ROM decemberuitgave 2013

O
Marijke Boezerman: Je
moet zelf rust uitstralen.
Een schreeuwende juf
heeft altijd schreeuwende
kinderen.’
foto’s Jan van der Meijde
‘Wij zijn leerkracht,
hulpverlener en
politieagent tegelijk’
ernaar te vragen, maar dan werd er gezegd dat
er geen plaats was, of dat ik niet in het profiel
paste.’ Later hoort zij dat ‘het hele gedoe met
Bouterse’ mogelijk een rol heeft gespeeld bij
het aannemen van leerkrachten die na 1980
in Suriname hun diploma hadden behaald. ‘Ik
heb in ieder geval geen moment aan mijzelf
getwijfeld; ik weet wat ik waard ben.’
Marijke zoekt en vindt tijdelijk haar heil in
de kinderopvang. Met veel plezier kleedt ze
kindjes aan en strikt veters, maar zodra ze
hoort van een speciale applicatiecursus voor
docenten die in Suriname zijn opgeleid, meldt
zij zich daarvoor aan.
Positief
Hoewel volledig opgeleid èn met de nodige
ervaring, moet Marijke gedurende twee-eneen-half
jaar drie dagen per week naar de
opleiding voor leerkrachten die in Suriname
hun diploma hadden behaald. ‘Alleen voor
rekenen was het goed. Dat wordt hier op een
hele andere manier gegeven en ik heb er dan
ook drie keer over gedaan, denk ik, om dat te
halen. Maar voor de rest was het zonde van
de tijd’, zegt ze stellig. ‘En het was best zwaar,
want ik moest drie dagen per week naar
Amsterdam waar de opleiding zat en ik had
toen twee kleine kinderen.’
Wanneer zij zelf achter een stageplaats aan
gaat, verwijst een basisschool in Spangen haar
naar Het Spoor. Daar voert zij een gesprek,
geeft een proefles en wordt aangenomen. In
2001 zit Marijke weer in het onderwijs.
‘Onderwijs zie ik als een roeping, omdat ik het
kind iets positiefs wil mee geven voor later,
waar ze wat mee kunnen doen. Ik denk dat ik
ze iets meegeef dat ze anders zullen missen:
liefde, vertrouwen, zelfverzekerdheid, en ook
kennis’, verwoordt Marijke bedachtzaam, ‘maar
wijsheid gaat boven kennis. Dat is misschien
niet goed over te brengen aan kinderen, maar
‘I
n 2001 kwam ik in dienst bij basisschool
Het Spoor. Dit is de eerste en enige
basisschool voor mij in Nederland. Daarvoor
heb ik in Suriname negen jaar in het
onderwijs gediend – zo zeggen wij dat.
Meteen na de opleiding werd je naar een
school in het binnenland gestuurd, dat was
een soort oefenschool. En daarna kreeg je
niet snel een vaste aanstelling, dus je kwam
vanzelf op allerlei scholen terecht’, vertelt
Marijke Boezerman (49).
Als Marijke in 1997 in het kader van gezinshereniging
haar partner volgt naar Nederland, wil
zij hier in het onderwijs verder, want ‘onderwijs
is echt mijn ding’, aldus Marijke. Zij schrijft de
ene na de andere sollicitatiebrief, maar ze
wordt overal afgewezen en eigenlijk nooit met
een duidelijke reden. ‘Ik heb wel opgebeld om
>>
12 | 13 --- Rotterdams Onderwijs Magazine | 11