Nieuwsbrief - KLM RoadRunners

Nieuwsbrief
KLM RoadRunners
Juni 2013

Wat lezen wij in deze nieuwsbrief?
Welkomstwoord van de voorzitter
Marc Jansz‟ ultimate race
Wim loopt de marathon van Geneve
Stichting ALS

Welkomstwoord van de voorzitter
Beste mensen,
Op Facebook zag ik vanochtend een post van ons lid Marc Jansz – hij had de Zuid Afrikaanse
Comrades Marathon gelopen….een waanzinnige prestatie.
Nu zijn er meerdere lopers in onze club die deze bijzondere loop van 86,96 kilometer hebben
volbracht, en gezien de omstandigheden van terrein en temperatuur, een enorme klus. Waanzinnig
goed dus!
Wat brengt iemand er toe om zo een uitdaging aan te gaan? Of is het juist de uitdaging die het zo
spannend maakt en de motivatie geeft om dit te kunnen en vooral, ervoor te trainen. Want je krijgt het
niet aangewaaid, daar zul je heel wat voor moeten doen, en vooral laten….
Grote prestaties laten zich echter niet meten in kilometers…of tijd….of een ereplek of niet. Je moet
voor jezelf eerlijk genoeg zijn om je mogelijkheden reëel in te schatten en daar naar te handelen.
Ook op Facebook staat een KLM collega die mega, mega trots was dat zij haar eerste officiële loopje
van 6 kilometer in plm. 45 minuten gelopen had.
Super gedaan…en haar gevoel van blijdschap en trots was waarschijnlijk even groot als die van Marc
…omdat het voor haar ook een prestatie van formaat was.
Waar het allemaal om gaat is dat je de dingen die je doet, met plezier kunt doen en er van geniet. Van
de aanloop naar het doel, tot het bereiken ervan.
Het hele pakketje maakt dat het naar meer smaakt en dat je het gevoel hebt iets bereikt te hebben,
ieder voor zich….en het hebben van plezier!
Plezier in je werk, thuis, je hobby‟s etc. en ook de loopsport..hoe enorm belangrijk is “plezier hebben
in” niet. Dat iedere training of loopje jou weer het gevoel zal geven dat het een heerlijke bezigheid is.
Als daar dan af en toe een kink in de kabel komt door een ongewenste en tevens onverwachte
blessure is niet alleen maar balen. Het nl. maakt dat je je weer even realiseert hoe belangrijk je lijf en
gezondheid is.
Dat een blessure je belemmert in het doen van wat je leuk vindt, soms zeker nodig hebt, en dat we
ons altijd moeten blijven realiseren dat een goede gezondheid van levensbelang is. Ons grootste
bezit.
Dat zien we dan ook weer terug deze week, waarin de Alpe D‟HuZes gedaan wordt. En staan we
allemaal weer even stil bij het feit dat het contrast tussen gezond zijn en ernstig ziek, door sport ook
weer sterk met elkaar verbonden kan zijn.
De motivatie voor al die fietsers zit „m mede in de fysieke uitdaging om voor de ander een statement te
maken. Ieder op zijn eigen manier, ongeacht aantal beklimmingen. Een prestatie van
formaat….terecht dat daar veel aandacht voor is!
Sportieve groet,
Kitty

Marc Jansz’ ultimate race
Comrades “The Ultimate Human Race”
Na een voorbereiding van ruim een half jaar is het bijna zover. De “uphill”
Comrades 2013 van Durban naar Pietermaritzburg gaat bijna gelopen
worden. Woensdag 29 mei vertrek ik op de vlucht naar Jo‟burg. Daar pak ik
een overnachting in het crewhotel en donderdagmiddag vlieg ik door op
Kulala naar Durban. Met de shuttlebus naar het hotel en na mezelf even op
de hotelkamer gesettled te hebben besluit ik nog even naar de Marathon
Expo te gaan om alvast mijn nummer en infotas op te halen. Ik kom daar
een groepje bekenden tegen die ik al eerder in Amsterdam had getroffen bij
een informatie sessie bij de Comrades ambassadeur Hans Koeleman. Even
bijkletsen en vervolgens nog even een heerlijke voeten- en beenmassage.
Dat lukt allemaal omdat het die middag nog erg rustig is op de expo.

De vrijdag en zaterdag worden ingevuld met het nogmaals bezoeken van de Expo, chillen, eten en
drinken en de bustour om het parcours te verkennen. De meeste mensen in de bus zijn 1st timers dus
het wordt al na gelang we het parcours afrijden toch wel wat stil in de bus. Het parcours is werkelijk
nergens vlak, het is of stijgen of dalen, vlak bestaat niet. Onze gids heeft de Comrades al een keer of
15 gelopen en geeft bij herhaling adviezen en tips. De spanning loopt bij mij toch nog wel wat op, daar
komt bij dat de kranten vol staan over Comrades en het belooft een zware editie te worden met het
oog op de temperatuur van 30 oC en hoger. Je merkt aan alles en iedereen dat het gaat gebeuren.
Het roept de vergelijking op met de elfstedenkoorts maar dan anders.
De bustour

Ethembeni School voor gehandicapte kinderen, deze school ligt vlakbij een van de serieze
beklimmingen “Inchanga”.

Samen met Janine en Dirk bij Arthur‟s seat, de favoriete rustplek van Arthur Newton, 5 keer de
winnaar van Comrades. De legende is dat als je hier voorbij loopt en een bloem op zijn stoel gooit, je
een goede 2 e helft van de race tegemoet zal gaan…
Hieronder de valley of 1000 hills en de Wall of Honour, een landmark ter ere van de helden van de
Comrades Marathon.

Thousand Hills Valley

De dag voor de race staat in het taken van chillen 2.0 oftwel helemaal nietsdoen en met de benen
omhoog veel calorien innemen. Die avond de laatste checks of alles klaar ligt en om half negen ga ik
naar bed. Ik vat redelijk de slaap maar wordt die nacht, net als in de week ervoor toch wel een keer of
wat wakker. Het zal de spanning zijn in combinatie met het toch al weer ruim drie weken afbouwen
van behoorlijke trainingsomvang. Gek genoed leidt dit tot allerlei pijntjes. Over pijntjes gesproken… ik
heb drie weken voor dit event nieuwe schoenen gekocht waarbij zich het probleem voordeet dat de
flap bovenop niet op z‟n plaats bleef zitten. Op advies had ik toen de veters niet op de bovenste
gaatjes gestrikt maar twee rijtjes lager. De flap bleef goed zitten maar de voet speelde op. Pas drie
dagen voor D-day was dit pijntje weg, toch tot op het allerlaatste moment een zorgpunt en extra
onzekere factor. Zondagmorgen 2 juni; de wekker gaat om 03:30 en ik ga met Bert nog even een
ontbijtje pakken. We rijden om stipt 04:30 weg, last minute springt er nog een zuid-afrikaanse
medeloper op de achterbank . We parkeren de auto en lopend de enorme mensenmassa tegemoet
die al grotendeels in de startvakken staat opgesteld. Het is nu al vet warm, dat belooft wat! Ik heb bij
de start een flesje drinken bij me en voor de eerste 30 km een viertal gelletjes. Vanaf dat moment zal
ik overstappen op wat de organisatie te bieden heeft. Het is bijna zover en het zuid afrikaans volkslied
start. Iedereen zing uit volle borst mee, ongelovelijk! Dan volgt het onvermijdelijke kippenvel
moment… de Shosholoza; het het officieuze volkslied
van Zuid-Afrika. Voordat het kanon ons wegschiet
draaien ze nog de beroemde haangekraai van
voormalig (en inmiddels overladen) race official Max
Trimborn. Hij introduceerde het haangekraai na de
oorlog in plaats van het afvuren van het kanon. We
zijn onderweg!
Ik loop vanaf de start meteen mijn eigen tempo en
dat is langzaam! De weg begin vrijwel direct te
stijgen. Dan komt het eerste bord langs… nog 86 KM
te gaan. Dat laat ik maar niet echt tot me doordringen

en ik besluit pas bij bord 79 even stil te staan dat de “8” erafgelopen is. Na een klein uurtje begint het
wat te schemeren en we lopen door een woonwijk waar de eerste braai aanstaat, ik spot zelfs mensen
met een biertje en een glas bubbles ! Het voelt allemaal goed, geen pijntjes of andere tekenen van
tegenslag, ik hou mijn vingers crossed! Alles gaat de eerste 2 a 3 uren in een soort roes, alsof ik nog
niet helemaal wakker ben. Ik besluit om elke 6 km een gelletje te nemen en spoel dat met water weg.
De verzorgingsposten zijn uitmuntend, ze komen om de 1 ½ km en zijn over een grote lengte
neergezet en voorzien in de enorm praktische zakjes water en sportdrank.
Het is leuk om de namen en aantal gelopen races te bekijken op de startnummers van medelopers;
“Mxlosji”, “Wonderboy” of wat te denken van “Mosimanegape”.
We zijn dan Cowies hill gepasseerd en lopen door een non-stop heuvellandschap. Dan volgt Fields
Hill, hier besluit ik te gaan wandelen. Het recept voor een mislukte Comrades is het heuvelop lopen
van de heuvels met een naam. Al wandelend en lopend raak ik met jan en alleman aan de praat, zuidafrikanen,
een australier (die met zijn Aussie shirt wel heel veel aandacht krijgt), een Canadese en
man uit Wales die zijn back-to-back race doet. Dat betekent dat hij afgelopen jaar de downhill race van
Pietermaritzburg naar Durban heeft gelopen. Dat zal hem vandaag een extra medaille opleveren…
iets om over na te denken?
Het publiek langs de route is fantastisch! Zoals onze busgids al vertelde; iedereen langs het parcours
is er om jou te helpen de loop te volbrengen. Meer dan enthousiaste supporters die je voortdurend
stimuleren tot auto‟s vol met eten en drinken.
We lopen inmiddels in de volle zon en het is 32 o C, ik ben begonnen met het non-stop koelen door
waterzakjes over mijn hoofd en benen uit te sproeien. Dat werkt prima want de warmte, waar nu al
sommige lopers last van beginnen te krijgen, blijft bij mij goed onder controle. Er zijn nu prachtige
vergezichten over heuvels en dalen. Ik heb de indruk dat ik de enige ben die hier bewust naar kijkt,

het lijkt alsof bijna alle lopers in een tunnel lopen en geen aandacht meer voor de omgeving kunnen of
willen opbrengen. Na Fields Hill hebben we al het grootste hoogteverschil overbrugd denk ik dan maar
vrijwel onmiddellijk dient Botha‟s hill zich aan. Ergens op dit punt op het parcours begin ik met
aardappels eten, heerlijk! Met wat zout erop smaakt dat prima. Elke keer een aardappeltje en een
stukje sinaasappel als toetje, het voelt allemaal nog prima terwijl we nu toch zo‟n 40km erop hebben
zitten. Inmiddels heb ik ook mijn eerst ORS achterovergeslagen. Dit is een Electroliet poeder dat je
helpt vocht vast te houden.
vervolgens weer mijn eigen
tempo oBotha‟s Hill zit erop en
Drummond komt in zicht, dit is het
halfway punt op 43 km. Ik ben daar
ongeveer 4 ½ uur onderweg en begin
voor het eerst een gevoel te krijgen dat
het vandaag wel eens zou kunnen
gaan lukken. Overigens, ik heb geen
horloge om en hou me niet bezig met
tijden. Ik ben hier lang geleden vanaf
gestapt omdat het alleen maar energie
en soms stress kost. Dat ik op 4,5 uur
doorkom heb ik achteraf uit de uitslag
kunnen teruglezen.
Net voorbij Drummond komt de 4 e klim,
deze heet “Inchanga”. Alweer
wandelend naar boven en dan weer overschakelen op lopen. Het is dit punt waar nog een marathon
moet worden afgelegd. Ik realiseer me dat ik nog nooit een marathon ben gestart met 45 km in de
benen en ben alweer even stil.
Op circa 50 km staan de kinderen van de gehandicapten school die we de dag ervoor hebben
bezocht. Onze tourcoach heeft een uitdrukkelijke oproep gedaan om deze kinderen een high-five te
geven, dat doen we dan ook met veel plezier. Overigens deel ik deze 87 km minstens een paar
honderd high-fives uit aan elke hand die omhoog gaat.
Het tweede deel van het parcours neemt
de wind sterk toe, een soort woestijnzand
wind. Op dit gedeelte wordt je compleet
gezandstraald en doorgefohnt. Gelukkig
heb ik een zonnebril op, dat is prettig om
de scherpe lucht te dimmen en deze
zandstormen te doorstaan.
Nog steeds loop ik prima en voel me sterk
en erg scherp, dat moet te maken hebben
met het bewust dooreten, drinken, koelen
en o ja, tijd voor een tweede zakje ORS!
Zo nu en dan staan er mensen met een
tuinslang langs het parcours. Hiervoor trek
ik zeker een halve minuut uit, heerlijk zo‟n verfrissende douche en het koelt heerlijk af. Ook al ben je
tweehonderd meter weer kurkdroog, het helpt toch.
De zon is nu dusdanig sterk aan het branden dat ik ook een pitstop neem bij een van de sun-block
dames, even rondom ingespoten en huppa door met die banaan!

Ik zie in mij ooghoek nu ook hele teams druk bezig met het inmasseren van benen met een of ander
spulletje en soms ook met ijsblokken. Ik besluit om dat ook een keer te doen; heerlijk!
Harrison Flats en Camperdown worden
gepasseerd, dan komt Umlaas Road in
zicht, dit is het hoogste punt van de route
op 870 meter hoogte. Ik kan me nog
herinneren dat het vanaf dat punt een
aardig stuk naar beneden loopt dus dat is
wel zo prettig als je er 70 km op hebt
zitten. Op een bepaalde manier verheug ik
me op de laatste twee uitdagingen, de
Little Pollys en Polly Shorts. Ik denk zo
van als ik die eenmaal te grazen heb
genomen ben ik er echt bijna. Ik loop op
gegeven moment een toch wel pittige
heuvel op en vraag een van de
toeschouwers of deze heuvel een naam
heeft, hij noemt de naam maar dat is
helaas nog niet een van de
netgenoemden. Op dat moment haal ik
een loopster in die me aanspreekt of ik een van de Dutchies ben. Het blijkt een Canadese te zijn die al
enkele jaren in Den Haag woont. Even gekletst en opgepakt.
Het is om mij heen inmiddels een aardig slagveld aan het worden, veel mensen lopen met slepende
benen of komen met kramp tot stilstand. Ik vraag aan een Zuid Afrikaan met dikke handschoenen aan
of hij koude handen heeft, je ziet best veel lopers hiermee lopen… ik krijg een antwoord in het Zwahili
(of vergelijkbaar)en blijf dus onwetend; later hoor ik dat het is om zweet af te vegen. Niet te geloven
toch? Met die hitte!
Dan begint vrij plotseling de voorlaatste serieuze klim van
Little Polly‟s. Wandelen geblazen! Even hardlopen en Polly‟s
Shortts dient zich aan. Dit is met 80 km in de benen een
serieuze beklimming! Toch loop ik nog lekker en heb gee
problemen. Ik voel rondom knieen en heupen wel wat peesjes
trekken en protesteren maar dat tackle ik door constant koude
water erover te sproeien, het werkt echt goed!
Over de top van Polly;s Shortts kom ik bij het nog 5 KM punt
en realiseer me plotseling dat ik er al 82 km op heb zitten. Dat
is al 12 meer dan ik voorheen als maximum heb gelopen.
Wat een heerlijk gevoel om die laatste kilometers weg te
tikken en hoe prettig is het dat ik dit stuk van het parcours al
ken door de bustour. 4, 3, 2 en dan het 1 KM bord. Je hoort de

mensenmassa in het cricketstadion van
Pietermaritzburg al en ik ruik de finish. Ik voel me
onbeschrijvelijk voldaan en blij dat ik het er op heb
zitten. Wat een ervaring en prestatie. Ik loop het
stadion in en op de laatste meters gaan de armen in
de lucht.
Ik loop op de finish nog een fotografe tegen het lijf met
wie ik op
de Expo
even had
gepraat en
ze maakt prompt een extra foto van me en belooft deze te
emailen. Nadat ik de klein maar fijne medaille heb
ontvangen loop ik tegen de tourgids aan. Hij vindt het een
knappe prestatie om met 9:32 binnen te komen en verteld
dat er op het parcours dan al veel mensen zijn uitgevallen
omdat ze de cut-off points niet binnen de gestelde tijd
hebben gehaald.
De international runner tent voorziet in lekkere pasta met
een biertje erbij. Wat voel ik me nog goed! Echt heel
bijzonder als je de dag erop leest dat het de zwaarste editie
ooit is geweest en er duizenden mensen zijn uitgevallen.
Ik wacht op Janine, Dirk en Bert die de race allemaal met
grote tevredenheid afronden. Dan breekt het moment aan
dat de race bijna gesloten wordt. Elke Comrades finisher
moet binnen 12 uur de finish passeren… De menigte gaat
volledig uit z‟n bol als de laatste minuut ingaat, in de wetenschap dat lopers die op dat moment
binnenlopen de laatste zijn die het gaan halen. Dan de lopers die het niet meer halen… wat een
enorme deceptie voor hen. Dat valt niet in woorden uit te drukken:Sluiting van Comrades 2013
Na de race gaan we per bus terug naar Durban, dat kost wel even geduld want het is een enorme
verkeerschaos. Dan nog even 3 km wandelen naar het hotel en een heerlijke douche.
De dagen erna nog heerlijk genoten, ervaringen
uitgewisseld met medelopers en gegeten en
gedronken… met de benen omhoog
Marc Jansz

Wim loopt de marathon van Geneve
Geneve marathon 05-05-2013
Vrijdagochtend 3 mei weer vertrek naar Geneve, een toeristvriendelijke stad (behalve wat de prijzen
betreft). Op het vliegveld kon je een gratis kaartje voor de trein uit de automaat trekken en binnen 6
minuten was ik in het centrum.
Daar was ook mijn hotel, wel even wennen want met de lift naar de tweede en daar was de receptie.
Een prima kamer alleen als ik naar buiten stapte stond ik meteen in de ontbijtzaal. Ik kreeg een gratis
vervoersbewijs voor het openbaar vervoer voor het hele weekend dus dat was gemakkelijk instappen.
Meteen mijn spullen ophalen. Dit was bij de finish en niet ver van het hotel. Er stond ook een stand
van de Air/France KLM voor mensen die op hun gespaarde punten een marathonreis hadden
gescoord. Hoewel ik niets van dat alles had toch een T-shirt gescoord, wie appelen vaart die appelen
eet.
Vrijdagavond bij de gele M gegeten (Big Mac menu 14 euro) en natuurlijk rust gepakt.
Zaterdag een stukje parkoers verkennen, de start was te ver weg om te gaan wandelen. Maar met de
tram was het maar 15 minuten. Terug gewandeld en merkte toen pas dat de start veel hoger lag dan
de finish, mooi meegenomen in een bergachtig land.
Zaterdag was het al warm en zondag zou het nog warmer worden. Dus een singlet, korte broek en pet
uit de tas gehaald. De start was om 09.30 en het ontbijt begon om 07.00 dus geen spullen gekocht
want er zat net genoeg tijd tussen ontbijt en start om rustig in het hotel te eten. Echter, een groep
Ieren was een half uur eerder begonnen en al het brood was op, ik kon nog net een paar
overgebleven stukjes bemachtigen want op zondagmorgen gaan de winkels ook later open.
In de volle tram naar de start en rustig in het zonnetje de start afwachten. De halve marathon lopers
startten een uur voor ons. Een uurtje later mochten we weg, er waren ongeveer 1400 marathonlopers
dus de drukte viel mee.
Hoewel ik dacht dat het een stads-marathon was bleek dat niet zo te zijn. We liepen in het begin
voornamelijk door kleine dorpjes en langs weilanden waar met name koolzaad al in bloei stond. Dat
waren dus prachtige stukken geel in het landschap. Er waren zelfs een paar stukjes van het parkoers
onverhard met echte koeienpoep erop.
De verzorging was uitstekend, alleen liet ik bij kilometer 16 het dopje van mijn waterfles (iedere km.
een slok!) vallen en toen moest ik daarvoor mijn duimen gebruiken. Dat was niet zo gemakkelijk en na
27 kilometer heb ik het maar weggegooid en nam bij de posten meer vocht.
Ik probeerde een gelijkmatig tempo te lopen en dat lukte redelijk, hele stukken liep ik met de 4.00
pacer mee en bij de posten als hij iets meer tijd nam liep ik van hem weg om na een paar kilometer
weer ingehaald te worden.
Ongeveer bij kilometer 31 kwamen we weer op het laagste punt en liepen we een kilometer of vijf
langs het meer van Geneve, daarna een kilometer of zes door de stad en eindelijk was de finish in
zicht.

De laatste kilometers waren erg zwaar, ook natuurlijk door de warmte.
Met hangen en wurgen kon ik de laatste kilometers de pacer bijhouden en zo finishte ik netto in
3.59.23 met een tweede halve marathon die 2 minuten langzamer was dan de eerste. Prima dus,
eigenlijk.
Na binnenkomst de medaille in ontvangst nemen, de kleren ophalen en naar het hotel.
Daar stond mijn bagage maar mijn kamer was ik al af en zo kon ik niet douchen en alleen mezelf
omkleden op het herentoilet.
Met de trein naar het vliegveld, er was gelukkig nog een plaatsje voor me en zo was ik om 19.30 weer
thuis in Nieuwkoop. Eindelijk een (verdiende) douche en toen zag ik ook mijn singletje op mijn lijf
staan.
Gelukkig net niet echt verbrand en toen was ik wel aan een dorstlesser toe.
Op naar de volgende!!!
Wim Verhage

Stichting ALS