EEN LEVENSGEUR TEN LEVEN - Stromen van Kracht

samenleving. "Toen Hij de schare zag, werd Hij met
ontferming bewogen en GENAS HUN ZIEKEN" (Matth. 14:
14). "Jezus werd met ontferming bewogen en raakte hun ogen
aan en terstond werden zij ziende en volgden Hem" (Matth.
20:34). "En toen de Heer haar zag, werd Hij met ontferming
bewogen ... en zeide: Jongeling, Ik zeg u, sta op" (Luk. 7:13-
15). Waarom zullen wij niet op dezelfde wijze handelen,
"want gelijk Hij is, zijn wij ook in de wereld" (I Joh. 4:17)
Gelijk Hij is! Gelijk Hij deed! Vanuit Zijn ontferming! Een
combinatie van liefde en gezag toonde de Heer, compassie en
daarna: Sta op! Wees gezond! Medelijden en daarna: het lijden
oplossen in Zijn lijden, afnemen, overnemen. Als een lid van
het Lichaam heeft gefaald, gaat de Heer niet onmiddellijk over
tot correctie, terechtwijzing, bestraffing, geen woorden van
verwijt, maar Hij omringt de lijdende mens met Zijn
barmhartigheid, Hij legt de mantel der liefde over hem heen,
Hij wikkelt hem in Zijn vergeving waarin genezing is.
Hoe benaderen wij de falende broeder? Beginnen wij hem te
isoleren uit de communiteit (die niet alleen de onze is, maar
evenzo van hem), stoten wij hem uit als bedorven fruit die de
rest aansteekt? Verzwaren wij zijn nood door onze hypocriete
benadering: ik ben heiliger dan gij? Duwen wij hem dieper de
eenzaamheid in waarin hij is, stellen wij hem buiten elke vorm
van hulpverlening in de zin van Christus, die niet vraagt maar
helpt? Met afgrijzen hebben wij kennis genomen van het
stenen gooien in de binnenstad van Amsterdam, maar zijn er
onder de Christenen ook niet vele stenengooiers? Op de
straten noemt men hen vandalen, het schuim van de
achterbuurten, maar wij noemen wat de Christenen doen
correct, want zij komen met de Bijbel in de hand, waarin zij
hun gelijk aantonen. Maar is het niet even wreed, zo niet
wreder? Men laat de broeder, de zuster vallen, daar heeft men