15De àldereinFan 't jier dêr ris aandacht aan skinke.Men kin der fansels ûngelyk oer tinke,Nar is 't net ris goed om nei te gean,En oer it hoe en wat efkes stil te stean.Al mar mear machtich kom' hja opsetten.Lju dy't it witte, ha it al bemett.en.It is as mei in grize sterke floed,Is der wol plak, jout saks gjin noed?Kin de mienskip dit wol drage?Hja sels sit' der minder mei yn 'e mage,Sa mar wat om en troch piele,Wol àlder, mar harren almar jonger fiele.Mar hoe it na wat yn 't lykv/icht te llàlden,Men tinkt, i t komt wa t bryk mei al dy en del;.Dan mar wer yn it "wurkproses" sette,As dat der is, wat soe 't dan lette.Of samar wat dwaan dat gjin namme hat,It goede wurk, dat wol dien wurde muat.Ut frije wil, hannen ut de mouwen stekke,En sa in slim tekoart dêr aan ferbrekke.Alderein bin' ornaris lju fan tradysje,Hinget wol 6f fan de geastlike kondysje.Al giet it na allegear like hastich en hurd,Mar it wennen aan feroarings wol minder wurdt.Sa set dan al sa stadichaan de àlderein,Oer de tiidgrinzen hinne, wêr is de ein?Fan dizze almar waaksende sul veren stream,Dêr by te hearren is allyk in dream !~T. R.
UT 'e PINNE FAN .17Hienen wy yn in earder ferhaal, al ris twa Wytgaardster timmerbazenyn 'e kiker, der wiene mear ynwenners dy't harren mei houtbewurkingdwaande hàlden. Foar in goed stik timmerwurk, hantearren, ek debruolTen Hessel en Piter Koopmans skaaf en beitel. Meubelsaken koemen yn Wytgaard net, mar wie der ferlet, dan koe men ek dêrfoarteljochte by de firma Koopmans. Koopmans meubels, ut de hànmakke, gongen in minskelibben mei. Feitelik wiene dizze minsken hartiid fier yn it foar. Yn de notiid, praat men oer in twadde tak, mar byde bruorren Koopmans, wiene hja al mei in tredde dwaande. Itbuordsje kassier by harren oan 'e gevel, joech oan, as er ris immenwie, mei te folie hànjild om hannen, dy koe soks by Hessel op rintesette litte. No wiene der yn dy tiid net sa folle Iju, mei rom jild omhannen. It wurdsje krapte kaam mear foar dan it wurd rom. De klantkoe eartiids ek net alle oeren fan de dei by de bank teljochte, no binnewy it sa wend, as wy tinke om efkes by de bank oan te gean, si! datgjin inkeld beswier ynhàlde. Yn in wurkwike fan fyftich oeren ofmear, wie der doe ek gjin romte foar, om te pas en te unpas by de bankaan te rinnen. Myn earste gong op wei nei Hessels bank, sa as mynMem de bank doe neamde, wie op in sneon yn de neimiddei. Minskenfan bûten, bygelyks it boerefolk, (in beneaming dy't men na net mearheart) dizze minsken diene yn 'e wike Wytgaard net aan, hja makkengebrûk fan Hessel syn service, om op sneintemoalll nei detsjerketsjinst harren banksaken te regeljen. Wy meie der fansels netfan utgean, mar it soe best wêze kinne, dat hja ûnder de preek de rinteal utrekkene hienen, en dêrby hie it stilsitten ek wer syn gerak kligen.lt tsjintwurdich regeljen fan banksaken, is fansels net mear tefergeJykjen mei eartiids. De flappen komme us no tusken de foegenwei te mjitte. De Iju hawwe der ek noch al wat fOal"oer, om gebruk temeitsjen fan san foegespuier. Somtiden sjocht men in hiele rige foarsa'n flappetapper yn 'e kjeld stean te blaubekjen. Dan gong it er byHesseIs bank gans nofliker om en t~ wachtsjen wie gjin inkeldbeswier. Wie der ahis in klant dy 't wat mear tiid nedich hie, danwaarden je troch frou Ann~ Hesse1 syn partner, yn ~e huskeamer