Download de PDF hier

eeldje viel.
Vial was aan het eind van de halve cirkel mensen gekomen. Hij moest zijn
uiterste best doen om de enorme hoeveelheid voorwerpen in de lucht te houden.
Hij kon er echt niets meer bij hebben! Nog even en het zou allemaal in elkaar
storten. De dromende jongleur waagde een vlugge blik op de laatste
gestalte. Wie was het? Tot nu toe was Doran zijn zoon altijd de laatste gestalte
geweest.
De man grijnsde met alle drie... nee, met zijn ene gezicht. Het duurde even
voordat Vial hem herkende, van jaren terug, toen zijn drie meiden... Het was
Dinderd met de Drie Gezichten, de god der dieven. Het meest herinnerde Vial
de ogen. Dat waren ogen van een god, ogen die hem spottend aankeken.
In zijn hand hield Dinderd een varkensblaas, gevuld met water, dichtgenaaid
en verzegeld met bijenwas. De blaas werd gebruikt door potsenmakers
bij hun grappen. Voor jongleurs was het een van de lastigste voorwerpen om
mee te jongleren. Maar al te vaak scheurde zo’n blaas halverwege open en
sproeide de inhoud uit over de jongleur en soms het publiek. Ging Dinderd
hem die blaas toewerpen? Het was onmogelijk dat hij die er nog bij nam. Hij
had al zo veel in de lucht! Vial wist zeker dat zodra de god der dieven hem de
blaas toe zou werpen, het ding open zou scheuren. En met een god als Dinderd
mocht hij blij zijn als er enkel water in zat...
Dinderd wierp de blaas niet. Grijnzend stapte hij op Vial toe. Op de een of
andere manier kon Vial zijn blik niet losrukken. In zijn hand hield Dinderd
met de Drie Gezichten nog steeds de gevulde varkensblaas.
‘Wakker worden Vial!’ Met een klets sloeg de god der dieven de varkensblaas
op Vials hoofd kapot.
Met een schreeuw en badend in het zweet schrok Vial wakker. Hij zat rechtop
in zijn bed en voelde met heel zijn lichaam dat er iets mis was. Het was
nacht, maar het was geen nacht. Buiten flikkerde licht en er klonk in de verte
geschreeuw. Zonder na te denken wierp Vial de dekens van zich af. Zijn voeten
vonden zijn laarzen voordat hij er zelfs bij na had gedacht. Terwijl hij
strompelde om ze aan te trekken, griste hij met een hand de riem met werpmessen
mee die naast zijn bed hing. ‘Doran!’
Het was alsof hij door een dikke, onzichtbare mist liep. Alles klonk gedempt,
alles leek net iets langzamer te lopen dan anders.
Wat is er aan de hand? Het duurde even voordat de gedachte bovenkwam.
Magie? Magie!
‘Doran!’ De jongen had een eigen kamer, naast die van Vial. Vial stormde
naar binnen en trof Doran daar aan in diepe slaap.
‘Doran! Word wakker!’ Vial schudde zijn pleegzoon ruw heen en weer.
Het had geen resultaat. Opnieuw probeerde Vial het. Dit keer ontlokte het
18