clubblad - KLM RoadRunners

KLM Roadrunners International
Clubblad november / december 2009 blz 40
Ook mijn zwager had inmiddels last van zijn onderrug gekregen en had telkens last van hete
voeten. Ook hij liep hierdoor niet prettig en heeft hiervoor ook heel veel onderzoeken gehad.
We besloten om nog maar een keer nieuwe schoenen aan te laten meten maar wel op de
juiste manier. Hiervoor zijn we speciaal naar Dodewaard gereden naar de PK runnershop. Dit
was echt geweldig! We kregen daar de volledige aandacht en iemand was ook echt de hele
tijd alleen met jou bezig. Net zolang totdat de juiste schoen gevonden was. Het maakte niet
uit hoelang het duurde. Met iedere schoen gaat men de loopbaan op en daarvan wordt een
film gemaakt. Al die tijd heb ik gelopen op Asics maar die bleken voor mij niet geschikt te zijn.
Nu loop ik op Saucony’s. Dit is voor mij echt een wereld van verschil. Eerst heb ik de kortere
afstanden op de nieuwe schoenen gelopen, maar al snel was de omschakeling naar de
langere afstanden gemaakt. Vanaf die tijd heb ik nergens meer last van. In ieder geval geen
pijn meer in de benen en dus volop trainen naar een top van 35 km. Drie keer trainen in de
week en eens in de drie weken (in mijn vrije weekend) ga ik voor een lange afstand die ik heb
opgebouwd tot 35 km. Dit schema wordt 2 weken voor de marathon afgesloten. De training is
gebaseerd op een vast tempo van 9 km p/u met voeding en drinken om de 10 km.
Mijn zwager en ik hebben ons voor de New York Marathon aangemeld via ATP (Schiphol
Oost) waarbij alles bij de prijs was inbegrepen. We kregen drie schitterende trainingen van
Marti ten Kate op Papendal. Een zeer mooie omgeving en alles was keurig verzorgd. Hierop
was niets aan te merken. Ter afsluiting werd een halve marathon gelopen in Haarlem. De
voormalige Trosloop die nu, als ik goed ben geinformeerd, de Achmealoop heet. Hier heb ik
een zeer leuke tijd neergezet van 2 uur en 11 minuten waardoor de hoop om de marathon te
lopen in 4 uur en 42 minuten voor mij echt een streven ging worden.
Eerst moest er nog worden verhuisd. Aangezien wij niet konden inschatten hoe de toekomst
er voor mijn vrouw in medisch opzicht uit zou komen te zien, leek het ons verstandig op zoek
te gaan naar een huis waarin alle voorzieningen, inclusief de sanitaire, goed bereikbaar
waren zonder eerst een trap op of af te hoeven lopen. Tijdens het opknappen, verhuizen enz.
moest er ook nog eens getraind en gewerkt worden. Dit was uiteraard wel goed voor de
kilootjes die ik niet meer hoefde mee te tillen.
Eindelijk was het zo ver. Na een emotioneel afscheid van mijn vrouw en kinderen zijn mijn
zwager en ik richting Schiphol gegaan. Een loopmaatje van mijn zwager die werkt voor
Championchip in Lisse, had ons gevraagd of wij twee GPS stations wilden meenemen en
tijdens de loop wilden dragen. Dit was een test voor Championchip met de bedoeling dat de
achterblijvers thuis ons via de computer live zouden kunnen volgen via de satelliet. Nou dit
leek ons wel wat en we kregen de apparaatjes mee met alle inlogcodes enz. Thuis was het
programma op het laatste moment nog geïnstalleerd en klaar voor gebruik. De codes heb ik
ook naar collega’s gestuurd, zodat zij alles goed zouden kunnen volgen.
De reis verliep goed en ook op het hotel was niets aan te merken. Het eten was prima. Waar
wij een week van eten, gaat er daar in één maaltijd doorheen. Er ligt gewoon een tompouce
van 40 bij 60 cm en 30 cm hoog. Een puntje gebak is daar zeven lagen dik en dus ruim 40 cm
lang. Dit krijg je keurig op een bord(je). Voor de marathon hebben we eerst nog even de
vriendschappelijk loop van 5 km gedaan. Alleen jammer dat we vanuit ATP te laat die kant
werden uitgestuurd en de opening hiervan hebben moeten missen. We konden nog net na
het startschot aansluiten bij de rest van de ATP groep (van andere hotels).