Leven tussen de Vikingen - Sax.nu

Levende geschiedenis
iemand met een speer drie centimeter diep
in zijn dijbeen gestoken. Hij is toen een paar
maanden uit de running geweest.”
n
De Saxion-meiden hebben zich verzameld rond
een geïmproviseerd tafeltje achter de boerderij.
Enkele kleine boomstammen fungeren als zitjes.
De dagen staan in het teken van… Tsja, van wat
eigenlijk? Leven in de vroege middeleeuwen
betekent immers geen internet, televisie, radio,
mobieltje of spelcomputer. “Bezoekers komen
pas om één uur”, vertelt Van Dam. “Dat maakt dit
evenement wel luier dan andere evenementen
waar bezoekers al veel eerder mogen komen.
Als er hier mensen rondlopen dan zitten we
helemaal in onze rol. Iedereen zet een karakter
neer en bedenkt een achtergrondverhaal. Zo
komt mijn personage uit Birka, een dorp in
Zweden. Ik research hoe een vrouw uit die tijd
zich kleedde en hoe ze leefde, en op die manier
leer ik er iets van.”
trein terug naar huis zit, heb je dan gewoon wat
extra ruimte om je heen”, grapt Van Dam.
“Dat er geen douche is maakt niet zoveel uit,
het hoort er bovendien ook bij”, vindt Logie.
“En je zit veel om een kampvuur, dus je ruikt
vooral naar rook na afloop van zo’n weekend.
Ik heb weleens gehad dat ik in de trein zat en
dat iemand zich hardop afvroeg waarom het zo
naar rookworst rook.”
Foto’s: Auke Pluim
Hertog Jan
De dagen zijn dus voor de bezoekers, maar
de avonden zijn voor de Vikingen. Waar veel
leeftijdsgenoten op een zaterdagavond de
kroeg in duiken om te feesten met mensen
die ze niet kennen, kiezen de Saxion-meiden
er voor om met een groep vrienden samen te
komen. De Vikingkledij en de middeleeuwse
omstandigheden zijn voor een deel slechts
aankleding, want naast het zo authentiek
mogelijk leven, is de gezelligheid één van de
belangrijkste bindende factoren. “Waarom we
niet naar de kroeg gaan? Omdat je daar geen
kampvuur kunt stoken”, grapt Van Loo.
“Je kent hier zoveel mensen”, vervolgt Logie
op een serieuzere toon. “In een kroeg moet je
maar afwachten of je het leuk hebt, hier ben je
met vrienden en bekenden en weet je dat het
gezellig wordt. Als het vijf uur is geweest en
er geen bezoekers meer komen, dan komen de
flesjes Hertog Jan tevoorschijn. Soms nemen
mensen ook hun eigen gebrouwen mede mee,
dat is een soort honingwijn.”
Een horloge hoort natuurlijk niet bij het primitieve
leven, en dus lopen de feestelijkheden rond het
kampvuur nog wel eens uit. Logie: “Een gevoel
van tijd hebben we niet echt. Er is iemand die in
de gaten houdt wanneer de bezoekers komen
en wanneer ze weer weg moeten, maar daar
houdt het ook mee op. ’s Avonds gaan we eten
als het donker wordt. Echt vroeg lig je ook niet
in bed. Soms denk je dat het ongeveer één uur
’s nachts is, maar dan blijkt het weer uitgelopen
te zijn tot drie uur.”
Wapengekletter
Aan de rand van het erf oefent een zestal jonge
sterke mannen hun vechtkunst. Met speren en
zwaarden trachten ze de verdediging van hun
tegenstander te doordringen. De doffe knallen
van het metaal op de houten schilden dragen ver
het landschap in. Het is moeilijk voor te stellen
dat er bij dit wapengeweld nooit gewonden
vallen. “Dat valt heel erg mee hoor”, vertelt
één van de vechtersbazen. “Het blijft meestal
bij wat blauwe plekken. We zijn allemaal goed
geoefend, zo oefen ik al twee jaar lang iedere
week. Maar het gaat soms wel eens mis. Vorig
jaar tijdens een evenement in Archeon werd
Zondagavond trekken de meiden terug naar
de bewoonde wereld. Van Loo en Logie naar
Nijmegen, Lippok en Van Dam stappen in de
trein richting Deventer. Moe, maar voldaan.
Van Loo: “Het lijkt misschien niet zo, maar zo’n
weekend is ook erg vermoeiend.” Gelukkig
voor de meiden is er de volgende dag geen
les op Saxion, en krijgen ze in de trein alle
ruimte van hun medepassagiers om lekker
languit te relaxen.
Thijs Klaverstijn
13