Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Boogh</strong> magazine - <strong>december</strong> 2010<br />
Gevlucht uit Iran, l<br />
Afsaneh Momin en Massumeh Daneschpour zijn gevlucht uit Iran. Beide<br />
vrouwen zijn werkzaam in de huishoudelijke dienst van <strong>Boogh</strong> Activiteiten,<br />
de een in Amersfoort, de ander in Veenendaal. We spraken met hen over<br />
hun vlucht naar Nederland en hun leven hier.<br />
Door Pieter Houtman, Wilco Mons en Gert-Jan van Zetten<br />
Wat was de<br />
reden om Iran<br />
te verlaten?<br />
Was je alleen<br />
of met man/<br />
kinderen, andere<br />
familieleden?<br />
Afsaneh: “In<br />
<strong>december</strong> 1994<br />
ben ik met mijn<br />
man en kinderen<br />
naar Nederland<br />
gekomen. Mijn<br />
man had een<br />
politiek probleem<br />
in Iran. Na een<br />
lange strijd met de regering moest hij het land verlaten,<br />
anders werd zijn probleem nog groter. We zijn toen<br />
gevlucht naar Turkije en vervolgens hierheen gekomen.”<br />
Hoe kwamen jullie in Nederland terecht?<br />
Afsaneh: “Eigenlijk hadden we in eerste instantie het<br />
plan om naar Canada te gaan en niet permanent in<br />
Nederland te blijven. Maar op het laatste moment liep<br />
het mis met een man die ons zou helpen om illegaal<br />
te vertrekken. We hadden namelijk geen paspoort<br />
en moesten met een vals paspoort vanuit Iran naar<br />
Nederland reizen. Hiervandaan zouden we dan naar<br />
Canada gaan. Maar uiteindelijk ging hij ervandoor met<br />
ons geld en al onze papieren. We hadden niets meer. In<br />
Amsterdam met twee kinderen... Een lang verhaal… Maar<br />
hij kwam niet terug.”<br />
Toen je eenmaal in Nederland was, hoe is vanaf dat<br />
moment je leven verlopen?<br />
Afsaneh: “Door de politie zijn we eerst naar Zevenaar<br />
gestuurd om na drie dagen naar Vlissingen te gaan. Alles<br />
verliep heel moeizaam. In Vlissingen verbleven we in<br />
een garage met honderdvijftig mensen van verschillende<br />
nationaliteiten. Overal muizen, ik werd gewoon gek<br />
in die tijd! De kinderen waren klein, een meisje van<br />
negen en een jongen van twee jaar, en we begrepen<br />
de situatie niet. Ik moest vechten voor melk… Na een<br />
maand vertrokken we van de ene op de andere dag<br />
naar Dordrecht. Van daaruit voor een maand naar Assen<br />
en Emmen (in een soort bungalowpark), toen verder<br />
naar asielzoekerscentrum Crailo (voor vier jaar) om<br />
uiteindelijk een verblijfsstatus te krijgen. Na twee jaar<br />
deed de rechter uitspraak en stelde een onderzoek in. Er<br />
werd ons een kort verblijf toegezegd tot het onderzoek<br />
was afgerond. Maar na een week hoorden we van de<br />
politie dat het niet klopte en dat we het land moesten<br />
verlaten, terwijl de rechter iets anders had gezegd…<br />
Na een juridisch gevecht van twee jaar kregen we een<br />
brief van de Immigratie- en Naturalisatiedienst: “Sorry,<br />
wij hebben een fout gemaakt”. Zo was twee jaar van<br />
ons leven weggegooid… Uiteindelijk kregen we de<br />
Nederlandse nationaliteit. Mijn man is een opleiding gaan<br />
volgen en gaan werken. Daarnaast heb ik op verschillende<br />
plekken tijdelijk gewerkt. Via een MEE-project ben ik<br />
bij <strong>Boogh</strong> terechtgekomen. Terwijl we door Nederland<br />
trokken, probeerde ik Nederlands te leren doormiddel<br />
van een korte cursus, maar vooral door zelfstudie. Ook<br />
door kranten te lezen en de computer te gebruiken.<br />
Inmiddels wonen we nu al meer dan elf jaar in Bussum. In<br />
Nederland is ons gezin met nog een kind uitgebreid.”<br />
Sinds wanneer werk je bij <strong>Boogh</strong>?<br />
Afsaneh: “Sinds juli 2007 werk ik zestien uur per week bij<br />
<strong>Boogh</strong>.”<br />
Wat vind je belangrijk in je werk?<br />
Afsaneh: “Hier zijn aardige mensen met wie ik makkelijk<br />
kan praten en lachen! Afgezien van mijn lichamelijke<br />
klachten, zou ik hier mijn leven lang willen werken<br />
tot aan mijn pensioen. Je kunt hier jezelf zijn. In onze<br />
cultuur is het heel normaal om tussen de mensen te<br />
zijn, met familie en vrienden. Het sociale leven vind<br />
ik belangrijk. Mijn familie woont nog in Iran; ik heb<br />
vrienden hier, maar heb nog altijd heimwee naar mijn<br />
familie. Eens in de zoveel tijd zoek ik mijn familie daar<br />
op. Maar ik sta er niet te veel bij stil, ik geniet van mijn<br />
kinderen!”<br />
Hoe gaat men in Iran om met mensen met een handicap?<br />
Afsaneh: “Daar zorgt vooral de familie voor mensen<br />
met een handicap. Als je een zwaardere handicap hebt,<br />
zoals een dochter van mijn zwager die een ernstige<br />
vorm van epilepsie heeft, is het bijvoorbeeld minder<br />
vanzelfsprekend om naar school te gaan. Er bestaan wel<br />
plekken voor mensen met een (zwaardere) handicap zoals<br />
een activiteitencentrum, maar minder dan in Nederland.<br />
In Iran moet je vaak veel betalen omdat voorzieningen<br />
en zorg vaak particulier zijn. Mensen kunnen zich wel<br />
4
Change language