clubblad - KLM RoadRunners

CLUBBLAD 

november / december 2009 

Sandra Huenders en Silvia Honig; de nieuwe redacteuren van het clubblad. 

VERDER IN DIT NUMMER : 

Van de Voorzitter - Kitty blikt terug en ….. vooruit 

Van de Redactie - toekomst clubblad veilig gesteld 

Estafette - de gehele race nog één keer gelopen 

KLM Roadrunners

KLM Roadrunners International 

Clubblad november / december 2009 blz 2 

INHOUDSOPGAVE 

BLZ 

• Cover 1 

• Inhoudsopgave 2 

• Clubgegevens 3 

• Van de Voorzitter 4 

• Van de Redactie 5 - 6 

• Estafette – de volledige wedstrijd 7 - 66 

- april 2007 Henk Tijdeman 7 - 8 

- mei 2007 Paul Tang 9 - 11 

- juni 2007 Rui Cabral 12 - 13 

- juli 2007 Cock v/d Pol 14 - 16 

- augustus 2007 J & J Lucassen 17 - 18 

- september 2007 Mathijs v/d Pol 19 - 20 

- oktober 2007 Rene Stokman 21 - 22 

- december 2007 Kitty Meijburg 23 - 24 

- januari 2008 Annie Schrijvers 25 - 27 

- februari 2008 Toni Samallo 28 - 29 

- maart 2008 Raymond des Bouvrie 30 - 33 

- april 2008 John Pot 34 - 38 

- mei 2008 Jan Zuidhoek 39 - 42 

- juni / juli 2008 Corinna Exel 43 - 46 

- augustus / september 2008 Flora Visscher 47 - 50 

- januari / februari 2009 Roberto Hofman 51 - 54 

- maart / april 2009 Fons Leuven 55 - 58 

- juli / augustus 2009 Boris Kester 59 - 62 

- september / oktober 2009 Christine Rebello 63 - 64 

- november / december 2009 Sjaak van Diepen 65 - 66



Clubgegevens 

Opgericht : 17 december 1985 

Voorzitter : Kitty Meijburg-van Loon SPL/PX 

Tel : 023-5631467 

Penningmeester : Wim Verhage SPL/ZW 

Tel : 06-20803895 

Secretaris : Cock v/d Pol SPL/TZ pv 261 

Tel: 023-5628354 

Mob: 06-51211228 

Ereleden: 

Driek Zwaan 

Cock v/d Pol 

Uitslagen & klassementen : 

Doorgeven via de site (ledenservice) 

Ledenadministratie : Peter v/d Veldt SPL/CC 

Wedstrijdcoordinator : Wim Verhage SPL/ZW 

Tel: 06-20803895 

PR: Frank Jegers SPL/CC 

Jolanda Lucassen 

Clubblad : Silvia Honig-Aland SPL/PO 

Sandra Huenders-Daemen 

SPL/PO 

Internet: 

www.klmrri.nl 

Webmaster: 

Peter Groot 

Postbank : 4527630 

Bankrekening : 3464.51.973 

t.n.v. KLM Roadrunners, W. Verhage, Nieuwkoop 

Oplage : 

Productie: 

digitaal 

Honig & Huenders 

Run2Day Haarlem: 10% korting op schoenen en kleding (niet op aanbiedingen en accessoires)



Beste mensen! 

Nog even en het jaar 2009 ligt weer achter ons. Dan kijken we toch weer stiekem even terug 

naar “dat, wat ooit was”. 

Het laatste clubblad, als wij het hebben over de huidige redactie. John en Erik vieren in dit 

nummer hun jubileum, maar hebben ook hun afscheid. 25 Edities geleden begonnen zij aan 

een onbekende (digitale) klus die enerzijds een uitdaging was (en zo ook is aangegaan!) en 

anderzijds niet helemaal gebracht heeft wat zij zich daarvan voorstelden. En dan hebben we 

het over de zeer matige response en het vermoeden, dat het aantal lezers niet echt groot 

was. Of laten we zeggen, niet groot is. Jammer, maar waarschijnlijk het gevolg van het digitale 

tijdperk. 

Of dit clubblad nu door velen gelezen wordt of niet, het heeft zeker een zeer verzorgde uitstraling. 

Er zijn nieuwe rubrieken gekomen, er was altijd ruimte voor leuke verhalen en ook 

het plaatsen van kleurenfoto’s bleek opeens een mogelijkheid. En dat hadden we met de 

geprinte versie niet. Van een afscheid naar een nieuwtje, dat het clubblad wel zal blijven, en 

dat de redactie daar zelf wel wat over zal melden. John en Erik: veel dank! 

Zaterdag 19 december: 

Zoals jullie weten is onze traditionele loop in Langevelderslag niet meer mogelijk. Nee, Riche 

in Zandvoort is het geworden, dus ook daar ligt een klein afscheid. We kijken vol spanning en 

enigszins nerveus uit naar onze jaarlijkse loop over het strand. Voorafgegaan door een vliegende 

start en een sprint over de rechtlijnige atletiekbaan in de vorm van een boulevard. Hoe 

afwisselend kun je het krijgen? Adieu pannenkoeken, we gaan op de Hollandse snacktoer en 

dat is ook een nieuw element in een totaal andere omgeving. Mis het niet! Schrijf je in via de 

speciale link op de website. Zoals het zich nu laat aanzien, zal het een samenzijn van vele 

talen worden. 

Om ook dit soort evenementen voor een deel te kunnen financieren, hebben wij natuurlijk 

jullie steun nodig, en daarom doen wij meteen weer de dringende oproep om de contributie 

voor 2010 over te maken aan de penningmeester. Slechts 16 euro, … en zoveel leuke dingen 

om aan mee te doen, … aan jou de uitdaging! Wij hopen oprecht dat wij alle huidige leden 

weer mogen begroeten op de loopjes die voor 2010 in de planning staan, …. en die agenda is 

weer bijzonder gevarieerd! 

Op 25 maart is onze jaarvergadering; noteer deze alvast. 

“Dat wat ooit was” wordt nu ongeduldig weggedrukt door nieuwsgierigheid en zin in 2010. 

Nieuwe kansen, nieuwe prijzen! (Psst: Er staat een Canadese Estafette op stapel, een WARR 

in Londen en wie weet wat er nog uit de hoge hoed gerold komt, .. en daar kun je ook bij zijn!) 

Tot gauw,



Van de Redactie 

Jubileum-uitgave 

Ons laatste clubblad, Kitty memoreerde het al, en wel het 25-ste. Des te meer een reden om 

er een speciale editie van te maken, een soort jubileum-uitgave. Daarom hebben we besloten 

om nog één keer alle Estafette-lopers de revue te laten passeren. Voor een aanzienlijk aantal 

nieuwe leden een leuke manier om de kopstukken binnen onze club (ja, je komt niet zo maar 

in aanmerking om het estafettestokje te dragen ☺) te leren kennen. En bovendien lijkt het ons 

sowieso voor iedereen een mooi document om uit te printen en te bewaren. Vaste rubrieken 

zoals Digitale Doos, wedstrijdoverzicht, woordpuzzel etc. zullen jullie dit keer moeten missen. 

Strijd der giganten 

Ons laatste clubblad, dus een laatste gelegenheid om onze twee ‘kemphanen’ Fred Bakkenist 

en Wim Verhage heel veel succes te wensen met hun eindstrijd om de felbegeerde titel: “Wie 

bereikt als eerste de 100?” En dan gaat het erom wie van de heren er als eerste in slaagt om 

100 “Achter de Meutes” te schrijven respectievelijk 100 marathons te voltooien. Wij hebben 

geen woord gehouden in de zin dat we beloofd hadden zo lang met het clubblad door te gaan 

om in ieder geval één van de twee te kunnen lauweren. Wel hebben we ervoor gezorgd dat 

het clubblad wordt gecontinueerd (waarover zo dadelijk meer) waardoor de strijd voortgezet 

kan worden. Fred en Wim heel veel succes! 

Het is mooi geweest 

Ons laatste clubblad; een apart gevoel, maar zeker geen reden voor dramatiek. De nuchtere 

constatering ‘dat het mooi is geweest’, is meer op zijn plaats. Vijfentwintig clubbladen die wij 

met veel plezier voor jullie hebben gemaakt. Wij bedanken daarom heel graag onze trouwe 

lezers en degenen die het allemaal mogelijk hebben gemaakt, de leveranciers van kopij. 

Nieuw elan 

Ons laatste clubblad, want na 3 jaar Pot & Verschuren is er ons inziens duidelijk behoefte aan 

nieuw elan en wij zijn ervan overtuigd dat gevonden te hebben in het nieuwe redactionele duo 

Honig & Huenders. Wie het zijn? Silvia en Sandra (want zo heten zij van voren) stellen zich 

op de volgende bladzijde heel graag aan jullie voor. Wij wensen onze opvolgsters enorm veel 

succes toe en nemen hierbij als redacteuren definitief afscheid van jullie. We zien elkaar snel 

bij een volgende loop. Het woord is nu aan de dames. 

Met sportieve groeten, Erik en John. Hierboven aan het ‘werk’ voorafgaand aan de WARR ’09.



Mijn naam is Silvia Honig en ik werk sinds april 1989 bij de KLM. Ik heb 3 jaar bij passage 

gewerkt, waarna ik naar de lounges ben gegaan. Sinds 1995 werk ik bij het ticketoffice. Ik ben 

getrouwd met Robin (hij is lid van de RRI) en samen hebben wij een zoon van 10 jaar. 

Mijn hobby’s zijn koken en het organiseren van activiteiten. In april 2009 ben ik begonnen met 

lopen. Ik had een weddenschap met 17 collega’s van ticketoffice. “We zouden de lady’s run 

gaan lopen van de Dam tot Dam“ 

Uiteindelijk hebben we met 6 collega’s gelopen. En dan, … dan ben je besmet met het hardloopvirus 

en wil je meer dan die 4 EM. Ik ga nu trainen voor de 10 km. Sandra Huenders en ik 

gaan samen het clubblad van de RRI verzorgen. 

Wij hebben er heel veel zin in. 

Tot snel! 

Groetjes, Sil 

‘San’ en ‘Sil’ hebben er duidelijk zin in. Kom maar op met die kopij! 

Als nieuwe clubbladredactrice zal ik mij even voorstellen. Mijn naam is Sandra Huenders, 

sinds 1995 ben ik werkzaam voor de KLM. Ik ben begonnen bij KLM reserveringen en werk 

vanaf 01-01-01 bij het ticket office (SPL/PO). Ik ben getrouwd met Dennis en wij hebben twee 

kinderen, een zoon van 7 jaar en een dochter van 5 jaar. Mijn hobby's zijn winkelen, hardlopen, 

fietsen en zwemmen. 

Drie jaar geleden las ik op intranet een artikel van de Roadrunners, het ging over de WARR 

die dat jaar gehouden werd in Sydney. Wauw, dacht ik, dit is mijn kans, daar kom ik anders 

nooit. Dus de stoute (hardloop)schoenen aangetrokken en mij aangemeld als lid en dus meegegaan 

met een hele enthousiaste groep lopers naar Australie. Daar ben ik nog meer besmet 

geraakt met het lopersvirus. 

Afgelopen jaar meegeweest naar Hangzhou en ik kijk alweer uit naar 25 september 2010 om 

met vele enthousiaste KLM RR-ers naar Londen te gaan. Ik heb mij zojuist opgegeven voor 

de Marathon in Rotterdam waar ik flink voor moet gaan trainen en sta open voor alle tips van 

onze ervaren marathonlo(o)p(st)ers van de club. 

Silvia en ik hopen een leuk clubblad te gaan verzorgen en plaatsen graag ingezonden stukjes 

van de clubleden of andere leuke informatie. 

Sportieve groeten, 

Sandra 

PS: onze e-mailadressen voor de kopij zijn: 

Silvia.Honig-Aland@klm.com 

Sandra.Huenders-Daemen@klm.com



Estafette #1 - april 2007 - Henk Tijdeman 

We waren blij en vereerd dat Henk Tijdeman, de nestor van onze Road Runners, bereid was 

de aftrap te verrichten van “Estafette”, onze nieuwe maandelijkse rubriek. Omdat Kitty hem 

had voorgedragen tijdens de afgelopen Algemene Ledenvergadering, lieten we haar aan 

Henk de openingsvraag stellen. Dit is wat Kitty graag van Henk wilde weten: 

Henk, hoe vaak loop je en waar haal je nog steeds de motivatie vandaan? 

Ik heb sport in het algemeen altijd heel leuk gevonden en dan komt de motivatie vanzelf. 

Zolang je gezond bent, is leeftijd absoluut niet maatgevend. Doorgaans loop ik 2 a 3 maal per 

week, in totaal ongeveer 20 a 25 kilometer. 

Wie is Henk Tijdeman eigenlijk? Kun je jezelf verder introduceren? 

Ruim 77 jaar geleden werd ik in Zwolle geboren. Ik ben in 1956 getrouwd met Antoinette en 

samen hebben we twee kinderen, zoon Edward (49) en dochter Antoinette (46). Naast het 

hardlopen ben ik een liefhebber van roeien, zwemmen, zweefvliegen en motorvliegen bij de 

KLM Aeroclub. Verder ben ik erg geinteresseerd in kunstgeschiedenis en ga ik heel graag 

fietsen met mijn vrouw Antoinette. 

Bij de KLM heb ik de opleiding tot boordwerktuigkundige gevolgd van 1949 tot 1951. Daarna 

ben ik in actieve dienst getreden als BWK en heb ik tussen 1951 en 1988 op diverse typen 

kisten gevlogen. Aanvankelijk op machines met zuigermotoren (DC3 - DC7) en vervolgens op 

straalvliegtuigen te beginnen met de Lockhead Electra en eindigend op de Boeing 747. 

Wanneer ben je met hardlopen begonnen en hoe kwam je bij de KLM Road Runners 

terecht? 

Mijn allereerste loopervaring dateert uit 1975 toen ik na een lange vlucht de behoefte had om 

mijn benen te strekken; dat beviel prima. En tijdens een vlucht naar Sydney in 1977 probeerde 

de purser de volledige crew te strikken om mee te doen aan de WARR die tijdens ons verblijf 

daar werd georganiseerd. Dat is uiteindelijk niet gelukt, maar samen met Rene Stokman 

(ook een RR) en de KLM groundstaff van LHR heb ik toen wel meegedaan. Daarna ben ik lid 

van de KLM Road Runners geworden. 

Welke tips heb jij als “oude rot” voor de minder ervaren lopers? 

Mijn belangrijkste advies is om niet te hard van stapel te lopen. Als je direct in het begin veel 

wilt bereiken, loop je onherroepelijk blessures op en bereik je juist het tegenovergestelde. 

Wat mij persoonlijk erg goed bevalt, is de combinatie met andere sporten. Iedere vrijdagavond 

komen tijdens de gymnastiekles alle spieren aan bod en ook het roeien valt prima met 

het hardlopen te combineren.



Wat is je leukste hardloopervaring? 

Mijn leukste hardloopervaring heb ik kort geleden opgedaan.Tijdens Running with Rembrandt 

kreeg ik door René Stokman, die geblesseerd was geraakt, de zorg toevertrouwd over zijn 

dochtertje van ongeveer 8 jaar oud. Of ik haar alsjeblieft in de gaten wilde houden tijdens de 

5 kilometer, omdat hij zelf niet mee kon lopen. Ik drukte haar op het hart om vooral niet te 

snel te starten, omdat 5 kilometer toch wel een heel eind was. 

Ze bleef bij me lopen, kwebbelde aan een stuk door en van enige vermoeidheid was absoluut 

geen sprake. Toen de toren van het stadion in zicht kwam probeerde ze mij een hart onder de 

riem te steken met: “nog maar een klein stukje, meneer Tijdeman”. Vervolgens demareerde 

ze bij de ingang van het stadion bij mij weg en zag ik haar weer toen ik over de finish kwam. 

Goed gedaan meisje, zei ik en realiseerde mij dat verliezen ook erg leuk kan zijn. 

Welke Road Runner wilt u voordragen voor de volgende Estafette en wat wilt u van 

hem/haar weten? 

Ik wil graag van Paul Tang weten waarom hij zo gek is op eilanden?



Estafette #2 - mei 2007 - Paul Tang 

De vraag van Henk Tijdeman was: Wat heb jij met eilanden? 

De afgelopen jaren heb ik veel reizen gemaakt naar verre, afgelegen en vooral onbekende 

eilanden. In principe altijd IPB en meestal alleen.Het mooie van een eiland is dat het altijd een 

wereld op zich is met alle faciliteiten en middelen die nodig zijn om te kunnen overleven. 

Eilandbewoners zijn meestal gereserveerd en zitten niet altijd op jouw bezoek te wachten. 

Echter, vaak is men juist afhankelijk van die ene reiziger die langs komt, dus uiteindelijk is 

men dan meestal toch heel gastvrij. Voor de korte tijd dat je op zo een eiland bent, maak je 

volledig deel uit van het dagelijks gebeuren en je bent op dat moment dus eigenlijk ook even 

een eilandbewoner. Het feit dat je op een eiland letterlijk en figuurlijk “los” bent van de rest 

van de wereld spreekt mij het meeste aan. 

De mooiste trips vind ik naar eilanden in de Pacific. De Pacific is onderverdeeld in 3 area’s, 

namelijk Polynesië, Melanesië en Micronesië, alle drie de gebieden heb ik inmiddels bezocht. 

Het meest bijzondere eiland waar ik ben geweest vond ik Nauru (Micronesië), de kleinste 

republiek ter wereld. Dit eiland bestaat eigenlijk helemaal uit versteende vogelpoep (fosfaat) 

en is volledig afgegraven daar dit fosfaat weer wordt verwerkt tot kunstmest en in de hele 

wereld wordt gebruikt. Er is helemaal niets meer over van het eiland en alleen aan de kust 

wonen mensen, 8000 in totaal. De kick vind ik dan om daar in je eentje vanuit Nederland voet 

aan wal te zetten om eens even te kijken wat er zoal te doen is op dat stipje in de Grote 

Oceaan, …. het leukste zijn de reacties van de lokale bevolking die zich afvraagt wat je in 

godsnaam op hun afgelegen eiland komt doen! 

Nauru, de kleinste republiek ter wereld 

Verdere bijzondere eilanden die ik in de Pacific heb bezocht zijn o.a. Johnston island (US 

legerbasis), Tarawa (Kiribati), Aitutaki (Cook Islands), Va’vau (Tonga), Niue, Yap, Saipan en 

Majuro (Marshall Islands). Daarnaast natuurlijk ook de wat bekendere als Hawaii, Samoa, 

Frans Polynesië, Paaseiland, Guam, Fiji, Palau, Phonpei, etc.



Aitutaki, Cook Islands 

Wat betreft je loopbaan bij de KLM ; geeft je huidige functie je zoveel IPB-inzicht, dat je 

zoveel tripjes kan maken? 

Ik ben ruim19 jaar geleden begonnen als uitzendkracht bij de afdeling Fotozaken, dat was 

toen een onderdeel van Public Relations. Ik kreeg een vast dienstverband bij Telefonische 

Reserveringen, toen nog een onderdeel van KLM Nederland. Na 2½ jaar vertrok ik naar 

Schiphol alwaar ik bijna 6 jaar in de afhandeling als Operations Officer heb gewerkt. Toen 

vertrok ik naar het hoofdkantoor alwaar ik nu ruim 11 jaar werk bij Revenue Management. 

Mijn huidige functie is Traffic Flow Manager, mijn taak is om de revenue te optimaliseren voor 

de vluchten naar de Antillen en Suriname. Door mijn functie zit ik ‘dicht bij het vuur’ en kan ik 

meestal redelijk inschatten wat de kansen zijn om IPB te vliegen op een vlucht. 

Hoe is jouw thuissituatie ? 

Ik woon samen met mijn vriendin Margie, we zijn al 24 jaar bij elkaar. Wij hebben een zoontje, 

Mitchell, van 5 jaar oud. Hij vind hardlopen ook leuk en heeft al 2 keer meegedaan aan de 

KLM Clubkampioenschappen in Lisse. Echter voetballen vind hij nog leuker dus vanaf 

volgend jaar wordt het zaterdagochtend langs de zijlijn staan. Margie is Indisch en zij heeft 

een heel grote familie, een paar keer per week eten wij samen (meestal Indonesisch) met 

haar familieleden. Mijn passies naast het hardlopen en mijn gezinnetje zijn boksen, 

voetballen, voetbal kijken bij FC Volendam, fotograferen en natuurlijk op zijn tijd een reisje 

maken. 

Mitchell bij de KLM Road Runners in Lisse



Je specifieke, opvallende loopstijl, is die aangeboren of aangeleerd, of zijn wij 

de eersten die dat opvalt? 

Ik heb al heel vaak reacties gehad op mijn loopstijl. Het is simpelweg de manier waarop ik 

hardloop en ik kan niet anders. Mensen die mij voor het eerst zien hardlopen denken meestal 

dat ik helemaal stuk zit of dat ik een beginnende hardloper ben. Het grappige is dat ik 

doorgaans heel gemakkelijk loop ook al ziet het er niet zo uit. Ik ben een ‘slow-starter’ die 

altijd even een paar km op gang moet komen, maar naarmate de wedstrijd vordert, begint het 

dieseltje lekker warm te draaien en ga ik steeds gemakkelijker lopen. Ik moet het meer van de 

inhoud hebben en niet echt van de hoge snelheid. Ondanks de korte pasjes heb ik de 

marathon ooit in 3.05 uur weten te lopen. 

Specifieke loopstijl…. 

Het lijkt dat je een speciale band hebt met Japan; als dat zo is, hoe komt dat? 

Op mijn reizen naar de Pacific maakte ik meestal op de terugreis een stop in Japan omdat dat 

nu eenmaal de meest gangbare IPB route was. Iedere keer weer ben ik onder de indruk van 

de discipline en het respect van de Japanners. De Japanse cultuur is voor mij een echte 

openbaring. Daarnaast is Japan het veiligste land ter wereld en dat is ook wel eens prettig 

vooral als je alleen reist. Bij Revenue Management ben ik vijf jaar lang verantwoordelijk 

geweest voor de vluchten naar Japan; hierdoor ben ik er ook regelmatig zakelijk geweest. 

Zaken doen met Japanners is echt heel apart en ik heb daar enorm veel van geleerd. Ik heb 

er zelfs een paar Japanse hardloop vrienden aan over gehouden. Ik ben tot nu toe elf maal in 

Japan geweest en ik hoop er nog vaak te mogen komen. 

En tot slot, welke Road Runner wil je voordragen voor de volgende Estafette en 

wat wil je van hem weten? 

Ik draag het stokje graag over aan Rui Cabral en ik wil graag weten wat Rui toch met de 

Marathon heeft?



Estafette #3 - juni 2007 - Rui Cabral 

Vorige maand was het de beurt aan Paul Tang om het estafettestokje door te geven. Hij deed 

dit aan Rui Cabral en stelde hem de volgende openingsvraag: 

Beste Rui, wat heb jij met de marathon? 

Van alle afstanden vind ik de marathon de leukste. Het is ver en duurt dus lekker lang. En het 

blijft spannend, want hoe goed je ook getraind hebt, het is altijd een verrassing hoe je de 

finish bereikt. 

Wat houdt de zogenaamde “club van 100” precies in? 

Tijdens een marathon in Apeldoorn zag ik verschillende atleten met een shirt lopen, waarop 

de tekst ‘One hundred marathon club” stond. Hé wat leuk, dacht ik en vroeg aan een van de 

atleten wat die club precies inhield. Het bleken Engelsen te zijn en je kon uiteraard pas lid 

worden wanneer je meer dan 100 marathons achter je naam had staan. Ik had er op dat 

moment ‘pas’ 85 gelopen, maar ik heb wel alvast hun adres gevraagd, want het leek me erg 

leuk om lid te worden. 

Na mijn 100-ste marathon heb ik me direct aangemeld. Sindsdien heb ik regelmatig contact 

met hen en heb ik al veel uitnodigingen ontvangen. Inmiddels is er ook een erg actieve 

‘honderd marathon club’ in Duitsland en zij hebben de absolute recordhouder als lid; een 

Duitser die meer dan 1200 marathons heeft gelopen. In Nederland is ook een dergelijke club, 

maar zij timmeren niet echt aan de weg.



Waarom heb jij je 100-ste en 200-ste marathon in Lissabon gelopen? 

De marathon van Lissabon is niet de allerleukste, maar ik ben in Lissabon geboren en 

daarom blijft het altijd “mijn” stad. Ik ben in 1968 naar Nederland gekomen en woon al 39 jaar 

in Amsterdam, maar bij speciale gelegenheden (en zo mag je marathon 100 en 200 toch wel 

noemen) probeer ik altijd in Lissabon te zijn en als het enigszins mogelijk is, loop ik er de 

marathon. 

Wat vind jij als geoefend marathonloper van de prestatie van Richard Bottram? 

Tja, wat Richard doet is natuurlijk grandioos. Hij bewijst dat je geest veel sterker is dan je 

lichaam. Bovendien zit er natuurlijk een belofte achter, waaruit hij ongetwijfeld ook heel veel 

kracht put. Maar ondanks de goede begeleiding blijft het een topprestatie waarvoor ik mijn 

petje diep afneem. 

Welke vraag zijn we je vergeten te stellen? M.a.w. wat wil je nog aan ons kwijt? 

Ik wil nog wel iets vertellen over mijn meest favoriete marathon(s). Dat is absoluut de 

marathon van New York, die ik ondertussen 22 maal gelopen heb. In Europa geniet de 

marathon van Parijs absoluut mijn voorkeur. De organisatie is prima, het parcours is erg leuk 

en de sfeer bijzonder goed. Het enige nadeel is dat hij de laatste 5 jaar steeds samenviel met 

de marathon van Rotterdam. En als ik “thuis” een marathon kan lopen, ga ik natuurlijk niet 

naar het buitenland. 

Aan wie draag jij het stokje over en wat wil je van haar of hem weten? 

Veel collega’s van mij vragen: “Rui, hoe raak ik het snelst mijn buikje kwijt?” Dan zeg ik 

meestal dat ze moeten gaan lopen en minder eten. Maar aangezien Cock van der Pol erg 

veel weet over diëten en verantwoord afvallen is mijn verzoek aan hem daarover een korte 

uiteenzetting te geven.



Estafette #4 - juli 2007 - Cock van der Pol 

Het stokje heb ik overgedragen gekregen van Rui. Allereerst ben ik daar zeer vereerd mee, 

want Rui is voor mij het grote voorbeeld van een doorzetter en hardloper. Het was voor mij 

dan ook best wel emotioneel dat wij gezamenlijk over de finish kwamen bij zijn honderdste 

marathon in Lissabon, voor mij alweer een paar kilo geleden. 

Dat laatste was de reden van Rui waarom ik het stokje kreeg, veel mensen vroegen aan Rui 

hoe zij hun buikje konden kwijt raken. 

Ik ga even ver terug in de tijd en zal een relaas vertellen, dat ook al in het clubblad heeft 

gestaan, maar misschien nieuw is voor de nieuwere leden. In 1989 liep ik mijn eerste 

marathon van Marathon naar het Olympisch stadion in Athene. Was dat nou zo bijzonder? 

Nee, eigenlijk niet want dat deden er meer. Mijn tijd was vier uur en vijf en vijftig minuten, 

terwijl de winnaar er ruim twee uur over deed. Was dat dan zo slecht? Nee, totaal niet, want 

daar komt het dan: 

De winnaar woog waarschijnlijk 40 kilo minder dan ik. Dit houdt dus in dat ik elke stap 40 kilo 

meer moest optillen. Grofweg genomen bestaat een marathon uit 42195 stappen. Op die 

marathon had ik dus 42195x40 = 1687800 kilogram extra opgetild. Dit gewicht staat ongeveer 

gelijk aan 10 lege Boeing 747’s. Bovendien gaan we ervan uit dat we beiden een uiterste 

inspanning geleverd hebben. De winnaar heeft die inspanning geleverd in ruim twee uur en ik 

heb die inspanning (inclusief het power liften van 10 Boeings) gedaan in bijna vijf uur. Ik heb 

dus drie uur langer een uiterste inspanning geleverd. Wie heeft er nu de beste prestatie 

geleverd? Wie heeft er nu gewonnen?



Een paar jaar later begon ik met afvallen, want mijn tijd werd kostbaar en hoe eerder ik over 

de streep kwam, hoe meer tijd ik voor andere zaken over had. Onder begeleiding van een 

diëtiste ben ik in een half jaar tijd 35 kilo afgevallen (35 flessen cola in je winkelwagentje) en 

een goede 9 Boeings op een marathon. Eerlijk gezegd had ik wel een klein beetje vals 

gespeeld. Ik had een dieet van een minimaal aantal kilocalorieën, dat ik zelf stiekem ettelijke 

dagen terugbracht naar nul kilocalorieën. Maar het resultaat was er. Het was een simpele 

rekensom, per dag verbruikt een man (werkzaam bij de KLM) ongeveer 2300 kilocalorieën. 

Als je per dag nu ongeveer 1400 kilocalorieën eet, teer je 900 in op je vet (maar ook op je 

spieren als je daar niets tegen doet). 

Helaas begonnen die kilo’s er na verloop van jaren weer aan te komen en werd het steeds 

moeilijker om ze kwijt te raken. Het aloude, bekende jo-jo effect krijg je als je afvalt en je weer 

terug valt naar je oude leefpatroon. Achteraf heel simpel gesteld is dat je lichaam vreselijk pijn 

heeft moeten lijden van het afvallen. Tegen de tijd dat je weer het oude leef (=eet) patroon 

oppakt is je lichaam slim en denkt bij zichzelf: Pik in die calorieën, voordat die gek weer gaat 

afvallen. Je bouwt zodoende extra vet op die moeilijker te verteren is. 

Nadat ik van mijn lichaam een signaal had gekregen door middel van een tia, heb ik wederom 

die knop omgezet en nu via een bewuster leefpatroon begonnen met afvallen. Ik sportte mij 

een ongeluk op de sportschool, maar er 

ging geen grammetje vanaf. Toen ben 

ik naar de sport- / voedingsdeskundige 

gegaan die mij even met mijn neus op 

de feiten drukte. Ik sportte veel en at 

weinig. Hoe kon een lichaam nu vetten 

verbranden als er geen voedingsstoffen 

aanwezig waren? Hoe kun je een 

kachel laten branden zonder kolen of 

energie? Ik moest dus meer (bewuster) 

gaan eten en ja hoor de kilo’s gingen 

eraf. Tijdens elk bezoek werd ook mijn 

lichaamssamenstelling gemeten. 

De voedingsdeskundige kon precies zien welk percentage voedingsstoffen, vetten, spieren en 

vocht ik had. Belangrijk was dat de voedingsstoffen omhoog gingen en het vet naar beneden. 

Het resultaat hiervan was dat ook de spiermassa minder werd. Hoe lichter je tenslotte wordt, 

hoe minder je hoeft mee te zeulen dus hoeven de spieren niet zoveel werk meer te doen. 

Helaas bleef het vochtgehalte bij mij erg hoog, maar vervolgens was dat hetzelfde als bij het 

eten. Doordat ik te weinig water dronk (teveel koffie) hield mijn lichaam het vocht vast, 

vergelijkbaar met de hamsterweken van onze grootgrutter. Pas nadat ik mijzelf dwong (en dat 

is echt een hele opgave) om minimaal twee liter water te drinken viel ik nog meer af. Nou 

weet ik niet of dat door een betere vochthuishouding van het lichaam kwam of doordat ik mij 

het apezuur liep naar de WC om te plassen en dus behoorlijk veel kilocalorieën verbrandde. 

Inmiddels ben ik na een jaar ruim twintig kilo kwijt en probeer ik nog een paar kilootjes extra 

af te vallen. Maar nu merk ik ongelooflijk snel dat jo-jo effect. Let ik een paar dagen niet op 

met eten, dan doet de weegschaal dat wel voor mij. Toch is het verbranden van kilocalorieën 

iets heel vreemds. Mijn sportschool had een competitie opgezet vlak voor kerst voor het 

verbranden van kilocalorieën tijdens cardio-oefeningen. Na een paar dagen merkte ik dat ik 

deze competitie kon winnen en ben ik als een gek gaan trainen. Per dag verbrandde ik 

gemiddeld 2500 kilocalorieën door het lopen van een halve marathon, elke dag op de 

loopband. Ik heb zelfs een hele marathon op de loopband gelopen en kwam tot een 

verbranding van ongeveer 60.000 kilocalorieën. En mijn gewicht? Precies één kilo 

aangekomen.



Snappen jullie het? Snap ik het? Ik weet het niet, maar teveel sporten is dus ook niet goed. 

Kortom hoe raak ik mijn buikje kwijt? Ik ben geen deskundige, maar heb wel ervaring. Wees 

bewust van de kilocalorieën die je nodig hebt en die je tot je neemt. Kijk eens achterop die 

verpakking van voeding of drinken naar het aantal kilo-calorieën en wat je ervoor moet doen 

om het weer kwijt te raken! Met mijn leeftijd en gewicht verbrand ik ongeveer 100kcal per km 

(de snelheid is niet zo belangrijk). Eet na een sportinspanning voldoende snelle koolhydraten 

(banaan of Liga) voor een goed herstel. Maar toch een van de belangrijkste punten is: Sla het 

ontbijt NIET over. Je lichaam heeft dit ontbijt nodig om met de verbranding van vetten te 

beginnen. Zie het als het aanmaakblokje van de barbecue of kachel, zonder dit verloopt de 

verbranding minder. 

Dit waren mijn ervaringen met afvallen en is het nu mijn beurt om het stokje door te geven. 

Het liefste zou ik dat natuurlijk willen doen aan Mathijs, iedereen verwacht dat natuurlijk ook, 

dus doe ik het niet. Maar aan wie geef ik het dan door? Het leven zit vol keuzes maken en ik 

kan ook nu weer niet de juiste keuze maken. Mijn keuze blijft steken op twee namen. Twee 

leden die nog niet zo lang lid zijn van onze vereniging. Twee leden die toch trouw wedstrijden 

bezoeken ondanks hun drukke, ongeregelde werkzaamheden. Twee leden die ik ontzettend 

graag mag. Twee leden die familie van elkaar zijn. Ik geef het stokje lekker door aan die twee, 

dan mogen ze mooi gezamenlijk een verhaaltje schrijven. Een verhaaltje schrijven hoe ze de 

KLM Road Runners zien vanuit hun oogpunt als nieuw lid. Joan en Jolanda, succes ermee!!! 

Met vriendelijke groet, 

Cock van der Pol



Estafette #5 - augustus 2007 - J & J Lucassen 

Vliegende zusjes of rennende nichten? 

Bij ons debuut als duo bij de Roadrunners dacht iedereen dat J. Lucassen en J. Lucassen 

zusjes waren. Maar nee, geen vliegende zusjes: Joan en Jolanda Lucassen zijn “volle” 

nichten, onze vaders waren broers. Dat maakte ons dus tot vliegende nichten, maar 

ondertussen is Jolanda gestopt met vliegen, dus zullen we het maar houden op rennende 

nichten. 

Joan deelt haar leven met tiramisu-Fred. Ze heeft 3 inmiddels volwassen kinderen en door 

Fred kreeg ze er nog 3 bij. Ze is in 1972 begonnen als zomer-stessje en heeft inmiddels alle 

contracten die er voor cabinepersoneel mogelijk zijn doorlopen en werkt nu “de volle” 67%. 

Jolanda is getrouwd met piloot Peter en is recent na 26 jaar gestopt met vliegen bij Martinair. 

Eén keer per jaar hebben we met de hele familie Lucassen een hockey toernooi. In de jeugd 

van onze vaders (we schrijven 1937) begonnen de Lucassen (een katholiek gezin met 15 

kinderen) een jaarlijks toernooi tegen andere grote families. Ze hadden immers binnen het 

gezin hun eigen elftal. En nog ieder jaar rukken de Lucassen-nazaten met Pasen uit om, zij 

het nu niet meer als gezin, het op te nemen tegen de andere families. 

En bij de onvermijdelijke familieborrel na zo’n sportief treffen bracht Joan met zoveel 

enthousiasme ter sprake dat ze lid was van de KLM Roadrunners dat nieuwsgierigheid 

gewekt was aan de kant van Jolanda. Vervolgens werd er een afspraak gemaakt om naar de 

clubkampioenschappen bij de Langevelderslag te gaan om de sfeer te proeven. Het was 

meteen een goede loop om mee te beginnen voor Jolanda en bood ook de mogelijkheid om 

kennis te maken met andere enthousiaste Roadrunners. Qua loop om mee te beginnen viel 

het niet mee met al die duinen en zeker niet voor iemand die nog maar net met lopen was 

begonnen. 

Maar het hielp dat Jolanda meteen erg aardig werd opgevangen door o.a. Kitty die meteen 

een praatje maakte. Maar ook met Cock kwamen we al snel in contact want die stond bij de 

kadootjes. Wij waren erg onder de indruk dat Cock gewoon mee kon rennen met dat grote 

fototoestel op zijn buik, ons fotografeerde en ons daarna nog makkelijk kon inhalen ook.



Na het finishen nog heerlijk pannenkoeken gegeten en met een heel lekker luchtje (voor 

iedereen was er een prijs) gingen we naar huis. Deze “happening” heeft het enthousiasme 

voor het lopen goed doen aanwakkeren. En de ambitie, op de 10 km wordt iedere keer wel 

weer een minuut sneller gelopen! 

Jolanda: “Ik had vroeger veel last van voorhoofdsholte ontstekingen en daarom adem ik 

zoveel mogelijk in en uit via mijn neus met rennen. Mijn theorie is dat ik over het algemeen 

veel via mijn mond adem en daardoor mijn neus niet op de juiste manier gebruik. En sinds ik 

ren heb ik bijna nooit meer ontstekingen. Kan toch geen toeval zijn? Nou ja, natuurlijk helpt 

het niet meer vliegen ook mee.” 

We proberen zoveel mogelijk loopjes samen te doen maar helaas lukt dat niet altijd, omdat 

Joan nu ook Europa erbij vliegt. Maar het lopen heeft zeker onze (familie-)band versterkt. 

Na aan de 25 ste WARR in Amsterdam te hebben deelgenomen, gaan we dit jaar in oktober 

naar Sydney om daar aan de door Qantas georganiseerde WARR mee te doen en eventueel 

een prijsje voor KLM te kunnen weghalen. Tot nu toe heeft Joan bij alle WARR’s die ze 

gelopen heeft al een prijs gewonnen. Peter moet dan wel ingedeeld worden in die periode 

voor een “vrachtje” van MartinAir die kant op en Fred gaat kijken of de “Aussies” ook in zijn 

Tiramisu geinteresseerd zijn........ En ondertussen lopen de ‘meisjes’ dan even de 10K. 

Ambitieus zijn we wel, maar dat leidt nog niet tot heftige concurrentie, we hebben allebei een 

ander doel. Jolanda: “Voor mij hoeft de hele marathon niet; de halve zie ik ook nog niet zitten. 

Ik ga voor snelheid op de kortere afstand.” Joan daarentegen heeft er al wel een aantal op 

haar naam staan (halve / 7 heuvels) en gaat meer voor de lange adem. 

Voor ons beiden geldt dat we voor ons plezier lopen, dit nog heel lang zo willen volhouden en 

dan ook nog zonder blessures natuurlijk. 

Wij dragen het stokje graag over aan Mathijs van der Pol zodat hij ons meer kan vertellen 

over de website. En omdat hij, net als zijn vader, een grote bijdrage levert aan de KLM 

Roadrunners. 

Joan en Jolanda Lucassen



Estafette #6 - september 2007 - Mathijs van der Pol 

De vraag van de rennende nichten was of ik wat kan vertellen over de website. 

Ja, dat kan ik. Maar ik wil eerst wat vertellen over mezelf en hoe ik de KLM Road Runners 

ervaar. Zoals de meeste mensen al weten, ben ik 20 jaar oud en doe ik een opleiding in de 

ICT (medewerker beheer). 

Maar hoe zijn deze paden allemaal belopen ? 

Mijn vader is vlak na de geboorte van kleine Mathijs lid geworden van de KLM Road Runners. 

Hier ben ik hem dan ook dankbaar voor. Ik heb vele herinneringen aan de club. En ik denk 

nog vaak terug aan de leuke momenten die ik samen met jullie allemaal heb beleefd. 

De mooiste herinnering waar ik vaak aan terug denk is de Jasper Banff Relay in 2000. Deze 

fantastische loop ging door de Rocky Mountains van het plaatsje Jasper naar Banff. Dit was 

de tweede keer dat ik kennis maakte met Canada en zeker niet de laatste keer. 

Helaas zijn er ook minder leuke herinneringen maar deze horen er wel bij en neem je mee. 

Eén daarvan is de Frans Adriaanse memorial run, waarbij we 5 kilometer voor Frans liepen, 

die een maand daarvoor was overleden in Thailand. Het is mij nog steeds niet gelukt mijn 

persoonlijk record dat ik toen liep te evenaren. Ik praat over 18 minuten en 3 seconden. 

Het is mij ook bijgebleven dat ik vroeger moeite had om onder het uur te komen op de 10 

kilometer. Nu loop ik gemakkelijk de 10 kilometer onder het uur. Als ik mijzelf nu vergelijk met 

vroeger ben ik een stuk groter geworden. Op sommige afstanden ben ik wat langzamer 

geworden, hoewel ik de 15 Kilometer van de Zevenheuvelenloop vorig jaar gelopen heb in 

1:01:59. Net niet onder het uur. Maar toch mag ik dit jaar in het startvak staan van ‘onder het 

uur’. Gelukkig staan de meeste lopers dan achter mij. 

Maar ik merk toch dat ik wat langzamer ben geworden. Hoe komt dit? Ik kan daar heel 

eenvoudig een antwoord op geven. “Ik train niet meer zoveel als vroeger”. De tijd die ik eerst 

kwijt was aan het trainen, besteed ik nu aan anderen dingen. Aan mijn vriendin Laura, aan 

mijn school (voornamelijk stage bij Martinair) en niet te vergeten aan het ontwerpen van de 

website.



Het ontwerpen van de website 

Dit is ook een grote hobby van mij geworden. Om de KLM Road Runners tegemoet te komen 

voor al het plezier dat ik vroeger heb beleefd en nu nog. En met de ICT ervaring die ik nu al 

heb, ben ik door het bestuur gevraagd om een website te ontwikkelen. De nieuwe opzet is zo 

gekozen dat de leden meer invloed hebben en krijgen op de website. Zo zijn er meer 

bevoegdheden van de webmaster gedelegeerd naar het bestuur. 

Het ontwerp van de website was binnen twee dagen gemaakt, de website is rustgevend en 

strak. Dit was allemaal te zien op de ledenvergadering. Het programmeren van de website 

was een stuk moeilijker; ik liep tegen programmeerfouten op. Sommige problemen kon ik wel 

oplossen, maar dit was niet altijd het geval en dan moest ik opnieuw beginnen. De website is 

momenteel in de laatste testfase en in de toekomst zal ik mondjesmaat updates uitvoeren op 

de website met nieuwe functies. 

Maar waarom was de website toe aan een nieuw jasje ? 

Tegenwoordig worden bijna alle websites geschreven in PHP/HTML; 

dit zijn de programmeertalen van het internet. De oude server (de 

ruimte waar de website op staat) ondersteunde geen PHP en 

daarom is er gekozen voor een andere server die wel PHP 

ondersteunt. Met PHP kun je gebruik maken van contacten 

enquêteformulieren. Nog een voordeel van PHP is dat de broncode 

niet zichtbaar is. Hierdoor kunnen spammers geen e-mail adressen 

meer lezen. 

Een ander geweldig voordeel van PHP is dat je ook de wedstrijden kan programmeren door 

middel van een standaard template (een mal). Zodra er een wedstrijd heeft plaatsgevonden, 

komt deze in het archief zonder dat je wat hoeft aan te passen. Zo kunnen de leden ook in 

het archief kijken naar wedstrijden die geweest zijn. Ik wil Jan Oosterhof dan ook, mede 

namens het bestuur, hartelijk bedanken omdat hij openstaat voor deze veranderingen van de 

website en voor alles wat hij nu heeft gedaan met de website. 

Voor de PHP-programmeertaal was er HTML en daar is de eerste website nu nog mee 

opgebouwd. Dit is een hele klus geweest. Alle aanpassingen moesten met de hand worden 

gedaan. Zodra de nieuwe website draait met PHP gaat dit bijna allemaal automatisch. 

Aan wie geef ik het stokje door? 

Ik zou het stokje aan zoveel mensen willen doorgeven. Helaas kan ik het stokje maar aan één 

persoon doorgeven. Ik geef dit stokje daarom aan iemand die al heel erg lang lid is van de 

club en die momenteel veel tijd doorbrengt met zijn familie. 

Vroeger was het anders en was hij een echte uitslover, een die er altijd ‘van het eerste uur’ 

was. Graag geef ik het stokje door aan René Stokman. Sommige mensen zullen zich 

afvragen: “wie is die man?” 

Ik zou daarom graag willen dat René zich voorstelt aan iedereen, zijn ervaring met de KLM 

Road Runners met ons deelt en vertelt wat hij in het dagelijkse leven doet naast het 

hardlopen. 

Het was mij een eer, 

Mathijs van der Pol



Estafette #7 - oktober 2007 - René Stokman 

Mathijs heeft het stokje nu aan mij (Rene Stokman, red.) gegeven om wat meer over mijn 

ervaringen met de KLM Roadrunners ook aan de nieuwe leden bekend te maken. 

In een ver verleden, ik was net een jaartje gestopt met voetballen, moest ik toch mijn energie 

kwijt. Ongeveer in 1985, tijdens de oprichtingsvergadering van deze club, besloot ik me aan 

te melden als lid. Dit was de tijd dat er nog een Schipholloop was met de start bij de Elzenhof 

(waar nu McDonalds aan de dienstweg staat) en het parcours over de wegen van de technische 

dienst ging. Kom daar nu maar eens zonder pasje door. Dit was de tijd dat er maar 

1500 deelnemers waren bij de Dam tot Damloop. Dit was de tijd dat er ruimte was in de 

sporthal bij de 21km van Egmond. De tijd ook dat Nijboer zilver won op de marathon. 

Maar om terug te komen op mijn ervaringen met de KLM Roadrunners; tijdwaarneming door 

middel van een chip was er bij de loopjes nog niet. Terwijl net als nu het clubblad een 

deadline voor de inlevering van kopij had om ervoor te zorgen dat alle gelopen tijden in het 

clubblad kwamen, besloot ik me te specialiseren op de kortste afstand. Door voor de grote 

meute binnen te zijn, konden alle tijden nog genoteerd worden. Combineer dat met het 

beheren van de ledenlijst en het kopiëren, vergaren en nieten van het clubblad en je leert alle 

leden bij hun voornaam kennen en je gaat de lopers herkennen aan hun loopstijl en hun 

uitdrukkingen . Hoe gelopen? “Slecht!” 

Ik was in die tijd nog vrijgezel en kon gemakkelijk tijd vrij maken om aan veel loopjes mee te 

doen. Via de WARR in Sydney leerde ik de hardlopers van de SAS en de KLM uit Londen 

goed kennen. Wat gelijk veel leuke loopjes in het buitenland opleverde. Ik als pionier voorop, 

daarna volgden de andere reislustigen. Van Ermitage loipe in Kopenhagen tot de SAS loop in 

Gothenburg en Stockholm. De loop in Stockholm waar we het eerste jaar met 3 KLM-ers en 

het laatste jaar met wel 20 KLM-ers genoten van het weer, de sauna en het ijskoude meer. Of 

de loop in Gothenburg waar de 30 KLM-ers alle beschikbare prijzen wonnen. 

Dit herinnert mij eraan om Bert Boesten nog eens te vragen of zijn set borden en vaas nog 

leven? Het was een goed besluit om maar eens een halve marathon in de poolcirkel te doen 

en daar mijn snelste tijd op deze afstand te lopen. Later bleek dat ik de afstand samen met 

een dame van Swissair gelopen had, die ik later weer bij diverse WARR’s tegenkwam. Dit 

zorgde ervoor dat Tromso en later ook Spitsbergen bekend gebied werden voor de KLM-ers. 

Soms is een jeugdherberg al dicht (01.00 uur) doordat het vliegtuig wat later landt, ook al is 

het gewoon nog licht door de midzomernachtszon. Maar dan moet je gewoon wat langer 

kloppen. 

Dit brengt me gelijk weer bij de vele tegenstellingen die je bij al deze buitenlandse overnachtingen 

kan hebben. Van Hilton’s, SAS hotels, B&B’s, Jeugdherbergen tot aan hoerenkasten in 

Bangkok. De Londen/Birmingham contacten leverden de deelname aan de ‘Great North Run’ 

op en vele grote en kleine loopjes in Londen en Birmingham. Mijn eerste ervaring met 

verklede lopers en overnachten in een B&B in een veel te klein bed. Terwijl ik toch maar 1.73 

groot ben. Of de estafetteloop in Dublin waar we in het eerste jaar een schild wonnen als het 

beste buitenlandse team; daar waren we het enige buitenlandse team en ook nog als laatste 

geëindigd. Elke loop heeft wel een verhaal. De jaren dat we bij de marathon van Rotterdam 

op de Coolsingel in de kelder van het KLM kantoor recht voor de start onze eigen verkleedruimte 

hadden, geeft mij nog steeds een goed KLM hardlopers gevoel. 

Nu heb ik het nog niet eens over de sfeer bij de vele estafettes, zoals de Elfstedenloop in 

Friesland, de Jasper - Banff loop door de Rocky Mountains of ‘het kleintje’ in Assendelft. 

Vergeet ik toch bijna de eerste loopjes met “ome Jan” van de catering met een volgeladen 

cateringwagen. De cateringwagen moest verplaatst worden, omdat er anders sluikreclame op 

de TV kwam. Helaas ging Jan met pensioen en werd het cateringbeleid anders. Dit bracht 

ons de aanhangwagen, eerst nog een oude kar met bruine schotten maar waar wel een 2 

persoonsbank in stond. Deze bank werd door de meegekomen supporters in het zonnetje 

gezet en vervolgens werden de voorbije weken weer bijgepraat. Nu een volgeladen wagen 

met stoelen, drank en een opbergplek voor de tassen met droge, schone kleren.



Tot slot wil ik mijn ervaringen bij de WARR’s met jullie delen. Het IPB-reizen naar Dallas/Forth 

Worth in Texas. In mijn beleving had iedereen een andere vlucht in Amerika. En zelf werd ik 

door de taxi in Dallas afgezet in plaats van in Forth Worth. Waarbij je dan in de taxi met 

ouders van een echte Amerikaanse atlete zit en een gesprek voert over het leven als atleet. 

Het werd wat lastig toen ze mijn tijden op de 5, 10 en 21 km wilden weten. En bij de WARR in 

Cancun ontmoette ik een Franse dame, werkzaam in Duitsland, die mij de hartelijke groeten 

van mijn huidige vrouw deed. Kortom wie veel reist, maakt veel leuke dingen mee. 

Ook al loop ik nu veel minder (‘niets’ is eigenlijk een beter woord), geniet ik van de verhalen 

van Fred, Wim V. en degenen die veel meer schrijftalent hebben dan ik (of dan mij?) en hun 

loopervaringen aan het papier in het clubblad toevertrouwen. Ik besef ook dat ik dit zonder 

Driek Zwaan en Wim Roozendaal, de oprichters van de club, nooit allemaal had beleefd. 

Natuurlijk worden alle medelopers zoals Han, Ben, Jan, André, John, Cock, Jos, Hans, Ernst, 

Frans, Herman, Henk, Peter, Bob, Sjaak, Chris, Flora en Annie, Rui, Frank Fino, Jesus, Ko 

enz. enz. enz. die voor de goede loopsfeer zorgden (en dit nog steeds doen) bedankt. 

Ik geef mijn stokje door aan ……… … dat wordt een verassing in het volgende clubblad. 

Misschien aan een slapend lid, misschien aan een lid met een blessure, of aan iemand die 

voornamelijk Spaans spreekt en die ik toch al 22 jaar via de KLM hardloopclub ken, of is het 

toch ……..? 

Kijk maar uit naar het volgende clubblad. 

Groet, René 

PS: af te toe kom ik wel kijken en dan kan ik het aanmoedigen toch niet laten.



Estafette #8 - december 2007 - Kitty Meijburg 

Na enig speurwerk is ons estafettestokje toch weer boven water gekomen. Kitty was zo 

sportief om het stokje ter hand te nemen en we stelden haar de navolgende vragen: 

Wat voor meisje was kleine Kitty van Loon en hoe en waar heeft zij haar jeugd doorgebracht? 

Ik ben geboren in Haarlem en heb tot mijn 10 de jaar in de eerste straat bij het Stationsplein 

(nu helemaal het station) gewoond. Ik heb nog 2 zusjes, maar ben een echte nakomeling. Ik 

scheel met hen respectievelijk 12 en 14 jaar en ben dus gigantisch verwend! Mijn vader had 

een transportbedrijf en ik was altijd in de garage te vinden, vond auto’s leuker dan poppen en 

zat binnen 10 minuten onder de smeerolie. Mijn moeder kocht, tegen beter weten in, toch 

beeldschone jurkjes die uiteindelijk ongedragen werden doorgeschoven naar andere kindjes. 

Overalls waren beter aan mij besteed. 

In 1967 werd Haarlem gedecentraliseerd en grote bedrijven zoals die van mijn vader gingen 

naar de Waarderpolder. Wij verhuisden naar Heemstede, naar de Glip, en daar begon een 

heel ander leven. Gek van pony’s en paarden heb ik jarenlang in de daar aanwezige manege 

gezeten; stallen uitmesten was dagelijks werk. Maar ook in de Linnaeushof, de grootste 

speeltuin van Europa, was ik dagelijks te vinden. Daar hielp ik bij de pony’s, de waterfietsen 

en de skelters. Ik kon JLO-motors repareren, wielen verwisselen en racen als de beste. Een 

heerlijke tijd! Maar om de vraag nu goed te beantwoorden, ik was niet echt een meisje. 

Hoe ben je ertoe gekomen voorzitter te worden van RRI en noem 1 leuk en 1 minder leuk aspect 

van het voorzitterschap. 

Volgens mij was het 1995 toen ik lid werd van de RoadRunners en ik ben meteen mee 

geweest naar Durban, Zuid Afrika, waar de WARR plaatsvond. Ik wilde daarna iets doen voor 

de club en heb mij aangemeld om in het bestuur wat handen spandiensten te verrichten. Na 

een paar jaar liet Peter van der Veldt weten te stoppen als voorzitter en werd mij gevraagd of 

ik daar iets voor voelde. Zelf was ik er nooit opgekomen, ging die avond wat verbaasd naar 

huis en vertelde het aan mijn man Willem. Hij begon te lachen, waarop ik meteen wist dat ik 

het zou doen! Hij zei dat ik zijn reactie verkeerd geïnterpreteerd had, maar dat deed er niet 

meer toe, de uitdaging lag er en ik zou wel zien hoe of wat! 

Een minder leuk aspect … tja, … misschien voel ik mij nu wel extra verantwoordelijk voor het 

wel en wee van de club en het meer betrekken van alle leden bij onze activiteiten. De vaste 

kern lopers is niet meer dan een derde van het ledenaantal en ik zou het zo geweldig vinden 

als wij iedereen persoonlijk zouden kennen en hen af en toe konden ontmoeten. Een heel 

leuk aspect vind ik dat ik nauw betrokken ben bij alles wat met de club te maken heeft en dit 

mag meemaken! We zien toch een nieuwe golf mensen binnenkomen en vooral de vrouwen 

laten zich hoe langer hoe meer zien, leuk! Ik weet zeker dat de saamhorigheid van de WARR 

2006 daar alles mee te maken heeft. Dit heeft de club een positieve, interne boost gegeven! 

Vertel eens iets meer over de stille kracht (Willem) achter deze sterke vrouw! 

In Heemstede waren Willem en ik buren 

van elkaar. Ik was bevriend met Willems 

zusje Anita die van mijn leeftijd is. Wij 

zijn in 1980 getrouwd en gingen in 

Hoofddorp wonen. Willem en ik zijn 

tegenpolen. Ik ben de extreme kant, al 

heeft hij dat bij mij in de loop der jaren 

wat getemperd. Willem is zeer gematigd, 

overdenkt de zaken eerst goed. Het is 

een beetje een “op ieder potje past een 

dekseltje verhaal”, al ga ik voor de sportieve 

excessen nog steeds regelmatig 

met veel anderen de hort op. Vakanties 

met vriendinnen of rennen met de Road- 

Runners, dat gaat nog steeds door! 

‘Extreme’ Kitty met haar ‘Stille Willem’



Kun je kort aangeven wat WOS inhoudt en op welke manier ook niet-vliegend personeel een 

bijdrage kan leveren? 

Wings Of Support is een stichting, 9 jaar geleden opgericht door vliegend KLM personeel, die 

sinds die tijd werkt aan het structureel verbeteren van de toekomstmogelijkheden van kinderen 

in landen waar hun kansen slecht zijn. Op bijna alle KLM- en Martinair-bestemmingen zijn 

er projecten. Ik ben WOS-vrijwilliger geworden, omdat ik heb ervaren dat alle collegae een 

ongekende hoeveelheid energie en tijd besteden aan hen, die anders veel minder kansen 

zouden hebben. Zelf werk ik op de grond, maar ik ben ervan overtuigd dat wij allen een 

nuttige bijdrage kunnen leveren door bijvoorbeeld te helpen met juridische zaken, communicatie 

(kwartaal Woswijs) of automatisering (site ondersteuning). 

Verder kun je je verdienstelijk maken door het werven van fondsen of het benaderen van 

sponsoren, het aanspreken van je netwerk om projecten te ondersteunen, door mee te 

helpen klussen in het buitenland tijdens je vakantie, door projecten te bezoeken en zelf te 

zien wat er gedaan wordt etcetera, etcetera. Kortom: …. teveel om op te noemen! Mijn 

aandeel is het regelen van de kleine vracht en ik doe dit samen met Astrid. Daar ben ik 

ongeveer 2 dagen per week mee bezig. Kijk eens op www.wingsofsupport.org en klik door 

naar “alle projecten”, … of ga er zelf eens langs! Vraag mij gerust wat je wilt weten, het is 

geweldig! 

Wat weten maar heel weinig mensen van jou en zou je speciaal voor Estafette willen onthullen? 

Dit vind ik de moeilijkste vraag. Ik kan mij ook niet zo goed voorstellen dat iemand dat 

interessant zou vinden. Ik geloof eerder dat ik een flapuit ben en dat er weinig dingen zijn die 

mensen nog niet van mij weten (voor zover ze dat überhaupt zouden willen weten). Laten ze 

het mij maar op de man af vragen, …welkom! 

Welke vraag heb je gemist en wil je bij deze alsnog heel graag beantwoorden? 

Misschien iets over de toekomst. Ik hoop dat de RRI als club een goede toekomst mag 

hebben. Dat de leden ervaren dat het lopen en reizen met elkaar veel gezellige momenten 

geeft en ik hoop wij de loopsport nog lang mogen beoefenen. Omdat het mij ondertussen wel 

duidelijk is, dat je leven in 1 seconde kan veranderen. Vul zelf de mogelijkheden maar in. 

Mensen, geniet van het heden en koester het goede. 

Aan wie geef jij het stokje door en wat zou je haar of hem willen vragen? 

Ik denk spontaan aan Annie Schrijvers. Iemand die ik al jaren ken en ook als een van de vele 

vertrouwde gezichten ervaar. Annie is officieel buitenlid, maar voor mij een KLM-ster, 

gevoelsmatig is zij er een van de harde RRI-kern. Zij was een van de meest actieve sponsorjagers 

voor de WARR, kreeg van alles voor elkaar door een enorme enthousiaste benadering 

van radiopresentatoren en was top-creatief. 

Ik zou Annie willen vragen welke rol het lopen als sport en de KLM RRI hebben gespeeld in 

de jaren die achter ons liggen? Hoe is haar loopcarrière ontstaan en wat voor suggesties 

heeft zij nog voor de club? Zij en zus Flora trainen al jaren samen en Fred, haar vriend, is 

inmiddels ook begonnen. Dus Annie, ….. succes!



Estafette #9 - januari 2008 - Annie Schrijvers 

Kitty Meijburg heeft vorige maand het estafettestokje aangeboden aan Annie Schrijvers die 

het in dank aanvaard heeft. Hieronder volgt Annie’s persoonlijke verhaal: 

De eerste vraag van Kitty was, hoe mijn loopcarrière is ontstaan. Een carrière wil ik het niet 

noemen, maar ik kan wel onderschrijven, dat het lopen bij de KLM Roadrunners vanaf 1999 

een grote rol in mijn leven speelt. Ik heb mij op latere leeftijd aangesloten bij de KLM Roadrunners. 

Hierbij moet ik een stukje terug gaan in de tijd. Deze maand krijg ik mijn eerste AOW 

en er gaan geruchten dat, als je ouder wordt, je steeds meer terug gaat in de tijd. Dus bij 

deze. Flora (mijn zus) en ik lopen samen al meer dan 20 jaar. In het begin was het meer 

sociaal hardlopen: meer praten dan lopen. We zijn een keer aangesproken door een man die 

ons passeerde en zei: “Dames, ik ben trainer van de voetbal, hardlopen en praten gaan niet 

samen”. Maar volgens ons gaat dat juist heel goed. 

Annie met haar zus Flora – Warr 2006 Amsterdam 

Annie checkt de ‘goodie-bags’ – Hotel Krasnapolsky 

Buiten het hardlopen had ik nog een andere hobby, nl. zeilen. Mijn man Jan en ik begonnen 

met een klein open zeilbootje. Na een paar jaar zijn wij overgestapt naar een Catamaran. Het 

hangen in de trapeze en het bedienen van de fok was mijn werk. We hadden ons 

aangesloten bij de CTC, de Catamaran Trimaran Club en hadden vrijwel elk weekend een 

wedstrijdje of een gezellige bijeenkomst. We hebben o.a. een wedstrijd gezeild in Curaçao. 

De boten werden verscheept en gesponsord door Hapag Lloyd. Met 26 koppels uit Nederland 

hebben we daar gezeild, maar ook tegen koppels uit andere landen. We hebben toen een 

derde prijs behaald. Een zware race met veel en harde wind, waarbij we vanuit de lucht in de 

gaten werden gehouden door het leger voor het eventueel omslaan, te ver afdrijven, of niet 

meer terug kunnen komen op eigen kracht. Bij één koppel is dat ook gebeurd. 

Ook ging de Catamaran elk jaar achter de auto mee op vakantie naar het voormalig 

Joegoslavië. Het is daar prachtig zeilen tussen heel veel eilanden met mooi zeilweer. In 1989 

zijn we daar met de Catamaran gaan “eiland-hoppen”. We hebben zo’n 1000 km gezeild. 

Omdat we geen motor hadden en alles met zeil moesten varen, kwamen we een keer door te 

weinig wind tegen donker bij een klein eiland aan. Het eiland bleek 68 inwoners te hebben en 

uiteraard geen hotel. We zijn toen ondergebracht bij de burgemeester, heel warm en gastvrij. 

We hebben tot diep in de nacht zitten praten over van alles en nog wat. Op de terugvaart zijn 

we weer bij hem langs geweest. 

In de enige eethut die er was, waren gasten van verschillende nationaliteiten met grote 

zeilboten. Ze begrepen niet, dat wij met de kleine catamaran zo’n trip durfden te maken. Na 

het eten met alle zeilers en de plaatselijke bevolking hebben we gezongen onder begeleiding 

van mondharmonica, gitaar en accordeon. Elk land moest zijn lied kiezen, waarbij wij, hoe 

kan het ook anders, “Tulpen uit Amsterdam” hebben gekozen. De volgende ochtend werden 

we uitgezwaaid en werd er door een Duitser vanaf de kant nog eens “super” geroepen. Een 

heel bijzondere ervaring.



Bij een wedstrijd in Noordwijk in 1992 ben ik met windkracht 6-7 van boord gegleden, met het 

fokketouw om mijn knie en ben ik naast de boot onder water een stuk meegesleurd. Daar heb 

ik toch wat angst aan overgehouden. We zijn toen gaan uitkijken naar een andere boot. Na 

veel speurwerk hebben we besloten om zelf een boot te gaan bouwen. Het werd een 

Trimaran van 9,50 meter lang en 7 meter breed. Het was een ontwerp uit Australië en we 

hebben het hele pakket in Australië besteld. In het voorjaar van 1993 is de bouw vanaf de 

tekening begonnen. We hadden gelezen dat dezelfde boot, maar dan hoger en breder en in 

de fabriek gebouwd, in Amerika gereed lag. Wij hadden wel interesse in deze uitvoering, 

omdat deze wel sta-hoogte had. We hadden tot dat moment alleen de drijvers gemaakt en 

konden nog overstappen op de grotere versie. 

Eind 1993 besloten wij naar Amerika te gaan om de boot te bezichtigen en namen contact op 

met de eigenaar. In die periode werd de marathon van Chicago gehouden. Chris en Flora 

gingen daar naar toe en wij besloten mee te gaan en dit te combineren. Dit was de eerste 

kennismaking met de KLM Roadrunners. Flora en ik hebben de 5 km gelopen. Het was een 

hele ervaring met al die schreeuwende Amerikanen aan de kant. We werden toegeroepen 

met “KLM, you can fly”. Het waren leuke en gezellige dagen. Het begon al de eerste avond. 

De purser van de vlucht was verbaasd, dat er zoveel KLM-ers aan boord waren. Toen er 

verteld werd, dat we gingen hardlopen in Chicago, kregen we spontaan bij het uitstappen 

flessen wijn mee. De purser vertelde, dat dit de laatste first class vlucht was en de wijn 

overgebleven was. De wijn hebben we de eerste avond met z’n allen soldaat gemaakt op de 

kamer van Chris en Flora. Zij hadden de grootste kamer. We hebben met een groep uiteraard 

ook nog een Jazz-café bezocht en Halloween gevierd. Wij zijn na de wedstrijd doorgegaan 

naar Corpus Christi, waar we een afspraak hadden met de eigenaar van de grotere Trimaran. 

Hij was speciaal voor ons van San Angelo naar Corpus Christi gevaren, zodat wij de boot 

konden bezichtigen. 

We hebben toen besloten om de grotere versie van de boot te bouwen en hebben vier jaar 

over de bouw gedaan, soms met de hulp van KLM-collega’s. Een maand voor de tewaterlating 

van de boot is Jan ernstig ziek geworden. Hij is geopereerd met een gunstige uitslag. 

De boot is toen twee maanden later in augustus 1997 te water gegaan. We hebben de boot 

via de Ringvaart door Amsterdam naar Lelystad gevaren, onze voorlopige thuishaven. 

Collega’s van Jan wisten ongeveer hoe laat we langs de hangars van de KLM zouden varen. 

En ja hoor, voor de ramen van hangar 12 stonden de mannen en er hingen grote posters met 

de tekst: “Succes Mi Dushi” (de naam van de boot). Dat was wel heel emotioneel voor hem. 

Zoon Phil en schoondochter Carmen tijdens de Warr in Praag (2004) en Amsterdam (2006) 

In mei 1998 is de ziekte teruggekomen en we hebben vanaf dat moment zo veel mogelijk tijd 

op het water doorgebracht, verschillende keren met collega’s, die geholpen hadden tijdens de 

bouw. In september hebben we tijdens de Open Hiswa te water in IJmuiden meegedaan met 

een wedstrijd van IJmuiden naar Engeland. Jan wilde weten of de boot inderdaad zeewaardig 

was. Met onze zoon Phil (bij de meeste van jullie wel bekend door de WARR in Amerika, 

Praag en Amsterdam) hebben we de overtocht gemaakt. We hebben het gered, de boot was 

zeewaardig, maar achteraf gezien was het onverantwoord om zo’n tocht te maken met een 

zieke man, heel slecht weer en weinig ervaring. Phil heeft teruggevaren ondanks het feit, dat 

hij nog maar een paar keer met ons meegevaren had. Hij had wel surfervaring en was wel in 

het bezit van een vaarbewijs.



In mei 1999 is Jan overleden. In dat jaar werd de WARR in Vancouver gehouden. Flora en 

Chris gingen er heen en vroegen mij om ook mee te gaan. We konden dan meteen onze 

familie bezoeken. Er wonen meer nichten en neven van ons in Canada dan in Holland. We 

hebben daar weer de 5 km gelopen en ik heb genoten. Ik voelde me geen vreemde eend in 

de bijt. Het was net, of ik er al bij hoorde. Dit was het begin van mijn loopjes bij de KLM Roadrunners. 

Later zijn Flora en ik overgegaan naar de 10 km en hebben twee keer de Dam-tot- 

Damloop gelopen. Het lopen heeft me heel goed gedaan en heeft zeker invloed gehad op 

mijn verdere sociale leven. Ik kijk dan ook met een goed gevoel terug op alle evenementen, 

o.a. de Clubkampioenschappen in Lisse met de gezellige barbecues, Langevelderslag en de 

WARR’s. 

Heel bijzonder was toch wel onze WARR “Running with Rembrandt”, waarbij ik ook een 

steentje heb mogen bijdragen aan de organisatie. Dat heb ik met heel veel plezier gedaan. 

Met genoegen kijk ik daar op terug. Nu ga ik twee keer in de week naar fitness en probeer 

drie keer in de week hard te lopen. Als Flora niet kan, heb ik een ander loopmaatje, Fred. Hij 

is al ruim anderhalf jaar mijn vriend. Ik heb hem kunnen overhalen om ook te gaan hardlopen. 

Dat gaat goed, maar wedstrijdjes ziet hij zichzelf nog niet lopen. De vaste kern van de Roadrunners 

kennen Fred wel, want hij is mijn trouwe supporter. 

Annie heeft haar stokje afgeleverd, …. 

Zal Toni het van haar overnemen? 

Suggesties voor de club? Die heb ik eigenlijk niet. We hebben een mooie website gekregen 

en we doen er alles aan om de leden, die we niet zo vaak zien, aan te sporen om te komen, 

als er wedstrijden zijn. Aan wie geef ik het stokje door? Het stokje wil ik doorgeven aan Toni 

Samallo. Waarom? Omdat Toni bij bijna alle wedstrijden aanwezig is en ik leuke, gezellige 

herinneringen heb aan die wedstrijden, zeker aan alle WARR’s met zijn vele nichtjes. Ik zou 

Toni willen vragen of hij naast het hardlopen nog meer hobby’s heeft en of hij ook een 

speciale reden heeft gehad om met het hardlopen te beginnen. 

Hartelijke groeten, 

Annie Schrijvers



Estafette #10 - februari 2008 - Toni Samallo 

Als je zo gepresenteerd wordt door Annie Schrijvers kan je er niet omheen om het stokje van 

haar over te nemen. Om de vraag te beantwoorden van Annie of ik naast het hardlopen nog 

meer hobby’s heb. Daar kan ik “ja” op zeggen. Allereerst ben ik getrouwd met Gerda en wij 

hebben 2 kinderen, Mike en Zaida, van respectievelijk 24 en 18 jaar oud. 

Naast het hardlopen heb ik nog meer hobby’s. Muziek maken is er één van. Met vrienden 

hebben wij een band die voornamelijk covers speelt. Een cover is een bewerking van een 

bestaand lied door een andere artiest dan de oorspronkelijke componist / uitvoerder. Drie 

bandleden ken ik al vanaf mijn 5 e jaar. Wij treden niet vaak op en als wij optreden is het alleen 

voor vrienden en familie. Zelf speel ik percussie, conga en klein percussie. Wij repeteren op 

de woensdagavond. Aangezien ik in wisseldiensten werk kan ik niet altijd komen repeteren. 

Dat is ook de reden waarom ik met mijn andere hobby moest stoppen. Ik heb een tijd badminton 

gespeeld. Vanwege de wisseldiensten kan ik alleen om de 2 weken komen trainen. Ik ben 

toen daarmee gestopt. Af en toe word ik nog uitgenodigd om aan een toernooi deel te nemen. 

Daardoor ben ik gaan hardlopen. Je kunt dan zelf bepalen wanneer je gaat trainen. Ik ben 

ongeveer in 1995 lid geworden van de KLM Roadrunners, hetgeen mij uitstekend bevalt. 

De “loopjes” worden altijd kenbaar gemaakt in het clubblad of via e-mail. Daardoor ontmoet ik 

vaak dezelfde ‘harde kern’ van de KLM Roadrunners. Je blijft elkaar uitdagen om de wedstrijd 

uit te lopen en, voor zover mogelijk natuurlijk, je tijd te verbeteren. Het liefst combineer ik het 

“loopje” met een andere hobby van mij en dat is het reizen. Ik wil graag twee loopjes belichten 

waaraan ik heel goede herinneringen heb overgehouden.



In Kenia waar de wedstrijd in het LEWA wildlife park werd gehouden, een omgeving waar de 

dieren ook vrij rondlopen. Wanneer je ‘s morgens wakker wordt en je tent uitstapt, zie je 

gazelle’s, vogels en brulapen om je heen. ’s Avonds wordt het vroeg donker. Er is geen straat 

verlichting, dus geen ”vals licht”, maar de sterrenhemel geeft de mooiste verlichting. Verder is 

de organisatie van aankomst tot en met vertrek goed geregeld. 

In Nepal “loop” je in de stad en zie je de cultuur van het land. Veel verschillende tempels, 

pleinen en andere bezienswaardigheden. De combinatie van ergens lopen en het land 

bekijken is voor mij een ideale situatie. Daarom kijk ik alweer uit naar het volgende “loopje” in 

het buitenland. 

Ik hoop dat ik genoeg over mijzelf en mijn hobby’s heb verteld. 

Het stokje wil ik doorgeven aan Raymond des Bouvrie met de volgende twee vragen: 

• Waarom heb jij hardlopen als sport gekozen? 

• Wat was je mooiste loop? 

Toni Samallo



Estafette #11 - maart 2008 - Raymond des Bouvrie 

Wanneer ik de mail “Het clubblad is uit” krijg, is het eerste wat ik doe hem uitprinten en even 

snel doornemen. Later lees ik alles nog eens rustig door. Ik kwam bij het verhaal van Toni en 

het gekke was, dat ik al lezende het gevoel kreeg dat ik wel eens de volgende zou kunnen 

zijn die een stukje met het stokje mocht doen. En jawel hoor, onderop zag ik mijn naam met 

twee vragen waarbij ik dacht: “daar weet ik wel wat over te vertellen”, waarbij ik aan wil geven 

dat ik graag het stokje van Toni overneem. 

Voordat ik mijn verhaal start wil ik allereerst even kwijt dat het heel erg goed gaat na mijn 

plotselinge ziekenhuisopname begin januari. Ik kan en mag weer alles doen en ben ook weer 

rustig met hardlopen begonnen. Ik hoop mijn conditie en het lopen weer snel op te kunnen 

bouwen, zodat ik eind april in een rustig tempo de ronde van Noordwijkerhout kan lopen (1/2 

marathon). Ik wil hierbij dan ook iedereen bedanken voor alle aandacht, kaartjes en opbeurende 

mailtjes. 

Om met de eerste vraag, (‘waarom heb je hardlopen als sport gekozen?’), te beginnen: 

Een aantal jaren terug was dit helemaal niet mijn “ding”. Wel ben ik altijd actief met sport 

bezig geweest. Op jonge leeftijd ben ik begonnen met voetballen. Toen in het mooie dorpje 

Loosdrecht, waar ik destijds woonde, een volleybalvereniging werd opgericht heb ik me 

daarbij aangemeld en met een paar vrienden was ik één van de eerste leden. Veel trainen, 

ontzettende lol met elkaar en al snel speelden we op een heel behoorlijk niveau. Dit heb ik 

ongeveer 25 jaar gedaan en heb er altijd heel veel plezier in gehad. Een goede prestatie met 

een gezellige groep neerzetten was heerlijk en was tevens een dag- of avondvullend 

programma. 

Lake Tahoe Relay, etapper nr. 7, voornamelijk “downhill”. Maar nu even niet !!!



Toen ik bij de KLM ging werken, waar ik wisselende diensten ging draaien, bleek een teamsport 

niet haalbaar. Wat nu ?! Ik had altijd geroepen “hardlopers zijn doodlopers”. Vooral die 

mensen die in hun ééntje een eind gingen hardlopen en dan ook nog als het goot van de 

regen of stormde. Het was niets voor mij. Na een poosje ging ik het actief met sport bezig zijn 

behoorlijk missen. Een buurman vroeg mij op een mooie zonnige dag een eindje mee te gaan 

hardlopen door de duinen en over het strand. En vroeg mijn buurman ? Ja, ik was wel even 

lekker actief bezig geweest, maar eerlijk gezegd zag ik de lol er nog steeds niet van in. Ik had 

ook niet geleerd hard te lopen. Voordeel was wel dat je kon gaan wanneer je wilde. 

Toen ik hoorde van een opstapgroep bij de Spartaan in Lisse, waar je werd geleerd een half 

uur achter elkaar hard te lopen, heb ik mij samen met een vriend opgegeven. Langzaam aan 

begon ik hardlopen leuk te vinden en ben ik na die ‘13 weken opstapgroep’ lid geworden. Niet 

lang daarna werd ik door Frank (Jegers) erop gewezen dat de KLM een hardloopvereniging 

had. Ik kan mij herinneren dat één van mijn eerste loopjes bij de KLM Roadrunners de WARR 

in Vancouver was. Ik was helemaal verkocht. Lekker hardlopen, ook nog in het buitenland en 

met een groep gezellige mensen. 

Wat betreft de tweede vraag van Toni, (‘wat was je mooiste loop?’), vind ik het moeilijk een 

keuze te maken uit de vele loopjes in het buitenland waaraan ik inmiddels heb meegedaan. 

Er zijn er echter 2 die niet meer uit mijn geheugen te wissen zijn. 

De “Magnificent Seven” met op de achtergrond Lake Tahoe. 

Allereerst de “Lake Tahoe Relay” in juni 2004. Zeven etappes in een schitterende omgeving 

onder perfecte weersomstandigheden. Met Wim, Wam, Erik, Han, Frank, Herman en mijn 

persoontje afgereisd naar San Francisco, ‘n 7-persoons ‘van’ gehuurd en via de Golden Gate 

Bridge naar South Lake Tahoe gereden. Wim had alles geregeld en een motel uitgezocht in 

een straat die de grens vormde tussen de staten Californië en Nevada (de gokstaat). Als je 

de straat uitliep en je keek rechts, dan zag je een rustige omgeving. Keek je links, dan was je 

beland in een rijk verlichte straat waar je overal kon gokken; een heel vreemde ervaring.



De verwachtingen waren hooggespannen, ….. en werden uiteindelijk ook gerealiseerd !!! 

Het parcours van de estafette was de autoweg rond het meer. Gelijk met de relay bleek er 

ook een Harley Davidson weekend te zijn, hetgeen betekende dat je tijdens het lopen het 

gebrul van de vele Harleys hoorde. Ik kreeg de eer om de zevende en tevens laatste etappe 

te lopen en dus te mogen finishen. Het laatste stukje liepen Erik en Herman met mij mee en 

probeerden mij aan te sporen. Ik zat er behoorlijk doorheen. Mijn etappe was voornamelijk 

downhill, wat aanmerkelijk zwaarder was dan gedacht. Ik ging met pap in de benen door de 

finish, maar het gaf een geweldig gevoel. 

Wat een chauvinisme ! Met een ‘blauw hart’ wordt het ‘oranje-gevoel’ uitgedragen.



Tijdens het lopen gaat er van alles door je 

heen. Langs de route lag namelijk de 

Ponderosa Ranch, waar vroeger de 

populaire serie Bonanza werd opgenomen. 

Hierbij kwam ’n stukje nostalgie naar 

boven. Een schitterend weekend en een 

grandioze ervaring met een groep mooie 

mensen, waarbij het filmpje van Wim heeft 

gezorgd voor een mooie en blijvende 

herinnering. 

Wie kent ze niet? Van links naar rechts: 

Adam, Hoss, Ben en Little Joe Cartwright. 

De tweede loop is ook ’n heel speciale. Niet gelopen met de KLM RR’s, maar met mijn lieve 

vrouw Marja en mijn hardloopvrienden van de Spartaan. Ik ben niet iemand die heel grote 

afstanden loopt, de halve marathon is normaliter mijn langste afstand. Toch heb ik mijzelf 

drie maal zo ver gekregen de ‘dubbele halve’ te lopen. Twee maal in Rotterdam en als laatste 

de New York City Marathon in 2005. 

Start en finish van een van de meest populaire marathons ter wereld, de New York Marathon. 

Dat jaar werd ik 50 en dat was voor mij de reden deze schitterende marathon te doen. Een 

fantastische ervaring, lopen door 5 totaal verschillende wijken met hordes mensen aan de 

kant, die iedereen aanmoedigen en oppeppen om het maar vol te houden. Je haalt het daar 

dan ook niet in je hoofd om te gaan wandelen. Ik zou iedereen, die een keer een marathon wil 

lopen, aanraden de New York City Marathon te doen. 

Ik hoop nog lang te kunnen genieten van het hardlopen, met name van de tripjes met de 

Roadrunners naar het buitenland. 

Voor de volgende etappe van deze estafette wil ik het stokje graag overdragen aan Corine 

Excel. Ik wil Corine vragen haar ervaring van de afgelopen WARR in Sydney, Australië te 

verwoorden. 

Raymond des Bouvrie



Estafette #12 - april 2008 - John Pot 

Vorige maand droeg Raymond des Bouvrie het estafettestokje over aan Corinna Exel met het 

verzoek haar ervaringen tijdens de WARR 2007 in Sydney met ons te delen. Door omstandigheden, 

waarover jullie meer kunnen lezen in het redactionele nawoord, is Corinna momenteel 

niet in staat het stokje ter hand te nemen en heeft een uwer redacteuren besloten deze keer 

zelf maar eens voor het voetlicht te treden. 

1960-1970 

Negen maanden en acht dagen na de huwelijksdag van mijn ouders werd ik op 18 januari 

1960 geboren. Mijn vader keek in de wieg en trok direct zijn conclusies; enkele weken later 

vormden mijn moeder en ik het allereerste éénoudergezin in onze regio. Genoodzaakt door 

een minimale alimentatie ging moeders uit werken en groeide ik de eerste tien jaar van mijn 

leven voor een belangrijk deel op bij oma en de twee (nog thuiswonende) jongere broers van 

mijn moeder. Oma, die een souvenirwinkeltje runde aan het Vuurtorenplein in Noordwijk aan 

Zee, nam mij vaak mee en zodoende begaf ik mij regelmatig tussen het ‘langharig werkschuw 

tuig’, ook wel nozems en provo’s genoemd, dat zich daar placht te verzamelen. Deze hangjongeren 

van het eerste uur verschilden in zoverre van de huidige jeugd dat hun muziekkeuze 

m.i. vele malen beter was en hieraan heb ik ongetwijfeld mijn voorkeur voor de late zestiger 

jaren muziek overgehouden. Verder was ik vaak te vinden op de buddy-seat van Ome Wiet 

(de jongste broer van mijn moeder) die, net als nog drie andere brommerrijders in het dorp, 

een Kreidler had die ‘over de honderd liep’. En dat zonder helm! Tot op de dag van vandaag 

ben ik erg blij dat mijn moeder geen weet heeft gehad van deze roekloze brommerritjes. En 

tot slot kan ik mij herinneren dat deze ‘late sixties’ en ‘early seventies’ voor mij in het teken 

stonden van voetbal, voetbal en nog eens (straat)voetbal. Het potje werd pas gestaakt 

wanneer je als gevolg van de invallende duisternis de bal echt niet meer kon waarnemen. 

De opgevoerde Kreidler van oom Wiet (boven) 

en straatvoetbal in de zestiger jaren (rechts). 

1970-1980 

Ondanks de geringe tijd die na het voetbal resteerde voor het maken van huiswerk, verliepen 

zowel de lagere als middelbare schooltijd bijzonder voorspoedig. Geinspireerd door de vele 

vliegreisjes die ik samen met mijn moeder naar Spanje maakte, stond mijn keuze omstreeks 

‘vier VWO’ wel vast: ik wilde vlieger worden. Het liep echter iets anders. Na drie maal de volledige 

vliegerselectie doorlopen te hebben en even zoveel keer gehoord te hebben: “in principe 

geschikt, maar er zijn betere kandidaten”, besloot ik een time-out te nemen en vervroegd 

in militaire dienst te gaan. Hopelijk bracht deze 1 ½ jaar bedenktijd mij tot andere inzichten 

waardoor ik uiteindelijk wel zou weten in welke richting verder te studeren. Eerder had ik al in 

een vroeg stadium, tijdens de introductie-week van de Leidse Unviversiteit (El Cid), mijn 

studieplaats voor Spaanse Taal- en Letterkunde teruggegeven.



Mijn eerste vliegreis naar Malaga; 22 sept 1968. Bernhardkazerne Amersfoort, 1979 

Op grond van mijn vooropleiding (VWO) werd ik automatisch onderofficier en ontdekte ik al 

snel hoe moeilijk het is om als net 19 jarige leiding te moeten geven aan een groep eindtwintigers 

die er vooraf alles aan gedaan hadden om onder hun dienstplicht uit te komen. Ik 

ben ervan overtuigd dat ik destijds de uitvinder ben geweest van het ‘poldermodel’. In plaats 

van heel autoritair bevelen te geven, besloot ik vaak zaken ‘in de groep te gooien’. Niet altijd 

even efficient, maar het heeft me wel zonder kleurscheuren door mijn diensttijd geholpen. 

1980-1985 

Tijdens mijn militaire dienstperiode heb ik met succes toelatingsexamen gedaan voor het 

Nederlands Wetenschappelijk Instituut voor Toerisme in Breda en om tijdig aan deze studie te 

kunnen beginnen zwaaide ik in juli 1980 (twee maanden) vervroegd af. Een leuke en brede 

opleiding waarmee ik later niet echt veel gedaan heb, maar waaraan Marina (mijn vrouw) en 

ik een groep vrienden overgehouden hebben die ons bijna 30 jaar later nog steeds heel 

dierbaar is. Na de opleiding aan het NWIT (na de fusie met de Verkeersacademie Tilburg 

veranderde de naam in Nationale Hogeschool voor Toerisme en Verkeer) volgde een aantal 

korte dienstverbanden bij diverse reisorganisaties, maar al snel bleek dat je hier (tenzij in 

hogere functies) door marginale winsten het zout in de pap niet kon verdienen. 

Augustus 1980, introductieweek NWIT te Breda. 

Maar in 1985 besloot ik, gelokt door het grote geld, de reiswereld te verlaten en mijn geluk te 

beproeven als verzekeringsadviseur. De opleiding (4 maanden intern met 10 andere gelukszoekers) 

was één groot feest, de examens een makkie (mijn resultaten waren de hoogste 

sinds de oprichting van het opleidingscentrum, een absoluut record!) en het geld was meer 

dan prima (het dubbele van hetgeen ik op het reisbureau verdiende).



Maar toen volgde de keiharde praktijk van het dagelijks de boer op gaan om verzekeringen 

aan de man te brengen en bleek ik toch niet over voldoende commerciele bloedlichaampjes 

te beschikken. Het viel me steeds zwaarder om wekelijks het vereiste aantal ‘posten te 

sluiten’ en na zeven weken praktijk namen Victoria Vesta (thans RVS genaamd) en ondergetekende 

alweer afscheid van elkaar. Hoewel het verloop in deze branche bijzonder groot is, 

was dit het tweede record dat ik in korte tijd op mijn naam wist te schrijven. 

1986-1996 

Omdat Marina van 1980 tot 1985 op de reserveringsafdeling (thans servicedesk) van de KLM 

(AMS/RN) had gewerkt en ik op diverse open dagen en bij afdelingsfeestjes van de partij was 

geweest, beschikte ik al over een aantal ingangen bij de KLM. Hiervan heb ik dankbaar 

gebruik gemaakt toen ik merkte dat het bij bovengenoemde verzekeringsmaatschappij niet 

echt lekker liep. Op 31 december 1985 nam ik ontslag bij Victoria Vesta en op 1 februari 1986 

trad ik in dienst bij Telefonische Reserveringen. Een ideale afdeling voor snelle doorstromers 

(als gevolg van de meest uiteenlopende vragen leer je in korte tijd de organisatie van de KLM 

kennen) en huwbare mannen (het merendeel van de collega’s is vrouw en het kleine percentage 

mannen dat er werkt is doorgaans niet geïnteresseerd in de andere sexe). 

In 1988 verruilde ik het callcenter (klantinformatie) voor de operationsroom (crewbriefing). 

Aangezien Marina en ik elkaar op dat moment al ruim 10 jaar kenden, reken ik mijzelf eerder 

tot de eerste dan tot de tweede categorie. De eerste doorstroming volgde na 2 ½ jaar. Toen ik 

aan de supervisor van de afdeling Tarieven (een onderdeel van AMS/RN) kenbaar maakte 

cijfermatig ingesteld te zijn, maakte hij me attent op het bestaan van de afdeling Operations 

(SPL/KK). Een interne sollicitatie volgde en op 22 augustus 1988 startte ik met de 10 weekse 

opleiding in het inmiddels afgebroken gebouw 205 op Schiphol Oost. Na een ‘training on the 

job’ van enkele maanden werd ik Assistent Vluchtvoorbereider (AVV-er) en verantwoordelijk 

voor de Loading Instruction Reports (LIR’s) en Weight and Balance van de kleine vloot en 

maakte ik onder supervisie van een Operations Officer (OO-er) de vluchtplannen en de bijbehorende 

brandstofberekeningen die ik vervolgens tijdens de crew-briefing aan de balie 

probeerde te ‘verkopen’. 

1997-2008 

Na ruim 2 jaar AVV-er en 6 jaar OO-er (verantwoordelijk voor alle vluchtplannen en Weight 

and Balance van de ICA-vloot) te zijn geweest, werd ik in 1997 supervisor van de afdeling 

ATM (Air Traffic Management). Ten tijde van de HIT (Hub in Transfer) was de afdeling 

Operations (SPL/KK) inmiddels opgesplitst in Loadcontrol (SPL/KK) dat achterbleef op het 

station (Schiphol Centrum) en Air Traffic Management (SPL/OV) dat verhuisde naar Schiphol 

Oost (gebouw 70-II). De eerste twee jaren als supervisor waren erg leuk, maar daarna namen 

vergaderingen, projecten, functionerings- en beoordelingsgesprekken zoveel tijd in beslag dat 

ik al snel terug verlangde naar ‘de operatie’. Een kans om daarnaar terug te keren deed zich 

voor in begin 2000 toen er een vacature was voor de functie van Operations Controller.



Operations Control Center (Schiphol Oost) met daarin het Front Office (netwerkbesturing). 

Samen met Erik Verschuren en een derde collega van dezelfde afdeling (waarvan de naam 

inmiddels gewijzigd was in Flight Dispatch en de code in OCC/OV) werd ik geselecteerd uit 

een groep van 42 sollicitanten. Op een zondagavond in mei 2000 verzorgde Erik (die iets 

later verhuisde) mijn afscheidsspeech en –geschenk (een jaarabonnement op Runner’s 

World en een bijbehorende hartslagmeter) en maandagochtend meldde ik mij in de vroege 

dienst op mijn nieuwe afdeling, onder hetzelfde dak van het Operations Control Center en 

exact één stoel verwijderd van mijn oude werkplek. Sindsdien is het OCC (gebouw 201) onze 

werkplek, het complete netwerk (lees KLM-vloot) ons aandachtsgebied en de punctualiteit en 

de passagiersstromen onze verantwoordelijkheid. 

Hobbies 

Na jullie voldoende vermoeid te hebben met mijn ‘maatschappelijke’ gebazel volgt nu een kort 

verslag van m’n hobbies en andere bezigheden. Na 25 jaar op een redelijk niveau gevoetbald 

te hebben, besloot ik (mede als gevolg van toenemende knieklachten) me meer te gaan concentreren 

op het rechtdoor lopen. Tijdens een van mijn trainingsloopjes ontmoette ik in 1998 

bij toeval Leny van der Plas, trainster bij Atletiekvereniging Rijnsoever, die me uitnodigde voor 

een proeftraining, waaraan ik direct de week erop gevolg heb gegeven. Vervolgens heb ik 

ruim 8 jaar bij deze vereniging getraind. 

Op 1 januari 2007 nam onze jongste dochter Marieke dit stokje van mij over. Zij heeft veel 

meer looptalent dan haar vader; haar PR op de 5 km staat veel scherper dan dat van mij en 

het kan nooit lang duren voordat zij ook mijn records verbreekt op de wat langere afstanden 

die zij (gezien haar leeftijd van 16 jaar) nog niet eerder gelopen heeft. Hoewel ik vroeger geen 

echte speelvader was, loop ik nu graag met Marieke een wedstrijdje in de omgeving en sinds 

kort ben ik ook langs de lijn te vinden van het voetbalveld, omdat zij speelt in het meisjesteam 

van de voetbalvereniging waar ikzelf in 1970 mijn voetbalcarriere begon. 

Marathon 365, 15 juli 2007 

(met Richard Bottram en Marieke) 

Met dochter Laura bij de Grand Canyon (2006)



Korte tripjes: met Marina in Parijs (1985) en op een bruiloft in Hershey, USA (2007) 

Vakanties en korte trips 

Onze oudste dochter Laura (19 jaar) en ik hebben geen gemeenschappelijk hobby, maar ik 

kan met heel veel genoegen terugdenken aan de rondreis door Californië die ik samen met 

haar (als beloning voor het behalen van haar VWO-diploma) heb gemaakt. Marina loopt ook 

af en toe wat wedstrijdjes (zij traint bij de Noordwijkerhoutse Strandlopers), maar het gebeurt 

hoogst zelden dat wij samen lopen. Samen met Marina heb ik een aantal jaren achtereen de 

WK schaatsen Allround bezocht, een geweldig evenement met een enorm sportief publiek. 

Men moedigt elkaars favorieten aan en dat de verschillende nationaliteiten door elkaar in één 

vak staan is eerder regel dan uitzondering; probeer dat maar eens bij een voetbal-interland! 

Ook het maken van andere korte trips behoort tot onze favoriete bezigheden. 

De muziek 

Tot slot nog een laatste vermeldenswaardige hobby, de muziek. Naast luisteren naar 60-er en 

70-er jaren muziek, mag ik zo nu en dan ook graag wat ‘jammen’ met een aantal vrienden. 

Een paar keer per jaar komen we bij elkaar met onze gitaren en keyboard om onder het genot 

van wat alcoholica (erg belangrijk) onze idolen te imiteren. Voor buitenstaanders absoluut 

geen ‘must’ om getuige te zijn van deze sessies, want mijn muzikale talenten zijn zo mogelijk 

nog minder vertegenwoordigd dan mijn looptalenten en dat zegt meer dan voldoende. Voordeel 

is wel dat je jezelf tot op hoge leeftijd nog kan verbeteren; daar houden we ons dan maar 

aan vast! 

Jongensdroom: Lekker “jammen” met vrienden en later ooit eens “on tour” met je idolen. 

Wie de estafetteloper van de maand mei wordt, lezen jullie in het volgende clubblad! 

John Pot



Estafette #13 - mei 2008 - Jan Zuidhoek 

Het kan dus wel 

Deze koptekst heeft voor dit stukje meerdere betekenissen en leek mij wel mooi om mee te 

openen. Wat de eerste betekenis betreft: mij is gevraagd om een stukje te schrijven voor ons 

clubblad, omdat ik enkele maanden geleden had aangegeven dat ik iedere keer dezelfde 

namen en gezichten terugzag in het clubblad ondanks het feit dat meerdere leden ook andere 

wedstrijden lopen. Vaak zijn dit loopjes die niet in ons overzicht zijn aangekondigd en dus ook 

niet meetellen voor de resultaten. Ik zie heel veel uitnodigingen voor wedstrijden via de mail 

binnenstromen en ook nog in zeer mooie landen. Ik vind het dan ook altijd jammer dat mijn 

budget het niet altijd toelaat om met jullie mee te gaan. 

Als ik ga wil ik graag mijn vrouw en kinderen meenemen en dat is niet altijd even makkelijk. 

Natuurlijk kan ik wel IPB-en maar ik mag dit maar één keer per jaar. Ik werk namelijk bij de 

KLM Catering Service en dat is een dochteronderneming van de KLM. Ik ben sinds mei 1993 

werkzaam bij de KLM en ben suppletieganger. Met andere woorden: Ik ben KLM-er met 

“beperkingen”, maar wel een 100% collega in hart en ziel. Vandaar dat ik maar even rustig 

afwacht op de tijd waarin het wel mogelijk is. Ik lees jullie ervaringen en reisverslagen dan 

ook geregeld. Verder is er ook een andere reden en die luidt dat ik nog maar twee jaar aan 

het hardlopen ben en nog niet de tijden neer kan zetten die de meeste van de leden lopen. Ik 

ben gewoon een beginneling die om een speciale reden is begonnen met hardlopen. 

Hiermee sluit ik aan op de tweede betekenis van de koptekst. Zo’n drie jaar geleden is bij mijn 

vrouw COPD ontdekt. Dit is een chronische aandoening van de longen die niet meer te 

genezen is. Mijn vrouw rookte drie jaar geleden nog en is toen acuut gestopt. Uit 

onderzoeken is gebleken dat het roken niet de enige reden is geweest van haar ziekte maar 

ook dat zij de Alpha 1 versie heeft. Dit wordt overgedragen van ouders op kinderen. Hierop 

zijn ook mijn eigen kinderen onderzocht. Helaas zijn ook zij dragers van het Alpha 1, maar dit 

betekent niet automatisch dat dit zich uit in COPD (zolang ze maar niet gaan roken). Bij 

elkaar waren dit voor mij meer dan genoeg redenen om het roken in 2006 direct overboord te 

zetten. 

Om mij door die nare periode heen te helpen ben ik gaan hardlopen met ondersteuning van 

mijn zwager. Dankzij hem heb ik weten vol te houden en het hardlopen verder weten uit te 

breiden. Mijn eerste wedstrijd die ik gelopen heb was de Dam tot Dam loop in 2006. Mijn 

zwager heeft altijd de hoop gehad en gezegd ooit de marathon van New York te willen lopen. 

Aangezien hij mij in die periode enorm heeft geholpen en gesteund, heb ik hem beloofd om 

met hem mee te gaan en samen te trainen voor deze enorme uitdaging. Het mag duidelijk zijn 

dat ik hiermee bij de derde betekenis ben gekomen. Het jaar 2007 was een jaar van training, 

veel pijn, veel onderzoeken en uiteraard veel sparen. 

Nog voordat ik mijn eerste wedstrijd had gelopen was ik al bij een voetspecialist geweest, 

omdat ik tijdens het lopen last had van bloedende tenen. Ik bleek dus klauwtenen te hebben 

en had daar nog nooit van gehoord; ik had het idee dat ik kraaiepoten had. Gelukkig was met 

behulp van de juiste steunzooltjes het probleem snel verholpen. Door het trainen worden ook 

veel kilometertjes gemaakt en was het weer eens tijd voor nieuwe schoenen. Gelukkig 

woonde er bij mij in de straat iemand die werkte in een (zeer bekende) sportwinkel en mij wel 

de juiste schoenen aan zou kunnen meten. Zo gezegd zo gedaan. Een paar mooie, nieuwe, 

dure schoenen want ja, je loopt maar eens voor de eerste keer een marathon. Niet wetende 

dat ik vijf weken later het ziekenhuis in zou gaan voor een MRI scan. 

Tijdens het lopen kreeg ik telkens enorme last van mijn voeten, beenvliesontstekingen enz. 

Even langs de huisarts en direct naar het ziekenhuis via een sportarts. In die tussenliggende 

periode heb ik nog wel rustig gelopen op mijn oude schoenen. Wat mij opviel was dat de 

klachten geleidelijk minder werden en nog voordat ik de uitslag te horen kreeg zo goed als 

verdwenen waren. Gelukkig heeft men ook op de scan niets kunnen vinden, want anders had 

ik de marathon wel gedag kunnen zeggen. Zo kwamen we er achter dat mijn schoenen niet 

klopten en dat het aangemeten ½ maatje kleiner de oorzaak is geweest van de klachten.



Ook mijn zwager had inmiddels last van zijn onderrug gekregen en had telkens last van hete 

voeten. Ook hij liep hierdoor niet prettig en heeft hiervoor ook heel veel onderzoeken gehad. 

We besloten om nog maar een keer nieuwe schoenen aan te laten meten maar wel op de 

juiste manier. Hiervoor zijn we speciaal naar Dodewaard gereden naar de PK runnershop. Dit 

was echt geweldig! We kregen daar de volledige aandacht en iemand was ook echt de hele 

tijd alleen met jou bezig. Net zolang totdat de juiste schoen gevonden was. Het maakte niet 

uit hoelang het duurde. Met iedere schoen gaat men de loopbaan op en daarvan wordt een 

film gemaakt. Al die tijd heb ik gelopen op Asics maar die bleken voor mij niet geschikt te zijn. 

Nu loop ik op Saucony’s. Dit is voor mij echt een wereld van verschil. Eerst heb ik de kortere 

afstanden op de nieuwe schoenen gelopen, maar al snel was de omschakeling naar de 

langere afstanden gemaakt. Vanaf die tijd heb ik nergens meer last van. In ieder geval geen 

pijn meer in de benen en dus volop trainen naar een top van 35 km. Drie keer trainen in de 

week en eens in de drie weken (in mijn vrije weekend) ga ik voor een lange afstand die ik heb 

opgebouwd tot 35 km. Dit schema wordt 2 weken voor de marathon afgesloten. De training is 

gebaseerd op een vast tempo van 9 km p/u met voeding en drinken om de 10 km. 

Mijn zwager en ik hebben ons voor de New York Marathon aangemeld via ATP (Schiphol 

Oost) waarbij alles bij de prijs was inbegrepen. We kregen drie schitterende trainingen van 

Marti ten Kate op Papendal. Een zeer mooie omgeving en alles was keurig verzorgd. Hierop 

was niets aan te merken. Ter afsluiting werd een halve marathon gelopen in Haarlem. De 

voormalige Trosloop die nu, als ik goed ben geinformeerd, de Achmealoop heet. Hier heb ik 

een zeer leuke tijd neergezet van 2 uur en 11 minuten waardoor de hoop om de marathon te 

lopen in 4 uur en 42 minuten voor mij echt een streven ging worden. 

Eerst moest er nog worden verhuisd. Aangezien wij niet konden inschatten hoe de toekomst 

er voor mijn vrouw in medisch opzicht uit zou komen te zien, leek het ons verstandig op zoek 

te gaan naar een huis waarin alle voorzieningen, inclusief de sanitaire, goed bereikbaar 

waren zonder eerst een trap op of af te hoeven lopen. Tijdens het opknappen, verhuizen enz. 

moest er ook nog eens getraind en gewerkt worden. Dit was uiteraard wel goed voor de 

kilootjes die ik niet meer hoefde mee te tillen. 

Eindelijk was het zo ver. Na een emotioneel afscheid van mijn vrouw en kinderen zijn mijn 

zwager en ik richting Schiphol gegaan. Een loopmaatje van mijn zwager die werkt voor 

Championchip in Lisse, had ons gevraagd of wij twee GPS stations wilden meenemen en 

tijdens de loop wilden dragen. Dit was een test voor Championchip met de bedoeling dat de 

achterblijvers thuis ons via de computer live zouden kunnen volgen via de satelliet. Nou dit 

leek ons wel wat en we kregen de apparaatjes mee met alle inlogcodes enz. Thuis was het 

programma op het laatste moment nog geïnstalleerd en klaar voor gebruik. De codes heb ik 

ook naar collega’s gestuurd, zodat zij alles goed zouden kunnen volgen. 

De reis verliep goed en ook op het hotel was niets aan te merken. Het eten was prima. Waar 

wij een week van eten, gaat er daar in één maaltijd doorheen. Er ligt gewoon een tompouce 

van 40 bij 60 cm en 30 cm hoog. Een puntje gebak is daar zeven lagen dik en dus ruim 40 cm 

lang. Dit krijg je keurig op een bord(je). Voor de marathon hebben we eerst nog even de 

vriendschappelijk loop van 5 km gedaan. Alleen jammer dat we vanuit ATP te laat die kant 

werden uitgestuurd en de opening hiervan hebben moeten missen. We konden nog net na 

het startschot aansluiten bij de rest van de ATP groep (van andere hotels).



De loop zelf was geweldig leuk en we hebben veel lol beleefd met elkaar. Alle nationaliteiten 

waren verkleed en ik wist niet dat er zoveel Nederlanders naar de marathon zouden gaan. 

Het leek wel een voetbalwedstrijd van Oranje. Na de loop nog even richting Central Park. Ik 

moest weten waar we straks uit zouden moeten (kunnen) komen als alles goed zou gaan. 

Zoals je kunt zien was men druk doende de Finish op te bouwen. 

De dag van de marathon was inmiddels aangebroken. Met een bus werden we allemaal naar 

het verzamelpunt gebracht dat was onderverdeeld in drie kleuren. We wisten dat we nog lang 

moesten wachten en hadden ons hiervoor goed aangekleed. Een minuut of tien voor de start 

begon onze GPS zender te piepen en moesten we deze activeren. Helaas was dit bij mijn 

zwager niet goed gegaan waardoor de GPS vastliep. Gelukkig deed mijn ontvanger het nog 

wel, zodat ze thuis nog wel konden zien dat we gestart waren. In de verte hoorden we harde 

kanonschoten en wisten we dat het nu toch echt moest gaan gebeuren. Langzaam liepen we 

naar het startpunt toe. 

Daar gingen we dan, piepend de mat over en we waren gestart. Onder ons vlogen er heli’s 

onder de brug door en vervolgens weer bovenlangs om te filmen. Wat een geweldig gezicht! 

Na 2 ½ km was er al een eerste drinkpost, dit hadden we nog niet verwacht maar we namen 

toch wat te drinken. Bleek dus dat er om de 3 km een drinkpost aanwezig was. Waarom we 

telkens gingen drinken weet ik niet, maar op een gegeven moment was het voor mij genoeg 

en besloot ik door te lopen en me te houden aan ons trainingsprogramma. 

Je moet me niet vragen naar namen van de bruggen want die zijn me allemaal ontschoten, 

maar er was een brug (zo rond de 20km) die een echte “killer” was. Met kortere passen wist 

ik deze brug goed te lopen waarna bij een stijle afdaling de spieren weer even wat rust 

kregen. Ook tijdens de afdaling heb ik hetzelfde tempo aangehouden. Op de 27 km begon ik 

wat last van mijn knie te krijgen omdat we bij de drankposten telkens weer moesten 

opstarten. Daarom besloot ik om door te lopen en niet meer te stoppen.



Op de 32 km met up’s en down’s voelde ik me weer goed en had voldoende kracht om door 

te gaan. Op de 36 km (auw) een pijnschuit achter in mijn bovenbeen. Enorme kramp en ik 

kon echt niet verder lopen. Shit, dat was even flink balen en ik moest gaan rekken en 

strekken. Mijn tijd was goed en tot dusverre volgens mijn planning, maar ik zag deze nu 

langzaam in duigen vallen. Tijd was niet meer belangrijk maar alleen de hoop om nog verder 

te kunnen lopen. Eindelijk na negen minuten kon ik weer wandelen en langzaam mijn tempo 

gaan verhogen. Het duurde een poosje voordat ik weer redelijk op mijn tempo zat, maar ik 

voelde wel dat de kramp de hele tijd sluimerend aanwezig was alsof hij ieder moment weer 

zou kunnen toeslaan. 

Eindelijk het grote TV scherm en wetende dat ik nog ongeveer 800 meter moest lopen met 

een allerlaatste klim. Ik zie in de verte de blauwe vlakken van de finish langzaam dichterbij 

komen. Het moment is daar!! Het moment waarvoor we maanden hadden getraind en 

gespaard. Waarvoor we pijn en zorgen hadden ervaren en gedeeld. De laatste stap over de 

mat met het daarbij behorende signaal. Met de handen omhoog valt er een enorme last van 

je af. Je ziet van alles om je heen gebeuren. Mensen zakken in elkaar en sommige staan 

over te geven, andere vallen elkaar huilend in de armen enz. Op dat moment voel je je even 

alleen op de wereld want er is dan even niemand die je kent en die je troost of complimenteert. 

En dan het moment waarop je mobiele telefoon overgaat en je gezinnetje kilometers verderop 

je feliciteert. Ja, ….. dan is het niet meer te stoppen en komen de tranen van alle kanten. Een 

enorme emotionele ontlading van enkele tientallen seconden. Ze vertellen je hoe ze hebben 

meegeleefd via de computer en alles nauwkeurig hebben kunnen volgen. Het moment waarop 

ik kramp kreeg was ook voor hun een moment waarop ze dachten dat ik gestopt was. Ook 

voor hun was het enorm spannend en een geweldige ervaring. Ik had nooit verwacht dat een 

roker binnen 1 ½ jaar de marathon van New York zou lopen in een tijd van 4 uur, 52 minuten 

en 32 seconden. 

Met sportieve groet, 

Jan Zuidhoek



Estafette #14 - juni / juli 2008 - Corinna Exel 

In maart kreeg ik het estafettestokje aangereikt van Raymond des Bouvrie. Door onze verhuizing 

en de bevalling van onze dochter (zoals jullie hebben kunnen lezen in het clubblad 

van april) heeft het even geduurd voordat ik het stokje daadwerkelijk kon overnemen. 

Ondertussen ben ik al weer redelijk bijgekomen van de bevalling en met onze dochter Yara 

gaat het goed. Ook ben ik alweer heel voorzichtig begonnen met hardlopen, al is dat nu nog 

niet noemenswaardig. Bij deze wil ik ook meteen van de gelegenheid gebruik maken om de 

mensen die een kaartje hebben gestuurd voor de geboorte van Yara, te bedanken. Erg leuk 

en attent! 

De vraag van Raymond, bij het overdragen van het stokje, was om iets te vertellen over mijn 

ervaringen tijdens de WARR 2007 in Sydney. Het is inmiddels alweer een tijd geleden en de 

volgende WARR zit er alweer bijna aan te komen, maar ik wil daar natuurlijk best nog iets 

over vertellen. Het was immers een fantastische ervaring. 

Wij (mijn vriend Frans ging ook mee) vertrokken ruim een week voor de WARR. De vluchten 

zaten erg vol en we kwamen op de klapbanken mee naar Singapore. Drie maanden zwanger 

en daardoor meer vermoeid, niet de meest comfortabele manier van reizen, maar we waren 

al blij dat we mee konden. De dagen erna zagen de vluchten er namelijk nog slechter uit. Na 

een tussenstop van vier uur in Singapore zijn wij geboekt met de Tiger Airways naar Darwin 

gevlogen, om vervolgens weer IPB-end verder te vliegen met de Qantas naar Sydney. 

Een lange reis, maar uiteindelijk toch redelijk vlot en zonder problemen in Sydney aangekomen, 

ruim voordat de WARR begon. We konden dus op ons gemak bijkomen van de reis, 

wennen aan het tijdsverschil en wat trainingsloopjes doen voor de wedstrijd. 

Met een huurauto zijn wij eerst naar de Hunter Valley en de Blue Mountains geweest, om vervolgens 

weer terug te keren naar Sydney. Bij aankomst donderdags in het hotel bleken er al 

wat KLM-ers te zijn en de rest zou de komende dagen volgen. De dag erna (vrijdag) liepen 

we ’s morgens naar het Headquarters hotel om ons in te schrijven. Het was er al heel druk 

met andere Warriors. Er stonden rijen voor de inschrijfbalie. We kwamen al snel andere KLM 

collega’s tegen. Natuurlijk even horen hoe hun reis verlopen was en daarna met zijn allen 

wezen lunchen in Darling Harbour. 

Na de inschrijving even bijpraten onder de skyline van Sydney.



Omdat we naast het drukke WARR programma ook nog wat van de stad wilden zien (het was 

voor ons de eerste keer in Sydney) splitsten onze wegen zich ’s middags om ’s avonds weer 

met zijn allen naar de Meet & Greet party te gaan. Deze vond plaats op meerdere locaties, 

waarbij ook ander publiek toegang had, wat dus niet echt een saamhorig WARR gevoel gaf. 

Wat dat betreft deden wij het vorig jaar in Amsterdam toch beter! Wij waren als KLM-ers in de 

Wallabies Bar, maar veel andere Warriors zijn we daar niet tegengekomen. Het werd dus 

meer een KLM Meet & Greet, maar zeker wel gezellig. 

Meet & Greet party in de Wallabies Bar. 

De volgende ochtend (zaterdag) was de gezamenlijke KLM training. Degene die overnachtten 

in het Mercure hotel verzamelden in de lounge en liepen naar het Tumbalong Park, waar we 

de training startten en het parcours van de WARR race liepen. Die route liep langs de haven 

in Darling Harbour. Bijna alle KLM-ers die er waren, liepen mee met deze training en dat gaf 

een goed groepsgevoel. Het was erg warm in Sydney, wat het lopen tamelijk zwaar maakte. 

Dat beloofde wat voor de dag erna! 

’s Middags hadden we nog even de tijd om wat van de stad te zien, alvorens naar de T-shirt 

swap party te gaan. Verzamelpunt van de KLM-ers was het Novotel, waar de voorbespreking 

voor de race-dag plaatsvond en een groepsfoto werd gemaakt. Wij waren helaas te laat terug 

uit de stad maar konden nog net aansluiten om gezamenlijk naar het Maritiem museum te 

lopen, waar de T-shirt swap party plaatsvond. Het was er ontzettend druk, want dit is en blijft 

voor veel Warriors toch een van de mooiste onderdelen van de WARR. Samen met het shirt 

van Continental, was ook ons KLM shirt erg populair en een gewild item om te ruilen, naast 

de (soms al gedragen) KLM sokken!



T-shirt swap party Martime Museum. 

Die avond probeerden we op tijd naar bed te gaan, want de volgende ochtend zou de Race 

zijn. Niet alleen omdat die al heel vroeg begon, maar ook omdat de zomertijd inging en het 

dus eigenlijk nog een uur vroeger was. De 10 km begon om 6.00 uur en de 5 km om 7.30 uur. 

Frans liep de 10 km in een redelijke tijd (voor een beginner). Zelf liep ik de 5 km want wegens 

mijn zwangerschap wilde ik het niet al te zwaar maken. Maar zwaar werd het toch wel, want 

het was ondertussen aardig warm geworden (vooral het stuk in de volle zon de Pyrmont brug 

op) en ik kwam dan ook uiterst vermoeid aan bij de finish. 

Gezonde spanning voor de start van de 10 km. 

’s Avonds was het Award Dinner Gala waar de prijsuitreiking plaatsvond en gegeten en 

gedanst werd. Doordat de tijdsregistratie het bij de 5 km begaf, was het met de uitslagen een 

puinhoop en klopte er niet veel van. Gelukkig werd dit naderhand nog hersteld en bleek ik in 

mijn leeftijdscategorie toch nog 3e te zijn geworden (nog niet zo slecht gezien mijn toestand). 

Andere KLM-ers deden het ook goed en vielen eveneens in de prijzen. In totaal sleepten wij 

zo’n 10 prijzen in de wacht!



Toen het feest ten einde liep, namen we afscheid van onze KLM-collega’s. Ieder ging zijn 

eigen weg. Sommige keerden de volgende dag terug huiswaarts. Anderen, zoals wij, zetten 

hun vakantie nog even voort. In ons geval naar het zuiden naar Canberra, Melbourne en de 

Great Ocean Road. 

Het Award Gala Dinner. 

Het was een geslaagd evenement, mede door de gezellige groep KLM-ers! 

Nogmaals hartelijk bedankt Kitty, Willem, Frank (en familie), Raymond, Marja, Sandra, Joan 

(en echtgenoot), Jolanda, Peter, John, Frank, Jan, Dennis, Martin, Sjaak, Timo, Wim, Paul, 

Toni (en echtgenote), Ben, Edith, Jolanda voor de leuke tijd! 

Het estafette-stokje wil ik bij deze graag overdragen aan Flora Visscher. Aan haar de vraag 

hoe ze zich voorbereidt op de Dam-tot-Damloop? 

Hartelijke groeten en hopelijk snel tot ziens bij een van de komende loopjes, 

Corinna Exel



Estafette #15 - augustus / september 2008 - Flora Visscher 

Dank je wel Corinna voor het doorgeven van het estafettestokje. Aan mij de beurt om iets 

over mezelf te schrijven en gehoor te geven aan de vraag van Corinna: “hoe bereid je je voor 

op de Dam tot Damloop”. 

Even voorstellen voor diegenen die mij nog niet kennen, ik ben Flora Visscher, echtgenote 

van Chris, werkzaam bij de Technische Dienst. Ik ben dus een zogenaamd buitenlid, maar 

niet minder betrokken! Ik loop al vele jaren mee en ben ook vaak van de partij bij vele leuke 

loopjes in binnen- en buitenland. 

Een kort persoonsbeeld: ik ben 57 jaar, moeder van Ellen (31 jaar) en Ronald (28 jaar) en ik 

ben parttime secretaresse bij een adviesbureau in Amsterdam. Ik ben een boekenwurm, lees 

met name thrillers, ga graag naar het theater en de bioscoop en lekker uit eten met een goed 

glas wijn behoort ook tot mijn favorieten. En reizen natuurlijk, gekoppeld aan een leuke loop 

of een wandelvakantie samen met Chris. We zijn een aantal jaren geleden met wandelen 

begonnen in Pieterburen, het Pieterpad en willen uiteindelijk via de GR5 in Nice aankomen. 

De laatste etappes hebben we in de Vogezen gewandeld, dus we hebben nog wat km’s te 

gaan. Vanwege een hardnekkige blessure van Chris ligt het wandelen helaas al twee jaar stil, 

maar het wordt zeker vervolgd. 

Hoe begon het hardlopen? Begin jaren 80 begon Chris met hardlopen nadat zijn racefiets 

was gestolen. Al snel kwamen de eerste wedstrijden voor hem en ik was er vaak bij als 

supporter. Zo ook in Honolulu, december 1990, waar Chris en mede roadrunner Gerrit 

Dubbelaar de marathon liepen en ik met zijn vrouw Gerdien deelnamen aan de “Mayor’s 

Walk”, een wandeling van 4,2 miles op initiatief van de burgemeester en bedoeld om de vele 

supporters ook te laten bewegen. 

Inmiddels was ik wel voorzichtig begonnen met hardlopen samen met mijn zus Annie. Dit 

kwam voort uit het feit dat we door ons drukke leventje weinig tijd hadden om eens bij te 

praten, terwijl we zo dicht bij elkaar woonden. Zo combineerden we het sportieve met het 

broodnodige sociale contact. Het sjokken in de beginfase gaf ons weinig lucht om te kunnen 

praten, maar geleidelijk aan ging het steeds beter en konden we hele gesprekken voeren 

tijdens het lopen. 

Na een paar jaar 2x in de week een klein rondje te 

rennen, groeide het idee om ook eens mee te doen 

aan een KLM loopje en ons te voegen tussen de 

runners i.p.v. aan de zijlijn te staan. Mijn allereerste 

wedstrijdje was een Aer Lingus crossloop in Dublin 

in 1991. Samen met Elisabeth van KLM London (die 

tijdens de vlucht die ochtend iets te veel Baileys had 

gedronken) ploeterden wij 3 kilometer door de Ierse 

modder.



Ik vond dit wel leuk, dus Chicago werd gekozen om samen met Annie ons debuut te maken 

op de 5 km terwijl een flinke groep Roadrunners zich zou storten op de marathon. Wij moesten 

voor die 5 km wel serieus trainen, want zover hadden we nog niet eerder gelopen ……… 

In november 1993 reisden we met een leuke groep Roadrunners af. Het hotel waar we verbleven 

had heel grote kamers, groot genoeg om de hele groep te herbergen voor een gezellig 

avondje. De champagne was heerlijk en ik heb er mijn eerste wedstrijd goed op gelopen. 

Nu ik er éénmaal aan geroken had, smaakte het 

naar meer. Vanaf dat moment zag je mij bij een 

wedstrijd ook met een startnummer op. 

De WARR’s hebben toch wel een speciaal plaatsje in m’n hart. In Vancouver (1999) liep ik 

mijn eerste, een fraai 5 km parcours door het park met zijn prachtige Indian Summer kleuren. 

En ná het lopen een dansje met Schotse doedelzakspelers. Alles er omheen maakt elke 

WARR weer zo’n unieke belevenis. Daarna volgden nog de WARR in Luzern, Orlando, 

Praag, Kuala Lumpur en natuurlijk Amsterdam. Door andere plannen is het er vorig jaar niet 

van gekomen en ook dit jaar zal ik verstek laten gaan, maar wellicht volgend jaar China? 

In Kuala Lumpur maakte ik voor het eerst het winnaarsgevoel mee. Met een wereldtijd van 

1.20 (!!!!) op de 10 km sleepte ik de 3 e prijs in de wacht in mijn leeftijdsklasse. Verbazing 

alom. Ook Annie en Kitty haalden een prijs binnen, zodat we gedrieën ook nog aanspraak 

maakten op een prijs in de Masters klasse.



De estafette’s Jasper / Banff (1992 en 2000) en Nova Scotia (2005) zal ik niet gauw vergeten. 

Was ik bij de Jasper / Banff estafette’s nog supporter, in Nova Scotia mocht ik het genoegen 

beleven ook een etappe te lopen en dat was een heel leuke belevenis! 

Het groepsgevoel wat tijdens zo’n estafette groeit, is erg leuk om mee 

te maken. 

Waar ik ook met heel veel plezier op terugkijk is onze hardloopstage bij Lornah Kiplagat in 

Iten – Kenia. 

Het was een heel bijzondere loopervaring met een erg gezellige groep. Onder de bezielende 

leiding van trainer Aart Stigter trainden we 2x per dag in de buurt van het trainingscentrum 

over de rode stoffige Keniase “wegen”. Door de hoogte waren dit pittige trainingen. En natuurlijk 

hebben we kennis gemaakt met Lornah en hebben we met haar een training mogen meemaken. 

Bijzonder was ook de kennismaking met Moses Tanui, tweevoudig Boston marathon winnaar, 

tevens de eerste atleet die de halve marathon binnen het uur liep, tegenwoordig eigenaar van 

een restaurant in Eldoret, waar we uiteraard even gegeten hebben. Verder hebben we een 

bezoek gebracht aan de St. Patrick’s High School, de bakermat van vele Keniase topatleten 

(Ibrahim Hussein, Peter Rono, Wilson Kipketer) en maakten we kennis met coach Brother 

Colm O’Connell. 

Maar nu de vraag van Corinna over mijn voorbereiding op de Damloop. Dit jaar hoop ik voor 

de 3 e maal deel te nemen en net als de laatste keer heb ik mij ingeschreven voor de aan 

KLM’ers aangeboden training. Vanaf de 1 e week van juni tot aan de loop trainen we elke 

maandagavond 1½ uur in het Haarlemmermeerse Bos onder leiding van Sam Blom van 

Run2day. En volgens zijn opgegeven schema doe ik op de donderdag een duurloop, welke 

elke week wordt opgevoerd en op zaterdag een interval training. Ik merk dat door deze 

training mijn conditie beter wordt. Ik voel dat ik wat makkelijker ga lopen en meer uithoudingsvermogen 

krijg.



Voorafgaand aan de Dam tot Damloop heb ik op 7 september jl. de 10 km gelopen tijdens de 

Haarlemmermeer marathon en op 13 september met 10 collega’s de 10x10 km estafette 

tijdens de 100 km van Winschoten. September is dus een erg drukke loopmaand. Maar na dit 

alles ga ik genieten van een welverdiende vakantie in de USA. 

Ik wil het stokje overdragen aan Roberto Hofman met aan hem de vraag of hij iets aan ons 

kwijt wil over zijn ervaringen als trainer en Roberto, hoe koud was het nu eigenlijk tijdens de 

marathon van Chicago in 1993 ………??



Estafette #16 - januari / februari 2009 - Roberto Hofman 

Laat ik mij allereerst excuseren voor het tot tweemaal toe uit mijn handen laten vallen van het 

estafettestokje. Dus vooral sorry Flora, van wie ik het stokje al twee (!) clubbladen geleden 

correct kreeg aangereikt, en sorry lezers voor het tot twee maal toe ontbreken van de rubriek 

“Estafette”. 

Voor de lezers die mij (nog) niet kennen: 

Mijn naam is Roberto Hofman en ik ben sinds begin jaren ’90 lid van de KLM Road Runners. 

In deze periode ben ik zowel ‘binnen-’ als ‘buiten’-lid geweest!? Tussen 2001 en 2008 had ik 

de KLM tijdelijk verruild voor een andere werkgever, maar sinds half april van het afgelopen 

jaar ben ik weer terug: vandaar dus. 

En, ….. ik ben weer terug in dezelfde functie die ik van 1996 tot 2001 vervulde: flight data 

analyst bij Flight Safety & Quality Assurance (SPL/OI) bij de Vliegdienst. In het kader van de 

vliegveiligheid verwerk, analyseer en valideer ik hier de vluchtdata van alle door de KLM 

uitgevoerde vluchten. 

Door de jaren heen heb ik aan behoorlijk wat wedstrijden met de KLM Road Runners meegedaan. 

En ja, ook aan estafettes, waarbij ik het stokje wel altijd netjes overnam! Dit waren o.a. 

de Jasper Banff Relay Race in 1996 en de Spartaan Estafetteloop in Lisse in 2004. Verder 

heb ik diverse WARR’s bezocht en was ik natuurlijk vaak van de partij bij de clubkampioenschappen 

in Lisse en Langevelderslag. 

Hardlopen maakt een belangrijk deel uit van mijn dagelijkse leven, want naast mijn 40-urige 

baan besteed ik er veel tijd aan. Zo train ik zelf een keertje of 4 á 5 per week (ergens tussen 

de 50 en 70 km/week) en loop ik regelmatig wedstrijden. Sinds 2003 doe ik dat in de ‘master’- 

klasse, maar nog wel steeds even fanatiek en met even veel plezier als voorheen als senior. 

Daarnaast heb ik me een jaar of vijf geleden ook op het trainersvlak begeven. Ik trainde toentertijd 

zelf op het sportcentrum van Aart Stigter (Nederlands kampioen marathon in 1994) in 

Amerongen. Aart vroeg me of ik interesse had om trainer te worden. En na een soort stage bij 

hem gelopen te hebben, heb ik dan ook mijn trainersdiploma’s bij de Atletiekunie (toen nog 

KNAU) gehaald. 

Sindsdien geef ik iedere zaterdagmorgen in Amerongen training aan een vaste groep lopers. 

Ook verzorg ik voor Aart regelmatig trainingen en clincis aan bedrijven en instellingen waaronder 

Start to Run, Ahold, Schuitema, Pon enz enz. Meestal doe ik dit alleen maar ook wel 

eens samen met bijvoorbeeld Gerard Nijboer. Door de jaren heen heb ik zo al heel wat lopers 

voorbereid op bv. de Dam tot Damloop, de Zevenheuvelenloop of de (halve) marathon van 

Utrecht. 

[“Kaatsen”: training geven op Lanzarote]



Verder zit ik in het bestuur van de Loopgroep Aart Stigter, een ‘papieren’ atletiekvereniging 

voor lopers die voordelig een (wedstrijd-) licentie willen hebben. En tenslotte besteed ik tijd 

aan het bijhouden van mijn hardloopervaringen op mijn weblog: www.hardloper.web-log.nl. 

Om op Flora’s eerste vraag, of ik iets kwijt wil over mijn ervaringen als trainer, in te gaan: het 

leuke aan training geven vind ik vooral het enthousiast maken van anderen voor de loopsport 

en het contact met de lopers. Ik geef geen training aan toppers, hoewel velen wel regelmatig 

meedoen aan loopjes/wedstrijden. De motivatie van de verschillende lopers verschilt dan ook 

sterk: sommigen komen voor de gezelligheid, sommigen voor hun gezondheid en anderen 

om daadwerkelijk harder te gaan lopen. 

Het niveau van de lopers in mijn groep loopt erg uiteen: van een 72 jarige vrouw die tot vorig 

jaar nog halve marathons liep (in ongeveer 2:20uur), via een man van in de 50 die drie jaar 

geleden gestopt is met roken, ruim 15kg is kwijtgeraakt en zich weer helemaal goed voelt, tot 

lopers die de 10 km in ongeveer 40 minuten afleggen. 

We trainen in Amerongen niet op de baan, want die hebben we niet, maar altijd in het bos. Bij 

het inlopen laat ik de minst snelle lopers soms rechtstreeks ergens heen gaan, en ga ik zelf 

met de groep via een omweg. Hier doen we dan dynamische oefeningen en loopscholing 

alvorens met de kern van de training te beginnen. Deze intervallen doen we altijd op rondjes 

zodat niemand het idee heeft voor- of achteraan te lopen en iedereen zijn eigen tempo kan 

aanhouden. Na afloop rustig gezamenlijk uitlopen en rekken/strekken. 

Ik vind het een uitdaging om er voor te zorgen dat na een training iedereen tevreden is, zowel 

de snellere als de wat minder snelle lopers. ’t Is toch mooi om na afloop te horen dat iedereen 

met een voldaan gevoel naar huis gaat? 

[Een winterse training op zaterdagmorgen in Amerongen] 

Als ik training geef, train ik in principe nooit zelf mee. Op die manier kan ik iedereen in de 

gaten houden en aanmoedigen of juist afremmen. Van de meeste lopers weet ik of ze wedstrijden 

op de planning hebben staan, of ze last hebben van blessures of dat ze even wat 

rustig aan doen. Dat probeer ik door middel van een kort praatje met iedereen bij te houden. 

Aan alle lopers, in aantal variërend van zo’n 15 tot meer dan 30, probeer ik evenveel tijd te 

besteden.



De afgelopen jaren ben ik me steeds meer gaan interesseren voor trainingsleer en alles wat 

daarbij komt kijken. Ik lees er boeken over, heb vervolgcursussen bij de Atletiekunie gevolgd 

en probeer via Internet ’t een en ander bij te houden. 

Dan Flora’s tweede vraag: hoe koud was het nou eigenlijk in Chicago? 

Het betreft hier de Lasalle Banks Chicago Marathon van 1993. Ik weet het nog goed want van 

iemand heb ik toen een prachtig geplastificeerde foto gekregen die thuis in Amersfoort aan de 

muur hangt. Een stukje krantenknipsel daarin meldt: “... nearly 3 percent [of all runners] would 

be treated for cold of hypothermia as a result of running in snow with a wind chill factor of 12”. 

Ook op de site van de organisatie vind je over deze editie: “Snowfall, 34-degree temperatures 

and 12-degree wind chills greeted the 6,941 runners in the 16th Chicago Marathon on Halloween 

(the latest race date in Chicago’s history). As the snow along the lakeshore pelted 

runners in the face, some dropped out with hypothermia.” Voor de goede orde: 34-degree 

Fahrenheit is 1 graad Celsius en met een wind chill factor van 12 wordt bedoeld dat de 

gevoelstemperatuur -11 graden Celsius was! 

De maand voor Chicago had ik halve marathons gelopen in Amersfoort en Brussel, in respectievelijk 

1:24 en 1:26. Halverweg kwam ik door, iets boven de 1:30 als ik ’t me goed herinner, 

en toen kwam Lake Michigan, … wind, sneeuw, kou enz enz. Binnen no-time was ik helemaal 

verkleumd en zakte het tempo in elkaar. Ik werd door Bob-en-alleman ingehaald, wat de zaak 

natuurlijk ook nog eens geen goed deed. Uiteindelijk heb ik helemaal uitgewoond de finish 

gehaald in 3:49:47. Het was toen meteen door naar het hotel waar ik in een warm bad ben 

gaan liggen. Gelukkig stond deze vlak naast het toilet want mijn maag vond de snelle temperatuurwisseling 

geen succes … 

Er zijn nog steeds Road Runners die zeggen mij nooit in een meer erbarmelijke staat gezien 

te hebben. Daar zouden ze weleens gelijk in kunnen hebben, hoewel Stockholm, juni 2002? 

Normaal gesproken is ’t daar dan een graadje of 15, nu bijna ’t dubbele. Hier kwam er na 

4:11:08 een einde aan mijn lijdensweg. Naar verluidt is de brandweer dagen bezig geweest 

de straten te ontdoen van mijn maaginhoud. Even voor de goede orde: in 1996 liep ik in 

Berlijn 2:47:23. Ik kan ’t dus wel. 

[Voor de start van de Aletsch Halbmarathon in Zwitserland (2007)]



Zoals al vermeld heb ik door de jaren heen verschillende WARR’s bezocht: Ottawa, Atlanta 

en Vancouver en dit jaar staat Hangzhou op de planning. Ik hoop hier dan meteen een mooie 

rondreis door China aan vast te kunnen knopen. Want dat is toch wel het leuke van het lid zijn 

van onze vereniging: de buitenlandse tripjes. En hoewel ze natuurlijk allemaal leuk waren zijn 

er gedurende mijn eerste KLM periode toch een paar geweest die speciaal waren: 

Mijn eerste buitenlandse loopje “Race the train” in Tywyn, Wales (1993), 16.1 chaotische kms 

over de net geopende Pont de Normandie in Frankrijk, de New York marathon (beiden 1995), 

de Jasper-Banff estafette, de 3 km funrun in Macau (beiden 1996), de halve van Vancouver, 

de Bay to Breakers in San Francisco en de Course de l’escalade in Geneve (allemaal 1997), 

de Two Oceans in Kaapstad en de halve marathon van Seattle (beiden 1998), de halve marathon 

van Lissabon t.g.v. Rui’s 100 ste marathon (1999) en de halve marathon van Nakhon 

Ratchasima in Thailand waar Frans Adriaanse zich als 10km-loper liet binnenhalen als de 

snelste veteraan op de halve marathon (2000). Prachtig toch? 

Daarnaast ben ik met een aantal Road Runners o.l.v. Aart Stigter op hardloopstage geweest: 

2x naar Lanzarote en 1x naar Kenia. En ook dat waren prachtige reizen, zie hiervoor o.a. de 

artikelen in het cubblad van augustus/september 2008 en maart 2007. 

[Tijdens de Challenge op Lanzarote] 

Tot slot: naast Zuid Amerika, waar ik nog nooit geweest ben, staat er nog een ander belangrijk 

hardloopland al tijden op mijn wensenlijstje: Japan! Het land trekt me want het heeft iets 

mystieks, iets vreemds, iets anders. Om daar alvast iets meer over te weten te komen wil ik 

Fons Leuven vragen ons te vertellen waarom we volgens hem naar Japan zouden moeten 

gaan. Hij is daar verschillende malen geweest en is dus volgens mij de uitgelezen persoon 

om me te overtuigen. Fons? 

Roberto Hofman



Estafette #17 - maart / april 2009 - Fons Leuven 

Roberto, jij vroeg: “overtuig me waarom ik naar Japan zou moeten gaan.” 

Japan staat op je verlanglijstje. Ik ben er inmiddels 16 keer geweest waarvan 12 keer voor ‘n 

fietstocht. We hebben zo'n beetje héél Japan doorkruist. Directe aanleiding om destijds naar 

Japan te gaan was de bruiloft van mijn broer die met een Japanse trouwde. Sindsdien heeft 

Japan ons in z'n greep. Voor Riëtte is de kunst een belangrijke trekker, maar het is inderdaad 

een land vol mystiek en heel andere gewoontes en gebruiken. 

Het heeft ook iets geks, een tweeledigheid; aan de ene kant zo rijk en westers maar aan de 

andere kant ook zo anders door eigen oude tradities en gebruiken die overal in de maatschappij 

voorkomen. Ze zeggen vaak dat Japanners geen gevoelens uiten, maar wij hebben 

inmiddels een aantal Japanse vrienden en wanneer je door die andere gebruiken heen kijkt 

en ze wat beter leert kennen, zie je dat het allemaal niet zo veel verschilt. 

Dus Roberto; waarom moet je naar Japan? 

Om die heel andere cultuur te ervaren, de vriendelijkheid van de mensen. Het respect, de 

klant-is-koning mentaliteit. De zorg voor de kleine dingen. De mooie landschappen, de mooie 

houten huizen met tatami matten, het badritueel of een bad in een hete bron. De lekkere 

maaltijden die prachtig kunstzinnig worden opgediend. De tempels, tuinen en theehuizen. 

Van noord naar zuid trekken en zien dat ieder deel weer heel, heel anders is. De sakura 

(kersenbloesem) zien bloeien of prachtig rode herfstblaadjes. En zo is er nog veel meer te 

ontdekken. Dat verklap ik nog niet allemaal. Het is juist zo leuk om zelf van de ene in de 

andere verbazing te vallen. 

“Uni”: zee-egel 

Natuurlijk ben ik er ook met lopen bezig geweest. 

Ik heb er 4 keer aan een wedstrijd meegedaan, waarvan 2 met een aantal KLM Roadrunners. 

Het meest gebruikelijke is dat je je van te voren voor een wedstrijd inschrijft, maar 1 keer 

tijdens een van onze fietsvakanties waren we in Beppu (Kyushu). We waren in het grote park 

en ik had gezien dat er een atletiekbaan was (Rikujokyogijo). Ik was van plan er mijn training 

te doen. Toen zag ik dat ze tafels neer gingen zetten en er een wedstrijd ging starten. Ze 

kwamen me vragen of ik zin had om mee te doen. Een 5 km. Dus zó spontaan kan het ook 

zijn! Ze vonden het geweldig dat ik meedeed. 

Een andere wedstrijd was in Aoyama in de bergen ten oosten van Osaka. 

Vriendin Miyoko had me opgegeven. Samen met vriend Gakushi waren zij mijn supporters. 

Voor hen héél bijzonder want ze waren nog nooit bij een hardloopwedstrijd aanwezig 

geweest. Het was een 10 km. Ik won ook nog eens de 3e prijs. Naast een medaille is me nog 

bijgebleven dat ik allerlei andere prijsjes kreeg waaronder een zak aardappelen. Ook heel 

apart was dat alle aanwezigen gezamenlijk onder begeleiding een warming up met rek-enstrek 

oefeningen gingen doen. Iedereen deed mee, inclusief de supporters.



De 3e wedstrijd was vlakbij de luchthaven van Saporro – Chitose. 

Het was een marathon en halve marathon. Ik deed de halve marathon. We waren met een 

aantal KLM-ers; Paul Tang, Wim Verhage, Rui Gabral en Herman Tollenaar en een paar 

Japanse KLM-ers. Voor ons startte onze vakantie fietstocht daar. Het was een loop door het 

bos. De dag ervoor fietsten we de route en kwamen heel wat slangen tegen. In de grote hal 

bij de marktkraampjes kocht ik Japanse loopsokken met allemaal losse tenen. Dat vond ik wel 

een leuke herinnering. Na de loop relaxten we met z'n allen in de onsen (hete bron). Daarna 

begon onze fietstocht. Dat was een barre tocht omdat we in het voorgebied van een tyfoon 

zaten die dwars over Japan trok maar met name boven het eiland Hokkaido bleef hangen. 

Dat was erg, erg veel vocht. 

Per fiets de route verkennen 

Het KLM Roadrunners team



De 4e loop was bij de beroemde Fuji berg: het meer Kawaguchiko. 

Hier heb ik in het clubblad verslag van gedaan. Het was samen met Wim Verhage en Wim 

Roozendaal, 27 km om het meer. We hadden veel supporters, m'n broer met z'n Japanse 

vrouw en diens ouders en onze Japanse vriendin Kumiko met haar dochtertje. Het was herfst 

en de beroemde Japanse rode herfstblaadjes ware natuurlijk prachtig! Een aanrader. 

Herfst bij de Fuji berg 

Buiten de loopjes zocht ik tijdens onze reizen altijd naar leuke loopplekken. Veel plaatsen 

hebben atletiekbanen op mooie locaties. Je kunt voor een paar centen een kaartje bij het 

loket kopen en dan natuurlijk lekker trainen. Ook hebben veel plaatsen een rivier en daar is 

dan meestal wel een pad om langs te lopen. 

Afgelopen zomer zat ik in m'n marathonvoorbereiding. 

Riëtte had met vriendin Kumiko een expositie op het eiland Sado. Daardoor had ik alle tijd om 

te lopen. Een mooi groen eiland. Ik stond vroeg op en ging lekker langs de kust lopen. De rest 

van de dag keek ik bij de expositie of ging naar het festival dat gelijktijdig plaatsvond. Het 

festival was georganiseerd door de beroemde Japanse trommelaarsgroep Kodo; zij hielden 

open huis en ik kon in hun dorp rondkijken. Het is een heel trainingskamp waarbij hardlopen 

ook een belangrijke plaats inneemt. Dat gaat er nogal spartaans aan toe. Daarnaast wordt er 

ook veel aan Japanse dans, zang en natuurlijk trommelen gedaan. 

We zijn ook nog naar een concert van Kodo geweest, waar het hoort, in de open lucht in 

het bos achter de shrine. Leuk om te zien hoe (Japans) het georganiseerd was. Wij hadden 

van te voren kaarten gekocht, maar moesten 's morgens toch in de rij staan om de plaats in 

de rij voor 's avonds te bepalen, die dan weer rij voor rij naar het concertterrein werd geleid. 

Het concert was echt geweldig. Japanse volksliedjes werden spontaan meegezongen en 

iedereen ging helemaal uit z'n dak. Er was ook een gastoptreden van de Braziliaanse percussiegroep 

Olodum. Leuk om het verschil te zien; de Japanners heel stijlvol en ingetogen, een 

Japanse vrouw in Kimono, en Olodum met de samba, rasta, zweetbanden, feest, trommelstokken 

in de lucht, show. Ze speelden ook een aantal stukken samen. Knap hoe ze er toch 

één geheel van konden maken.



KODO concert 

Zijn er ook minder leuke dingen te vermelden? 

Ja, lopen rond de grote steden is niet fijn; een-en-al beton. Wij komen meestal in Osaka 

(Izumisano) aan en vertrekken van daaruit weer; daar is op loopgebied echt niets te ontdekken. 

Vreselijk. Eén keer kwamen we niet mee vanuit Tokyo. Ik moest een training op het 

vliegveld doen. Ik dacht dat kan wel. Maar ik werd tegengehouden omdat ik m'n paspoort 

moest laten zien. 

Loopplannen voor de toekomst in Japan? 

Ik zou ooit nog wel eens een Ekiden willen lopen in Japan. Of een wedstrijd op het eiland 

Ishigaki (een van de eilanden van Okinawa). Dit is een marathon – ieder jaar eind januari. 

Nou Roberto, ik zou zeggen: gaan! 

Als opvolger voor het stokje draag ik Boris voor. Boris, je bent op zóveel plekken op de 

wereld geweest. Wat is jouw favoriete bestemming die je mij zou kunnen aanbevelen? En wil 

je iets vertellen over je meest succesvolle marathon (Berlijn). Ik ga hem namelijk dit jaar ook 

weer lopen, en dan weet ik weer hoe het moet! 

Fons.



Estafette #18 - juli / augustus 2009 - Boris Kester 

Fons, je hebt alweer een tijdje geleden het estafette-stokje aan me overgegeven. Gelukkig is 

dat niet uit mijn handen gevallen maar was de overname een beetje traag; hierbij excuses 

daarvoor en alsnog mijn bijdrage aan deze mooie rubriek in ons hardloopblad. 

Je vroeg me of ik iets over mijn favoriete bestemming wilde vertellen. Om eerlijk te zijn, een 

onmogelijke vraag. Veel mensen stellen hem, denkend dat ik inmiddels zoveel van de wereld 

heb gezien door werk en privé reizen dat ik alomwetend ben omtrent de bestemmingen van 

de wereld, en daar ook een duidelijke voorkeurslijst voor heb. 

Niets is minder waar. Om een bekende Griekse wijsgeer te parafraseren: “hoe meer ik reis, 

hoe meer ik er achter kom dat ik nog maar weinig heb gezien van de wereld”. Hoe klein hij 

tegenwoordig soms ook lijkt, de wereld is zo groot en er is zoveel te zien dat het me nog 

steeds kan duizelen. Zo heb ik dit jaar Columbia leren kennen als een heel bijzonder land, 

waar je met gemak een paar maanden rond kan reizen om te genieten van alle verschillende 

facetten van het land zoals natuur, cultuur, mensen, geschiedenis, heerlijk eten …. En zo 

weet ik zeker dat er nog vele landen zijn die me zullen kunnen verbazen. 

Met collega’s tijdens Great Ethiopia Run 2006 

Maar goed, ik zal niet verder afdwalen, 

en zal je vraag vertalen naar hardlopen. 

Tenslotte is mijn hardloopcarrière pas 

echt begonnen toen ik vloog en weer 

wilde gaan sporten (na vroeger vooral 

aan schaatsen, wielrennen en triathlons 

te hebben gedaan). Met vliegen als 

beroep is hardlopen ideaal: een paar 

schoentjes en kleding passen altijd nog 

wel in je koffer. Volgende punt is 

natuurlijk: hoe zoek je in den vreemde 

een interessante route uit? Ook in die zin 

heeft het hardlopen mijn vliegen leuker 

gemaakt: ik was altijd weer op zoek naar nieuwe routes, en als ik er ergens een had 

gevonden, dan ging ik die route nogmaals lopen op een volgend bezoek, of kijken hoe ik hem 

nog mooier kon maken. 

Met Carolina Kluft, Haile Gebrselassie en Ernst van Wagensveld in Addis Ababa 

Lopen in de botanische tuin van Singapore aan het eind van de avond om de ergste hitte te 

ontlopen, langs de snelweg van het vliegveld van Cairo naar de stad en terug, over de stranden 

van Rio de Janeiro, door de rijstvelden rond Narita of de pure natuur van Hokkaido, een 

begraafplaats in Detroit, de sublieme bossen, bergen en meren in Noorwegen en Zweden, 

een knotsgekke race in Addis Ababa, de Tibetaanse hooglanden van Sichuan ... er schieten 

me allerlei bijzondere hardloopplekken te binnen en ik heb mijn trainingen op prachtige en 

gekke plekken afgewerkt. Zeker als ik serieus voor marathons trainde, was het vaak puzzelen 

welke trainingen ik waar kon doen.



Trainen op de boulevard van Rio ….. en een actiefoto gemaakt tijdens de Marathon van Rotterdam 

Maar de training die ik nooit zal vergeten was een andere. Het was 2001, ik was in training 

voor Rotterdam, en was 3 dagen in Iran (met Ernst van Wagensveld). We zijn met de hele 

bemanning naar Isfahan gegaan, in het zuiden van dit mooie land, waar Ernst en ik op de 

eerste dag samen zijn gaan lopen. We waren wel zo verstandig geweest hiervoor lange tights 

mee te nemen, om niet teveel in het oog te springen. Op de laatste dag (die avond zouden 

we terugvliegen naar Amsterdam), wilde ik voor het ontbijt nog een training doen om niet te 

veel vorm te verliezen. Ik ging dezelfde heuvel op als die waar Ernst en ik ook hadden 

gelopen (Ernst was lekker blijven slapen die ochtend). 

Het was een kraakheldere ochtend, en toen ik doorliep naar de kam van de heuvel, stopte ik 

even om de omgeving goed in me op te nemen. Een gevoel van extase maakte zich van me 

meester: ik kon in alle richtingen ver om me heen kijken over het droge landschap. Voor me 

uit zag ik een vallei, en in de verte een weg die achter de berg om leek te lopen, terug naar 

Isfahan. Aangezien ik een enorme hekel heb aan het teruglopen over dezelfde weg, besloot 

ik dit ommetje te maken. Ik dook de berg af, het pad hield al snel op te bestaan maar dat was 

geen probleem: de grond was droog en steenachtig en er viel prima op te lopen. Hier was 

helemaal niets of niemand te zien: lopen was regelrecht genieten hier. 

Eenmaal bij de weg aangekomen sloeg ik rechtsaf en bedacht me dat ik ruim op tijd voor het 

ontbijt terug zou zijn in het hotel, voor we om 9 uur weer richting Teheran zouden gaan rijden. 

Terwijl ik nog liep te genieten, hoorde ik ineens een scherpe fluit. Toen ik naar links keek, zag 

ik een wachttoren achter een hek die me eerder helemaal niet was opgevallen. Ik besloot 

even te stoppen: twee militairen kwamen naar beneden. Ik gebaarde wat en zei “Isfahan”, 

maar voelde me niet meer op mijn gemak. Mijn runners high was nu wel over. Toen er 

vervolgens aan de andere kant van het hek een open truck vol soldaten stopte en sommigen 

de geweren van hun schouder haalden en op me richtten, werd ik bang. 

In een reflex stak ik mijn handen in de lucht en probeerde met ze te praten, terwijl in mijn 

achterhoofd de afschuwelijke beelden die we de dag ervoor in een museum over de Iran-Irak 

oorlog hadden gezien voorbijvlogen en ik me realiseerde dat voor de oudere soldaten die 

oorlog alledaagse werkelijkheid was geweest. Tot mijn opluchting zette de vrachtwagen zich 

weer in beweging, en ik liep dus ook weer door. Maar te vroeg gejuicht: toen ik langs de 

hoofdingang liep, kwam een grote groep soldaten uit de poort en kon ik alleen nog maar 

stoppen. Hoewel ik tegenstribbelde, werd ik letterlijk de basis in gedragen. Terwijl het grote 

metalen hek achter me werd gesloten, vroeg ik me af of ik het ooit nog open zou zien gaan. 

Niemand zou ooit te weten komen waar ik was …



Ik werd gefouilleerd, naar het hoofdkwartier ergens ver van de ingang meegenomen en ik 

maakte me enorme zorgen om Ernst en de rest van de collega’s. Het was 9 uur geweest, we 

hadden al onderweg moeten zijn naar Teheran en ik kon ze met geen mogelijkheid bereiken. 

Ik stelde me voor hoe ze zouden zoeken, wat ze zouden doen en hoe lang ze nog zouden 

wachten. Toen ik eindelijk een Iraniër sprak met een hoge opleiding, die Engels sprak, was 

het eerste dat ik hem vroeg dan ook of ik in hemelsnaam mocht bellen. Maar nee, er bleken 

geen buitenlijnen te zijn. Door zijn vriendelijke benadering en het feit dat hij me thee aanbood, 

kreeg ik weer hoop op een goede afloop … Ik werd uiteindelijk weer naar de poort gebracht, 

waar een soldaat zoveel interesse in mijn hardloophorloge toonde, dat ik er in mijn hoofd al 

afscheid van had genomen. 

Een auto met twee mannen haalde me op en stopte na een paar honderd meter. De mannen 

bleken van de Iraanse geheime dienst te zijn: ik werd ondervraagd. Ze wilden weten of ik een 

paspoort had, een visum (en waarom had ik er géén??), hoe lang ik in Iran was (KLM was 

een onbekend begrip voor ze) en waar ik vandaan kwam. Uit Nederland – geen goed 

antwoord. Uiteindelijk, uren later dan de bedoeling was, zetten ze me af bij ons hotel, waar de 

collega’s op het punt stonden richting Teheran te gaan, hoewel Ernst nog wat langer wilde 

wachten. Enkele collega’s werden ook ondervraagd om te kijken of mijn antwoorden klopten 

en toen waren we onderweg voor de lange reis naar huis, via Teheran. Pas de volgende 

ochtend, toen ik veilig thuis was, overviel me de echte angst en realiseerde ik me dat ik erg 

veel geluk had gehad. Een paar weken later liep ik eindelijk onder de 2.50. 

Ernst van Wagensveld en de KLM-collega’s in Isfahan



Je vroeg me naar mijn meest successvolle marathon – Berlijn. Inderdaad, aan alle drie marathons 

daar bewaar ik louter goede herinneringen. Een jaar na Rotterdam liep ik na weer hard 

op de route te hebben getraind 2.44, waarna ik anders ging trainen en de jaren erna via 2.38 

op 2.37 uitkwam in 2004. Die laatste marathon, nog steeds mijn laatste tot nu toe, was vooral 

ook voor mijn gevoel de beste. Ik had zodanig op lange duurlopen met een sneller einde 

getraind, dat ik dit ook in de wedstrijd kon doen en ik liep een heel vlakke marathon met een 

negatieve split van een minuut. Dat is dat heerlijke gevoel dat de marathon je kan geven als 

je bewust, gericht en hard hebt getraind. En als het er ook uitkomt op de dag zelf, dan geeft 

dat een enorme kick. 

Fons, als je ‘t mij vraagt, is een marathon in het algemeen een 

mix tussen marathonervaring, een zeer goede, solide voorbereiding, 

een goede dag hebben en zelfvertrouwen en een 

zodanige zelfkennis dat je precies dat tempo kan lopen wat je 

nog net kan volhouden op de klassieke afstand. Ik wens je 

heel veel succes met trainen de komende maanden en ben 

heel benieuwd naar je prestatie in Berlijn! 

De Marathon van Berlijn in 2003 

Bij deze wil ik het estafettestokje doorgeven aan Christine Rebello, een purser die ook hardloopt. 

De eerste keer dat we samen liepen was in Sydney, langs het Opera House. Graag zou 

ik van Christine willen weten hoe ze het voor elkaar speelt het vliegen, lopen en moeder zijn 

te combineren. Hoe heb je de overstap van sprinten naar lange afstand lopen gemaakt? 

Zitten je hardloopschoenen standaard in je koffer? Hoe reageren mannen als je ze inhaalt 

tijdens een wedstrijd? 

Met sportieve groet, 

Boris Kester



Estafette #19 - september / oktober 2009 - Christine Rebello 

Nou, Boris, allereerst bedankt voor het estafettestokje! Ik heb begrepen dat het clubblad bijna 

ter ziele gaat, dus ik ben blij dat ik nog mijn bescheiden bijdrage kan leveren. 

Ik zal jouw vragen chronologisch beantwoorden. Toen ik zestien jaar oud was, begon ik met 

atletiek in mijn toenmalige woonplaats Haarlem. Zo’n tien jaar lang heb ik mij toegelegd op de 

sprint (60m, 100m, 200m) en het ver springen. Ik heb elk jaar meegedaan aan de Nederlandse 

Kampioenschappen, stond vaak in de finale, maar heb nooit een medaille gewonnen. Wel 

in estafette(!)vorm: 2x goud op de 4x100m en 4x400m, waarbij we zelfs een Nederlands 

record voor clubs hebben gelopen. Maar dat was in een ver verleden … 

Na de atletiek ben ik fanatiek aan aerobics en fitness gaan doen, waarin ik ook enkele jaren 

instructrice ben geweest. Maar het rennersbloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een tijdje 

heb ik mijn loopschoenen weer uit de mottenballen gehaald en ben ik rustig voor mezelf gaan 

hardlopen. Dat was ruim tien jaar geleden. Inmiddels loop ik vier tot vijf keer per week, doe ik 

mee aan veel wedstrijden en is hardlopen mijn grote passie. Zo is de overstap van sprint naar 

lange afstand gegaan, waarbij “lange afstand” tussen aanhalingstekens moet, omdat ik het 

liefst de vijf kilometer loop en dan knalhard. Maar ook van een tien of vijftien kilometer word ik 

gelukkig! 

Drie jaar geleden is mijn zoontje Tristan geboren en was ik ongeveer een jaar ‘mijn lijf kwijt’. 

Dat stond in dienst van hem, wat ik uiteraard graag voor hem over had! Toen ik klaar was met 

borstvoeding geven ben ik weer fanatiek gaan lopen, ook met de Roadrunners. De vader van 

Tristan en ik zijn gescheiden, maar staan op goede voet met elkaar. We wonen naast elkaar, 

wat heel praktisch is, ook met hardlopen! Na zijn werk komt hij hem steevast ophalen. Ik kan 

me dan hardlopend uitleven in het bos of op de hei hier in Hilversum. Tussen 17.00 en 18.00 

uur is ook mijn beste tijd om te lopen. En daarna flink avondeten! 

Christine Rebello en haar zoontje Tristan 

Als ik vliegen ben is Tristan bij zijn vader, bij de opa’s en oma’s of bij m’n nieuwe vriend Marc. 

En dat brengt me bij jouw derde vraag. Of mijn hardloopschoenen altijd in mijn koffer zitten? 

NATUURLIJK! Al rennend kun je prima de omgeving verkennen –maar daar weet jij alles van, 

Boris- en op de route heb ik lekker de tijd. Sterker nog, ik kan me geen stop meer heugen 

waarbij ik niet heb hardgelopen! Als de omgeving zich niet voor hardlopen leent (Afrika, 

Midden Oosten) doe ik intervaltraining op de loopband.



Helaas ben ik vaak de enige van de crew die fanatiek aan sport doet, op soms een verdwaalde 

cockpitcollega na. En dan volgt het antwoord op jouw laatste vraag. Hoe mannen reageren 

als ik ze inhaal? Collega’s zijn soms onaangenaam verrast als blijkt dat ze hun tempo naar 

boven moeten bijstellen om mij bij te houden! Maar over het algemeen reageren de mannen 

positief. Tijdens wedstrijden gaan snelle mannen wel eens voor me hazen, zodat ik als eerste 

vrouw over de eindstreep kan komen en na afloop komen ze me vaak feliciteren met mijn 

overwinning. 

Chistine op de 5 km tijdens de Haarlemmermeer Marathon 

En zo heb ik al jouw vragen beantwoord, Boris. Wellicht ten overvloede wil ik graag zeggen 

dat mijn hardloopdoel is: nog sneller en nog verder (wie weet ooit een marathon?!), maar dat 

ik het ook belangrijk vind om ‘heel’ te blijven. Want als ik door een langdurige blessure niet 

meer zou kunnen hardlopen zou ik me geen raad meer weten! 

En dan is de tijd gekomen om het stokje door te geven. Een moeilijke opdracht omdat ik nog 

niet zo veel mensen ken bij de Roadrunners en al helemaal niet de namen bij de gezichten 

weet! Het is me toch gelukt om er een te verzinnen: Sjaak van Diepen. Na de baankampioenschappen, 

waarbij hij me een minuut voor bleef op de 5 km, gaf hij me enkele voedingstips 

om mijn prestaties te verbeteren. 

Wat me van mijn fitnessperiode nog is bijgebleven, is dat je voeding ongeveer 60% van je 

fysiek bepaalt. Uiteraard geldt voor het hardlopen ook dat je voeding van invloed is op je 

conditie en tijd. Sjaak, jij als spierbundel, kun je ons adviseren hoe onze prestaties d.m.v. 

voedsel/vitamines/supplementen te verbeteren? Wat zijn de valkuilen? Staat jouw gespierde 

lijf je ook wel eens in de weg, omdat je meer gewicht hebt mee te torsen dan een ranke, 

pezige langeafstandloper? Hoe en wanneer ben je begonnen met hardlopen en is het ook 

jouw grote passie? 

Succes! 

Christine Rebello



Estafette #20 - november / december 2009 - Sjaak van Diepen 

Bedankt voor het estafettestokje van het clubbad en de lovende woorden, Christine Rebello. 

Mijn loopcarriere is zo`n 22 jaar geleden begonnen met als eerste wapenfeit de Dam tot Dam 

loop in 1988 in de tijd van 1 uur en 24 min, met pijn en moeite, maar in 1989 liep ik al 1 uur en 

4 min, wat ik eigenlijk nooit meer verbeterd heb. Maar de passie voor het lopen was er vanaf 

die tijd en is nooit meer weggegaan. Ik wil nog steeds sneller en sneller, maar HOE?? Wat is 

de zwakste schakel? Variatie in training, goede voeding [suplementen] en genoeg rust? 

Wat mij nu sterker maakt zijn de meer korte intervallen tot 600 meter en de rustige duurlopen 

tot 14 km en ik pak de fiets vaker voor de boodschappen. Qua eten heb ik de bodybuildersproteïnen 

geprobeerd en creatine wat een flinke boost geeft, maar ik eet nu gezonde voeding, 

ik loop meestal late dienst en schil dan mijn aardappelen op het werk en kook ze in de 

magnetron, eet genoeg groenten erbij en een gehaktbal of een blikje tonijn in pittige saus, 

maar schuw ook geen gebakjes. Goede vetten zijn ook belangrijk daarom de vette vis en ik 

eet gebroken lijnzaad in in mijn brinta, je moet er wel wat voor over hebben! 

Sjaak voert het veld aan tijdens de RRI baankampioenschappen bij AV De Spartaan in Lisse. 

Laatst heeft iemand me gewezen op herbalife, en ik dacht jezus daar heb je er weer een, 

maarrrrrrrrr ik moet toegeven de "formule1" geeft mij energie en tijdens de wedstrijd kak ik 

nooit meer in na 7 - 8km en heb ik geen hongerklappen meer onderweg. Het bewijs ligt in 

China, een 1e prijs met wat geluk, maar ik was wel de scherpste toen het erom ging. Een 

heel lekker gevoel om achter de zwaailampen van de motor als eerste het veld te leiden. Ook 

voel ik dat ik vorderingen maak in conditie en heel langzaam wat gewicht verlies, en ik blijf 

energiek en trainingszin houden. Het is alleen wel aan de dure kant. 

Ik ben nu bezig met een crosscircuit in Noord Holland over 5 wedstrijden door parken, duinen 

en bossen met veel prutkuilen en heuvels in Hoorn, Wieringenwerf, Grootebroek, Den Helder 

en Spierdijk. Na 2 wedstrijden sta ik 7e van de 50 oudjes tussen 44 en 49jaar.Het gekke is 

dat ik geen slijtage voel na al die jaren buffelen [ook bij de KLM], maar wel wat blessures 

gehad heb, zoals slijmbeursonstekingen in mijn heup [?], kuitproblemen en achilles-pees 

irritaties en rugproblemen, maar op het moment mag ik niet klagen. Regelmatig laat ik me 

masseren door de ex-soigneur van Slippens en Stam, de toppers van het baanwielrennen. En 

dat is wel eens pijnlijk, maar voor het goede doel.



O ja, nog een vraagje van Christine over die 85 kilo die ik moet meetorsen, niet echt een 

langeafstandslichaam hè? Ik heb het lijnen geprobeerd, maar het is voor mij bijna onmogelijk 

om die kilo`s er op een normale, bewuste manier vanaf te krijgen, dat heb ik opgegeven. Als 

ik nu afval is het vanzelf, ik probeer met al mijn spieren toch zo licht mogelijk te lopen en heb 

ondervonden dat een langere pas efficienter voor mij is, minder vermoeiend en sneller. Ja, 

met een paar kilo eraf zou ik veel harder lopen, maar het oog wil ook wat, maar Eric en 

Roberto mogen wel oppassen want ik kom eraan!! 

In Hangzhou (WARR ’09) was Sjaak de concurrentie te slim af. 

Als volgende zou ik graag Ben Fijma willen nomineren, omdat ik respekt heb voor de manier 

waarop hij is teruggekomen van een ernstig motorongeluk dat zelfs op tv is geweest. Daarna 

heeft hij de marathon in precies 3 uur gelopen en dat is nog steeds een droom van me. 

Sjaak van Diepen

clubblad - KLM RoadRunners

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?