De kruisweg van de Palestijnse christenen - Kerk in Actie

(3) DE BEZETTING VAN 1967
1967 was het jaar van de Zesdaagse Oorlog,
waarin het Israëlische leger met geweld de
door Jordanië geregeerde Westoever en de
door Egypte geregeerde Gazastrook innam.
Net zoals in 1948 ging deze bezetting
gepaard met de vernietiging van veel
dorpen en de onteigening van huizen en
gemeenschappelijke plaatsen. Ongeveer
460.000 Palestijnen werden verbannen,
waaronder ongeveer 175.000 geregistreerde
vluchtelingen van het conflict in 1948, die
nu werden gedwongen voor een tweede keer
te vluchten. Vlak na de verovering werd een
volkstelling gehouden. Degenen die die dag
niet thuis waren omdat ze familie bezochten
of naar school gingen buiten het land,
kregen geen toestemming om als inwoners
terug te keren. Zo werden zij voorgoed van hun families en thuisland gescheiden. De bezetting van 1967 duurt
voort tot op vandaag de dag, in tegenspraak met internationale wetgeving, en het voortdurende Israëlische bezit
en de onderwerping van het Palestijnse volk door middel van de bouw van nederzettingen, sluitingen,
bureaucratische pesterijen en militaire controle weerspreekt de manier waarop een bezetter officieel een
bevolking onder diens macht behoort te behandelen.
STATIE 3
OVERDENKING
Wanneer we kijken naar de bezetting van de Westoever en Gaza en nadenken over Jezus die voor de
eerste keer viel, denken we aan deze tweede klap voor de Palestijnse gemeenschap. Het kwijtraken
van hun thuisland aan anderen was een verwoestend verlies. Hun leven onder bezetting was en is
nog steeds een kruis dat zij dragen. Het is een kruis dat al drieënveertig jaar voortduurt. Palestijnen
hebben geen land om het hunne te noemen, geen paspoort, geen eigen plek in de wereld van de
volkeren. Het landschap wordt doorsneden met prikkeldraad, checkpoints, nederzettingen en muren.
We bidden voor inzicht en vastberadenheid om deze illegale bezetting te weerstaan en het kwaad
ervan te benoemen.
SCHRIFTLEZING
Psalm 31:10-15
Heb erbarmen, HEER, want ik verkeer in nood,
mijn ogen zijn gezwollen van verdriet, mijn ziel en mijn lichaam verkwijnen,
mijn leven verloopt in ellende, zuchtend slijt ik mijn dagen,
door eigen schuld slinken mijn krachten, tot op mijn botten teer ik weg.
Bij allen die mij belagen wek ik de lachlust, bij mijn buren nog het meest.
Wie mij kennen zijn verbijsterd,
wie mij zien aankomen op straat wenden zich af en ontvluchten mij.
Vergeten ben ik als een dode, weg uit het hart,
afgedankt als gebroken aardewerk.
Ik hoor de mensen over mij fluisteren, van alle kanten dreigt gevaar.
Ze steken de hoofden bijeen en smeden plannen om mij te doden.
Maar ik vertrouw op u, HEER, ik zeg: U bent mijn God...
17