Interview Anne Leendertse - UMC Utrecht

More documents

Recommendations

Info

Interview met Anne Leendertse naar aanleiding van haar proefschrift ‘Hospital Admissions Related to Medication: Prevalence, Provocation and Prevention’. Tekst: Vivian de Gier Ze begon als openbaar apotheker, gewoon, in een apotheek op de hoek van de straat. Maar de ambities van Anne Leendertse (1971), die in 1999 was afgestudeerd als apotheker, reikten verder en na drie jaar vertrok ze naar Schotland om zich daar te specialiseren als clinical pharmacist. Ze leerde onder meer te bepalen welke medicijnen een patiënt moet krijgen. Anders dan in Nederland, waar de verantwoordelijkheid voor de medicatie en de behandeling volledig bij de arts ligt en de apotheker een controlerende taak achteraf heeft, zijn in het Britse systeem apothekers namelijk degenen die verantwoordelijk zijn voor het voorschrijven van geneesmiddelen. Die kennis en kunde kwamen goed van pas toen ze, terug in Nederland, in 2005 de kans kreeg onderzoek te doen. Een jaartje, en dan zou ze Master of Science zijn. Het werden er uiteindelijk vijf. “Het was een heel groot project en het lukte eigenlijk ook heel goed,” vertelt Anne met een grote lach. “Ik was helemaal niet van plan om te promoveren, maar omdat het zo’n succes was, kwam er meer geld voor vervolgonderzoek en dat mocht ik ook gaan doen. Zo werd het uiteindelijk een promotieonderzoek.” En zo werd Anne niet alleen Master of Science, maar mag ze nu eindelijk binnenkort dat -sje van haar andere titel halen: voortaan staat er dr. in plaats van drs. voor haar naam. Waar uit bestond je oorspronkelijke onderzoek? “Mijn oorspronkelijke project heette het HARM-onderzoek: Hospital Admissions Related to Medication. We gingen bij ruim twintig ziekenhuizen bekijken hoe veel mensen daar dagelijks werden opgenomen als gevolg van het gebruik van geneesmiddelen. We brachten in elk ziekenhuis in kaart wie er de vorige dag was opgenomen – dan ging het om de niet-geplande opnamen, op alle afdelingen samen – en waarvoor deze mensen waren opgenomen.”
Is bij opname al direct duidelijk dat de k lachten worden veroorzaakt door medicatie? “Nee vaak niet, maar er is wel altijd een reden waarom iemand wordt opgenomen of ingestuurd door zijn huisarts. Stel dat iemand de hele tijd omvalt. Dan wordt de huisarts erbij geroepen, die stelt een lage bloeddruk vast en stuurt de patiënt vervolgens naar het ziekenhuis. Wij gingen dan kijken welke geneesmiddelen iemand gebruikte in de thuissituatie, en of de opname mogelijk daardoor kon zijn veroorzaakt. Als iemand een heel lage bloeddruk heeft en omvalt, en die persoon slikt bloeddrukverlagende medicijnen, kan dat verband houden met elkaar. In alle verschillende ziekenhuizen was er een onderzoeker – het team bestond in totaal uit dertig mensen – die twee maanden lang alle opnames dagelijks op deze manier bekeek. Als er een mogelijke relatie was met de gebruikte geneesmiddelen, dan volgde een gesprek met de behandelend arts. En elke onderzoeker werd daarnaast begeleid door de ziekenhuisapotheker. Er waren dus heel wat mensen bij betrokken. Ik coördineerde het geheel en heb samen met de ziekenhuisapotheker van het Diakonessenhuis in Utrecht het onderzoek opgezet.” Der tig onderzoekers, twintig ziekenhuizen, twee maanden lang. Om hoeveel patiënten of opnames ging het in totaal? “We hebben zo’n dertigduizend patiënten gescreend, waarbij het in 13.000 gevallen om acute opnames ging, dus opnames die niet van tevoren waren gepland. In 5,6 procent daarvan was medicijngebruik de oorzaak. Als je op de eerste hulp gaat zitten, komt dus één op de achttien gevallen binnen door gebruik van een geneesmiddel. Ik vind dat veel.” Aan wat voor k lachten moet je dan denken? “We zagen vooral heel veel bloedingen. Maag- en darmbloedingen waren de meest voorkomende klacht. Meestal kregen die patiënten bloedverdunners of laaggedoseerde aspirine. Bloedingen zijn een bekende bijwerking van dergelijke geneesmiddelen, dus dat is niet altijd te voorkomen, maar in ongeveer de helft van de gevallen was er wel sprake van verkeerd gebruik. Mensen krijgen heel vaak een geneesmiddel zonder dat er een reden is waarom ze dat krijgen. Dat was in een kwart van de gevallen zo. Vanwege dat risico op bloedingen moet je die laaggedoseerde aspirine niet aan iedereen voorschrijven. Mensen die kans hebben om bijvoorbeeld een hartaanval te krijgen, moeten dat middel gebruiken. Is die kans er niet, dan moet je het niet geven.”
Page 4 and 5: Hoe komt een patiënt dan aan zulke
Page 6 and 7: Dat is toch heel zorgelijk: dat je
Page 8 and 9: Verder gebruikte ze oogdruppels voo

Interview Anne Leendertse - UMC Utrecht

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?