Download de PDF hier

andere stem, in het duister waar slechts een enkele gestalte stond.
‘Lome lust en woede, als haar slang. Ik wil háár,’ besloot een derde stem, alleen
en samen in het donker.
Er was een Moment, niet van magie, maar van Onwerkelijkheid.
Uit de donkere steeg stapten drie mannen, verschillend in uiterlijk, maar op
de een of andere vreemde manier ook gelijk. Zonder groet of blik gingen ze
drie verschillende kanten op. De een liep de Stenen Broodweg af. De ander
ging de hoek om, de Pelsstraat in en derde beende naar de overkant van het
plein.
3
Misran zou wel eens een flinke hand geld kunnen winnen, concludeerde Cyrel
opgetogen. De breedgeschouderde rabauw waar ze vanavond mee optrok, zat
aan een kaarttafel in een van de vele gokhuizen en zijn enig overgebleven tegenstander
was een lenige jongeman in een uitbundig kostuum. Op tafel lag
zeker iets van twintig daalders.
Cyrel kroop tegen haar man van de avond aan, maar wierp tegelijkertijd een
blik vol beloftes in de richting van de jongeman. Ze had hem al meermalen
naar haar zien kijken, en Cyrel wist zeker dat hij haar wilde - welke man tenslotte
niet? Als ze hem voldoende kon afleiden, zou Misran de hele inzet kunnen
winnen, en Cyrel zou er voor zorgen dat ze haar deel daarvan kreeg.
‘Kaart!’ beval Misran en hij schoof een duit naar de oudere kaartendeelster
van het huis. Op haar beurt schoof ze hem een kaart toe.
‘Kaart,’ zei de jongeman een paar hartenkloppen later. Voor zijn duit kreeg
hij ook een nieuwe kaart. Na een laatste vlugge blik, keek de jongeman weer
naar zijn kaarten, en hij likte zenuwachtig zijn lippen. ‘Ik... Ik wil de inzet verhogen.’
Hij legde zijn kaarten op tafel met de rug naar boven, en frunnikte met
zijn lange vingers aan de ringvinger van zijn andere hand. Een gouden ring
met een donkere geslepen halfedelsteen prijkte daar, maar het sieraad gaf niet
mee. Met zijn lange tong likte de jongeman langs zijn de vinger en na hernieuwd
wrikken kwam de ring los. ‘Da’s echt goud, kijk maar.’
Met zijn grote gespierde hand pakte Misran de ring op. Hij bekeek hem aandachtig,
klopte er mee op het houten tafelblad en beet er zelfs in. Hij legde de
ring met een klap terug. ‘Goud. Maar ik doe het niet. Zoveel geld heb ik niet.
Laat je kaarten zien.’ De regels van het spel waren simpel. Een verhoging was
alleen geldig als een bod werd geaccepteerd door de tegenstander.
‘Wacht, wacht.’ De jongeman maakte afwerende gebaren. ‘Het hoeft geen
geld te zijn, ik vind een ander tegenbod ook goed.’
34