Het Wiel der Gezondheid. - Permacultuur Nederland

groeien tussen zulke medemensen, was het net alsof men voortdurend een stigma te dragen
had. Het zou dan beter zijn om niet geboren te zijn.
Zo was het ook onder de Hunza’s. Het kind was volgens hun traditie oftewel wél een kind, of
niet. Ze hadden er ook geen vervangende voeding voor. De verdere voeding na de geboorte
door borstvoeding was de manier naar de onafhankelijkheid van het individuele leven, en er
was niets anders. Er was geen algehele heiligheid van menselijk leven, wat het maar ook zou
moeten zijn; alleen een heiligheid van de kwaliteit er van, de heiligheid in de traditionele
opvatting van gezondheid.
De borstvoeding van de Hunzavrouwen moet twijfelloos van uitstekend goede kwaliteit zijn
geweest. De borstvoeding van de moeders onder de observatie van het Infant Welfare Centre
van Chicago moet ook superieur zijn geweest aan enigerlei mengsel van koeienmelk of
enigerlei ander gepatenteerd voedsel waar maar in zou kunnen worden voorzien. We komen
nu tot de vraag die van vitaal belang ligt aan het onderwerp van voeding.
Dat is de volgende: zou de borstvoeding van deze vrouwen van Chicago volledig volwaardig
kunnen worden gemaakt om een uitstekend goede lichamelijke gesteldheid aan hun
nakomelingen te kunnen geven? Of - om het maar in termen van ons begrip te kunnen
plaatsen: zou een C-3 klasse moeder - als ze zelf niet ziek was - in staat zijn om haar baby een
borstvoeding te kunnen geven om zo een A1 baby zou kunnen vormen? Zou de relatieve
degeneratie van de moderne moeders in één generatie kunnen worden uitgeroeid? Of wordt
het verder doorgegeven door overerving? Of zit dit nu onvermijdbaar in het ras ingeworteld ?
De ratten van McCarrison uit Coonoor waren geen gedegenereerde ratten. Deze hadden geen
lichamelijke gebreken of zwakheid overgeërfd. Deze konden moedwillig gedegenereerd
worden gemaakt door hun een foutieve onvolwaardige Indiase of Britse voedingswijze te
geven. In de gepubliceerde Cantor Lectures is een foto van 7 ratten te zien die net zoals bij de
slager opgehangen waren aan hun staart. Deze werden gerangschikt van links naar rechts in
volgorde en graad van mooi volwaardig en gezond uitgroeien en grootte.
De best volwaardig uitgegroeide rat was die rat die op de voedingswijze van de Sikhs werd
gevoed, die bereid en gekookt werd op de inheemse manier. Als tweede kwam de rat die werd
gevoerd op voedsel dat zo door de Pathans werd gekookt en gegeten; vervolgens de Mahrattagevoerde
rat, de Goorkha, de Kanarese, de Bengali en de Madrassi-gevoerde ratten.
Elk van deze ratten presenteerde het gemiddelde van een groep van 20 ratten die 140 dagen
lang op die specifieke voedingswijze werden gevoerd, overeenkomende met een periode van
12 mensenjaren. De ratten waren van dezelfde leeftijd, geslacht en lichaamslengte, in dezelfde
hygiënische omstandigheden en in dezelfde kooien.
In verdere foto’s van de Sikhs-gevoerde ratten en de levende ratten die gevoerd werden met
de voedingswijze van de armere bevolkingslaag van Europa, was de gemiddelde
vertegenwoordigende rat van deze 20 met op de Sikhs-voedingswijze gevoerde ratten daarvan
er een die 188 gram woog, een briljant en alert uitziend dier; daarentegen de
vertegenwoordigende rat van de arme Europese voedingswijze die 118 gram weegt, een klein
schepsel met vermoeide ogen. Een foto daarvan laat hem echter op de eerste blik uitzien als
de normale rat, maar alleen als die niet toevallig naast de volgens de Sikhs-voedingswijze
gevoerde rat hing.
34