De kruisweg van de Palestijnse christenen - Kerk in Actie

SCHRIFTLEZING
Psalm 69: 2-4
Red mij, God,
het water staat aan mijn lippen,
ik zink weg in een bodemloos slijk
en vind geen grond voor mijn voeten,
ik ben in diep water geraakt,
de stroom sleurt mij mee.
Uitgeput ben ik van het roepen,
mijn keel is schor geschreeuwd,
mijn ogen zijn verzwakt
van het uitzien naar mijn God.
REFLECTIE
Ik bereikte Bir’am [mijn geboorteplaats, die in 1948 vernietigd is] bij zonsopkomst. Het werd steeds
lichter en de zon scheen warm door de olijftakken. Alleen de fluitende vogels en het geluid van mijn
voetstappen op het grind doorbraken de stilte. De geruïneerde stenen huizen om me heen waren
verlaten, spookachtig. Ik klom op een afgebrokkelde muur van het vaag verlichte huisje boven de
kerk. In de parochiewoning zochten zwaluwen schaduw onder de overgebleven dakpannen. Ik stond
daar verstijfd, stomgeslagen, bijna bevangen door een gevoel van eenzaamheid.
En tegelijkertijd, op hetzelfde moment, beving me onbewust een diep gevoel van leven. Vanuit de
wrakkige huizen beeldde ik me in dat ik gelach hoorde, vrouwenstemmen, mannen in diepe
gesprekken verwikkeld. In de kerk, onder de lege en wankelende stenen toren waarvan onze
kerkklok meegenomen was, hoorde ik kinderen het Alleluia weer zingen. Toen realiseerde ik me dat
zelfs bommen onze toewijding aan God, het leven en het land zoals we dat hier beleefd hadden, niet
geheel kunnen vernietigen. Hoe hartverscheurend dat mensen Gods ideaal voor vrede tussen
verdeelde broeders zomaar naast zich kunnen neerleggen, en zelfs elkaar kunnen aanmoedigen hun
macht te misbruiken om een andere groep te verjagen. Wij zijn geroepen om, zoals Jezus, die mensen
naar voren te brengen die vernederd en neergeslagen zijn.
- Bisschop Elias Chacour 2
12