Ratelaar 64 - Rotterdam Atletiek

interview
Ik vraag Ruben hoe hoog de lat op spordoor:
Aad van Dijk foto: Erwin Suvaal
Ruben Esajas,
Rotterdams hordentalent
Elkaar opzwepen naar een hoger niveau.
dat is het resultaat van de prestatiegerichte
training bij RA, aldus Ruben.
Hij begon al op jonge leeftijd bij PAC,
‘want als junior ben je bij die club met z’n
brede jeugd aan het juiste adres, maar
zodra je meer dan alleen plezier in je
sport wilt, moet je echt bij RA zijn’.
Zijn relaas:
‘toen ik een jaar of 6/7 was vond m’n
moeder het tijd voor me om een sport te
kiezen en er werd aan voetbal gedacht.
Dat leek mij niets en nadat ik op TV een
atletiek wedstrijd had gezien wist ik het
wel. Een collega van mijn moeder was lid
van PAC en voor die club werd besloten.
Ik belandde in een aardig grote groep,
die in de loop der jaren kleiner werd,
maar wel steeds werd aangevuld. In het
begin was ik niet echt serieus, ook al
omdat ik nog op zwemmen zat. Dat was
dan altijd haasten; vanuit het zwembad,
onderweg in de auto snel omkleden en
zo het veld op. Overigens heb ik er wel 6
zwemdiploma’s aan overgehouden.
Het werd in de loop der jaren een hechte
groep bij PAC. Op zeker moment was
die zo groot dat we maar liefst 3 teams
konden opstellen. Bij de C1’s en 2’s zijn
we dan ook Nederlands Clubkampioen
geworden met ruim 12000 punten. Zonder
me echt te specialiseren deed ik toen
al wat aan hordetraining en dat werd serieuzer
nadat ik aan het C-voorjaarskamp
van de Atletiek Unie had deelgenomen
en daar samen met m’n trainingsmaatje
van PAC, Pepijn Droog veel van Marita
van Zwol leerde. In dat jaar brachten we
onder leiding van PAC’s sprint/hordentrainster
Monique Berrevoets onze tijden
terug van 17,0 naar 14,75. Daardoor kwamen
we in aanmerking voor de regiotraining
van Marjan Olijslager en die kans
hebben Pepijn en ik dan ook met beide
handen aangegrepen.
Intussen kreeg mijn neef David van Hetten
weer zin in atletiek en het duurde
niet lang of we trainden samen in dezelfde
groep. Hij trainde destijds minder
maar behaalde wel betere prestaties dan
andere sprinters die er al langer mee
bezig waren. Daarnaast kon hij ook goed
verspringen en sloot zich naast het sprinten
bij een verspringtrainer aan.
De prestaties gingen vooruit, maar ik
vond dat het me aan snelheid en kracht
ontbrak. En omdat mijn oom Errol sprinttrainer
bij RA was, heb ik hem benaderd
voor sprint- en krachttrainingen. Mijn
neef David vertelde ik van m’n ervaringen
want ook hij zou daar meer uit z’n
talent kunnen halen met een trainer als
meervoudig NK ver en hinkstap en niet
veel later trainden we samen bij onze
oom. David combineerde dat aanvankelijk
(later volledig) met Ellsworth’s
springtraining en ik met Marjan en
Richard’s hordetraining. Lid van RA werd
ik pas toen ik senior werd omdat ik eerst
mijn juniorentijd bij PAC wilde afmaken,
want ik had veel met de jongens uit mijn
groep daar meegemaakt. Helaas zijn er
van die groep nu niet veel meer over.
Want een plezierige tijd was het daar
met alles erop en eraan en trainers als
Paula Siersma, Harry Lathouwers (vader
van Robert), Stans Brehm, Rob vd Steenhoven,
Martien Droog en Jorrit die goede
en leuke trainingen wisten te verzorgen.
Ik mag wel zeggen dat ik dankzij hen de
lol in de sport heb gekregen waarvan ik
op de dag van vandaag nog profijt van
heb. Maar op den duur slaat de balans
om van plezier naar preataties en daarbij
kwam RA als beste uit de bus. Nadat ik
bij PAC de basis had opgebouwd kwam
de overstap op het juiste moment, temeer
omdat daar sporters waren die al
een voorsprong hadden en waar je nog
wat van kan leren en juist die voorwaarden
scheppen de motivatie om je te
verbeteren. En inmiddels train ik alweer
drieeneenhalf jaar bij Errol in een groep
topsporters, waarvan het merendeel in
Nederland op het hoogste niveau zit. En
dat kan natuurlijk bijna niet anders met
een trainer als mijn oom. Je jut elkaar
op naar een niveau waartoe je je eerder
niet in staat achtte. En allemaal hebben
we wel met blessures te maken, maar als
groep help je elkaar daar doorheen.
Na mijn overstap naar RA behielden mijn
prestaties de stijgende lijn. Niet dat de
combinatie van trainingen bij enerzijds
Errol en anderzijds Marjan/Richard altijd
even ideaal is, maar tenslotte heeft het
me dan ook geen windeieren gelegd.
Errol’s trainingen stelden me in staat een
uitstapje van de korte horden naar de
400m Horden te maken en daarbij ben ik
4e geworden op mijn laatste NK en een
jaar later 6e op het NK Senioren, toen ik
door een blessure niet op m’n favoriete
110m Horden kon uitkomen. Conditioneel
ben ik er sterk op vooruit gegaan;
kijk maar naar mijn prestaties van 2007
met 14.74 op de 110m Horden die ik in
Ninove liep en wat me een 11e plaats op
de nationale ranglijst opleverde en mijn
enige 400mHorden wedstrijd, gelopen
tijdens de Promotie/Degradatie in 55.44
(20e). Hoewel het jaar met een blessure
begon en ik daardoor niet helemaal
draaide zoals ik dat zou willen, mag ik
niet klagen. Een jaar ook, waarin ik heb
meegenoten van de behaalde titel van
mijn neef David. Ik ben daar van meet af
aan bij geweest en heb uit zijn prestatie
nieuwe krachten geput’.
14 Ratelaar