Werkmodel groep 4 De Penderwicks – Jeanne Birdsall - Kinder en ...

Wegwerpartikelen in dienst van de sport
Vanwaar die paranoia? Het is toch de nationale sport, en daar komen natuurlijk toeristen
en camera's op af. Het antwoord bevindt zich een paar meter voorbij de finishlijn. Daar, in
het volle zicht, worden tientallen jongetjes van de kamelen gegrist door trainers en
begeleiders of ze rennen zelf, alsof hun leven ervan afhangt, naar gereedstaande pickuptrucks.
Sommigen van die jochies zijn nauwelijks een jaar of vijf, of zelfs nog jonger.
Enkelen zijn gekleed in kleurrijke zijden racekleding, compleet met helm en
lichaamsbescherming. Allemaal zijn ze onderweg naar de start van de volgende race.
Spanning hangt in de lucht. Wie treuzelt krijgt een trap of een draai om zijn oren. Tranen
vloeien, kleine vingertjes wrijven in vermoeide ogen - maar er zijn geen liefhebbende
BIJLAGE bij Verkocht
1. Rijden voor je leven – Daoud Khan
In één van de rijkste landen ter wereld zijn moderne slavenhandel en kinderhandel aan de
orde van de dag. Jaarlijks laten honderden illegale kindjockeys het leven in de Verenigde
Arabische Emiraten, tijdens de nationale passie en favoriete hobby van de rijke sjeiks:
kamelenraces.
Het hoogtepunt van de races. In de verte trilt een stofwolk die langzaam dichterbij komt.
Een vloot jeeps, minivans en pick-uptrucks zit de wolk op de hielen. Op de achtergrond
glinsteren exotische wolkenkrabbers onder de woestijnhemel: de markante skyline van
Dubai, één van de rijkste en pro-westerse steden van de Verenigde Arabische Emiraten
(VAE, of Emiraten). Hoogwaardigheidsbekleders en andere belangrijke bezoekers zitten op
een tribune in de vorm van een koninklijke bedoeïenentent. De airconditioning staat op
comfortabel, de race volgen zij ontspannen achteroverleunend op televisieschermen.
De laatste bocht van de 8 kilometer lange racebaan wordt genomen: een zandstorm,
veroorzaakt door zo'n 30 kamelen, dendert het laatste rechte eind op. De kamelen lijken
volledig uit proportie als ze op de finishlijn afstormen, met ver uitgestrekte nekken en
schuim om hun lippen. Op hun rug geen volwassenen, maar kleine jongens. De jongetjes
slaan driftig met hun zweep en hebben een radio-ontvanger op hun borst geplakt. Op de
binnenbaan schiet een vrachtwagentje voorbij, beladen met televisiecamera's. De
vrachtwagen vormt het hoofd van een karavaan four wheel drive Toyota's en Range
Rovers, waarin de eigenaren met aanhang zitten. Ze leunen uit de ramen en schelden hun
kindjockeys de huid vol - of doen juist poeslief tegen ze. Last-minute instructies worden in
de walkietalkies geschreeuwd. In de achterhoede van de karavaan rijdt één enkele
ambulance en daar weer achteraan draaft een klein groepje kamelen zonder berijder. De
ongelukkige ruitertjes zijn nergens meer te bekennen.
Ik bevind me even buiten Dubai, op de beroemde Nad al Sheba kamelenracebaan. De baan
is speciaal gebouwd voor kroonprins Sjeik Mohammed bin Rashid al-Maktoum, tevens
minister van Defensie voor de Emiraten. Op steenworp afstand staan de hoge muren van
het paleis van de sjeik, net als het ultramoderne 'kamelenziekenhuis' waar de best denkbare
dierenverzorging wordt geboden, en waar zelfs zwembaden zijn aangelegd voor
watertherapie voor de kamelen. In de Emiraten is het kamelenracen geen gewone sport,
maar een nationale passie. De races worden het hele jaar door gehouden, maar de meest
prestigieuze zijn van november tot januari, de koelste maanden van het jaar. In die korte
periode valt er zo'n 1,8 miljoen dollar te verdienen, in prijzengeld en auto's. Sommige
sjeiks bezitten duizenden kamelen; geen uitzondering in het land waar opzichtige
consumptie tot kunst is verheven. Een dier dat wint, kan voor meer dan een miljoen dollar
van de hand gaan. De winnende jockey mag blij zijn als hij een paar dirhams krijgt.
Tijdens mijn onderzoek naar de controverse rond kameelrijdende kinderen bezocht ik een
aantal renbanen in de Emiraten. Er zijn er vijftien, verspreid over de zeven emiraten. Het
aantal racekamelen ligt rond de veertienduizend. De renbanen verschillen nogal in omvang
en voorzieningen, maar één ding hebben ze allemaal gemeen: fotograferen is verboden. Op
Nad al Sheba hangen borden die daar geen twijfel over laten bestaan. Er wordt vooral erg
gelet op professioneel ogende camera's. Zelfs op de eenvoudiger banen, waar geen borden
zijn opgehangen, zorgen politieagenten in uniform of 'stillen' ervoor dat de regel niet
wordt overtreden. Camera's, films, zelfs videobanden worden in beslag genomen.