Het Wiel der Gezondheid. - Permacultuur Nederland

verschrikkelijke ziekte scheurbuik. Deze ziekte is makkelijk te voorkomen. Het is
tegenwoordig heel zeldzaam te zien hoe, maar toch zijn er kleine graden of stadiums van de
scheurbuiktoestand met zijn zwaktes, hoofdpijnen, slechte appetijt, aangedaan tandvlees - -
deze zijn algemeen voorkomend. Meer nog is het zo dat de vitamine C niet zoals andere
vitamines is. Gewoon zout en andere substanties worden niet bijzonder aangetast door hitte of
opslag, maar vitamine C wel. Het is een zeer kwetsbaar en onstabiel vitamine, en heeft
daarom de neiging om te weinig of geheel afwezig te zijn in een voedingswijze, en vooral in
de meeste voedingswijzes van in de steden.
Zo zouden we met vele vitamines kunnen doorgaan, en indien nodig een andere reis door de
minerale zouten kunnen maken en verbazingwekkende details geven van experimenten die er
gedaan werden en de informatie die er verzameld werd over ieder apart deel van het voedsel.
We leren wat de beste proteïnes zijn, wat de beste vetten, de beste koolhydraten en de beste
bronnen aan calcium, fosfor, ijzer en andere mineralen zijn, van vitamine A, vitamine B, etc,
etc, tot we in staat zouden moeten zijn om onze voedingswijze door onze kennis te kunnen
uitkiezen, en niet door de smaak zoals in een restaurant. We zullen in dit opzicht ons best
doen om de wens die door McCollum en Simmonds werd geuit, namelijk, “de ontdekking van
de middelen om smaakvolle kwalitatieve aanpassingen te maken onder alle factoren ter
bevordering van een optimale ontwikkeling.”
De methode van voortgang naar de optimale ontwikkeling door fragmentatie – dat is het
voedsel uit elkaar halen in zijn aparte elementen en door experimenteren een hoop te
ontdekken over ieder deeltje er van - is een methode die alleen uit bepaalde situaties kon
voorkomen. Deze kon alleen voortkomen uit ziekte en niet uit gezondheid. Indien onze
voedingswijze ons gezondheid gaf, dan zouden we er niet om vragen. Maar zo is het niet.
Integendeel is er in de laatste 2 - 3 eeuwen zoveel ziekte geweest dat we ons vele kwesties
begonnen af te vragen zoals de mogelijke oorzaken van deze ziekelijke gezondheid.
Onder al die vragen zat ook de voedingswijze. In deze voortgang hebben onze
wetenschappers die in deeltjes uiteen gerafeld, net zoals een machine ook in onderdeeltjes kan
worden uiteen gemonteerd, en zorgvuldig onderzocht kan worden, ieder deeltje er van wordt
bekeken of het geschikt is. Ze hebben eerst alles gefragmenteerd, en daarna komt de tijd van
de synthese - - het weer in mekaar zetten. Hierin zijn ze echter minder bedreven dan in het
fragmenteren, waardoor ze het verder voor zichzelf behouden, met de consequentie dat ieder
fragment aangeprezen wordt als de gelegenheid zich voordoet; ons wordt vertelt dat we meer
aardappels moeten eten, meer fruit, meer biologisch vlees, meer melk te drinken, meer bier,
meer of minder zout, er op te letten om melk te drinken om vitamine A binnen te krijgen,
groene groenten voor de vitamine B, vers fruit voor de vitamine C - - alle goed bestudeerde
fragmenten, maar desondanks alleen maar fragmenten.
Al deze kennis zou voor de Hunza’s regelrecht nutteloos zijn geweest. Ze hebben lang
geleden een voedingswijze gevonden die “aangepast en geschikt is voor de bevordering van
optimale ontwikkeling.”
Ze hebben deze gevormd uit voedselsoorten die niet veel verschillen van de Europese
voedselsoorten, zo zegt McCarrison in de Cantor Lectures: “De voeding van India verschilt in
essentie is niet veel van die van Engeland.”
Het hoofdzakelijke verschil is dat ze een traditionele voedingswijze hebben gevestigd
afgestemd op de plaats waar ze geboren zijn en een traditionele manier om dit te laten groeien
en er voor zorgen. Ze hebben een volwaardig systeem, en een voedingswijze die volwaardig
48