Psychische invloeden bij posttraumatische dystrofie Paul van Ewijk ...

Psychische invloeden bij posttraumatische dystrofie
Paul van Ewijk
voor vragen en de volledige scriptie: info@paulvanewijk.nl
Voor mijn afstudeerscriptie aan de opleiding TASSO heb ik gekozen voor een thema dat mij al langere tijd
fascineert. Namelijk, de invloed van psychologische factoren bij het ontstaan en in stand houden van
lichamelijke aandoeningen en ziekten.
De ontwikkeling van deze interesse begon aan het eind van de middelbare school. Ik maakte de keuze
voor de opleiding fysiotherapie zodat ik kennis kon opdoen over het menselijk lichaam en waarbij ik mensen
leerde begeleiden. Gaande weg groeide mijn interesse voor de psychologie en de effecten daarvan op het
menselijk lichaam. Een boeiende wereld ging voor mij open.
Ik kan mij herinneren dat ik vele uren in de bibliotheek doorbracht met het lezen van
psychologieboeken. Vol enthousiasme deelde ik mijn opgedane kennis met medestudenten, maar de
gangbare reactie was dat ze het wel interessant vonden, maar er in de praktijk niks mee konden. En dat was
ook zo. Alleen nam ik daar geen genoegen mee. Dit moesten we naar mijn mening bij de therapie zien te
betrekken. Zo besloot ik met vier medestudenten een gezamenlijke scriptie te schrijven met als titel “RSI,
een muis met een staartje”. En het staartje waren de persoonsgebonden factoren die invloed bleken te
hebben op het ontstaan en in standhouden van RSI.
Na succesvolle afronding van de opleiding fysiotherapie ben ik mij gaan verdiepen ik de gevoelswereld
van de mens, die sterk verbonden bleek te zijn met het lichaam. Ik volgde hiervoor de basisopleiding in de
haptonomie. Gedurende deze tijd bleef ik werken als fysiotherapeut en later ook als reïntegratietherapeut.
Als reïntegratietherapeut ontdekte ik dat de emotionele gesteldheid en mentaliteit van cliënten hun
lichamelijk herstel zowel positief als negatief konden beïnvloeden. Alleen al een open, rustige en
vertrouwenwekkende houding van mijn kant kon soms de klachten van de cliënt al tijdelijk significant
verminderen. Dit stimuleerde echter vaak een afhankelijkheidsrelatie. Mijn ego gestreeld, maar het gaf mij
uiteindelijk geen voldoening.
Tijdens een opleidingsjaar Gestalt-therapie kreeg ik een praktisch psychologisch begrippenkader
aangereikt waardoor psychologische processen herkenbaar en benoembaar werden. Daarnaast werd ik
verrijkt met de methodiek van “het gewoon volgen van het lichaam”, wat leidde tot eerlijke en soms
confronterende (zelf)kennis.
In deze tijd leerde ik Henri de Vidal (regressie- en reïncarnatietherapeut) kennen via een sessie. Deze
ervaring -in combinatie met zijn persoonlijk begeleiden- maakte een diepe indruk op mij. Na een aantal
gesprekken met hem leerde ik de mogelijkheden kennen die de regressieen reïncarnatietherapie te bieden
had.
Deze doelgerichte methodiek om met psychische klachten te werken sprak mij enorm aan. Na
afronding van het Gestalt-basisjaar startte ik daarom de opleiding regressie- en reïncarnatietherapie. Ik
ontdekte dat deze therapievorm een belangrijke bijdrage kon leveren aan een breed scala aan problematiek,
omdat de focus van de therapie gericht is op de kern van een probleem. Dat vind ik de kracht van deze
therapie en tevens de uitdaging om me aan vast te houden.
Ik ben nu drie opleidingsjaren verder en ik ben nog steeds enthousiast in voor dit vak. Ik hoop als
regressie- en reïncarnatietherapeut veel te blijven ontdekken en te leren.
Met deze scriptie maak ik een begin met het onderzoeken van psychische factoren bij lichamelijke ziektes en
aandoeningen. De keuze voor de aandoening “posttraumatische dystrofie” is tot stand gekomen doordat in
het begin 4 personen met dezelfde aandoening zich bij mij hadden aangemeld. Zij wilden graag meewerken
aan mijn onderzoek.
Uiteindelijk zijn er slechts twee cliënten overgebleven om onderzoekgegevens van te verzamelen. Eén
persoon liet na de kennismaking niks meer van zich horen. De ander gaf blijk van contra-indicaties waardoor
het niet mogelijk bleek om een sessie te doen. Ondanks deze tegenvaller, heb ik geprobeerd om met de
1

verkregen informatie tot zo veel mogelijk inzichten te komen. Deze inzichten heb ik vervolgens in deze
scriptie verwerkt, te lezen in hoofdstuk 6 “Conclusies” en in hoofdstuk 7 “Aanbevelingen”.
Ik hoop dat de lezers van deze scriptie de potentie van deze therapie -toegepast bij lichamelijke
kwalen- gaan aanvoelen zodra er meer ervaring mee wordt opgedaan en er meer efficiënte technieken
worden toegepast.
Hier volgt mijn eerste bescheiden bijdrage in het onderzoeken van psychische oorzaken bij lichamelijke
aandoeningen en ziekten, toegespitst op de aandoening “posttraumatische dystrofie”.
1. Onderzoeksmethodiek
De volgende tekst heeft mij geïnspireerd in mijn onderzoeksvraag.
Aan alles twijfelen of alles geloven
zijn twee eenvoudige oplossingen
om nadenken overbodig te maken.
Wetenschap en hypothese.
(Henri Poincaré)
Hypothese
Psychische factoren kunnen een significante rol spelen in het ontstaan en/of in stand houden van lichamelijke
aandoeningen.
Doel van het onderzoek
Het onderzoeken van de aanwezigheid van beïnvloedende psychische factoren op het ontstaan en/of in
stand houden van de aandoening posttraumatische dystrofie . Het doel van het onderzoek is iets te
onderzoeken?? We weten nog steeds je doel niet.
Subdoelstellingen
1. Als psychische factoren van invloed zijn, wordt geanalyseerd om welke psychologische factoren het
gaat en welke uitwerking dit op het lichaam heeft. Wederom: is geen doel.
2. Als psychische factoren van invloed zijn, kunnen – indien de cliënt hier mee instemt – deze factoren
uitgewerkt en verwerkt worden om de uitwerking daarvan op het lichaam te ontdekken. Met welk
doel?
Werkwijze
Door middel van het toepassen van regressie en/of reïncarnatietherapie wordt onderzocht of (beter: in
hoeverre?) psychische factoren betrokken zijn bij het ontstaan en/of in stand houden van de aandoening
posttraumatische dystrofie. Evaluatie van de sessies is hierbij een onderdeel.
Doelgroep
Via fysiotherapiepraktijken in Zeist e.o. kunnen cliënten met actuele dystrofie klachten deelnemen aan het
onderzoek, indien zij voldoen aan de volgende voorwaarden.
• Als gevolg van een fysiek trauma (ongeval, chirurgie) zijn er actuele dystrofie klachten.
• Er is nieuwsgierigheid naar de psychische oorzaak van het probleem.
• Er is bereidwilligheid om de eigen verantwoordelijkheid te nemen bij ontdekte psychische oorzaken.
• Er is bereidheid om open te staan voor ervaringen die buiten het eigen referentiekader vallen en deze
(tenminste gedurende de sessies) serieus te nemen.
• Er is bereidheid om actief deel te nemen in het therapieproces.
2. Lichamelijk herstel
Gezondheid in het algemeen
De World Health Organization (WHO) hanteert de volgende definitie van gezondheid:
‘Gezondheid behelst een toestand van volledig lichamelijk, geestelijk en sociaal welzijn en niet slechts de
afwezigheid van ziekte of gebrek. Alle werkzame beroepsgroepen binnen de gezondheidszorg hebben deze
2

definitie geaccepteerd, hoewel de interventie mogelijkheden bij iedere beroepsgroep verschillend zijn. Zo
kan de nadruk gelegd worden op het lichamelijke aspect, het psychologische of het sociale aspect van
gezondheid. (Hagenaars 1999)
De regressie- en reïncarnatietherapie legt de nadruk op het psychologische aspect van de gezondheid.
Maar ook het lichamelijke aspect heeft hierbij een belangrijke rol gekregen als drager van gevoelens,
overtuigingen en andere opgeslagen herinneringen. Het lichaam mag zich vrij uiten en reageert mee door
onderdrukte handelingen en bewegingen alsnog in actie om te zetten. Het is een wezenlijk onderdeel van de
therapie geworden.
Psychosomatiek
Een leerboek fysiologie voor paramedische opleidingen geeft de volgende betekenis aan psychosomatische
klachten: ”Een scala van klachten waarvoor geen aanwijsbare anatomische of fysiologische oorzaak aanwezig is en
kan worden teruggevoerd op langdurige stress ten gevolge van psychosociale factoren.” (Burgerhout 1995, 193)
Carl Simonton die zich jaren lang intensief met psychosomatiek bij kankerpatiënten heeft
beziggehouden omschrijft het begrip psychosomatiek als volgt: “Het betekent dat een ziekte ontstond als gevolg
van of wordt verergerd door psychische factoren. Dit betekent echter niet dat een ziekte, omdat ze niet uitsluitend
gebaseerd is op lichamelijke oorzaken (aangenomen dat er ziektes bestaan die dat wel zijn), dan minder echt is.”
(Simonton 2006, 37)
Deze laatste omschrijving laat de invulling van psychische oorzaken achterwege en heeft als gevolg
daarvan mijn voorkeur. Door de toegenomen kennis in de geneeskunde en psychologie is algemeen
aanvaard dat lichaam en geest een psychosomatische eenheid vormen. Functioneel blijkt er geen sterke
scheiding tussen lichaam en geest te zijn, hoewel beiden in praktische zin wel eenzijdig benaderd kunnen
worden. De psyche en het lichaam blijken nauw met elkaar verweven te zijn.
Psychofysiologie
Op een dieper niveau gebeurt er bij psychische belasting (stress) van alles in het lichaam, dat niet zichtbaar
is. Hormonen worden aangemaakt, de hartslag versnelt, de bloedstroom naar maag en huid neemt af en de
bloeddruk neemt toe, etc. Dit is wetenschappelijk aangetoond. Vrijwel alle emoties gaan gepaard met
meetbare veranderingen in het lichaam. Het is ook bekend dat cognitieve processen onze fysiologie
beïnvloeden. Zowel ons gevoelsleven als ons denksysteem (opvattingen, normen en waarden inclusief)
oefenen invloed uit op onze fysiologische toestand. Op centraal niveau door middel van “arousal”, maar ook
op perifeer niveau door middel van lokale regelstoornissen.
Dit heeft aanleiding gegeven om de strikte fysiologie aan te knopen bij andere wetenschappen zoals:
neuro-psychologie en psychofysiologie. Om aan te geven dat de fysiologie andere wetenschappen nodig
heeft zijn zelfs termen als: psycho-neuro-immuno-fysiologie en psycho-neuro-endocrinologie bedacht om
het ontstaan van fysiologische prikkels te duiden. Duidelijk mag zijn dat de psycho-fysiologische processen in
de mens een belangrijke rol spelen bij de vatbaarheid voor aandoeningen en ziekten. (61,Fysionair) De
voornaamste wegen waarlangs verschillende psychofysiologische effecten tot stand kunnen komen zijn zeer
beknopt als volgt:
1. neuro-endocrien: hypofyse, bijniermerg, pancreas
2. neuro-immunologisch: thymus, lymfeknopen, beenmerg en milt
3. sympathisch: ergotroop dat actie voorbereid; cortisol en adrenaline
4. parasympathisch: trofotroop voor rust, herstel en energie opbouw: acetylcholine en serotonine
5. dwarsgestreepte spieren: hyper- en hypotonie
(Cranenburg 1997, 212-222)
Somatische ontregeling
De fysiologie van ons lichaam bezit een enorm aanpassingsvermogen wat ons mogelijk maakt om adequaat
op een situatie te reageren. Het nut van al deze autonoom, fysiologische reacties is bedoeld om het lichaam
slagvaardig te maken, om in actie te komen. Bijvoorbeeld als we boos zijn, gaat ons hart sneller kloppen,
stijgt onze bloeddruk, komt het hormoon adrenaline vrij en spannen onze spieren zich aan. Het lichaam
bereidt zich fysiologisch voor om een potentiële bedreiging uit de weg te ruimen. Een prima somatische
regeling.
Als deze oorspronkelijke, spontane lichamelijke reactie chronisch onderdrukt wordt, gebeurt er het
volgende. De mentale en emotionele belastbaarheid raken uitgeput, de fysiologische regelsystemen raken
uitgeput en uiteindelijk treden er orgaan- en weefselspecifieke veranderingen op. Op fysiologisch niveau
3

ontstaat er een somatische regelstoornis. (Burken 2000, 20) De kans op letsel, ziekte of aandoeningen neemt
hierdoor toe.
Conclusie
Door de aandacht van de cliënt op zijn innerlijke beleving te richten, is het mogelijk om beïnvloedende
psychische factoren op te sporen die op fysiologisch niveau een belemmering voor herstel vormen.
Psychische verwerking kan daarom bijdragen aan de noodzakelijke fysiologische voorwaarden die nodig zijn
voor herstel. Het zelfgenezend vermogen van het lichaam wordt daarmee weer aangesproken en
geoptimaliseerd. Dit creëert een extra dimensie van aandacht in het werkterrein voor artsen en andere
hulpverleners. Zij kunnen bij chronische en medisch onverklaarbare lichamelijke klachten eventuele
belemmerende psychische factoren signaleren of op aanwezigheid laten onderzoeken.
3. Posttraumatische dystrofie
Inleiding
Posttraumatische dystrofie (PD) is een, tot op heden onbegrepen aandoening. Na een letsel aan een lidmaat,
zoals een polsbreuk of enkelblessure, of na een operatie kan deze aandoening ontstaan. Er is sprake van een
heftige lokale fysiologische ontregeling dat binnen een kort tijdsbestek ernstig verergert en zich uitbreid.
Omdat de ernst van de aandoening losstaat van de ernst van het letsel, zag ik een grote kans om
beïnvloedende psychische factoren tegen te komen.
Dit lijkt voor sommigen niet aannemelijk en voor anderen roept dit de angst op dat hiermee verklaard
kan worden dat het “tussen de oren zit”. Dit laatste geeft overigens een simplistische voorstelling van het
probleem weer en bevestigt de onwetendheid van dergelijke psychische processen. Door dit onderzoek
hoop ik hier meer zicht in te krijgen.
Deze aandoening is een van de belangrijkste oorzaken van functieverlies en invaliditeit na ongevallen of
operaties aan een ledemaat. Alle weefsels en alle functies van een arm of been kunnen door PD worden
aangetast. Er kan ernstige invaliditeit en moeilijk te behandelen pijn optreden.
Terminologie
Posttraumatische dystrofie is in Nederland ook bekend onder de namen Sudeck Dystrofie (of Atrofie) en
Sympathische Reflex Dystrofie. De laatste tijd komt de term CRPS type I (Complex Regionaal
Pijnsyndroom) steeds meer in opgang. Zolang er nog geen eenduidigheid is over de oorzaak van PD wordt
de naam posttraumatische dystrofie gebruikt.
Huidige theorieën
Er is een aantal theorieën over het ontstaan van PD waarbij de theorie over de (over)reactie van het
sympathisch zenuwstelsel en de ontstekingstheorie op de voorgrond staan. De huidige theorieën zijn
momenteel als volgt.
• Sympathische reflex theorie: Het ontstaan wordt in deze theorie toegeschreven aan een overreactie
van het sympathisch zenuwstelsel.
• Abnormale ontstekingsreactie theorie: Volgens deze theorie is de aandoening een abnormale (steriele)
ontstekingsreactie waarbij zuurstofradicalen een grote rol spelen.
• Theorie en bewijs van lokale neurogene ontsteking: Er wordt vanuit gegaan dat er op basis van
weefselschade een ontstekingsreactie tot stand komt die primair als doel heeft tot genezing te leiden,
maar echter op hol slaat.
Symptomen
1) Vier of vijf van de volgende symptomen zijn aanwezig:
• onverklaarbare diffuse pijn, vaak brandende pijn in een gebied groter dan het oorspronkelijk letsel
• verschil in huidskleur (rood of blauw)
• diffuus oedeem, zwelling
• verschil in huidtemperatuur (warmer of kouder dan het andere ledemaat)
• actieve bewegingsbeperking o.a. door pijn en stijfheid
2) De symptomen ontstaan of verergeren na inspanning
4

3) De Symptomen breiden zich uit in een gebied dat groter is dan het gebied van het eerste letsel of
operatie, en in ieder geval in het gebied distaal van het eerste letsel.
Deze symptomen verergeren na inspanning waarbij na hele korte tijd al een verheviging van bovenstaande
reacties kan optreden. De pijn kan extreme vormen aannemen. Bij ongeveer 5% is er sprake van een
zogenaamde koude dystrofie en is het ledemaat koud en blauw.
Andere verschijnselen die op kunnen treden zijn:
Sympathische verschijnselen: Overmatige zweetafscheiding. Het ledemaat kan kletsnat worden. Veranderde
nagel- en haargroei. Op het ledemaat kunnen lange haren gaan groeien en de nagels groeien snel.
Zenuwaantasting: Er kan een grote gevoeligheid voor pijnprikkels ontstaan. Behalve dat men de pijn 'van
binnen' voelt kan er ook zogenaamde aanrakingspijn aanwezig zijn. Er kan een verminderd tastgevoel
ontstaan of men ervaart dat het ledemaat niet meer bij het lichaamsschema hoort. De spierkracht neemt
snel af. In ernstige gevallen kan de totale spierkracht verloren gaan en is er sprake van een (pseudo)paralyse.
Men heeft een verlamming maar op een EMG-onderzoek is er geen afwijking te zien.
Tekenen van dystrofie of atrofie: Na maanden kan het ledemaat er schraal en ingevallen uit gaan zien omdat
het onderhuids vetweefsel en de spieren grotendeels verdwenen zijn. Op een röntgenfoto is vaak
botontkalking te zien. Ook kunnen de gewrichten onherstelbare schade hebben opgelopen. Verdere
complicaties kunnen zijn: contracturen, moeilijk te genezen zweertjes, enorme zwelling, ongecontroleerde
bewegingen, verkrampingen. Het is mogelijk dat de PD uitbreidt naar andere ledematen. Wanneer men
genezen is, is de kans dat PD terugkomt, er een recidief is, aanwezig.
Behandeling
PD vraagt om een multidisciplinaire aanpak waarbij fysiotherapie, ergotherapie en een pijnteam
samenwerken bij de behandeling. Verwijzing naar een revalidatiearts is ook een zinvolle aanvulling bij de
behandeling, zeker als herstel uit blijft.
(Al deze informatie is terug te vinden op de internetsite van de Nederlandse Vereniging van Posttraumatische
Dystrofie Patiënten.)
4. Onderzoekgegevens cliënt 1
Achtergrond cliënt
Een mevrouw van 50 jaar vertelt nieuwsgierig te zijn naar de therapievorm en wil daarom meedoen met het
onderzoek. Ze werkt als labmanager in een pathologisch laboratorium en is bekend met het opensnijden van
dode lichamen voor onderzoek.
Ziektegeschiedenis
Na aanleiding van een val op 26 augustus 2005 breekt de cliënt een middenhandsbeentje aan de pinkzijde
van haar linker hand. Aan de hand van een foto wordt een spiraalbreuk gediagnosticeerd. De linker hand
wordt tijdelijk in het gips gezet tot er een operatie volgt. Daarna volgt weer een periode van gips. Als de
linker hand op 19 september 2005 uit het gips gaat, blijkt dat ze haar vingers niet kan bewegen en wordt
dystrofie gediagnosticeerd. Fysiotherapie wordt ingezet, maar de klachten nemen toe. Uiteindelijk krijgt ze
via een infuus manitol toegediend. Langzaam neemt de zwelling af en het warme gevoel in haar hand wordt
minder. In april 2006 gaan de schroeven uit haar hand en krijgt ze 3 maal in de week fysiotherapeutische
behandelingen. Tot op heden krijgt de cliënt nog 1 maal in de week fysiotherapie.
Huidige status
Mevrouw wordt in haar vaardigheden niet beperkt door haar klachten. Haar vingers zijn wel stijf en er blijft
tot op heden een prikkeldraad gevoel van haar elleboog tot aan het topje van de vingers aanwezig. De cliënt
omschrijft het verder als een druk gevoel in haar arm, vol prikkels, met name bij de linker handrug en pink.
Haar pols is aan de binnenkant overgevoelig voor druk en aanraking en ze mist nog kracht in haar linker
hand.
5

Secundaire winst
Haar motto is: “Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan”. Maatschappelijk gezien een
bewonderenswaardig motto. Bij doorvragen blijkt dat ze door de aandoening leert om meer rust te nemen,
zich minder op te winden over praktische dingen en zich bij sommige situaties neer te leggen.
Sessie 1
Inductie methodiek
Bij het intakegesprek kwam naar voren dat ze tijdens een behandeling bij de fysiotherapeut het vreemde
gevoel had dat niet háár arm op de behandeltafel lag, maar ‘een’ arm. Bij het doorvragen had de cliënt het
gevoel alsof de arm niet aan haar vast zat. Ze sprak over haar losse arm en de gedachte die bij haar opkwam
was: die is niet van mij.
Deze gewaarwording leek mij een uitstekende ingang voor de sessie en ik koos op basis daarvan
personificatie als inductie methode. Ik liet haar de situatie bij de fysiotherapeut eerst associatief herbeleven,
vervolgens dissociatief. Ik liet de persoon van wie die arm was uit haar stappen, maar er gebeurde niks. Een
moment later werd de cliënt heel emotioneel en huilde van verdriet. Dit snapte ze niet en ze vertelde dat ze
het zo erg vindt dat die arm zo ziek is, dat het niet kan doen wat het wil doen.
Vervolgens koos ik ervoor om de cliënt gelijk via deze emotie naar de regressie ervaring te brengen op
het moment dat die arm voor het eerst ziek werd. Ze kwam daardoor uit bij haar valpartij en ik werkte de
situatie eerst associatief, toen dissociatief en tenslotte energetisch door.
Globale verhaallijn
De cliënt komt in een bekende situatie terecht waarbij ze struikelt over een verhoging in de stoep. Ze valt
daarbij op de grond vlak naast een bloemenwinkel. Ze was even afgeleid, omdat ze twijfelde of ze een bloem
zou kopen. Bij de val breekt ze haar middenhandsbeentje van de linker hand, die de grond als eerste raakt.
Dit doet ontzettend veel pijn, maar ze staat snel op. Dan wordt ze door de eigenaresse van de bloemenzaak
geholpen en zij maakt de wond wat schoon. Vervolgens gaat de cliënt naar de dokter.
Energetisch ontdekken we het volgende. Precies op het moment dat de cliënt met haar linker voet de
omhoog liggende stoeptegel raakt, komt er groen om haar hoofd. Op dit moment is het vallen
onomkeerbaar, maar ze voelt zich door de groene kleur vreemd genoeg veilig. Het blijkt dat een boer (blijkt
later haar man in een vorig leven te zijn) op dat moment bij haar verschijnt. Vervolgens valt ze op de grond
en ziet ze dat ze helemaal zwart wordt. Na de val wordt ze weer lichter behalve bij haar hand. Dan komt ze
tot de ontdekking dat haar hand steeds warmer wordt, drammerig en drukker voelt en gaat tintelen. Ik laat
haar bij dit gevoel blijven, waardoor het steeds erger wordt en het trekt haar hele lichaam in. Het voelt alsof
ze onder elektriciteit staat waarna het vanzelf volledig uit haar lichaam trekt. Het lost op, verdampt
spontaan. De cliënt voelt zich rustig en vredig worden.
We ontdekken dat dit gevoel uit de stoeptegel komt en via haar voet door naar haar arm is gegaan.
Deze sensatie heeft ook onmacht van de boer in zich zegt ze, als je iets niet meer kunt terugdraaien. Die
sensatie heeft de vorm van prikkeldraad en zit in de stoeptegel. Het is van die boer. Tijdens werkzaamheden
in een vorig leven sloeg hij per ongeluk met een grote hamer een stuk prikkeldraad in zijn hand, tijdens het
repareren van een omheining. Zijn hand zag er behoorlijk kapot geslagen uit.
Vervolgens probeert hij de cliënt als ze nog op de grond ligt bij haar linker hand omhoog te helpen. Dit
kon hij niet en ongemerkt kwam er nog een stuk prikkeldraad in haar hand terecht. Hij wilde haar helpen
maar het pakte anders uit. Hij voelde zich machteloos. (Omdat de cliënt in het begin al het prikkeldraad in
haar hand -met de pijnlijke sensaties- los had gelaten, vergat ik om dit andere stuk ook uit haar lichaam te
halen. In de volgende sessie wordt dit alsnog verwijderd.)
Bij energie-uitwisseling krijgt ze wit licht bij de hand van de boer terug. Dat staat volgens de cliënt voor
stromende energie, meer kracht, ruimte en vrijheid. Het voelt aangenaam warm. De uitwerking van deze
eigen energie zal verder herstel voortzetten, aldus de cliënt. Ze heeft het gevoel dat ze weer kan doen wat
ze wil doen, al zou haar hand een beetje gehandicapt blijven. Ze heeft het gevoel dat haar hand weer
helemaal bij haar hoort.
Later vertelt de cliënt dat zij in een ver verleden de vrouw van deze boer is geweest. Ze hadden een
heel gelukkig leven samen. Zij stierf in dat leven veel eerder dan de boer. Een groot deel van zijn leven was
hij daarom afwezig en voelde zich boos en verdrietig.
Die vreemde, losse arm blijkt later van die boer te zijn. De cliënt moet erg hard lachen als ze de
fysiotherapeut bezig ziet met de arm van de boer. Ze biedt de boer zijn eigen arm aan, waar hij erg blij mee
is. Dan ziet zijn hand er weer licht en normaal uit.
6

Wat naar verder naar voren komt is dat een deel van de boosheid van de boer over zijn leven bij haar
terecht is gekomen. Hij was ook erg verdrietig over het verlies van zijn echtgenoot. Dit werkte bij de cliënt
door in vermoeid voelen en soms verdrietig zijn. Dat werd teruggegeven. De groene kleur uit het begin dat
staat voor veiligheid geeft ze ook aan de boer terug. Ze bedankt hem, maar ze heeft het niet meer nodig.
De cliënt ervaart zichzelf duidelijk als zijn vrouw. In de blik van de ogen van de boer herkent de cliënt
dezelfde blik van haar huidige man, waarmee ze gelukkig getrouwd is. Ze zegt enige persoonskenmerken van
de boer in haar huidige man te herkennen, zoals zijn enorme betrokkenheid bij haar. Ze nemen afscheid.
De boerin die ze zelf ooit was, ziet er gelukkig uit en ze herkent haar levenshouding in haar eigen leven.
De integratie voelt goed en benoemt extra dat de arm van de “boerin” (zo mocht ik die nette en mooie
vrouw eigenlijk niet noemen) samen smelt met haar eigen arm. Dat voelt prima. De cliënt voelt nu heel veel
rust van binnen. Ze ontdekt nog dat het plotselinge verdriet in het begin van de sessie inderdaad van haar
was, om de boer. Hij had het na haar overlijden erg moeilijk gehad. Na de dood van de boer kwamen ze
weer bij elkaar en spraken af elkaar in een volgend leven weer te treffen. Dat zijn ze nagekomen…
Relatie met dystrofie klachten
• Op het moment dat de cliënt die boer dat stuk prikkeldraad in zijn hand ziet slaan, zegt ze gelijktijdig
dat haar aangedane hand plotseling zeer begint te doen.
• De ongewenste invloed van de boer komt als aanhechting in haar hand terecht, met de verschijnselen
van zijn kapotte hand: warmte, drammerigheid, een drukkend gevoel en tintelingen net als elektriciteit
in haar arm. De cliënt herkent deze sensaties als haar dagelijkse klachten en ze verdwijnen tijdens de
sessie uit haar lichaam. De sensaties bleken van de kapotte hand van de boer afkomstig te zijn, door het
prikkeldraad dat hij per ongeluk in zijn hand had geslagen.
• Na energie-uitwisseling krijgt ze een wit licht - van de boer z’n hand – terug. Hierdoor krijgt ze haar
eigen energie terug, haar kracht in de hand terug en ruimte en vrijheid. (Het missen van kracht kwam
bij de intake ook aan de orde.)Het wordt hierdoor aangenaam warm in haar hand. Hierbij geeft de
cliënt aan dat haar hand verder kan herstellen en dat ze weer kan doen met haar hand wat ze wil doen.
Met inbegrip van de mogelijkheid dat haar hand een beetje gehandicapt blijft. Een realistisch aandoende
opmerking. Na dit inzicht beschrijft de cliënt dat haar hand weer helemaal bij haar is, weer bij haar
hoort. De ervaring van de losse, vreemde arm blijkt van de boer te zijn.
Sessie 2
Inductiemethodiek
Omdat ik vermoed dat de situatie van de val voldoende is onderzocht, besluit ik om de operatie
periode te onderzoeken. Een belangrijke, ingrijpende situatie die mede de aanleiding kan zijn voor het
ontstaan van dystrofie klachten.
Via de imaginatieve brug breng ik de cliënt naar het moment vlak voor de operatie, nog voor ze de
verdovingsspuit krijgt toegediend. Ik wil via regressiewerk de operatiesituatie onderzoeken op mogelijke
invloeden die bij hebben gedragen aan de dystrofie. Ik begin associatief, dan dissociatief en ten slotte
energetisch te exploreren.
Globale verhaallijn
De cliënt ligt met gips om haar arm in een ziekenhuisbed. Een arts-assistent gaat de linker arm verdoven.
Tijdens het inspuiten van de verdovingsvloeistof in de bovenarm schokt haar hand en ontstaan heftige
zenuwprikkels, alsof haar hele arm onder stroom staat. Drie zenuwbanen worden ingespoten en de laatste
geeft de meest felle reactie vanuit de elleboog naar beneden. Alle gevoel verdwijnt in haar arm en hand.
Tijdens het voorbereiden van de instrumenten -nog voor het opensnijden, als even niemand op de
verdoofde arm van de cliënt let- komt er stiekem iets zwarts in haar arm. Dit blijkt een obsessor te zijn met
open wonden en zweren op z’n lichaam. Hij komt wraak nemen, om haar te straffen. In de tijd van de
middeleeuwen was de cliënt koning en woonde in een kasteel. Toen de pest uitbrak werd deze man buiten
de poorten gehouden omdat hij zichtbaar ziek was. Dit bevel kwam van deze koning om zijn eigen mensen
te beschermen tegen de ziekte. De man stierf op straat en dacht bij zijn sterven: “Ik krijg jou nog wel”.
Nadat hij inzicht had gekregen in de omstandigheden van toen en in de ernst en besmettelijkheid van zijn
ziekte,
nam hij al het zwart uit de cliënt terug dat kapotmakend op haar hand inwerkte. Daarna voelde haar arm
weer als haar eigen arm, zonder zwelling en niet kapot.
De operatie begint. Een opvallend moment tijdens de operatie is dat de chirurg schrikt als hij het
middenhandsbotje ziet. Hij zegt dat het lijkt alsof het bot geëxplodeerd is, allemaal losse fragmenten. Met
7

drie schroeven wordt van het botstuk weer een geheel gemaakt. Haar hand ondergaat het allemaal om er
daarna beter uit te komen. De hand weet dat dit nodig is om er goed doorheen te komen.
Na de operatie wordt de hand ingepakt met een spalk en gips. Ze wordt naar de uitslaapruimte
gebracht. Als ze naar huis gaat begint de verdoving uit te werken. Dezelfde zenuwprikkels als bij het krijgen
van de verdoving worden voelbaar. In een paar uur tijd treken alle verschijnselen in omgekeerde volgorde
weer weg. Er blijven geen restverschijnselen van de lokale verdoving achter en de hand van de cliënt voelt
goed. Ze heeft haar hele gevoel in haar arm en hand weer terug. Een restant moeheid en zwaarte
verdwijnen vanzelf. De verdoving heeft z’n werk goed gedaan en de operatie is geslaagd.
Na twee dagen komt er een raar gevoel in de pols, alsof er iets in snijdt. Dit snapt de cliënt niet, want
er zit voldoende ruimte tussen het gips en haar pols. De oorzaak van dit snijdende gevoel blijkt een stuk
energetisch prikkeldraad te zijn dat om haar pols geklemd zit. Het blijkt dat dit stuk tijdens de val bij haar
pols terecht is gekomen. Dit stuk prikkeldraad is ook nog van de boer en had ooit in zijn pols gezeten. Niet
alles was de vorige sessie bij hem terug gekomen. Hij neemt het gelijk terug. Op dat moment is het
snijdende, strakke gevoel bij haar pols gelijk weg. Dat voelt bevrijdend, haar pols voelt vrij. De boer zegt dat
ook dit stuk prikkeldraad per ongeluk bij haar terecht is gekomen. Dat vind hij erg vervelend. Hij zal het
gauw weggooien. De cliënt neemt hem niks kwalijk. Ze zegt: “We geloven en vertrouwen elkaar.” We
onderzoeken welke uitwerking dat stuk prikkeldraad op haar hand heeft gehad. Het zorgde voor een blauwe
hand en de stijve vingers. Het veroorzaakte ook de zwelling in haar hand, omdat het prikkeldraad zo strak
om haar pols zat.
Dan valt de cliënt nog iets op. Er is gelijktijdig met de val op haar linker hand nog iets zwarts in haar
hand gekomen. Dit blijkt een gluiperige obsessor te zijn, die steeds wil verdwijnen. De cliënt ziet zichzelf als
een jonge prins (zelfde vorig leven als straks) naar het kasteel rijden. Een soldaat in harnas komt hem met
een zwaard tegemoet rennen om hem te doden. Dit mislukt en de prins steekt hem dood. De soldaat wilde
de vriendin van de cliënt ontvoeren om mee samen te leven. Maar voordat hij dat plan ging uitvoeren wilde
hij de prins vermoorden. Vlak voor zijn dood kijkt de soldaat hem met vernietigende wraak aan. Als hij dood
neer valt blijft een zwart deel van hem achter dat in het been van de prins kruipt. Daar werkt hij
vernietigend in op het been, waardoor hij later een houten onderbeen krijgt. De soldaat blijft de prins na
zijn dood volgen en op het moment dat de cliënt in het huidige leven per ongeluk valt, komt hij haar hand
binnen om daar vernietigend bezig te zijn. Na onderzoek blijkt de soldaat zich erg eenzaam te voelen, is
verdrietig en boos op anderen en op zichzelf. Hij komt tot inzicht en al het zwarte uit haar hand gaat naar
hem terug. Ze krijgt een wit licht terug dat kracht geeft in haar hand. De hand wordt weer soepel. Verder
krijgt ze rust, kalmte en geluk terug. Dit laat zij zich niet nog eens afpakken.
Na deze afronding vraag ik naar mogelijke andere oorzaken die hebben meegespeeld in de stijve
vingers, de zwelling en blauwe verkleuring. Dan vertelt de cliënt dat de uitwerking van de 3 geplaatste
schroeven tijdelijk dezelfde gevolgen als dat prikkeldraad hebben gehad. Tezamen hebben ze voor een
heftige reactie gezorgd. (Dystrofie.) Door de schroeven kwam het bloed onvoldoende in mijn hand. Het
gaat met een boogje om de schroeven heen en zorgt voor stijfheid, zwelling en verkleuring.
Dan beschrijft ze na de operatie het volgende: “Het is net alsof er op de plek van het bot en 1 cm daar
omheen een leegte zit. Alsof daar niet meer je hand zit. Een stukje zwarte leegheid. Mijn hand ziet hoe
beschadigd het bot is en creëert die zwarte leegheid om het bot rust te geven, zodat niemand(!) er bij kan.
Hierdoor kan het bot genezen. Door mijn vertrouwen dat alles goed zou komen, kon mijn hand dit voor
elkaar krijgen. Dit ziet de cliënt heel duidelijk voor zich gebeuren en reageert geëmotioneerd. Ze vind het
toch wel knap van haar hand. Op het moment dat de schroeven er in april 2006 uit gaan, verdwijnt die
zwarte leegt vanzelf. Er gaat dan roze weefsel (heel fijnmazig netwerk) naar het bot toe. Vanaf dat moment
gaat het vanzelf beter met de hand. De beweeglijkheid kan zich nu langzaam in positieve zin herstellen, aldus
de cliënt. (wat ook is gebeurd)
In het nagesprek komt de cliënt tot een belangrijke conclusie. Ze zegt: “ Ik heb altijd al het gevoel gehad dat
het niet de schuld van de chirurg was. Het is voor mij met die dystrofie echt gebeurt tijdens die val!” Ze
vind het nu heel bijzonder dat alles van haar lichaam goed functioneert en het doet.
Relatie met dystrofieklachten
• Een obsessor met open wonden en zweren op z’n lichaam, komt wraak nemen om de cliënt te straffen.
Hij heeft een ziekmakende uitwerking op haar hand. Als hij tot nieuwe inzichten komt neemt hij al het
zwart uit de cliënt terug dat kapotmakend op haar hand inwerkte. Daarna voelt haar arm meer als haar
eigen arm, onder zwelling en niet kapot.
8

• Als de boer de cliënt bij haar linker hand omhoog wil helpen, komt er ongemerkt nog een stuk
prikkeldraad van hem in haar hand. Na twee dagen gips voelt de cliënt een raar gevoel in haar pols,
alsof er iets in snijdt. Dit blijkt een stuk energetische prikkeldraad van de boer te zijn dat hij per
ongeluk bij haar heeft achtergelaten. Het prikkeldraad om de pols zorgde voor een blauwe hand en de
stijve vingers. Het veroorzaakte zwelling in haar hand, omdat het prikkeldraad zo strak om haar pols
zat. De klachten aan de palmaire zijde van haar pols komen hiermee overeen. Na verwijdering van dit
stuk prikkeldraad verdwijnt het snijdende, strakke gevoel bij haar pols direct. Dat voelt bevrijdend, haar
pols voelt vrij.
• Tijdens de val op haar linker hand komt een andere gluiperige obsessor (soldaat) aan het licht die een
vernietigende uitwerking heeft op het weefsel van de hand. Als hij tot inzicht komt neemt hij al het
zwarte uit haar hand terug. De cliënt krijgt een wit licht terug dat kracht geeft in haar hand. De hand
wordt weer soepel. Verder krijgt ze rust, kalmte en geluk terug.
• De chirurgische schroeven zijn mede de oorzaak van het ontstaan van de dystrofie en hadden tijdelijk
dezelfde uitwerking als het prikkeldraad. Ondanks het feit dat ze een belangrijke functie hadden in het
herstel van het bot. Door de schroeven kwam het bloed onvoldoende in de hand van de cliënt. Het
ging met een boogje om de schroeven heen en zorgde voor stijfheid, zwelling en verkleuring.
(Dystrofie) Zodra de schroeven er uit werden gehaald, trad er verbetering op in haar klachten.
Resultaat (zie bijlage)
Na het uitwerken van de psychische oorzaken zijn er positieve resultaten te constateren en een blijvende
stijgende lijn in de verbetering van de functies van de hand. Mevrouw geeft 6 weken later het volgende aan:
• Haar vingers zijn soepeler geworden en ze kan deze beter strekken. Ze merkt nog steeds vooruitgang.
• Het prikkeldraadgevoel in haar arm is een stuk minder, maar nog niet helemaal weg.
• Haar pols is minder gevoelig geworden, maar dit wisselt nog wel eens. Er zit een positieve stijgende lijn
in.
• Alleen de kracht in haar linker hand is nog niet verbeterd.
Overige opmerking: Ze geeft aan dat de verbeteringen van haar klachten het resultaat kan zijn van de twee
therapiesessies. Omdat gelijktijdig ook fysiotherapiebehandelingen plaats vonden, zijn deze resultaten niet
waterdicht toe te schrijven aan de therapiesessies. De verbetering van de klachten is opmerkelijk te noemen
en wellicht dat de sessies bij hebben gedragen tot een versneld positief resultaat bij de fysiotherapeut.
Evaluatie intake
Een uitgebreide intake was overbodig, omdat het niet relevante ladingen omhoog haalde.
Evaluatie inductie sessie 1
Ik liet de cliënt via de imaginatieve brug het moment voor de geest halen dat ze met die losse arm bij de
fysiotherapeut zit. Helaas komt dat deel van wie die arm is niet uit haar stappen. Ik had na het uitblijven van
resultaat het persoonlijkheidsdeel d.m.v. personificatie alsnog gewoon binnen kunnen laten komen. Alleen
zijn arm was blijkbaar bij de cliënt terecht gekomen.
Uiteindelijk komt er een emotie op en kies ik voor een emotionele brug, dat gekoppeld is aan haar
zieke arm. Ik laat haar naar het moment gaan dat haar arm voor het eerst ziek wordt. De regressie ervaring
start bij de valpartij en biedt de kans deze grondig te onderzoeken. Dit bleek een prima ingang, hoewel het
efficiënter had gekund door middel van aura-exploratie
of personificatie.
Evaluatie inductie sessie 2
Omdat bij deze aandoening de chirurgie-episode als ontstaansmoment zo voor de hand lag om te
onderzoeken, heb ik gekozen voor de imaginatieve brug. Hierbij verwachtte ik de ontwikkeling van de
klachten goed te kunnen volgen, zodat ik vanzelf op de psychische oorzaken van de dystrofieklachten zou
stuiten. Achteraf gezien had ik beter voor auraexploratie in haar linker arm kunnen kiezen. Dat zou
doelgerichter en efficiënter zijn geweest. Minder omslachtig.
Evaluatie cliënt
De cliënt komt bij een eerste aanblik wat gereserveerd over. Als we de intake beginnen komt de cliënt
meer gemoedelijk en vrolijk over. Ze is open over haar gevoelens en laat gemakkelijk haar eerste indrukken
9

toe. Gaande weg raakt de cliënt steeds meer geïnteresseerd en gemotiveerd. De sessies verlopen vrij vlot
en ze neemt de beelden serieus. Ook al moet ze er soms hard om lachen of begrijpt ze er in het begin nog
weinig van.
5 Onderzoekgegevens cliënt 2
Achtergrond cliënt
Een mevrouw van 59 jaar is benieuwd naar de informatie die omhoog kan komen via de therapiesessies. Ze
staat open voor zelfonderzoek en geeft aan ruimdenkend te zijn. Ze werkt in het dagelijks leven als lerares
op een basisschool, maar moest als gevolg van pijnklachten en mobiliteitsbeperking het afgelopen jaar thuis
blijven. Dit tot grote frustratie van haar.
Ziektegeschiedenis
Vanaf haar jeugd zijn -in de loop van tientallen jaren- haar tenen aan beide voeten steeds meer in klauwstand
komen te staan. Dit proces liep uit de hand toen zich bij beide voeten een “hallux valgus” ontwikkelde.
(misvorming van het basisgewricht van de grote teen)
Op een gegeven moment waren de pijnklachten aan haar voeten niet meer houdbaar en ze nam
contact op met haar huisarts. Hij verwees haar door naar een orthopeed voor een chirurgische correctie.
Een paar weken later (september 2004) werd ze aan haar linker voet geopereerd. Na afloop van de operatie
vond ze dat haar voet er nog raar uit zag, maar ze voelde geen pijn meer en was tevreden. Na een periode
van 7 weken gips, bleek dat ze (eenmaal uit het gips) moeilijk en met veel pijn liep. Er werd beginnende
dystrofie
gediagnosticeerd door de chirurg. Een anesthesioloog startte direct met een medicinale crème en met
vitamine C. Later werd via een lumbaal prik de pijn van de voeten geblokkeerd. Dit alles hielp niet.
Vervolgens kreeg ze lymfedrainage en bindweefsel massage. Langzaam in de tijd werden haar klachten wat
minder.
Een paar maanden later merkte de cliënt dat een chirurgische schroef in haar voet er door haar
lichaam werd uitgewerkt. Onder lokale verdoving (december 2005) werd de schroef er uit gehaald. Dit ging
goed. Als nabehandeling kreeg ze een medicinale behandeling met iontoforese (een pleister met medicijnen
dat via elektrische stroom in het lichaam wordt gebracht.)
Omdat mevrouw nog steeds pijnklachten had vroeg ze om een second opinion. Er werd in
samenspraak met mevrouw een nieuwe operatie gepland (oktober 2006) die de abnormale stand van de
grote teen zou corrigeren en de pijnklachten zou verminderen. Een aantal botstukken werden daarvoor uit
de tenen verwijderd, zodat ze korter werden en de grote teen werd van binnenuit vastgezet. Mevrouw
kreeg extra pijnmedicatie tegen de dystrofieklachten en bleef hier een aantal weken mee door gaan. Na deze
operatie was mevrouw tevreden, maar ze bleef nog pijnklachten houden aan haar linker voet. Haar niet
behandelde rechter voet werd ook steeds pijnlijker.
Huidige status
Het sociale leven van mevrouw wordt door haar klachten beperkt. Ze kan moeilijk lopen vanwege pijn aan
beide voeten.
De geopereerde linker voet voelt warm aan en doet pijn aan de basis van de grote en tweede teen. De
gehele voorvoet ziet er blauw uit. Haar enkelgewricht voelt warm aan en er zit vocht in het onderbeen.
Haar niet geopereerde rechter voet voelt in zijn geheel koud aan met een duidelijk zichtbare “hallux
valgus”. Hier bevind de pijn zich in de gehele voorvoet. Als gevolg daar van heeft ze moeite om haar
evenwicht te bewaren. Ze is veel thuis en mag geen auto rijden.
Naast de vraag wat de oorzaak van de dystrofie is, wil ze vooral zichzelf beter begrijpen. Mevrouw is
overmatig gaan drinken en roken sinds ze zich na de operatie zo beperkt voelt. Ook is ze meer gaan slapen
en is ze harder gaan werken (wat ze nauwelijks kan), om haar gevoelens te vergeten. Ze voelt zich snel
geïrriteerd en boos dat ze niks kan doen. Daarbij zit machteloosheid en verdriet, aldus de cliënt. Ze voelt
zich zwaar gefrustreerd in haar beperkingen.
Secundaire winst
Mevrouw geeft aan dat ze door haar klachten meer de rust in zichzelf leert vinden. Ook kan ze zich door
haar klachten gemakkelijker terugtrekken en alleen zijn. Daar heeft ze veel behoefte aan.
10

De polariteit is dat -als ze te lang alleen is en het te lang rustig is- ze zonder aanwijsbare reden
woedend kan worden. Dan weet ze niet meer goed wie ze is.
Sessie 1 t/m 6
Niet onderzoek gerelateerd
Bij aanvang van de eerste sessie vond er een wijziging plaats van het contract. De onderzoeksdoelstelling
werd uitgesteld, omdat door het intakegesprek de emotionele gevolgen van de aandoening zo actueel waren
geworden dat ik daar eerst op in ben gegaan. De heersende gevoelens van boosheid en frustratie waren -als
gevolg van de pijn en beperkingen aan haar voeten- sterk voelbaar voor de cliënt. Ik koos voor het
uitwerken van deze emotionele ladingen en via een emotionele brug kwamen we via boosheid en
machteloosheid al gauw bij diverse ervaringen. De gegevens van deze sessies staan in de bijlage vermeld,
omdat ze verder los staan van de onderzoekdoelstelling.
Sessie 7
Inductie methodiek
Ik koos voor een imaginatieve brug, omdat de oorzaak van de dystrofie duidelijk gekoppeld leek te zijn aan
de situatie van de eerste operatie en gipsperiode. Na deze operatie ontstonden de dystrofie klachten.
Daarom besloot ik om de methode van de “psychosomatische traumatiek” toe te passen. Vanuit de I-brug
riep ik de beelden op van een periode vlak voor de operatie en begeleidde de sessie eerst associatief, daarna
dissociatief en tenslotte energetisch. Dit deed ik vanuit mijn verwachtingspatroon ergens in deze situatie het
ontstaansmoment van de dystrofie te ontdekken en daarmee de oorzaak ervan. Deze ingang sloot goed aan
bij de logica van de cliënt.
Globale verhaallijn
De cliënt zag zichzelf op school lesgeven met veel pijn bij het staan en lopen. De grote teen van de linker
voet drukte tegen de andere tenen aan. De tweede teen was erg pijnlijk en ze nam een aangepaste
lichaamshouding aan om de hevige pijn in haar voet te vermijden. Ook andere lichaamsdelen werden pijnlijk
zoals de knieën, de heupen en de rug. Een domino-effect. Ze ging steeds schever lopen om de voorkant van
haar rechtervoet te ontzien. Ze zat gevangen in een lijf dat niet wilde. Haar voeten zette haar hele lijf vast.
Aan het einde van de dag strompelde ze met pijn. Energetisch zag ze haar lichaam in een rood/roze kleur dat
voor pijn stond. Deze kleur concentreerde zich in haar voet en in haar hoofd. Nader bekeken zag ze rode
duiveltjes in haar voet en in haar hoofd zitten die zich rot lachten. Ze zaaiden zich uit in haar lichaam
naarmate ze meer pijn had. Ze besloot door de hevige pijn om een afspraak bij de huisarts te maken.
Inmiddels zaten er een heleboel uitgezaaide duiveltjes in haar.
Na een korte vakantie om uit te rusten werd de pijn minder en namen de duiveltjes ook in aantal af.
Daarna kreeg ze een verwijsbrief voor een specialist, om haar voetmisvorming te laten corrigeren. Twee
dagen later kwam ze bij de orthopedische chirurg voor diagnostiek en drie dagen later werd ze geopereerd.
De cliënt was blij dat ze zo snel werd geholpen. De anesthesist verdoofde haar met een ruggenprik
vanaf de middel tot aan haar voeten. Het levende gevoel verdween uit haar benen en zag daar de donkere
kleuren groen/blauw/paars/zwart verschijnen. Ze was blij dat ze niks meer in haar benen kon voelen.
Vervolgens werd ze de operatiekamer ingereden en maakte de chirurg haar linker voet open. Hij twijfelde
om verder te gaan, omdat hij een pees niet kon vinden. Hij ging verder en zaagde een wigje uit het bot om
de grote teen recht te zetten. Daarna zocht hij alsnog de pees op waardoor de voet donkerder werd. Dit
kwam vanuit de voet zelf en stond voor “dit gaat niet goed”. De chirurg maakte de pees los en zette hem op
een andere plek – op de grote teen- vast. Toen ging de huid weer dicht.
Na de operatie zag ze haar grote teen omhoog staan en haar voet werd vervolgens in een drukverband
gewikkeld. Op dat moment kwam er een gevoel bij haar van” ik vertrouw het niet”. Die grote teen hoorde
er volgens haar niet uit te steken. Ze moest twee nachten in het ziekenhuis blijven. De chirurg kwam later
vertellen dat de operatie gecompliceerder was dan verwacht en dat het daardoor wat langer had geduurd.
De pees van de grote teen die onder het teengewricht geschoven was, had hij moeten verplaatsen.
Toen het drukverband er in de gipskamer na twee dagen af ging, had het zo strak gezeten dat de tenen
pijnlijk geïrriteerd waren geraakt. (De donkere kleuren van de verdoving waren inmiddels volledig
weggetrokken) Ze had last van haar voet en zag dat haar grote teen nog steeds omhoog stond. Ze zag een
rood/roze kleur in zichzelf verschijnen, dat stond voor pijn, niet goed, boos, kwaad en geen vertrouwen.
Vooral in haar voet en in haar hoofd. Ze zag dat een klein rood duiveltje terug in haar voet kwam, bij haar
grote teen.
11

Haar hart kleurde wit en stond voor koude. De gipsmeester zei dat er wel een goede reden voor zou
zijn. Hij pakte haar voet met gips in en duwde haar grote teen daarbij iets naar beneden. Er groeide paars
wantrouwen in haar hoofd of het wel goed zou komen en gele angst in haar hart.
Er volgde een groen licht in haar hoofd en in haar hart dat stond voor haar laconieke houding: “Ik zie
wel waar het schip strand”, “Ik ga proberen te denken dat het goed komt”, ”Ik houd goede hoop”.
In een gipsschoen mocht ze meteen met krukken lopen. Over 7 weken moest ze terug komen. Ze kon
na twee weken makkelijk lopen en was erg blij met haar herwonnen vrijheid en dat ze geen pijn meer voelde
in haar voet. Ze had goede hoop dat alles met haar voet goed zou komen. Toen de gipsschoen af werd
gedaan was haar hele voorvoet dik en pijnlijk. Dit had ze niet verwacht. Ze kon geen kant op en voelde zich
terug bij af. Dit viel vreselijk tegen. Ze voelde teleurstelling en haar uitstraling werd dof. Ze kreeg een beige
tint om zich heen.
De chirurg kwam langs en dacht aan dystrofie. De anesthesioloog wilde haar direct met iontoforese
behandelen, maar dit weigerde ze. Hij zei: dit komt niet meer vanzelf goed. Daarop voelde de cliënt zich
heel boos en teleurgesteld worden. Ze was steeds maar blijven hopen dat het goed zou komen. Het was
namelijk bijna sinterklaas op school en daar wilde ze bij zijn. Op dat moment stuurde ze de pijn bewust weg
en isoleerde het. Ze waaide haar voet donkerte tegemoet, zodat het in donkerte gehuld raakte. Hier werd
de voet verdrietig van. Ze wilde geen pijn meer voelen. Ze had haar voet geblokkeerd en zei tegen haar
voet dat hij maar terug moest komen als het weer beter was. Ze wilde niet dat het weer niet goed ging.
De cliënt wilde vervolgens met de sessie stoppen om eerst alles te laten bezinken. We spraken af om in de
volgende sessie met de uitwerking te beginnen.
Sessie 8
Inductie methodiek
Ik sloot via een I-brug aan bij de beelden van de vorige sessie en begon met het oproepen van de twee
duiveltjes.
Globale verhaallijn
Een duiveltje zat in haar hoofd en de andere in haar linker voet. Het duiveltje in de linker voet lachte het
hardst. Het dacht “Ik heb je te pakken” en prikte in de pijnzenuwen van haar voet. Vooral op de plek waar
de cliënt de hevigste klachten had. Deze pijn ging door haar hele lichaam naar haar hoofd. Deze pijn voedde
het duiveltje in haar hoofd die hierdoor ging groeien. Dit duiveltje legde vervolgens zijn armen als een
strakke band om haar hoofd heen. Hoe meer pijnprikkels er van de voet omhoog gingen, hoe strakker de
band om haar hoofd. Hierdoor ontstond hoofdpijn en om dat niet te voelen dronk de cliënt overmatig
alcohol en ging
overmatig roken. De duiveltjes deden dit alles om te pesten.
Dan blijkt dat zij ooit als een zaadje doelgericht zijn komen aanwaaien. Jaren terug was zij per ongeluk
op een dennenappel gaan staan. Dit veroorzaakte hevige pijn in haar linker voet. Op dat moment kwam er
een rood zaadje als een straal uit het hoofd van haar ex-man haar voet in. Hij was niet in haar directe
omgeving aanwezig, maar zat thuis op de bank. Dit zaadje zat daarvoor in zijn gedachten, in zijn denken. Hij
wilde haar vrijheid ontnemen, haar beperken en vastbinden.
De duiveltjes wilden absoluut niet weg gaan. Toen werd duidelijk dat haar ex-man bang was om haar
kwijt te raken, dat ze van hem wegglipte. Hij wilde haar vasthouden. Hij was bang dat zij niet meer van hem
hield. Daarom beperkte hij zijn vrouw bewust via die duiveltjes. De man werd zich steeds meer bewust van
de gevolgen van deze duiveltjes bij zijn inmiddels exvrouw en zag in dat het geen zin meer had. De overgang
van wat er voor de sessie gebeurde en wat er tijdens de sessie gebeurt blijft heel onduidelijk. Scherper
scheiden in verschillende alinea’s.
Hij haalde eerst het duiveltje in haar voet terug, met alle energetische gevolgen in haar voet (rode
kleur). Dat ging in plaats van naar zijn hoofd naar zijn hart toe. Hij toonde spijt van deze daad en het
duiveltje loste op in zijn hart. Het duiveltje uit haar hoofd volgde en ging zijn hoofd in. Bij het contact maken
met dit duiveltje voelde hij pijn in zijn hart. Dit duiveltje loste uiteindelijk op in zijn hoofd. Hij had veel
geleerd. De cliënt kreeg op haar beurt haar “eigen liefde” terug in de vorm van een rood hartje. Dit kwam
terug in haar eigen hart en er kwam ruimte en rust terug in haar hoofd. Ze ontdekte vervolgens dat haar
linker voet weer open was. “Het kan nu weer genezen” zei de cliënt. Het prikkelende, tintelende gevoel in
haar voeten was
weg. Ze kon nu weer van alles met haar voet. Haar voet voelde vrij.
12

De cliënt legde toen het volgende uit. De twee duiveltjes hadden haar functioneren belemmerd. Het
duiveltje blokkeerde na de operatie alles in haar voet. Zowel de bloeddoorstroming en de
lymfedoorstroming. Hierdoor liep haar linker voet vol met vocht en verkleurde. Dystrofie ontstond.
Tijdens de operatie ging het ook mis. De chirurg twijfelde of hij verder moest gaan. Hij ging door en bij
het zoeken en verplaatsen van de pees kwam er donkerte en rood in de pees die was omgelegd. Dit stond
voor: “niet goed” en pijn vanuit de voet zelf. Daarover zei ze dat dit niet vanzelf beter kon worden en dat
dit na de laatste operatie was verdwenen.
Toen deze kleuren verschenen begon de cliënt zich al van haar linkervoet af te sluiten. Later deed ze
dat nog sterker en bewuster. Vervolgens nam ze – op een zachtaardige wijze en toon- met haar handen de
donkerte om haar voet terug. Haar voet reageerde direct door aangenaam warm te worden. De cliënt had
vreselijk veel spijt over wat ze haar voet hiermee had aangedaan. Haar voet hoorde er nu weer bij. Ze
voelde zich weer compleet. Haar voet vertelde nu blij te zijn. Hij was weer terug gekomen. Nu kon hij weer
genezen zei de voet verder. Het verdriet van de voet tijdens zijn isolatieperiode had vooruitgang en
genezing geblokkeerd. Het teruggenomen zwart loste op in het hart van de cliënt, waar het vandaan was
gekomen.
Haar wantrouwen -of het na de operatie wel goed met haar voet zou gaan- bleek terecht en verdween
daardoor. De angst die ze hierbij had verdween gedeeltelijk. Een deel bleek van de chirurg te zijn die wist
dat hij het niet goed gedaan had. Ze kreeg vertrouwen in haar hart terug dat hij beschaamd had. Dit gaf
ontspanning. Al deze signalen had ze door haar laconieke houding genegeerd.
Als volgt werd haar boosheid (rood/roze kleur in lichaam) naar de chirurg toe geuit. Hij had onkundig
gehandeld bij het verleggen van de pees door onvoldoende bijscholing. Hierbij krabde ze figuurlijk zijn ogen
uit en sloeg hem tot moes. Dit lukte redelijk. Hij bleek erg arrogant te zijn en pas zonder uniform was ze in
staat om tot hem door te dringen. Dit contact verliep moeizaam en de cliënt twijfelde aan de opgedane
inzichten van de chirurg. Hij was wel tot bewustwording gekomen om bijscholing te volgen, maar ze dacht
niet dat hij dit zou doen. De cliënt nam het namelijk ook op voor al zijn toekomstige patiënten. Het wit in
haar hart ontdooide gedeeltelijk.
De cliënt gaf aan er klaar mee te zijn en wilde stoppen. We blikten vanuit een plaats van overzicht
terug op alle ervaringen. Toen vroeg ik aan haar voet naar een relatie tussen de ervaringen van
opgeslotenheid en gevangenschap en haar voetproblemen. (zie sessies 1-6 in de bijlage) Ze vertelde dat die
oude ervaringen zich in haar voet hadden vastgezet. Haar voeten hadden de taak op zich genomen om deze
problematiek aan het licht te brengen. Dit gaf een enorme opluchting bij haar. Ze bedankte haar voeten en
raakte daardoor geëmotioneerd. Ze was zichzelf helemaal kwijt geraakt zei ze. Ze eindigde met het
liefkozen en bedanken van haar beide voeten.
Relatie met dystrofieklachten
• De meest duidelijke relatie ligt tussen de twee energetische duiveltjes. Ze zijn zichtbaar in een
rood/roze kleur dat in het begin staat voor pijn. De één prikt pijnlijk in de linker voet bij de grote en
tweede teen. Het andere duiveltje zorgt voor een pijnlijke strakke band gevoel om het hoofd van de
cliënt. Ze zaaien zich uit en worden groter naarmate de cliënt meer pijn ervaart. Vervolgens geeft de ze
aan dat het duiveltje in haar voet de bloeddoorstroming en de lymfedoorstroming blokkeerde.
Hierdoor liep haar linker voet vol met vocht en verkleurde.
• Het drukverband zat te strak om haar voet. Bij het verwijderen van het te strakke drukverband voelt
de linker voorvoet pijnlijk geïrriteerd. Dan komt er een rood/roze kleur in de voorvoet dat staat voor
pijn, niet goed, boos, kwaad en geen vertrouwen. Op dat moment komen de duiveltjes opnieuw terug
in haar voet en hoofd.
• De operatie ging mis. De chirurg twijfelde ook of hij verder moest gaan. Hij ging door en bij het zoeken
en verplaatsen van de pees kwam er blijvende donkerte en roodheid in de pees van de grote teen. Dit
stond voor: “niet goed” en “pijn”. De voet gaf aan dat de operatie daar verkeerd ging.
• Het verdriet in de voet blokkeerde vooruitgang en genezing van de voet. Dit was het gevolg van het
met donkerte isoleren van de linker voet toen het pijn deed. Nadat deze donkerte daar weg genomen
werd reageerde de voet met een aangename warmte. Haar voet hoorde weer bij haar en ze voelde
zich weer compleet. Haar linker voet vertelde vervolgens blij te zijn en dat het verder kon genezen.
• De laconieke houding kan een significante invloed hebben op het ontstaan van de dystrofieklachten
door verwaarlozing van de signalen in een vroeg stadium. Dit had bijvoorbeeld moeilijkheden bij de
operatie kunnen voorkomen, door een minder ernstige vervorming van de voetgewrichten.
• Bij de emoties boosheid, woede en wraak reageerden haar voeten opmerkelijk door heen en weer te
bewegen en soms te verkrampen.
13

Resultaat
De cliënt geeft na afloop van de laatste sessie aan dat ze verwacht dat haar linker voet zal herstellen, maar
dat ze nog geduld moet hebben. Haar beide voeten voelen goed aan en ze voelt zich vrij. Na 6 weken vindt
er een uitgebreide schriftelijke evaluatie plaats.
De grootste positieve verandering is dat de strakke band om haar hoofd is weggebleven en ze ervaart
nog steeds ruimte in haar hoofd. Ze is gestopt met overmatig alcoholgebruik en heeft meer vertrouwen in
zichzelf gekregen.
Ze ervaart een blijvende emotionele vrijheid. Ze is niet meer boos op het leven, voelt zich niet meer
machteloos in haar beperkingen. Ze ervaart geen overweldigend verdriet meer en voelt zich niet meer een
slachtoffer.
De dystrofieklachten blijken na een aantal weken door overbelasting weer terug te zijn. Ze voelt zich af en
toe nog gefrustreerd over haar sociale beperking en voelt zich door de dystrofie nog weleens
gevangen/opgesloten in haar lichaam. Soms sluit ze zich nog af door haar hoofd leeg te maken of afleidende
werkzaamheden op te zoeken. Ze absorbeert nog makkelijk problemen van mensen van wie ze houdt.
Een laatste opmerkingen is dat de artsen aangeven dat haar bloedvatenstelsel niet optimaal functioneert
om te kunnen herstellen. De cliënt heeft daar echter nog wel vertrouwen in.
Evaluatie intake
Er was achteraf gezien geen uitgebreide intake nodig om een geschikte ingang te vinden voor de
onderzoeksdoelstelling. Belangrijker bleek demotivatie van de cliënt om naar de oorzaak te zoeken van haar
klachten en de bereidheid om hier aan te werken. Tijdens het gesprek gaf ze aan open te staan voor
mogelijk vreemde ervaringen.
Door de uitgebreide vragenlijst kwamen we te veel op de gevolgen van de aandoening uit. Hierdoor
kwamen verschillende emotionele ladingen omhoog, waardoor ik door de actualiteit van de emoties het
oorspronkelijke contract van de onderzoeksdoelstelling uitstelde. Deze uitweiding ging ten koste van de
onderzoeksdoelstelling.
Evaluatie inductie sessie 1 – 6
Doordat de vragenlijst bij het intakegesprek diverse emotionele ladingen wakker maakte, koos ik om via de
emotionele brug naar de eerste keer van die gevoelens. Dit leverde wel interessante informatie op, zoals de
taak van haar voeten om beperkt te raken om een oud thema uit te werken met herkenbare oude
gevoelens.
Helaas was ik door de te lange intake met uitgebreide vragen verzeild geraakt in de emotionele
gevolgen van de aandoening. Hierdoor liep ik mijn onderzoeksdoelstelling mis.
Evaluatie inductie sessie 7 – 8
De imaginatieve inductie werkte goed. De psychotraumatiek-methode van eerst associatief, dan dissociatief
en tot slot energetisch werken leverde veel informatie. Echter, door deze inductie ging er veel tijd en
energie naar de omstandigheden waarin de dystrofieklachten waren ontstaan. De werkelijke psychische
oorzaken kregen hierdoor te weinig aandacht. De focus had meer gericht kunnen worden op het opsporen
en uitwerken van de oorzaken van de dystrofie.
Met aura-exploratie had ik doelgerichter kunnen werken aan de onderzoeksdoelstelling. Deze
inductiemethode vele malen efficiënter geweest! Hiermee zou ik meer focus hebben gehad op de oorzaken
van de dystrofiesymptomen in de linkervoet. Hiermee was ik sneller de storende en (mogelijk meerdere?!)
veroorzakende invloeden tegengekomen en had dit sneller kunnen uitwerken. Omdat deze methodiek de
oorzaak van zowel geestelijke, psychische als puur lichamelijke problemen kan opsporen, was dit de meest
aangewezen inductiemethode geweest.
Evaluatie cliënt
Zij kwam over als een sterke persoonlijkheid die vooral rust probeerde uit te stralen. Haar ogen keken
alert. In haar blik kon ze heel streng kijken en als het ware haar wil duidelijk maken. (handig als lerares) Ze
kwam zelfbewust en bedachtzaam over. Ze was nieuwsgierig en gemotiveerd om zelfonderzoek te doen.
Tijdens de intake en sessies kwamen er al gauw heftige emoties naar boven. In de sessies kwam de cliënttijdens
emotionele ervaringen- regelmatig overeind zitten om water te drinken of deed haar ogen open om
er even over te praten. Ze vond het emotioneel heftig en twijfelde regelmatig of ze wel verder wilde gaan.
14

Ze zat met haar gedachten te stoeien van: “ik houd mezelf voor de gek”, “ik verzin het” en “wil ik het wel
voelen?” Toch vatte ze steeds weer de moed om verder te gaan.
De cliënt had grote weerstand om in te gaan op haar gevoelens van boosheid en wraak. Dit had
volgens haar geen zin en vond ze niet nodig om te uiten. Toch kwam ze bij deze gevoelens terug en uitte
deze uiteindelijk, maar toch met behoud van reserve.
De cliënt hanteerde diverse overlevingsstrategieën die haar lichamelijk herstel negatief konden
beïnvloeden zoals: zich geestelijk afsluiten (hoofd leeg maken en wegstoppen van gevoelens), het aannemen
van een laconieke houding om de signalen van haar lichaam te negeren, het gebruiken van haar sterke wil (of
noem het koppigheid) om geen emotionele pijn te voelen en tot slot de oneindig hoopvolle (passieve)
houding dat alles weer goed komt.
6 Conclusies
Inleiding
Voor het onderzoek zijn slechts 2 cliënten onderzocht op de aanwezigheid van psychische invloeden als
oorzaak bij het ontstaan en in stand houden van de aandoening posttraumatische dystrofie. Om die reden
kunnen de conclusies niet gegeneraliseerd worden.
Onderzoeksdoelstelling
“Het onderzoeken van de aanwezigheid van beïnvloedende psychische factoren op het ontstaan en/of in stand
houden van de aandoening posttraumatische dystrofie.”
De doelstelling van het onderzoek wordt bevestigd. Door het toepassen van regressie- en
reïncarnatietherapie komen diverse psychologische factoren aan het licht die invloed hebben uitgeoefend op
het ontstaan van posttraumatische dystrofieklachten.
Subdoelstelling 1
“Als psychische factoren van invloed zijn, wordt geanalyseerd om welke psychologische invloeden het gaat en welke
uitwerking die op het lichaam hebben.”
• Beide cliënten hadden verder te maken met obsessieve energieën die vernietigend op het beschadigde
lichaamsdeel uitwerkten. De obsessieve energieën bleken van verschillende afkomst te zijn.
• Bij de tweede cliënt bleek dat de emoties boosheid en kwaadheid, samen met een gebrek aan
vertrouwen een klont vormde met de fysieke pijn.
• De emotie verdriet bleek bij de tweede cliënt de genezing van de voet te blokkeren.
Obsessieve energieën cliënt 1
Als eerste oorzaak kwam ik een betrokken, helpende entiteit tegen die per ongeluk zijn eigen onverwerkte
ladingen bij de cliënt achter liet toen ze op straat viel. Deze onverwerkte deelpersoonlijkheid was een oude
bekende uit een vorig leven. Onbedoeld droeg hij zijn lichamelijke nawerking en een energetisch geladen
voorwerp over aan de cliënt, met destructieve gevolgen voor haar hand.
Een andere oorzaak was de aanwezigheid van een wraakzuchtige obsessor (zieke man) die een
kapotmakende uitwerking had op het aangedane lichaamsdeel. Tot slot kwam er nog een gluiperige obsessor
(soldaat) aan het licht die een vernietigende uitwerking had op het weefsel van haar arm.
Alle twee creëerden ze extreem lichamelijke reacties, die herkenbaar waren als de symptomen die bij
posttraumatische dystrofie passen. Beide obsessoren waren karmisch en wilden de cliënt straffen voor haar
acties uit een ver verleden.
Obsessieve energieën cliënt 2
Bij de andere cliënt vond ik als psychische oorzaak de aanwezigheid van psychische energie van een levende
bekende, dat gestalte kreeg in het lichaam van de cliënt als twee kleine duiveltjes. Deze aanhechtingen waren
bij de cliënt binnen gedrongen als een klein zaadje en hadden enige mate van bewustzijn. De eigenaar bleek
haar huidige ex-man te zijn. Heel bewust had hij deze energie als een zaadje naar haar toe gestuurd. Tijdens
een pijnlijke misstap van de cliënt kwam deze niet eigen energie in haar voet terecht. De eigenaar hoopte zo
zijn vrouw aan zich te binden en probeerde hiermee te voorkomen dat ze hem zou verlaten. De uitwerking
15

van deze obsessieve energie werkte door bestaande pijnklachten te verergeren en creëerde overige
lichamelijke en geestelijke klachten. Haar vrijheid werd hierdoor sterk beperkt.
Subdoelstelling 2
“Als psychische factoren van invloed zijn, kunnen deze invloeden – indien de cliënt hiermee instemt – uitgewerkt en
verwerkt worden om de uitwerking daarvan op het lichaam te ontdekken.”
Na het uitwerken van de obsessieve psychische oorzaken waren de gevolgen bij beide cliënten direct
merkbaar door het wegtrekken van diverse pijnen en andere symptomen. Direct na afloop waren de
resultaten veel belovend. Echter na verloop van tijd bleken sommige positieve resultaten zich niet blijvend te
manifesteren. Hieronder staan de resultaten vermeld.
Cliënt 1
Er werd een opmerkelijke verbetering van de functies van de hand gerapporteerd. Omdat gelijktijdig ook
fysiotherapeutische behandelingen plaats vonden, waren deze resultaten niet waterdicht toe te schrijven aan
de therapiesessies. Wellicht dat de sessies hebben bijgedragen aan betere voorwaarden voor herstel, zodat
de fysiotherapeutische resultaten konden toenemen.
Hier liggen mogelijk nog diverse redenen aan ten grondslag:
• Er bevindt zich restlading -met name de verdamping van de stroomsensaties - in het lichaam van de
cliënt. Deze had ik aan de boer terug moeten geven, het was van hem.
• De sterfervaring van het vorige leven van de cliënt is nog onvoldoende uitgewerkt.
• Er zijn mogelijk nog niet opgespoorde psychische factoren aanwezig. Niet gecheckt.
• De cliënt heeft mogelijk pijnmedicatie ingenomen voor de sessie. Niet nagevraagd.
• Een andere mogelijkheid is dat het beschadigde weefsel van de hand gedeeltelijk onherstelbaar
beschadigd is met milde, blijvende symptomen.
• Het lichaam heeft mogelijk tijd nodig om verder te herstellen
• Er kan sprake zijn van secundaire winst. Zeer kleine kans, schat ik in.
Cliënt 2
Ook bij deze cliënt verdwenen de symptomen direct na de uitwerking en leek er een blijvende verbetering
op te treden. Aan de hand van het evaluatieformulier (6 weken later) kan ik het volgende concluderen. Op
het emotionele vlak zijn er positieve resultaten verkregen, maar de dystrofieklachten zijn later teruggekeerd
door fysieke overbelasting. Op basis daarvan is er nog geen blijvende positieve uitwerking van de therapie
op de aandoening te constateren. De cliënt zegt echter vertrouwen te houden dat haar voet zal genezen.
Hier liggen mogelijk nog diverse redenen aan ten grondslag:
• De cliënt heeft nog restladingen van de gevonden obsessieve energie in haar lichaam zitten. Tijdens het
checken van restlading, ging de cliënt niet op mijn vraag in, maar zei medelijden te voelen voor haar exman.
• De op pijn aangehechte emoties als boosheid, verdriet, machteloosheid en wantrouwen zijn
onvoldoende geëxploreerd en uitgewerkt. Waarschijnlijk zat er nog onverwerkte lading naar de chirurg
en ex-man toe. Er was slechts een gedeeltelijke catharsis van woede en verdriet. Er zat nog veel
woede, verdriet en machteloosheid naar haar vader, moeder en zus toe bleek uit het nagesprek. (De
cliënt vertelde over haar gevoelens van boosheid in haar jeugd. Innerlijk kindwerk zal nodig zijn. Klonk
als een hangover met traumatische momenten.)
• De ladingen verdriet en machteloosheid dat bij de voet omhoog kwam en een belemmering voor
herstel vormde, is mogelijk onvoldoende uitgewerkt.
• Na het verdwijnen van het duiveltje uit de voet, is de voet open. Wellicht betekent dit dat het ook
gemakkelijk een ingang blijft vormen voor niet eigen energie. Niet gecheckt.
• Er zijn nog niet opgespoorde psychische invloeden werkzaam, door de afwezigheid van een
nauwkeurige check aan het eind van de sessie.
• Als gevolg van de langdurige symptomen functioneert haar bloedvatenstelsel misschien niet optimaal
waardoor de huidige lokale ontregeling als gevolg van de overbelasting van biologische aard is. Blijvende
biologische schade als gevolg van de langdurige ontregeling is een mogelijkheid.
16

• De cliënt trekt nog steeds gemakkelijk problemen aan van mensen van wie ze houdt en is daardoor
toegankelijk voor “niet eigen energie”. Bijvoorbeeld voor haar ex-man. Hij kan zijn invloed op haar
continueren doordat de cliënt nog steeds van hem houdt.
• Secundaire winst kan een rol spelen. Een redelijke kans, schat ik in.
• De cliënt heeft mogelijk pijnmedicatie ingenomen voor de sessie. Niet nagevraagd.
Hypothese
De hypothese wordt bevestigd. Psychische factoren kunnen inderdaad een significante rol spelen in het
ontstaan en/of in stand houden van lichamelijke aandoeningen.
Dystrofie als psychosomatisch symptoom
Er is een duidelijke causale relatie gevonden tussen psychische oorzaken en de aandoening posttraumatische
dystrofie. Naast deze psychosomatische relatie zijn tevens andere oorzaken aan het licht gekomen, zoals de
verkeerd geplaatste pees en de chirurgische pin.
De aandoening blijkt een multicausaal karakter te hebben. Vanwege de nauwe samenhang tussen de
verschillende oorzaken en hun overeenkomstige gevolgen (ontstekingsreacties), kunnen ze elkaar
gemakkelijk versterken. Hierdoor ontstaat gauw een vicieuze cirkel, waardoor een extreme ontregeling als
dystrofie goed te verklaren valt.
Werkwijze
Intake
De intake kan zich beperken tot uitleg van de therapie, het inventariseren van de motivatie en het noteren
van het aangedane lichaamsdeel.
Inductie
De meest efficiënte ingang lijkt mij aura-exploratie, omdat het zowel psychische als puur lichamelijke
ladingen zichtbaar maakt. Indien de cliënt met beschrijvingen van de klachten komt die aandoen als
ongenode gasten, kan je ook met personificatie beginnen.
Cliënten moeite hebben met deze doeltreffende inducties, kunnen andere dissociatieve hulpvoorstelling
als ingang krijgen. Denk bijvoorbeeld aan de voorstelling dat de cliënt voor een spiegel komt te staan. Deze
spiegel laat zien wat er met het aangedane lichaamsdeel aan de hand is, wat daar gebeurt. Of laat de cliënt
een trap aflopen en onderaan is een deur waar de voornaamste oorzaak van zijn klacht achter zit. Dan is
gewone personificatie te prefereren.
Sessiegebonden voorlopige conclusies
Cliënt 1
• Door de traumatische situatie associatief, dissociatief en energetisch te onderzoeken zijn ook de
fysieke oorzaken van dystrofie –zoals de chirurgische pinnen en verkeerd gelegde pees- aan het licht
gekomen.
• Het lichaam lijkt een eigen bewustzijn te hebben. Lichaamsdelen kunnen zich mentaal en emotioneel
uiten.
• Het lichaam kan waarschijnlijk ook geraadpleegd worden bij het opsporen van onopgemerkte
entiteiten. Het lichaam lijkt nauw verbonden met ons onderbewuste.
• De cliënt merkt op dat de chirurg schrikt als hij het middenhandsbotje ziet. Hij zegt dat het lijkt alsof
het bot geëxplodeerd is. Deze conclusie wordt begrijpelijk als je de opgestapelde krachten van het
valincident overziet: het opvangen van haar lichaamsgewicht met haar linker hand, de gluiperige
obsessor met zijn vernietigende werking en de uitwerking van de kapotte hand - met prikkeldraad - van
de boer dat al via de stoeptegel haar lichaam in komt.
• Het menselijk lichaam kan energetische interventies (zoals de zwarte leegte) inzetten om organen rust
te geven en daarmee te beschermen tegen heftige ontstekingsreacties.
• Door een werkelijk vertrouwen dat het goed komt met een lichaamsdeel, kunnen krachten
gemobiliseerd worden waardoor beschadigde organen energetisch en fysiologisch beschermt worden.
• Kwaadwillende entiteiten kunnen gemakkelijk tijdens fysieke trauma’s lichaamsdelen binnen dringen.
Dan treed er een bepaalde bewustzijnsverandering op (cliënt wordt “zwart” of is afgeleid), waardoor
iemand toegankelijk wordt voor het binnenkomen van niet eigen energie.
• Kwaadwillende entiteiten kunnen bij lokaal verdoofde en dus gevoelloze lichaamsdelen (nog voor het
open snijden) ongemerkt binnendringen als niemand het betreffende lichaamsdeel in de gaten houdt.
17

• Betrokken niet eigen zieledelen uit vorige levens kunnen signalen opvangen van geïncarneerde zielen,
als ze in bedreigende situaties terecht komen.
• Ik verwacht dat een groot deel van de gevonden obsessoren een karmische relatie zullen hebben met
de cliënten. Dit vermoed ik door de bijzonder heftige symptomen waar de cliënten last van hebben.
Cliënt 2
• De ingang van de duiveltjes was puur fysieke pijn. Obsessieve energie kan blijkbaar binnen komen op
pijnsensaties.
• De duiveltjes gingen naar de meest zwakke plekken in het lichaam van de cliënt. Ik vermoed dat alle
“niet eigen energieën” zowel onze lichamelijke zwakheden als ook onze psychische schaduwkanten
zullen uitvergroten, waardoor ze zichtbaar worden voor onszelf en anderen.
• Op de fysieke lading pijn kunnen emotionele ladingen aanhechten zoals boosheid en wantrouwen.
• Op de momenten dat de cliënt geen pijn voelde in haar leven, “verdwenen” de duiveltjes. Zonder
pijnsensaties waren de duiveltjes niet meer zichtbaar. Het leek daardoor alsof ze er niet meer waren,
maar zodra de cliënt later weer pijn voelde, kwamen ze terug. Dat betekent dat met het verdwijnen
van de pijn, de obsessieve energie niet weg is. Het zit blijkbaar ergens latent te wachten tot het weer
kan toeslaan.
• Als iemand zichzelf het leven is “kwijtgeraakt” (niet meer weten wie je bent), is de kans groter dat deze
persoon onbewust niet eigen energie aantrekt en opneemt.
• Door de traumatische situatie associatief, dissociatief en energetisch te onderzoeken zijn ook de
fysieke oorzaken van dystrofie , zoals de mislukte pees verplaatsing, aan het licht gekomen.
• Pijn kan obsessieve energie wakker maken en uitvergroten. Obsessieve energie kan op zijn beurt weer
pijnsensaties versterken, waardoor de fysiologische ontregeling zich kan uitbreiden en kan intensiveren
tot een vicieuze cirkel.
• De kwaadwillende entiteiten bleken na onderzoek zelf ook slachtoffer te zijn geweest en kwetsuren te
kennen.
• De voet was te personifiëren waardoor het te benaderen was als een bewust deel van de cliënt. Het
gaf blijk van gedachtes, gevoelens en kon vragen beantwoorden wat de cliënt tot ontroering bracht.
• Het lichaam kan non-verbaal aangeven, waar er onverwerkte ladingen aanwezig zijn. Dit viel op in het
wiebelen en verkrampen van de voeten.
• Het zou mij niks verbazen als deze cliënt in een vorig leven met magie heeft gewerkt. De controle die
zij over zichzelf uitoefent is erg groot, maar vooral ook de donkerte die zij om haar voet plaatste geeft
mij aanleiding dat te vermoeden.
• Tot slot zou het mij ook niet verbazen als de cliënt een karmische relatie heeft met haar ex-man. De
wederzijdse verbondenheid tussen die twee voelt heel sterk. Mogelijk dat ook deze man ooit met
magie heeft gewerkt. Dit bewustheid achter zijn destructieve daden is opmerkelijk te noemen.
7 Aanbevelingen
Vervolgonderzoek
Er is voldoende aanleiding om deze resultaten niet als definitief te markeren, maar eerder als een weg naar
het opsporen en uitwerken van psychische invloeden bij Posttraumatische dystrofie. Door nader medisch en
psychologisch onderzoek kan er meer kennis opgedaan worden over het ontstaan van deze aandoening.
Vooral op psychologisch gebied zal meer ervaring nodig zijn om psychische oorzaken doeltreffend op te
sporen en uit te werken. Ik verwacht dat hierdoor een beter resultaat te behalen valt dan uit dit onderzoek
is gebleken.
Onderzoeksgroep
Als onderzoeksgroep had ik twee cliënten met restverschijnselen van dystrofie. Ik vermoed dat de motivatie
van de cliënten groter was geweest in een actueler stadium, waarbij de symptomen nog meer op de
voorgrond hadden gestaan. Echter, een zeer heftig en acuut stadium met veel pijnklachten kan recursief
werken, omdat pijnsensaties kunnen toenemen bij onthulling van obsessieve energieën.
Vicieuze cirkel
Om de vicieuze cirkel te doorbreken tussen pijn en obsessieve energie, lijkt het mij van belang om al bij de
eerste signalen van posttraumatische dystrofie een therapiesessie af te spreken. De kans is dan kleiner dat
18

fysieke pijn recursief doorwerkt en dat pijnbestrijding als enige interventie wordt ingezet. Vroegtijdige
therapie kan de kans op toenemende ontregeling mogelijk verkleinen.
Pijnbestrijding blijft een belangrijke interventie om lokale ontregeling af te remmen en kan later worden
ingezet indien dat nodig blijkt. Eventueel kunnen pijnbestrijding en therapie tezamen worden toegepast. Als
dat besloten wordt, lijkt het mij belangrijk tenminste één sessie te plannen zonder medicatie om eventueel
onderdrukte psychische oorzaken alsnog op te sporen. Pijnmedicatie kan namelijk psychische oorzaken
kunnen onderdrukken. De invloed hiervan zou nader onderzocht kunnen worden.
Obsessieve energie
De begeleidende therapeut dient kennis en vaardigheden te beschikken over het omgaan met en uitwerken
van obsessoren en niet-eigen energie.
Reïncarnatietherapie
Reïncarnatietherapie behoort tot het arsenaal van de begeleidende therapeut, met name bij karmische
obsessoren. Dan dient het motief en emotionele lading van de obsessor achterhaald te worden, zodat er
met de entiteit gewerkt kan worden. Ook de sterfervaring van de obsessor dient zonodig begeleid te
worden.
Intake
Ik adviseer een korte intake te hanteren, omdat heel gemakkelijk de emotionele gevolgen van de aandoening
opkomen. Als je daar eenmaal in belandt, kan de cliënt deze gevoelens mogelijk niet meer naast zich neer
leggen. Het oorspronkelijke onderzoek moet dan worden uitgesteld en er gaat veel tijd en energie verloren
aan andere problematiek. Beperk je tot het uitleggen van de werkwijze, het inventariseren van de motivatie
en het noteren van de symptomen van het betreffende lichaamsdeel.
Inductie
Als inductie raad ik aura-exploratie aan. Dan kan direct contact worden gemaakt met de veroorzakende
ladingen, zodat de betrokken situaties en omstandigheden vanzelf omhoog komen. Deze inductiemethode
raad ik aan als er geen pijnmedicatie wordt gebruikt. Het is een dissociatieve methodiek, maar er is nog wel
enig contact met het lichaam.
Personificatie lijkt mij raadzaam indien er pijnmedicatie wordt gebruikt. Met deze nog sterkere
dissociatieve benadering, verwacht ik dat er toch informatie kan worden verzameld. De oorzaak of
versterker van de symptomen kan dan opgeroepen worden. Ook pijn kan als personificatie worden
opgeroepen, maar dan kan er géén pijnmedicatie gebruikt worden.
Als wel pijnmedicatie wordt gebruikt, kan er ook gekozen worden om de oorspronkelijke traumatische
situatie met regressie te onderzoeken. Met de methode van associatief, dissociatief en energetisch werken
kunnen alsnog psychische oorzaken opgespoord worden. Dit vraagt wel meer tijd en energie van zowel
cliënt als therapeut.
Het lijkt het mij wel belangrijk tenminste één sessie te plannen zonder medicatie om eventueel
onderdrukte psychische oorzaken alsnog op te sporen. Pijnmedicatie kan namelijk psychische oorzaken
kunnen onderdrukken.
Indien cliënten moeite hebben met deze inducties, kunnen andere dissociatieve hulpvoorstelling als
inleiding en ingang gebruikt worden. Door hier meer tijd voor te nemen kan de trance zich verdiepen. Als
brug naar de oorzaak van de klacht kunnen vervolgens diverse voorstelling worden opgeroepen, zoals een
grote spiegel die laat zien wat er met het aangedane lichaamsdeel aan de hand is, wat daar gebeurt. Of de
cliënt kan via een trap naar beneden lopen, waar een deur aanwezig is. Achter deze deur staat dan de
voornaamste oorzaak van de klachten.
Secundaire winst
Zoals ieder voordeel zijn nadeel heeft, heeft ieder nadeel ook zijn voordeel. Het gaat hier om de beloningen
van pijn en beperking. Het kan gewenst zijn dit bij de cliënt te inventariseren alvorens de sessie te beginnen.
Pijn kan als een emotionele rechtvaardiging misbruikt worden voor verzorging, aandacht en genegenheid.
Het kan ook als afleiding en excuus gebruikt worden om emotioneel pijnlijke confrontaties te vermijden. De
symptomen vullen zodoende een gat van onvervulde psychische behoeften, waardoor de cliënt (vaak
onbewust) niet van zijn klachten af wil. Door aan het eind van een sessie een future pace te maken, kan de
therapeut een indruk krijgen hoe de cliënt met zijn veranderingen omgaat. Eventuele belemmeringen kunnen
19

opgevraagd worden en alsnog uitgewerkt worden. De motivatie en oprechtheid van de cliënt spelen hierbij
een belangrijke rol.
Check
Het is belangrijk aan het eind van de sessie nauwkeurig te checken. Obsessieve energie met enige mate van
bewustzijn kan zich namelijk schuil houden. Ook op eventuele restlading kan gecheckt worden. Niet-eigen
energie heeft soms de neiging wat van zichzelf achter te laten. Ook andere psychologische oorzaken zijn
soms pas in een later stadium van uitwerken zichtbaar.
Kinesiologie
Het toepassen van de “armtest” biedt de mogelijkheid om via het onbewuste tot concrete antwoorden te
komen. Hierbij word het lichaam als medium gebruikt in het contact met het onderbewuste van de cliënt. Ik
verwacht dat deze methode in de therapie kan bijdragen tot een grotere efficiëntie.
Via het lichaam kan bij cliënten bijvoorbeeld gevraagd worden of ze via deze therapie aan hun probleem
willen werken en of ze daar ook nú aan willen werken. Je kan vragen of obsessoren van invloed zijn op hun
klachten en zo ja, om hoeveel het gaat. Je kan vragen of de eigen emoties een oorzaak hebben in de
klachten. Behalve antwoorden kan je ook makkelijker bewustzijnscomplicaties en blokkades aanpakken,
omdat je doelgericht kan uitvragen en uitsluiten.
De armtest kan ook goed gebruikt worden bij het checken! Je kan vragen of er nog wat gedaan moet
worden, of het contract bereikt is en of er nog ladingen uitgewerkt moeten worden.
Deze methodiek moet niet ten overvloede gebruikt worden. De kans is groot dat de sessie dan te
oppervlakkig wordt. Het is enkel als leidraad bedoeld om efficiënter te kunnen werken. De tijd en energie
van zowel de cliënt als de therapeut kunnen dan maximaal worden ingezet op de veroorzakende factoren.
Eigen verantwoordelijkheid
Spoor de ingang op waardoor obsessieve energie bij de cliënt naar binnen is gekomen. Soms had de cliënt
dit niet kunnen voorkomen, maar andere keren blijkt dat de cliënt het heeft aangetrokken. Als dit laatste het
geval is, dient het emotionele gat of mentale noodkreet opgespoord en uitgewerkt te worden. Anders is het
resultaat van tijdelijke duur en staat de deur open voor nieuwe “niet eigen energie”.
Pijnsensaties
Vraag bij pijnsensaties ook naar wat er nog meer door de cliënt heen gaat. Als een opvallende kleur voor
pijn staat, vraag dan of het voor nog meer staat. Hieruit zal blijken of andere ladingen aan de pijn zijn
geklonterd. Deze andere ladingen dienen afzonderlijk verwerkt te worden.
Uitwerking lichaam
Vraag bij het vinden van psychische oorzaken nauwkeurig naar de uitwerking ervan op het lichaam.
Hierdoor kan de cliënt een duidelijke relatie leggen tussen de gevonden oorzaken en zijn klachten. Hierdoor
zal de cliënt zijn ervaringen eerder series nemen. Het versterkt ook de motivatie om aan de psychische
oorzaken te werken.
Gesprek met lichaamsdelen
Je kan gebruik maken van het praten met het aangedane lichaamsdeel. Dit zal de trance verdiepen en kan
veel informatie opleveren waar de cliënt zichzelf niet van bewust is. Denk bijvoorbeeld aan: het opvragen
van gedachten, taken, (verdrongen) emotionele ladingen en “niet eigen energieën”.
Waardering
Indien de ervaring zich voordoet, lijkt het me waardevol om elk moment van vertrouwen in en waardering
voor het lichaam te versterken.
Beperking
Houd bij hoog gespannen resultaten rekening met mogelijk blijvende lichamelijke beperking als gevolg van de
langdurige uitwerking van de symptomen op het lichaam.
Hulpbronnen
Naast therapie kan de therapeut diverse strategieën als hulpbron aanboren. Deze strategieën kunnen de
motivatie van de cliënt vergroten, doordat ze het gevoel krijgen iets te kunnen doen. Als daarbij de
20

zelfstandigheid van de cliënt wordt gestimuleerd, neemt zelfredzaamheid toe. Om het “zelfgenezend
vermogen van het lichaam” te mobiliseren, kunnen bijvoorbeeld de volgende bronnen worden ingezet(op
weg naar herstel , Simonton):
• Het creëren van een positief, maar realistisch systeem van denkbeelden
• Ontspanningsoefeningen, massage
• Visualiseren van genezende krachten
• Lichaamsbeweging en plezierige activiteiten uitvoeren
• Stellen van doelen in nabije toekomst
• Contact met innerlijke gids (zorgzaam deel) over eigen psychologisch en lichamelijk functioneren
• Afgestemde hulp van de familie, vrienden
Multi disciplinair overleg
De doelgroep komt snel in een medisch circuit van artsen en therapeuten terecht. Zij die voor deze
therapie openstaan, kunnen door middel van samenwerking met een regressie en - reïncarnatietherapeut
aanvullende informatie krijgen over tot dusver onbekende oorzakelijke factoren. In overleg met de cliënt
kan het behandelplan daar op worden afgestemd. De nadruk van de behandeling komt daarmee meer op de
patiënt in zijn geheel te liggen, dan alleen op de ziekte of aandoening waar de cliënt aan lijdt. Samenwerking
kan zo vermoedelijk tot nog betere resultaten leiden. (Dat lijkt me een vrome wens te blijven.)
Overig onderzoek
Na aanleiding van dit onderzoek ben ik het belang gaan zien van het starten van dit soort onderzoeken bij
andere aandoeningen en ziekten. Ik denk hierbij vooral aan alle ziektes en aandoeningen zonder aanwijsbare
medische oorzaak en aan chronische aandoeningen.
21