612_FM 612 (feb 2011)_p12-p18.pdf - Filmmagie

More documents

Recommendations

Info

COVERSTORY Je schildert ook, je bent gebeten door graffiti, door fotografie; je hebt enkele jaren geleden foto’s bij ons, in Filmmagie, gepubliceerd. Wat is de plaats van de beeldende kunsten in je leven? SCHOENAERTS: Ik kijk heel graag naar films omdat ik hou van de visualiteit: hoe is dat allemaal, en wat is fotografie, hoe verhoudt zich dat tot wat er verteld wordt. Maar voor mij heeft dat allemaal met eenzelfde passie voor schoonheid te maken, een passie voor esthetiek ook. Schilderen? Is dat een hobby, of een noodzaak om je ook op die manier te kunnen uitdrukken? SCHOENAERTS: Ik weet niet of ik me zo kan mee uitdrukken, maar ik weet dat ik er enorm veel plezier in heb. Het geeft mij ook de kans om op een heel plezante manier om de zoveel tijd weg te lopen van alles wat met spelen, met acteren te maken heeft. Het acteursmilieu is nu eenmaal niet per se het meest vruchtbare milieu voor een acteur om in te vertoeven. Dus en af en toe probeer ik er ook zo ver mogelijk van weg te blijven. En schilderen helpt me heel erg om in een ander gebied te komen. Het is ook veel rustiger, minder sociaal. Filmsets zijn altijd erg druk en af en toe heb ik dan ook de behoefte om gewoon alleen te zijn. Maar niet alleen in stilte, ik moet bezig zijn. Toen ik je daarnet vroeg naar de overeenkomsten met je vader, dacht ik aan het typisch Vlaamse ‘goesting’ om te acteren. SCHOENAERTS: Ja, dat is ongeveer hetzelfde als wat ik zei. We zijn ook speelvogels. Hij was ook tot op het einde een groot klein kind en daar betrap ik mezelf ook op. Dat hebben we gemeen: twee grote kleine kinderen die soms heel serieus doen, maar altijd wel vanuit een plezier. RUNDSKOP heb ik bijvoorbeeld met heel veel plezier gedaan terwijl het een heftig en triest verhaal is. Er zit ook een soort loutering in, het is zoveel bij elkaar. Is er na al die rollen, ook de kortfilms niet vergeten, nog een uitdaging waarvan je zegt: Dat heb ik nog nooit gedaan? SCHOENAERTS: Ik ga waarschijnlijk een speelfilm in Nederland draaien met Ramón Gieling, die vooral een documentairemaker is. Zijn bekendste is die over Johan Cruijff: En un momento dado. Hij heeft nu een langspeelfilmscenario geschreven. Een hèèèl mooie rol. Een liefdesrelatie tussen een broer en een zus. Heel ontroerend, heel heftig en passioneel. Moeilijk ook natuurlijk, het gegeven spreekt voor zich. Er is de nieuwe film van Pieter Van Hees, het derde luik van zijn trilogie. Een erg sterk verhaal. Waren zijn eerste twee films naar mijn gevoel genreoefeningen, studies of ontdekkingstochten, dan heb ik nu de indruk dat deze film een brok graniet is die heel juist zit van toon, heel coherent is, heel consequent, heel fascinerend en met heel veel verbeelding geschreven. Hij heeft nu een nieuwe versie. Ik ben zeer benieuwd. Dan is er nog De Premier, de nieuwe film van Erik Van Looy. Een actiethriller. Dat heb ik ook nog nooit gedaan. Dat is weer iets helemaal anders. Terwijl de film van Pieter een existentieel drama is, dat zich binnen een boeiende context afspeelt, is er die Nederlandse speelfilm die ook een soort drama is. Allemaal heel uiteenlopende dingen die onderweg zijn en daar kan ik alleen maar blij mee zijn. Ik lees die scenario's en die zetten mijn verbeelding in gang en ik krijg zin om het te spelen. Ik kan soms zelfs niet wachten om eraan te beginnen. Ik moet opwinding voelen wanneer ik het scenario lees. Als een scenario dat niet heeft, gooi het dan maar in de vuilbak, dan begin je er beter niet aan… Een goed scenario moet zijn zoals een mooie vrouw; bij de eerste aanraking moet je ze willen opvreten, ben je verloren… Je stelt dat je bijna niet kan wachten om aan een volgend project te beginnen? Wanneer de opnames voortdurend worden uitgesteld vreet dat dan niet aan je enthousiasme? SCHOENAERTS: Wanneer het eenmaal zover is, dan komt dat enthousiasme terug omdat ik het oorspronkelijk heb gevoeld. Ik wil mezelf ook altijd tijd geven om daar naartoe te groeien. Deze week iets lezen en volgende week draaien, dat zou ik echt niet kunnen. Ik kan niet van het ene in het andere rollen. Ik heb tijd tussen films nodig: om even weg te gaan en dan rustig in het andere te glijden. Ik ben nu met een documentaire bezig, heb er al een aantal dingen voor gedraaid. Ik wou al langer een langspeelfilm maken die ondertussen een vrij finale vorm begint te krijgen. Maar plotseling drong die documentaire zich aan mij op en dan heb ik die langspeelfilm even opzij gezet, mij op die documentaire gestort. Ik heb nu toch drie maanden tijd waarin ik dat op punt kan zetten. In principe ga ik volgend jaar ook met Jan Fabre werken; hij is een monoloog voor mij aan het schrijven. Hij had mij gevraagd of ik zin had om met hem samen te werken. Het is min of meer ook een terugkeer naar het theater, en een behoorlijk heftige: een monoloog, dat is alleen. Op zich heb ik daar wel zin in want er zijn te veel mooie toevalligheden verbonden aan het aanbod van Jan. Ik ben niet bijgelovig, maar wel gevoelig voor dingen die ineens gebeuren en mijn ja-woord beïnvloeden. Ik vind dan dat ik dat moet doen omdat er iets is, dat ik niet kan benoemen. Je zei daarnet dat je tijd nodig hebt om in een rol te groeien. Heb je dan ook tijd nodig om eruit te groeien? SCHOENAERTS: Ja maar dat gebeurt op een onbewuste manier. Het is niet zo dat ik bewust na het einde van een draaiperiode denk: ‘Nu moet ik van dat personage afraken’. Langzaamaan glijdt dat uit je weg. Na een filmperiode heb ik de behoefte om even niets te doen, zeker geen film, zodat dat langzaam uit je wegloopt. Niet op een bewust niveau. Ook al onderga je niet altijd in de vorm een extreme verandering, zoals in de fysiek, er komt altijd veel gevoel bij kijken en dat is toch ook een zekere vorm van transformatie, want je moet je een andere manier van denken eigen maken en voor sommige personages is dat moeilijker dan voor andere. Zonder dat je het beseft, raakt dat toch meer in je stem dan je denkt. Ik betrap mezelf er altijd op dat het dieper gaat dan ik zelf had verwacht. Je draagt in feite dan elk personage nog voor een stuk mee? SCHOENAERTS: Waarschijnlijk wel. Ik wil het niet romantiseren, maar voor een deel zeker wel. Het is natuurlijk een symbiose. Je groeit naar iets toe, je manipuleert jezelf in een bepaald denken en handelen. Dus allicht is er altijd wel een residu, nog een hoekje hier en een plekje daar, een stofje hier van die ene rol, nog een rolluik ginder van een andere… × MY QUEEN KARO INTERVIEW ANTWERPEN – 7 DECEMBER 2010 FILMMAGIE #612 | FEBRUARI 2011 | 15
COVERSTORY ... en over PULSAR “Altijd ben ik op zoek naar wat vanuit een wezenlijke behoefte van de regisseur wordt gemaakt, naar iets dat gevoelig is. Iets dat niet voor de hand ligt en tegelijk op verscheidene niveaus prikkelt. En er mag ook wel wat humor in zitten”. Zo wil Matthias Schoenaerts specifiek kwijt over zijn rol in PULSAR van Alex Stockman. | KAREN VANDEWALLE & FREDDY SARTOR In PULSAR ligt alle gewicht van de film op jouw schouders? SCHOENAERTS: Ik was vertrouwd met het vorig werk van Alex Stockman. En daaruit spreekt telkens een heel gevoelige ziel. Vaak gaat het over eenzaamheid of vervreemding. Er zitten ook altijd poëtische elementen in. Eigenlijk om die reden heb ik besloten om mee te doen. We hebben ons dan samen over het scenario ontfermd, vele gesprekken gevoerd en dan is hij bepaalde dingen verder gaan uitwerken. Uiteindelijk was het een vrij symbiotisch gebeuren. Tegelijkertijd wou Alex ook geen hermetisch script ontwikkelen, waarbij op voorhand al de afgewerkte film te zien is. Hij wou vooral een uitgangspunt hebben van waaruit hij iets ter plaatse kon ontdekken en onderzoeken. Op het moment zelf definiëren welke beelden hij voor welke scènes zou gebruiken. Hij wou de film dan ook op een heel organische manier laten ontstaan. Hij was op zoek naar energie waarvan hij overtuigd was dat hij die voelde bij het schrijven en die wou hij vertalen naar een film. Is een heel gevaarlijke manier van filmen. Zeker met heel beperkte middelen en dus weinig tijd. Die manier van werken vraagt net heel veel tijd, vraagt 3 à 4 uur te kunnen nadenken over een scène. Hoe heb je je voorbereid om je in de rol van Samuel te kunnen inleven? SCHOENAERTS: Ik denk dat we allemaal wel weten wat het betekent om een dierbare te moeten missen. Voor mij blijft PULSAR in de eerste plaats een verhaal over iemand die zijn geliefde mist en die om te verdringen dat hij die geliefde mist voor zichzelf een soort angst ontwikkelt en op een onbewuste manier eigenlijk die angst ook zelf creëert. Hij bijt zich daar dan ook in vast, in alles wat met die angst te maken heeft. Hij creëert voor zichzelf een soort parallel universum dat hem helpt om te vergeten dat hij zijn geliefde mist. Dat is ook de onderliggende fond van Samuel: gemis. Een ander belangrijk aspect in de film is een ervaring van eenzaamheid. Mensen die opeengepakt zitten in een grootstad zoals Brussel en toch alleen zijn. Er zijn ons zoveel communicatiemiddelen gegeven, waardoor we efficiënt en snel met elkaar in contact kunnen komen. Maar we zijn langzaamaan van onszelf vervreemd, zijn zelfs niet meer in staat om te zien wat we voelen en daarover te communiceren. Maar als we niet meer kunnen communiceren, wat echt wezenlijk is, wat zijn we dan met al die middelen! Je regisseur Alex Stockman zei: Ik heb nog nooit een acteur zo mooi wanhopig zien worden als Matthias Schoenaerts in PULSAR. SCHOENAERTS: Dat is een mooi compliment. Dat was ook de uitdaging. We wilden die grens opzoeken van het aanvaardbare, maar dat is ook een gevaarlijke grens. Het kan net te klein worden waardoor het niets wordt, maar wordt het net te groot, kan het ook heel snel in een soort nummertje terecht komen. En het gegeven leent zich daar wel toe. Iemand die zich uiteindelijk in zijn appartement begint op te sluiten. Ik had dat eigenlijk ook veel dramatischer en heftiger kunnen maken. Dat was absoluut niet de essentie van de vertelling. Net die grens tussen het niet uitvergroten en tegelijk niet te hard wegmoffelen, dat was een grote uitdaging. Heeft die rol dan een invloed op jou? Is het iets dat kan binnensluipen in jezelf? SCHOENAERTS: Ja, honderd procent! Het was een heftige draaiperiode. Op een klein appartement. Allemaal nachtopnames. We hebben vier weken op dat appartement doorgebracht. Ik kan u verzekeren dat dat een enorm claustrofobisch en bevreemdend effect had. Dat heb ik toch echt wel zo ervaren. Je acteert solo, helemaal alleen? SCHOENAERTS: Ja, heel eenzaam was dat. Ik speel graag met andere mensen. Alleen is maar alleen. Ik vind het leuk om contact te maken. Je bent extreem van elkaar afhankelijk wanneer je acteert. Wat doet de ander en daar reageer je dan op. Daar zit een heel grote verrassing in! Speel je de hele tijd alleen dan moet je voor jezelf een verrassing creëren. Je moet PULSAR dat niet forceren. Alleen is maar alleen. Absoluut van toepassing in deze film, maar doe mij toch liever een opname met twee. Was er ruimte voor improvisatie? SCHOENAERTS: Elk moment tussen actie en cut is een nieuw moment dat moet leven. Niets is op voorhand gedefinieerd. Ik denk heel veel na voor ik draai, maar ik repeteer niet graag voor film. Theater is iets anders. Wanneer je te veel repeteert, laat je de regisseur al dingen zien en wil hij daaraan vasthouden soms. Aan dialogen ben je natuurlijk wel gebonden. Maar het ritme en tempo dat je eraan geeft, moet op het moment zelf gebeuren. Het moet een gevolg zijn van dat moment, want anders wordt het iets mechanisch, een afspraak. Uiteraard bestaat film uit heel veel afspraken maar voorbij die afspraken moet je terug bij het leven zien te komen. Vind je het zelf een veelzijdig personage? SCHOENAERTS: Samuel is een vrij kleurloos iemand. Hij heeft niet echt een passioneel beroepsleven, staat niet bijzonder temperamentvol in het leven, is een beetje een grijze muis. Hij doet schaapachtig wat van hem verwacht wordt, namelijk medicamenten rondbrengen. Daarbuiten heeft hij geen ander universum waarin hij iets passioneel kan beleven. En wat hem overkomt biedt vele mogelijkheden om te spelen. Maar de figuur op zich vind ik niet zo fascinerend; ik zou niet met hem op café willen gaan zitten. Hoe zie jij de apotheose van de film? Dat open einde. We weten niet wat ons te wachten staat en er zit tegelijk ook een grote spankracht in. Een slot dat overigens heel mooi is gefilmd. SCHOENAERTS: Het is een radicale keuze van Alex om zowel het liefdesverhaal als het paranoiaverhaal als het thrillerelement op die manier af te ronden. Ik kan me inbeelden dat het voor sommigen bevreemdend is, zelfs onbevredigend. Maar ik denk dat Alex er vooral voor heeft gekozen om de mensen met een gevoel naar huis te sturen, niet met een afgewerkt verhaal. Daar is hij zeker in geslaagd. Hij kiest voor een oplossing, zowel in het liefdes- als in het thrillerverhaal. Een soort emotionele verwarring vertalen naar film en daarmee de kijker naar huis sturen. Een radicale keuze die ik heel goed begrijp. × INTERVIEW BRUSSEL – 6 DECEMBER 2010 16 | FEBRUARI 2011 | FILMMAGIE #612
Page 1 and 2: COVERSTORY MATTHIAS SCHOENAERTS ove
Page 3: COVERSTORY je vader? Niet echt same
Page 7: COVERSTORY houden maar eenmaal het

612_FM 612 (feb 2011)_p12-p18.pdf - Filmmagie

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?