
een kritische volger waarmee we
samen de koers uitzetten, en ook
14