Psychische invloeden bij posttraumatische dystrofie Paul van Ewijk ...

drie schroeven wordt van het botstuk weer een geheel gemaakt. Haar hand ondergaat het allemaal om er
daarna beter uit te komen. De hand weet dat dit nodig is om er goed doorheen te komen.
Na de operatie wordt de hand ingepakt met een spalk en gips. Ze wordt naar de uitslaapruimte
gebracht. Als ze naar huis gaat begint de verdoving uit te werken. Dezelfde zenuwprikkels als bij het krijgen
van de verdoving worden voelbaar. In een paar uur tijd treken alle verschijnselen in omgekeerde volgorde
weer weg. Er blijven geen restverschijnselen van de lokale verdoving achter en de hand van de cliënt voelt
goed. Ze heeft haar hele gevoel in haar arm en hand weer terug. Een restant moeheid en zwaarte
verdwijnen vanzelf. De verdoving heeft z’n werk goed gedaan en de operatie is geslaagd.
Na twee dagen komt er een raar gevoel in de pols, alsof er iets in snijdt. Dit snapt de cliënt niet, want
er zit voldoende ruimte tussen het gips en haar pols. De oorzaak van dit snijdende gevoel blijkt een stuk
energetisch prikkeldraad te zijn dat om haar pols geklemd zit. Het blijkt dat dit stuk tijdens de val bij haar
pols terecht is gekomen. Dit stuk prikkeldraad is ook nog van de boer en had ooit in zijn pols gezeten. Niet
alles was de vorige sessie bij hem terug gekomen. Hij neemt het gelijk terug. Op dat moment is het
snijdende, strakke gevoel bij haar pols gelijk weg. Dat voelt bevrijdend, haar pols voelt vrij. De boer zegt dat
ook dit stuk prikkeldraad per ongeluk bij haar terecht is gekomen. Dat vind hij erg vervelend. Hij zal het
gauw weggooien. De cliënt neemt hem niks kwalijk. Ze zegt: “We geloven en vertrouwen elkaar.” We
onderzoeken welke uitwerking dat stuk prikkeldraad op haar hand heeft gehad. Het zorgde voor een blauwe
hand en de stijve vingers. Het veroorzaakte ook de zwelling in haar hand, omdat het prikkeldraad zo strak
om haar pols zat.
Dan valt de cliënt nog iets op. Er is gelijktijdig met de val op haar linker hand nog iets zwarts in haar
hand gekomen. Dit blijkt een gluiperige obsessor te zijn, die steeds wil verdwijnen. De cliënt ziet zichzelf als
een jonge prins (zelfde vorig leven als straks) naar het kasteel rijden. Een soldaat in harnas komt hem met
een zwaard tegemoet rennen om hem te doden. Dit mislukt en de prins steekt hem dood. De soldaat wilde
de vriendin van de cliënt ontvoeren om mee samen te leven. Maar voordat hij dat plan ging uitvoeren wilde
hij de prins vermoorden. Vlak voor zijn dood kijkt de soldaat hem met vernietigende wraak aan. Als hij dood
neer valt blijft een zwart deel van hem achter dat in het been van de prins kruipt. Daar werkt hij
vernietigend in op het been, waardoor hij later een houten onderbeen krijgt. De soldaat blijft de prins na
zijn dood volgen en op het moment dat de cliënt in het huidige leven per ongeluk valt, komt hij haar hand
binnen om daar vernietigend bezig te zijn. Na onderzoek blijkt de soldaat zich erg eenzaam te voelen, is
verdrietig en boos op anderen en op zichzelf. Hij komt tot inzicht en al het zwarte uit haar hand gaat naar
hem terug. Ze krijgt een wit licht terug dat kracht geeft in haar hand. De hand wordt weer soepel. Verder
krijgt ze rust, kalmte en geluk terug. Dit laat zij zich niet nog eens afpakken.
Na deze afronding vraag ik naar mogelijke andere oorzaken die hebben meegespeeld in de stijve
vingers, de zwelling en blauwe verkleuring. Dan vertelt de cliënt dat de uitwerking van de 3 geplaatste
schroeven tijdelijk dezelfde gevolgen als dat prikkeldraad hebben gehad. Tezamen hebben ze voor een
heftige reactie gezorgd. (Dystrofie.) Door de schroeven kwam het bloed onvoldoende in mijn hand. Het
gaat met een boogje om de schroeven heen en zorgt voor stijfheid, zwelling en verkleuring.
Dan beschrijft ze na de operatie het volgende: “Het is net alsof er op de plek van het bot en 1 cm daar
omheen een leegte zit. Alsof daar niet meer je hand zit. Een stukje zwarte leegheid. Mijn hand ziet hoe
beschadigd het bot is en creëert die zwarte leegheid om het bot rust te geven, zodat niemand(!) er bij kan.
Hierdoor kan het bot genezen. Door mijn vertrouwen dat alles goed zou komen, kon mijn hand dit voor
elkaar krijgen. Dit ziet de cliënt heel duidelijk voor zich gebeuren en reageert geëmotioneerd. Ze vind het
toch wel knap van haar hand. Op het moment dat de schroeven er in april 2006 uit gaan, verdwijnt die
zwarte leegt vanzelf. Er gaat dan roze weefsel (heel fijnmazig netwerk) naar het bot toe. Vanaf dat moment
gaat het vanzelf beter met de hand. De beweeglijkheid kan zich nu langzaam in positieve zin herstellen, aldus
de cliënt. (wat ook is gebeurd)
In het nagesprek komt de cliënt tot een belangrijke conclusie. Ze zegt: “ Ik heb altijd al het gevoel gehad dat
het niet de schuld van de chirurg was. Het is voor mij met die dystrofie echt gebeurt tijdens die val!” Ze
vind het nu heel bijzonder dat alles van haar lichaam goed functioneert en het doet.
Relatie met dystrofieklachten
• Een obsessor met open wonden en zweren op z’n lichaam, komt wraak nemen om de cliënt te straffen.
Hij heeft een ziekmakende uitwerking op haar hand. Als hij tot nieuwe inzichten komt neemt hij al het
zwart uit de cliënt terug dat kapotmakend op haar hand inwerkte. Daarna voelt haar arm meer als haar
eigen arm, onder zwelling en niet kapot.
8