VO-magazine-jaargang-9-nr-5-mrt-2015

INTERVIEW
‘IK HEB IN HET
DIEPE LEREN
ZWEMMEN’
Hij was veertien jaar columnist van VO-magazine. Nu maakt Hendrik-Jan
van Arenthals de overstap van de Mondia Scholengroep in Zeeland naar
het mbo. Met veel plezier kijkt hij terug op zijn tijd in het voortgezet
onderwijs: ‘Het is belangrijk dat je met elkaar de verantwoordelijkheid
neemt voor kinderen.’
Tekst: Cindy Curré / Fotografie: Josje Deekens
Hoe is je eerste week op een roc bevallen?
“Ik ben meteen op een rijdende trein gesprongen, maar
daar houd ik wel van. Gelukkig vorm ik bij Scalda
samen met een collega het college van bestuur. Dat is
voor mij nieuw, maar ook heel prettig. Nu kunnen we
dingen samen doen.”
Wat wil je je ex-collega’s meegeven als je terugkijkt
op meer dan twintig jaar vo?
“Mijn drie stokpaardjes zijn altijd geweest: passend
onderwijs en kwetsbare jongeren, krimp en ontgroening,
en de positie van het beroepsonderwijs. De rode draad
is samenwerking. Die moet je niet alleen met de mond
belijden, maar ook echt doen. Veel schoolleiders en
bestuurders hebben koudwatervrees en concurrentie
lijkt hen in het bloed te zitten.
‘Als het over krimp gaat, zeg ik altijd
‘begin te vroeg met stappen zetten’’
Het is belangrijk dat je met elkaar de verantwoordelijkheid
neemt voor kinderen. Dat is een cliché, maar je
moet je rondom een kind organiseren. Vaak worden
problemen over de muur gegooid, van de docent naar
de mentor, naar de zorgcoördinator en door tot op het
hoogste niveau. En dan maar steggelen over de
bekostiging of de regie. Als je zo met kinderen omgaat
en als je als bestuurder zo bezig bent met passend
onderwijs, komt het nooit goed. Bij Jeugdzorg en de
gemeenten gebeurt nu iets soortgelijks, helaas. In plaats
daarvan moet je contact blijven houden met een kind,
tot en met bestuurlijk niveau aan toe.”
Wat was een persoonlijk hoogtepunt van de
afgelopen jaren?
“Het is verleidelijk om te refereren aan de fusie die
rimpelloos is verlopen, maar mooier is het om te kijken
naar individuele leerlingen die we als team verder
hebben kunnen helpen. Ik herinner me de dochter van
een asielzoeker, een ijverige leerlinge. Vlak voor haar
eindexamen was haar vader uitgeprocedeerd. Het meisje
stortte helemaal in, maar de hele afdeling heeft haar
geholpen. We hebben haar een diploma uitgereikt op
mijn kamer, met haar trotse vader er toch nog bij. Dat
moment zegt meer dan de fusie.”
Hoe beschouw je de aandacht voor professionalisering
van bestuurders en schoolleiders?
“Dat is broodnodig. Ik koppel graag een voorbeeld aan
samenwerking en krimp. Als het over krimp gaat, zeg ik
altijd ‘begin te vroeg met stappen zetten’. Je moet
durven ondernemen, maar de basis moet wel op orde
zijn. Je moet een meerjarenperspectief hebben. Het feit
dat veel schoolleiders de stap niet durven zetten om
20 VO-magazine 5 / maart • april 2015