Poorten van inzicht en liefde nr. 2 1995_1996 - Marieke de Vrij

Ja, dat klopt.
Vrager: Hoe ga je dan om met die situatie?
Marieke:
Dan nog is het de verantwoordelijkheid van de ander, want ik kan mezelf niet meer
presenteren dan degene die ik vandaag ben, en ik ben een mens in ontwikkeling.
Als de ander mij in zijn ontwikkeling zo hard nodig heeft dat hij een beeld schept waar ik
aan moet beantwoorden, dan word ik onvrij, maar de ander is ook onvrij in zijn eigen
ontwikkeling. Dus die onthechting is heel belangrijk.
Doordat ik in de loop van de tijd geschoold ben in projecties ontvangen, leer ik daar
uiteindelijk meer in vrede mee te zijn.
Wat ik bijvoorbeeld wel eens merk: ik heb gaven die zichtbaar zijn, maar er is ook in mij
nog gewoon veel imperfect, want dat maakt mij. Wanneer mensen bijvoorbeeld gaven
zouden willen leren kennen in zichzelf zoals ik het heb, dien ik voor hen een beeld te
vervullen dat ik nooit kan zijn. Want ik heb gaven, maar ik ben ook zo menselijk als wat.
Als ik dus vervolgens niet blijk te passen in het beeld dat zij van mij gevormd hebben,
dan zijn zij heftig teleurgesteld in mij, terwijl het hùn beeld is. Het is het beeld zoals ze
zelf ooit willen worden, maar op dit moment nog niet kunnen belopen, en daarom moet
ik het voor hen belopen. Maar dat kan niet.
Dat maakt dat mensen die boven het maaiveld uitsteken, althans uiterlijk gezien zoals ze
dan opvallen, zeer kwetsbaar zijn voor afwijzende projecties omdat de ander het zo
nodig heeft dat ze een bepaald beeld vervullen wat ze niet zijn. In deze tijd denken we
vaak dat bijvoorbeeld mensen met gaven op z'n minst al heilig zijn. Dat valt gerust
tegen op z'n tijd. Daar moet je dus mee kunnen zijn, want anders verwacht je spie-
gelingen buiten die heel perfect zijn, en dan ben jij altijd de mindere; en wie zegt dat jij
een mindere moet zijn, dat is toch helemaal niet aan de orde?
Het is dus heel belangrijk om steeds in jezelf te staan en jezelf te bevestigen, dan ben je
niet afhankelijk van beelden buiten of bevestiging van buiten.
Vraag:
Ik heb nog één vraagje over bewust pijn doen. Als volwassene kun je daar bewust
afstand van nemen, je kan zeggen: ik ga daar niet meer naar toe, maar als bijvoorbeeld
kinderen op een school bewust gekleineerd worden door pesterijen of klassikaal, hoe kan
een kind zich daartegen wapenen?
Marieke: Moeilijk! Dat is echt heel moeilijk. Daar zijn geen pasklare antwoorden voor.
Het enige wat je als ouders, en als omstanders, kan doen, is het kind bovenal steunen in
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 29