Cees van Kooten - overenuitdeventer.nl

Cees
van
Kooten,
veel voetbal en een beetje horeca

Cees van Kooten
lente-editie 2013
“Een week eerder had ik een
zweepslag opgelopen, het was
sowieso een seizoen vol pech.”
Hij was eind jaren zeventig één van de helden van voetbalminnend
Deventer. Cees van Kooten (65), de kopsterke spits
van toenmalig Eredivisionist Go Ahead Eagles, kwam in 1976
naar Deventer om met de club de weer weg terug naar boven
in te slaan. “De club had jaren in de subtop gespeeld. Toen ik
kwam, ik was al één van de ouderen, ging het minder.”
Zes seizoenen was hij de onvervalste aanvalsleider, met 79
doelpunten in de Eredivisie is hij tot op de dag van vandaag
de meest succesvolle spits ooit in Deventer dienst. Groot,
sterk en in de lucht haast onverslaanbaar. In misschien wel
de meest legendarische wedstrijd die hij speelde voor roodgeel,
in de eigen Adelaarshorst tegen FC Amsterdam, kwam
hij nou eens niet tot scoren. “Maar ik gaf wel beide assists
op Stef Walbeek”, was hij toch van eminent belang in het
degradatieduel dat in april 1978 met een 2-0 overwinning
werd afgesloten. Voor ruim twintigduizend toeschouwers
verbeet Van Kooten zich aanvankelijk langs de kant. “Een
week eerder had ik een zweepslag opgelopen, het was sowieso
een seizoen vol pech. Pas in de tweede helft kon ik invallen.”
De Eagles handhaafden zich op het nippertje op het hoogste
niveau.

Cees van Kooten
lente-editie 2013
“Ik moet oppassen met fysieke
inspanningen. Fietsen gaat nog
wel maar lopen is lastig.”
Achthonderdduizend ballen
Grote vreugde bij hem en de Deventer aanhang toen bondscoach
Kees Rijvers hem in 1981 opriep voor het Nederlands Elftal. Hij
scoorde - als debuterende dertiger - ook nog eens het enige doelpunt
in het WK-kwalificatieduel, uit bij Cyprus. Hij schopte het tot
negen interlands maar zag de vurig gewenste transfer naar Ajax afketsen.
“Ik moest acht ton kosten, in die tijd een enorme smak geld. Dat
ging Ajax te ver.” Ook een transfer naar Eindhoven ging de mist in.
“Dat had de laatste stap in mijn voetbalcarrière moeten worden. Alles
was rond maar op het laatste moment ketste de deal toch nog af.”
Op 34-jarige leeftijd verkaste hij naar PEC Zwolle, daar eindigde hij
zijn loopbaan als voetballer drie jaar later. Een carrière als trainer leek
het logische gevolg. “Op traditionele wijze heb ik mijn diploma’s daarvoor
gehaald dat was gelijktijdig met het runnen van de Pianopub,
dat deed ik samen met Ad van Wezenbeek. Later heb ik, samen met
hem, ook nog de Luxor gedraaid. Ik wilde altijd ook nog een keer de
horeca in.” Hij trainde RKC en NEC om daarna Koninklijke UD van
de eerste naar de hoofdklasse te brengen. “Een leuke ploeg, veel
oud-profs maakten er deel van uit. Helaas kwamen er weinig mensen
kijken, wel zat de kantine na afloop steeds bomvol.”
Fysieke malheur
Zijn laatste club werd, hoe kan het ook anders, Go Ahead Eagles.
Daar begon zijn fysieke malheur. “Ik was er assistent-trainer toen ik
een hartinfarct kreeg. Na drie maanden in het ziekenhuis te hebben
gelegen mocht ik weer naar huis.” Zijn gezondheid liet hem niet veel
later opnieuw in de steek. “Ik kreeg slokdarmkanker, daar ben ik van
genezen. Nu lijd ik aan prostaatkanker, dat is niet te genezen maar
wel tegen te houden.” Daarbovenop kreeg hij te maken met hartfalen.
“Ik moet oppassen met fysieke inspanningen. Fietsen gaat nog
wel maar lopen is lastig. Mijn knieën zijn kapot.”

Cees van Kooten
lente-editie 2013
“Er is niets te zeggen over
hoe je leven verloopt, het beste
kun je er maar gewoon zo veel
mogelijk van genieten.”
Knusheid
Ondanks alle tegenslag blijft hij positief in het leven staan. “Ik ben altijd
in Deventer blijven wonen. Hier heb ik mijn vrienden- en kennissenkring
opgebouwd.” En belangrijker nog, zijn familie is in de buurt. “Ik
woon nu op de Enk, mijn kinderen en kleinkinderen wonen om de
hoek. Het is goed zo.” Tegenwoordig drinkt hij ‘s ochtends een paar
koppen koffie bij café Floors, maakt een babbeltje met maten Bob
Maaskant en Harry Elbers. “We hebben overal een mening over. Soms
worden we nog gehoord ook. Zoals afgelopen december. Die foeilelijke
kerstboom bij De Waag. Die hebben ze toch maar mooi vervangen.”
Elbers mengt zich in het gesprek. Hij wil weten wie zijn grootste
vriend is. “Jij en Bob”, maakt Van Kooten van zijn hart geen moordkuil.
“Maar met Bob wordt het wat minder, die zit tegenwoordig te veel
in Spanje.” Na het keuvelen met zijn maten vervolgt hij zijn dagelijkse
routine. “Na Floors ga ik langs mijn vrouw op d’r werk en dan de boel
thuis opruimen. Beetje sport kijken en wachten tot mijn vrouw thuis is,
dan samen een borrel nemen. Op dinsdag bezoek ik mijn dochter en
mijn kleinkinderen, op de vrijdag ga ik langs bij mijn zoon.” Een rustig
bestaan. “Ik verveel me geen moment. Speelt Go Ahead Eagles thuis
dan ben ik daar op vrijdagavond bij, in de weekends maak ik voor De
Telegraaf spelersrapporten van wedstrijden uit de Eredivisie.”
Vriendschap
Zijn favoriete plekken in de stad? Elbers kan niet nalaten om een sneer
te plaatsen. “Over cultuur kun je het met hem niet hebben”, plaagt hij de
hoofdpersoon. “Nee. En over voetbal al helemaal niet”, bitst de kenner
terug. Elbers vertrekt, groet de fotografe en met een olijke oogopslag
toont hij aan immer jong te zijn gebleven. “Tot vanavond hé.” Van Kooten
groet hem. “Laat Elbers maar lullen, die is geïnfecteerd met zijn eigen
grammofoonplaat. Lult overal doorheen. Nee, even serieus. Mijn beste
vriend is 35 jaar geleden overleden. Ernst Huizer, die kende ik al vanaf de
tijd dat we vijf waren. Hij was een betere voetballer dan ik. Een bloedprop
maakte een veel te vroeg einde aan zijn leven.” Hij staart de lucht
in, overpeinst zijn gedachten. “Er is niets te zeggen over hoe je leven verloopt,
het beste kun je er maar gewoon zo veel mogelijk van genieten.”
auteur Eric Bosman
fotografie Ilona Hendriks