Non-Hodgkin lymfomen - UMC Utrecht

aanvallen. Deze medicijnen herkennen kankercellen
aan eigenschappen die zich op de buitenkant van die
cellen bevinden. De antilichamen binden zich aan de
kankercellen, die daarna worden gedood. Aan monoclonale
antilichamen kunnen ook giftige of radioactieve
stoffen gehecht worden, die het celdodend
effect kunnen versterken.
Non-Hodgkin-lymfomen kunnen uit twee typen
cellen bestaan: b-cellen of t-cellen. Immunotherapie
bij non-Hodgkin-lymfomen wordt uitgevoerd met
antilichamen die specifiek gericht zijn tegen de
b-cellen of de t-cellen. Meestal worden deze antilichamen
in combinatie met chemotherapie gegeven.
De toediening vindt doorgaans plaats per infuus en
neemt enkele uren in beslag. Voor deze behandeling
hoeven patiënten meestal niet te worden opgenomen.
Bijwerkingen – De bijwerkingen van immunotherapie
treden op tijdens de toediening. Over het algemeen
geldt dat de bijwerkingen van monoclonale antilichamen
zich meestal ‘beperken’ tot algehele malaise,
koorts en misselijkheid. Als aan het middel een giftige
stof is gekoppeld, dan hangen de bijwerkingen vooral
af van die stof. Soms is iemand voor de middelen
allergisch. Dit blijkt dan meestal bij de eerste of
tweede toediening. De allergie uit zich vooral in lage
bloeddruk en klachten van kortademigheid.
Stamceltransplantatie
Wanneer een non-Hodgkin-lymfoom niet goed op de
‘gewone’ behandeling reageert of na verloop van tijd
terugkomt, wordt bepaalde patiënten een zware
behandeling met cytostatica, gevolgd door een
zogenoemde stamceltransplantatie, aangeboden.
De stamceltransplantatie is nodig omdat de zware
cytostaticakuur ook het gezonde beenmerg vernietigt,
waardoor er geen stamcellen (moedercellen) meer
24