Werkmodel groep 4 De Penderwicks – Jeanne Birdsall - Kinder en ...

Mensonterende armoede in de landen van herkomst is de drijvende kracht achter de
slavenhandel. De kinderen worden tegen afbraakprijzen uit de achterbuurten en
plattelandsstreken gekocht. Net als de rest van de werkkrachten uit diezelfde landen:
Pakistan, Bangladesh, India, Sri Lanka, Jemen en Soedan. In Bangladesh, waar 40 procent
van de bevolking onder de armoedegrens leeft en de werkloosheid op zo'n 35 procent ligt,
worden kinderen door hun ouders verkocht voor een schamel bedrag tussen de 7 en 70
euro, na leugens van de handelaren over een beter leven, volle magen en goede
verdiensten. Andere kinderen worden van de straat geplukt of ontvoerd door familieleden.
Maar na aankomst in de VAE veranderen de zaken. Anti-Slavery International meldt de
verkoop van twee broers in de Emiraten voor bijna 6000 euro. Een fors bedrag, zij het nog
altijd veel minder dan de koopprijs van een kameel. Maar het is een aardige winst voor de
handelaar, die ook nog geld overhoudt om de corrupte ambtenaren te betalen die voor de
valse identiteitspapieren en reisdocumenten zorgen. Ansar Burney is een advocaat uit
Pakistan die al 16 jaar aan deze zaak in de VAE werkt. Volgens hem zijn de sjeiks zelf de
slavenhandelaren. Het is opvallend dat geen enkele inwoner van de Emiraten ooit is
opgepakt en onder de bestaande wetgeving een tenlastelegging heeft gekregen wegens
mensensmokkel of het exploiteren van te jonge kinderen met een gewicht dat ver onder
de norm valt.
De omstandigheden waaronder de kinderen moeten leven in de trainingskampen, en de
mishandelingen die zij ondergaan, zijn verschrikkelijk. Ze worden zelfs de trainers teveel,
terwijl zij degenen zijn die de ellende toedienen en in sommige gevallen zelf ooit kindrijder
zijn geweest. 'Ik heb er een hekel aan', zei een Pakistaanse trainer in vertrouwen tegen me
in Nad el Sheba. 'We proberen ons brood te verdienen; anders wacht ons de hongerdood. Ze
laten de kinderen trainen om drie uur 's ochtends. Ze slaan de kinderen; dat mag niet
volgens de islamitische wetgeving. Wij trainen ze als ze nog heel jong zijn: 2, 3, 4 jaar.
Heel jong. Dan wegen ze nog maar weinig, 18, 20 kilo. Soms vallen ze. Ja, dat is hun lot.
Sommigen sterven zelfs.'
Veel van die dode jongens worden nooit gerapporteerd, maar de Pakistaanse ambassade in
Abu Dhabi heeft uiteindelijk bevestigd dat het vrij gebruikelijk was berichten te ontvangen
over doden en gewonden. Ik heb het paspoort te zien gekregen van een 5-jarige, Dilshad,
die om het leven kwam op de grote racebaan van Abu Dhabi. 'Luister', werd mij verteld, 'als
een kind sterft maakt het niemand wat uit. Hij is dood. Ze geven 5000-6000 dirhams aan
de agent en dat is het dan. Als er een paar kamelen de race lopen, zeg 20 à 25, dan hoeft er
geen kind dood te gaan. Maar als er 40 of 50 kamelen tegelijk op de baan zijn, dan lopen
ze tegen elkaar op. Kinderen vallen eraf en gaan dood onder de hoeven van de kameel. Als
een kind gewond raakt is het geen probleem. Maar een kameel moet ongeschonden
blijven.'
Het is erg moeilijk betrouwbare cijfers te krijgen. Er is één mensenrechtengroep die denkt
dat zo'n 60 procent van de kindrijders doodgaan of permanent gehandicapt raken
gedurende hun korte carrières. Het percentage verbaasde mij niet, gezien het aantal (ex-
)jockeys dat ik tegenkwam met slecht verholpen gebroken botten of chronische
verwondingen. Samen met mijn gids zocht ik één zo'n ernstig gewonde jockey op: Shakil, 8
jaar oud. Hij lag in een ziekenhuis in Abu Dhabi, bij te komen van een operatie in zijn
onderbuik. Hij was tijdens een race van zijn kameel gevallen en onder de poten van de
karavaan terechtgekomen. Er zat een snee van 20 centimeter in zijn lichaam, van onder
zijn navel tot aan zijn borstbeen. Een andere voormalige kindrijder vertelde aan een
mensenrechtenorganisatie dat hij per maand zeker twintig dode en gewonde kinderen telde.
Een paar weken later was ik in Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, waar ik Shojib
bezocht in een kindertehuis van de BNWLA (de vrouwelijke advocatenvereniging). Hij was
ontvoerd toen hij 4 was. Om hun trauma's te verwerken, worden de jongens hier
aangemoedigd tekeningen te maken van de herinneringen die hen 's nachts wakker houden.
Shojib tekende de renbaan bij Abu Dhabi. 'Hier is Sjeik Zayed', legt hij uit, terwijl hij met
kleurkrijt heel nauwkeurig de situatie uittekent. 'Hier is mijn kameel. De jongen vóór mij
valt van zijn kameel en de mijne gaat boven op hem staan. Hij schreeuwt "red mij."'