paasverhalen voor kinderen - Zinmaken

Een dierensprookje voor kinderen vanaf 4 jaar.
Een verhaal bij het feest: Pasen.
het veld.
De paashaas
Op een mooie dag in
het vroege voorjaar
was er eens een
haasje dat vrolijk over
het veld huppelde.
Hazen zijn vast en
zeker op aarde om
vrolijk te zijn maar er
zijn andere dieren die
de beestjes heel nuttig
vinden om dat ze
kunnen worden
opgegeten.Veel van
de familieleden van dit
haasje waren al als
voedsel gebruikt.
Maar het haasje
huppelde toch blij over
Toen het daar zo onbekommerd rondsprong, zag het opeens iets
heel merkwaardigs. Het zag een ondiep holletje in de donkere grond
met vele lichtgekleurde ronde dingen er in, die erg stijf en hard
leken bij al het jonge lentegroen. Dat was het nest van een
veldhoen, dat juist even zijn eieren verlaten had om voedsel te
zoeken. De eieren waren op het punt om uit te komen en één ervan
was al een beetje opengepikt. Zie, daar stak een klein geel snaveltje
uit het ei! Dat was een nieuw beleven voor het haasje. Het wist hoe
zijn familieleden steeds bereid moesten zijn, hun eigen zachte leven
ten dode te offeren, maar wat deze eieren deden, was nog iets heel
anders! Die konden uit een harde dode schaal zélf nieuw leven
tevoorschijn laten komen! Dat konden de haasjes niet. Met grote
bewondering stond het diertje bij het nest te kijken.
Maar o schrik! Daar kwam een donkere schaduw over de eieren.
Dat was een grote havik, die uit de lucht neerdaalde om het jonge
leven weg te pikken.

Het haasje bedacht zich geen ogenblik. Het sprong op het nest en
beschermde de eieren met zijn lichaam. Toen schoot de havik neer
en sloeg zijn klauwen in het haasje en het haasje stierf.
Nu wilde de havik het diertje mee omhoog voeren; maar zie, hoe hij
ook zijn krachten inspande, hij kon het niet van de grond krijgen. De
haas was zo zwaar geworden, dat geen macht ter wereld hem op
kon tillen. Welnu, dan zou de havik hem op de plaats zelf verslinden
en hij pikte op het lijf van het haasje. Maar... hoe hard hij ook pikte,
hij kon geen nieuwe wonden maken. De zachte huid was een
ondoordringbare schaal geworden, zo hard als steen. Nu moest de
havik met een lege maag wegvliegen.
Maar de volgende ochtend toen de zon met zijn vroegste stralen de
wonden van het dode diertje streelde, stond het haasje op en was
weer levend. Binnen in zijn verharde huid was het leven nieuw
ontwaakt. En zie, intussen braken alle eierschalen open en kwamen
er overal gele kuikentjes uit. Die waren door het haasje uitgebroed.
Zij sprongen dadelijk rond en konden voortaan zichzelf redden.
Het haasje verzamelde alle stukjes en schilfertjes van de
eierschalen en nam ze mee. En wat deed hij met die schilfertjes? Hij
zaaide ze uit in een stille verborgen tuin, niemand weet waar. En in
die tuin groeien er iedere lente nieuwe eieren uit. Dat zijn de
paaseieren. Die brengt het haasje in de tuinen van de mensen en
legt ze neer, bijvoorbeeld daar waar een levend zaadkiempje uit zijn
harde bolster is gebarsten, of waar uit een dode cocon een jonge
vlinder is komen vliegen. Maar het liefst zoekt het haasje plaatsen
uit waar in het afgelopen jaar iets bijzonders is gebeurd, bij een huis
waar iemand ziek is, waar een kind is gestorven of waar een baby is
geboren. Ook gaat hij graag naar plekken waar een ruzie is geweest
die weer goed gemaakt is. Of waar iemand heeft kunnen helpen bij
verdriet. Hij legt dan niet zomaar eieren neer, maar hij stopt
schilfertjes in de grond vlak bij zaadjes van bomen en planten. Die
groeien dan uit tot heel bijzondere groeisels. Elk jaar met Pasen
komen daar als van zelf hele mooie eitjes tevoorschijn. Kinderen die
deze eitjes vinden hebben later vast en zeker een warm hart.Ja, dat
zijn pas de echte paaseieren!
EINDE

Bron van deze versie:
Vrij bewerkt naar een verhaal uit de bundel "Zonnegeheimen deel
twee: Lente Pasen Pinksteren." Samengesteld door Udo de Haes,
Zeist, 1985.
Een cultuursprookje voor kinderen vanaf 4 jaar.
Een verhaal bij het feest: Pasen.
De paashaas en het gouden ei
A. van der Zwan
Heel vroeg in de ochtend, toen de zon nog maar nauwelijks boven
de horizon uitkwam, was de paashaas al druk in de weer. Overal
was hij de eieren aan het verstoppen, waar straks de kinderen naar
zouden komen zoeken.
Hier een ei en daar een ei en nog een ei... Toen hij al zijn eieren
verstopt had moest hij het gouden ei nog verstoppen. Maar dat was
verborgen onder de aarde en werd bewaakt door de andere hazen.
De paashaas riep al zijn hulphazen bijeen: "Hazen kom te
voorschijn, laat je eens even zien…". En zo kwam het ene haasje
na het andere tevoorschijn en ze riepen elkaar, en wachtten tot
ieder er was, zodat ze samen op weg konden gaan om het gouden
ei te gaan halen en het te gaan verstoppen. Ze huppelden achter
elkaar aan: "Wij halen nu het gouden ei, het gouden, gouden ei...".
Heel zorgvuldig had de paashaas al het zonlicht in het gouden ei
bewaard, zodat het kind dat het gouden ei zou vinden veel zonlicht
en zegen zou ontvangen.
Toen de paashaas met zijn hulphazen bij de grot aankwam waar het
gouden ei bewaard werd, waren de haasjes die het ei bewaakten,
allemaal in paniek. Want het gouden ei was verdwenen, het gouden
ei was weg.
Zij wisten niet hoe het had kunnen gebeuren. En snel gingen ze
samen zoeken. Want hoe kan het gouden ei zou zo maar weg zijn.
Ze zochten overal in de struiken, stronken in alle holletjes, maar
zelfs in de hoogste boom was het gouden ei niet te vinden. Wat
moesten ze nu doen? Alle hazen lieten hun kopjes hangen. Dit was

wel het ergste wat de paashaas kon overkomen, en hij stond in het
midden van de andere hazen en klaagde: "Ohhh... het gouden ei is
weg wat moeten wij nu doen?"
"Roekoe, roekoe…", klonk het ineens boven hem in de bomen.
Allen keken omhoog. Daar zagen zij een duifje boven in de takken:
"Roekoe, roekoe…". De paashaas vroeg waarom het duifje zo riep.
Ze kwam naar beneden en ging voor de voeten van de paashaas
zitten alle andere hazen in een kring eromheen. Ze vertelde dat zij
wist waar het gouden ei was. Midden in de nacht was het gouden ei
weggehaald uit de grot waar het bewaard werd. Wie het gedaan
had wist het duifje niet precies, daar was het te donker voor
geweest. Maar zij wist wel waar het ei gebleven was. Ze was er
achter aangevlogen. Toen gingen ze allemaal achter het duifje aan.
Ze moesten ver door het bos totdat ze bij een hele grote oude boom
kwamen, van wel honderd jaar oud.
Het duifje koerde en dat betekende dat dit de plek was waar het
gouden ei was aangekomen. De paashaas ging een holletje in, dat
tussen de wortels te zien was, en daaruit kwam een dwerg te
voorschijn. Die heel erg boos was en vroeg wat ze kwamen doen.
De paashaas zei dat hier misschien het gouden ei verborgen was,
en na lang wachten zei de dwerg, dat hij inderdaad het gouden ei
gestolen had. Hij wilde ook wel eens wat zonlicht zien, hij moest
altijd maar onder de grond leven en werken.
De paashaas vertelde de dwerg, dat zonlicht niet voor dwergen en
kabouters is. Maar juist voor mensen en kinderen was het zonlicht
erg belangrijk. De paashaas beloofde dat de dwerg een mandje vol
met eieren zou krijgen met Pasen, maar dat hij het gouden ei mee
moest nemen.
De dwerg vond het niet leuk, maat hij gaf het gouden ei aan de
paashaas. Zo vertrokken de hazen en zij zongen: "Wij hebben nu
het gouden ei, het gouden, gouden, ei." De paashaas kon gelukkig
nog net op zijd het gouden ei verstoppen. En op Paasmorgen stond
een mandje met eieren voor de boom van de dwerg te wachten.
EINDE

Toelichting:
Dit verhaal werd ons opgestuurd door een kleuterlerares van een vrije school.
Zij schreef dat ze het verhaal meerdere keren verteld aan de klas,
waarbij ieder keer een ander personage (dier) uitgelicht wordt. De
laatste keer staat het kind centraal.
Paaseieren zoeken
Lees mee op
Pinkelotjes Paaspagina
Een paasverhaal om voor te lezen
Wouter en Mieke rennen van de ene struik naar de andere.
Mieke ziet als eerste een ei liggen. Het ligt verstopt onder een paar blaadjes. Het is een pappaei.
Dan vindt ze een rood
ei en een ei met strepen. Bij de zandbak ligt een groot chocolade-ei.
'Kijk eens', roept ze naar haat vader en moeder, die bij de keukendeur staan, 'de paashaas heeft
ook nog andere eieren verstopt!'
Wouter staat nu midden in de tuin.
'Ik zie niks,' roept hij
'Kijk eens bij de schuur,' zegt mamma.
Wouter loopt erheen, maar Mieke is hem voor.
'Ja!,' roept ze en haalt een ei achter de vuilnisbak vandaan.
Het is een blauw ei met gele stippen. 'Dat is mijn ei,' zegt Wouter boos. 'Geef hier!'
'Ik heb het gevonden,' zegt Mieke en ze legt het gauw in haar mandje.
'Dat heb ik geverveld,' roept Wouter.
Mieke zoekt alweer verder. Ze vindt nog een ei en nog één.
Wouter kijkt achter de vuilnisbak, maar er ligt niks meer.
Hij begint te huilen.
'Ik wil ook een ei,' snikt hij.
Mamma neemt hem bij de hand. 'Kom,' zegt ze, 'dan zoeken we samen.'
Mieke gaat nu achter in de tuin zoeken en mamma en Wouter voor in de tuin.
Mamma duwt een plantje opzij. 'Misschien ligt hier wel wat.'
'Jaaa ....' juicht Wouter. Onder het plantje ligt een chocolade-ei.
'Misschien moet we ook omhoog kijken,' zegt mamma.
Wouter kijkt naar boven. In de boom hangen wel drie eieren aan een lintje.
'Dat is een grote palmpaas,' roept hij.
Pappa pakt een ladder uit de schuur en haalt de eieren voor Wouter uit de boom.
Mieke heeft ondertussen haar mandje al bijna vol. Ze heeft ook een Wouter-ei gevonden en
geeft dat aan hem.
'Ik denk dat er bij de dikke boom achter de schuur ook nog wel een paar eieren liggen,' zegt
mamma.
Mieke wil er naar toe rennen, maar pappa zegt: 'Even wachten. Laat Wouter maar eerst
kijken.' Wouter rent al weg.

'Ik wil ook,' zegt Mieke kwaad.
Mamma trekt Mieke naar zich toe en fluistert in haar oor:
'Laat Wouter maar even. Die is nog zo klein. Jij hebt je mandje al vol, omdat jij heel goed
kunt zoeken. Wouter kan dat
nog niet.'
Mieke knikt: dat snapt ze wel, maar ze vindt het niet echt leuk.
'Kom eens,' roept Wouter vanachter de schuur.
'Ik heb een kuikel gevonden.'
'Dat kan niet,' zegt pappa.
Ze lopen naar Wouter toe.
Onder de dikke boom ligt een piepklein vogeltje in het gras. Het zit helemaal in elkaar
gedoken en beweegt niet meer.
Alleen doet het heel even zijn oogjes open.
'Ooooo,' zegt Mieke, 'dat is zielig.'
Ineens horen ze boven zich een hoop lawaai. In de boom zitten twee dikke koolmezen. Ze
piepen en kwetteren angstig en fladderen heen en weer.
'Dat zijn de vader en moeder,' zegt mamma.
Pappa knikt. 'Dat kleine vogeltje is uit het nest gevallen, daar zullen we eens gauw iets aan
doen.'
Pappa haalt de ladder en zet die tegen de boom.
Dan pakt hij een ladder en zet die tegen de boom. Dan pakt hij een paar blaadjes van de grond
en legt die op zijn hand.
Voorzichtig zet hij het kleine vogeltje daarop en klimt naar boven.
De vader- en moedervogel vliegen luid tjilpend naar een andere boom.
'Stil maar, jullie krijgen je baby'tje terug,' roept Mieke.
Pappa gaat voorzichtig met een voet op een dikke tak staan.
Hij rekt zich helemaal uit en kan met zijn hand net bij het nest komen. Daar zitten nog twee
andere baby-vogeltjes in.
voorzichtig zet hij het zielige vogeltje in het nest en klimt weer naar beneden.
Pas als de ladder weg is en ze uit de buurt van de boom zijn, komen de vader- en moedervogel
weer terug.
'Alles is goed afgelopen,' zegt Mieke. 'Nou weer zoeken.'
Ze vinden nog een paar eieren. Rode eieren, gele, blauwe en eieren met stippen en strepen.
En natuurlijk ook Mieke-eieren, Wouter-eieren en mamma-eieren en pappa-eieren.
Als ze helemaal niets meer kunnen vinden, zegt pappa: 'Komen, ik heb de tafel al gedekt. We
gaan eieren eten.'
Trots lopen Wouter en Mieke met hun mandje vol eieren naar binnen.
Bij de keukendeur draaien ze zich nog even om en roepen heel hard: 'Dank je wel, paashaas!'