Geachte Inspecteur der Belastingen - Het Randstedelijk Mannenkoor

zijn gezicht als ik een knipoog zie?
In de verte hoor ik de zachte muziek van de chymes die aan
de veranda hangt. Samen met het raspend geluid van een tak
die tegen een plank schuurt, ritmisch gestreeld door de wind
zingen ze een wiegenlied, het lied van de nacht. Ongewild
spits ik mijn oren om het melodie op te vangen en probeer
zachtjes ze mee te neuriën. Boven de bomen, in een diepe
donkerblauwe lucht zie ik de sterren flonkeren en mijn ogen
tekenen, van ster naar ster, het beeld van een man. De
constellatie van Orion met drie sterren die zijn riem tekenen,
daarnaast de sluier die de Melkweg vormen. Twee flikkerende
sterren, als pretlichtjes in ogen, trekken mijn blik en even
vraag ik 'wie ben je? Waak je over mij?' In mij hoor ik het
antwoord.
Dan wordt mijn blik onttrokken aan het schouwspel door een
schaduw die heel even over de tuin vliedt en weer verdwijnt.
Het moet een wolk geweest zijn maar de lucht blijkt helder.
Als ik weer naar de grond kijk ziek ik hoe alles onttrokken
wordt aan het zicht door een kille witte sluier. Langzaam vult
het de tuin, verbergt de voeten van de bomen tot het de
vensterbank raakt van mijn raam en de kille lucht kruipt door
de kier van de openstaande raam. Nog even kijk ik door het
raam naar de nog zichtbare sterren, die lichtjes in de ogen
van …?.
Mijn voeten zoeken dan ongemerkt de warmte en ik laat me
terugvallen op mijn kussen. Het dekbed trek ik tot ver over
mijn kin omhoog. In de verte hoor ik een uil roepen, Oehoooe
Oehooee.
Mijn oogleden worden zwaar en ik voel mezelf langzaam
wegzaken in een donzige wolk van leegte, mijn slee naar
morgenland.
Koorzanger