In dit nummer o.a.: - Vereniging Sliedrechtse Ondernemingen

Veertig jaar (geleden)
zaken
Door: Jan Podt
doen…
Dit jaar bestaat de VSO veertig
jaar! En mijn vroegere bedrijf,
Podt Alplain Kunststoffen,
tegenwoordig de Podt Alplain
Groep, bestaat volgend jaar ook
veertig jaar. Dit vond de redactie
aanleiding genoeg om mij te
vragen hierover iets te melden.
Nou, vooruit. Met het risico dat
het ‘Opa vertelt’ wordt.
Veertig jaar geleden was ik zeven en
twintig. Ik ging destijds op klantbezoek.
Bijvoorbeeld bij B. B. was, en
is nog steeds, een bekend bedrijf in
de kunststoffenindustrie. Het bedrijf
was gevestigd in een oud pand op
de tweede verdieping. Men bereikte
de ingang via een roestige stalen buitentrap
waarvan de zesde trede van
onderen ontbrak.
Is deze informatie van belang
Jazeker, want de rest van het bedrijf
zag er ongeveer zo uit als die trap.
Met enige fantasie moet u, lezer, nu
een beeld van het bedrijf kunnen
opbouwen. Op een bepaalde manier
ging B. met zijn tijd mee. Hij had als
een van de eersten een koffieautomaat.
Een nogal beduimeld apparaat,
waarmee je via een draaiknop een
poedersubstantie in een evenzeer
beduimelde mok liet neerdalen en er
vervolgens heet water aan toevoegde.
Er ontstond dan in die mok een
stroperige vloeistof, die men koffie
noemde. Hierin dreven niet opgeloste
deeltjes, die ook na roeren met een
morsige lepel, niet verdwenen.
Men sprak elkaar nog met U aan en
van een jonge verkoper als ik werd
verwacht dat men zich ook verder
‘gedroeg’. Dus dronk ik, met gepaste
weerzin, de hele grote beker leeg. Op
een keer kwam ik binnen en voordat
ik “goedemiddag” had kunnen
zeggen, had ik alweer zo’n enorm
ding in mijn handen. Er bleek tevens
een keurige heer in driedelig pak op
bezoek te zijn. Ook hij stond met een
beker koffie in zijn handen en keek er
zeer bedenkelijk in. “Je moet roeren”,
zei B. Hij was zijn tijd ook op ander
gebied vooruit; hij noemde iedereen
‘je’. “O”, zei de man langzaam en
nadenkend, “en gaan ze dan dood”
Ik was op mijn twintigste bij mijn
vader in ‘de zaak’ gekomen en
daarmee verdubbelde het personeelsbestand.
‘De zaak’ bestond
uit een bureau bij ons thuis in de
huiskamer en een tweede hands
automobiel voor de deur. Zeven jaar
later was Podt Alplain Kunststoffen
gevestigd in een winkelpand aan het
Maasplein te Zwijndrecht. Op nummer
66. Toen we er een jaar zaten
vroeg de buurman of hij ons pand er
niet bij zou kunnen krijgen. Nummer
67 was niet verhuurd en wij moesten
een nummertje opschuiven. Hij zou
de verhuiskosten betalen. Zo werden
wij, aan onze andere zijde, de buurman
van een bedrijf dat kruiwagens
verhandelde. Elke dag kwamen er
vrachtwagens vol kruiwagens, die
met de hand stuk voor stuk naar binnen
werden gereden. En ook weer er
uit. Onze buurman had hiervoor een
dubbel pand gehuurd.
Toen hij vertrok om elders toch wat
efficiënter te kunnen werken, namen
wij het dubbele pand over. In een
paar jaar tijd verschoven wij zo van
de ene naar de andere kant van het
flatgebouw waaronder vijf winkelpanden
geconstrueerd waren. Overigens
kwamen bij ons kratten met kunststofplaten
binnen van ca. 100 kg per
stuk. Ook die werden met de hand en
een steekwagentje door de winkeldeur
naar binnen gesjouwd.
De deurwaarder was een aardige
man. Hij kwam regelmatig een kop
koffie drinken en liet dan steeds een
papier met veel stempels achter. Het
zag er eng uit, dus wij schoven dat
dan onderop een stapel ooit nog af te
werken andere papieren. Ik kwam in
die tijd veel in Amsterdam. Een aantal
kunststofverwerkers en zeefdrukkerijen,
ook een branche waar veel
kunststoffen verwerkt worden, waren
gevestigd in de grachtengordel. Bij
‘de grachtengordel’ denken we tegenwoordig
aan heel andere dingen.
Zo, jongere lezers, werd in die tijd
zaken gedaan. Was het leuk Ach,
er werd veel gelachen. Meer dan nu,
als je het mij vraagt. Maar de permanente
twijfel of je bestaansrecht over
een tijdje ook nog gewaarborgd was,
hield je toch vaak uit de slaap. De
geschiedenis herhaalt zich, want ook
nu zullen er mensen zijn die op dit gebied
tekenen van herkenning ervaren.
De redactie heeft mij, via hun vraag
om iets over veertig jaar zakendoen
op te schrijven, gedwongen om over
het verleden na te denken. Ik ben niet
zo’n terugkijker. Maar vandaag valt
me zo eens te meer op hoe enorm
snel alle veranderingen hebben plaats
gehad en nog plaats vinden. Er is
veel, heel veel, verbeterd. Zakendoen
was intuïtie. Niet veel meer. Nu komt
er nog een klein beetje intuïtie bij