Nummer 1 - faculteit Bètawetenschappen - Universiteit Utrecht

want dat heb ik niet goed gevolgd”. Maar
als hij dan zijn licht liet schijnen over bestuur
en beheer binnen de faculteit of universiteit
was dat altijd bijzonder waardevol.
Soms werd hij dan nog korter van stof. “Pas
op!” zei hij dan wel eens, en je hoorde het
uitroepteken. Als Piets naaste collega, hoorde
ik dan vaak de knappe, maar nog steeds
bondige analyse achter zo’n uitspraak. Zo
heeft zijn integriteit, zijn scherpzinnigheid,
de bescheidenheid, rust en balans die hij
als collega uitstraalde, veel betekend voor
de faculteit, maar bijvoorbeeld ook in de
toenmalige club van faculteitsdirecteuren
en in menig universitair gremium, waarin
het College van Bestuur hem vroeg zitting
te nemen.
het leven als je iets ondernam wat echt de
moeite waard was
Toch bewaar ik mijn warmste herinnering
aan de mens die Piet was niet aan Piet als
directeur van de faculteit, maar aan Piet als
“bouwheer” van het Minnaertgebouw. Dat
het College van Bestuur hem als “bouwheer”
(een officiële titel) had benoemd gaf
hem grote voldoening. Het was op de valreep
een mooie nieuwe uitdaging waar zijn
hart echt naar uitging.
Ik herinner me nog dat ik vroeg of hij
dacht dat die bakken met schelpen echt
het evenwicht in de vijver zouden reguleren.
Het leek me zo atypisch voor hem dat
te geloven. Zijn antwoord was dat er goed
over nagedacht was en dat het allemaal in
het programma van eisen stond. Ik begreep
toen dat het neerzetten van dit nog altijd
interessante en bruisende gebouw voor hem
van een andere orde was. Hij kon er, toen
het net klaar was, ons met zoveel zichtbaar
plezier in rondleiden, en over de vele innovatieve
of gewoon leuke ideeën vertellen die
erin verwezenlijkt waren, dat het wel leek of
hij zelf de architect was geweest. Dat niet
alles bleek te werken zoals het bedoeld was,
kon niet deren. Was dat niet altijd zo in
Piet achter zijn bureau op zijn laatste werkdag
(foto Gijs van Ginkel)
Na zijn officiële afscheid is Piet nog actief
gebleven in de verbindende rol die hij jaren
in de universitaire gemeenschap vervulde,
bijvoorbeeld in het bestuur van de Faculty
Club. Maar ik wil besluiten met een paar
momenten waarop we kort na zijn afscheid
contact hadden. Bij de ene gelegenheid
bedankte hij ons voor het handzame GPS
system dat hij bij zijn afscheid cadeau gekregen
had. Hij voegde er laconiek aan toe
dat hij er toch nog bijna mee verloren gelopen
was in een diepe nauwe kloof, ik meen
ergens in de Himalaya.
Hier moest ik weer aan denken, toen ik de
foto zag van een nietig mens tussen enorme
rotsblokken op de aankondiging dat hij
ons verlaten had. Bij de andere gelegenheid
stuurde hij mij een persoonlijke email.
Hierin liet hij weten hoe gelukkig hij was
38 Fylakra 1