Download de PDF hier

Maar Dinderd was de Heer der Dieven. Een oprecht gebed zonder leugens of
snoeverij? Dat klonk niet als Dinderd met de Drie Gezichten. ‘Maar mijn geweten
is bezwaard en wanneer ik voor het Laatste Gerecht sta, zal ik mijn gemoed
ontlasten. Ik zal ze vertellen hoe de dief der dieven eens een boek stal
over een sluimerende heer die eeuwig moet blijven slapen.’ De woorden waren
gepreveld, maar Vial wist dat de goden die ook hoorden. Er was geen reactie,
maar diep in zijn hart had Vial die ook niet verwacht. Goden verschenen
niet omdat een sterveling dat wenste. Die verschenen naar eigen believen. Vial
slikte zijn teleurstelling weg en begon dezelfde woorden opnieuw te prevelen.
Soms waren goden hardhorend.
Het was tussen het tiende en elfde uur toen er achter Vial een stem klonk: ‘Je
kan ophouden, Vial Twintigvinger.’
Vial dwong zichzelf langzaam om te keren. Het haar in zijn nek stond recht
overeind en plots voelde hij een molensteen in zijn maag. Als dit inderdaad...
Het was Dinderd met de Drie Gezichten, Vial wist dat zeker, alhoewel hij
niet kon zeggen waarom. Het wezen tegenover hem zag er uit als een jonge geslaagde
rabauw: uitbundige kledij, een met zilver beslagen riem, goud in zijn
oren en om zijn nek. Zijn gezicht was scherp getekend, de haren kort gekapt en
de ogen... Het goddelijke zat in de ogen, besloot Vial. Ze leken dieper dan die
van een mens, alsof ze alles konden zien wat er te zien was.
‘Zorg dat mijn dochters blijven leven.’
De linkerwenkbrauw boog omhoog. ‘Je dochters moeten blijven leven? Geen
smeekbede, Vial Twintigvinger, geen eerbetoon aan je god? Gewoon direct een
eis? Waar zijn je manieren, sterveling?’ Bij dat laatste woord gloeiden Dinderds
ogen heel even op.
Ondanks zijn standvastigheid voelde Vial dat hij bijna vanzelf een stap naar
achteren wilde doen. Hij dwong zichzelf te blijven staan. ‘U bent de Heer der
Dieven, ik heb iets te bieden.’
Dinderd snoof. ‘Wat kan jij mij te bieden hebben, sterveling?’ Nonchalant
bestudeerde de god zijn nagels alsof hij zich verveelde.
‘U bent hier, dat vertelt mij genoeg.’
‘Terg mij niet, sterveling,’ sprak Dinderd met de Drie Gezichten. ‘Ik ben hier
omdat ík dat wil.’
Vial hield stand. ‘Ik wil dat mijn dochters blijven leven. In ruil daarvoor zal
ik zwijgen over het boek dat u heeft gestolen. Het was een bijzonder boek, een
Godenboek. In dat boek stonden de geheimen over een zekere slapende heer
die niet gewekt mag worden: zijn geschiedenis, de reden waarom hij slaapt, de
manier waarop hij eens gewekt kan worden. Dat boek viel in handen van een
sterveling, een tovenaar. Die man was een dwaas en zag alleen maar macht.
Hij maakte bijna degene wakker die moet blijven slapen.’
28