Download als PDF - Rekels.nl

column
En opeens was ze er… de kleine Rosa. Nou ja, opeens… we
wisten allemaal al een half jaar dat ze zou komen, maar voor
Mare was het toch opeens. Natuurlijk had ze de buik van
mama zien groeien. En dat er een baby in zat, wist ze ook. Ze
had vaak genoeg gevoeld en geluisterd. “De baby komt bijna
uit,” zei ze dan, met een weifelend “denk ut” er achteraan.
Maar een echte baby in de wieg, dat was andere koek. Zo eentje
die ze al wekenlang overal tegenkwam in het winkelcentrum,
de speeltuin en op het kinderdagverblijf. Overal waar
een baby was, ging ze samen met mama even kijken. En nu
lang er net zo eentje bij haar thuis in de wieg. Op het kamertje
waar zijzelf altijd geslapen had.
Het was wel even wennen, want de baby blééf. Ook toen al die
aardige omes en tantes niet meer met cadeautjes kwamen en
alles weer bijna gewoon werd. Mare was op zoek naar haar
plekje in het geheel. Ze voelde zich armer en rijker tegelijk.
“Kijk, oma, ik heeft een zusje,” zei ze dan trots als ik binnenkwam.
Aansluitend ging haar vinger naar haar mond: “Sttt,
Rosa slaapt.” Om vervolgens met veel kabaal de speelgoedkist
open te gooien en mij te overstelpen met alles wat ze
tegenkwam. “Kijk eens, oma… een trommel. Kijk eens… een
telefoon. Oma, oma kijk eens… een boek.” Niet dat ik de kans
kreeg om even te trommelen, en ik geloof ook niet dat dat de
bedoeling was. Hoe meer speelgoed ik op mijn schoot kreeg,
hoe groter de kans dat ik met al mijn aandacht bij haar zou
blijven en de baby even zou vergeten.
Inmiddels is Rosa aan haar nieuwe leventje gewend en Mare
gelukkig ook. Ze hebben nu al een klik, die twee. Na de eerste
onwennigheid, kwam een soort verliefdheid voor dat donzige
zusje. Met als gevolg dat alles wat Mare dierbaar is, bij Rosa
in de box wordt gelegd. Ruimte genoeg, zou je denken. Maar
kennelijk moet alles precies op dat kleine buikje gestapeld
worden. De blikken trommel, het grote en zwáre voorleesboek,
en zelfs een beker limonade, gelukkig mét tuitdeksel.
Rosa vindt het allemaal best. Ik denk dat haar eerste bewuste
lachje voor Mare was. Oppassen zal anders worden, maar dat
gaan we wel redden, opa en ik. “Ze houden ons jong,” hoor je
dan altijd en dat klopt.
Als ik eerlijk ben, slaan wij daarin wel eens een beetje
door. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik, met Mare
achterop de fiets, uit volle borst liedjes zit te zingen. En
hard hoor! Mijn hele jeugdrepertoire. Of we huppelen
samen schaamteloos over de stoeptegels; hele einden.
En opa… die vind ik bij tijd en wijle languit op de grond,
met een autootje dat hij tussen de stoelpoten door naar
Mare stuurt. Of ze rennen samen door de kamer met
zelfgevouwen vliegtuigjes.
Precair wordt het pas als we niet doorhebben dat Mare
ondertussen al weer met wat anders bezig is en wij
onverminderd enthousiast blijven ronddartelen.
Er komt een moment, of eigenlijk is dat er af en toe al,
dat de rollen een beetje omgedraaid raken. Oma (58
jaar) zit op de schommel en Mare (bijna 3) duwt. “Goed
vasthouden, hoor,” zegt ze ook nog. “Joepie, oma…
joepie, hè?” Alsof ze blij is voor mij!
Ik blijf me verbazen, en ik geloof het ook bijna niet; hoe
kan een peuter die nog 3 moet worden zo empatisch en
zorgzaam zijn? Maar het is echt zo. Even later, thuis,
tegen opa die op een krukje staat om een schilderijtje op
te hangen: “Opa, zichtig hoor, anders val je.”
Opa laat grinnikend de lijst even zakken, verbaasd en
ontroerd tegelijk. “Kijk je uit, opa?” zegt ze als opa verder
gaat. Om vervolgens af te sluiten met “Lukt het?”
Joke Kranenbarg heeft vier kinderboeken geschreven
en is sinds korte tijd oma. Omdat oma zijn nou eenmaal
heel anders is dan moeder zijn, beschrijft ze in deze
column haar belevenissen met kleindochter Mare.
rekels in de winter • 51