Nieuwe thuis voor chiromeisjes Weerde - De Zemstenaar

Elewijt – Na Hans Van Nuffel met Adem is er nu Thijs De Block met Aaron. Zemst barst van het talent,dat bewijst deze negentienjarige jongeman. Hij won met zijn kortfilm de tweede prijs op hetCamera Zizanio filmfestival in Griekenland. Ondertussen staan ook Bernard en Camera Obscuraop zijn palmares.Tekst: Sofie DewinZemst, een kweekvijver van talentVanwaar je passie voor film, Thijs?“Vroeger werd ik gekozen vooreen project van de VRT. Ik mochtsamen met een aantal jongereneen programma maken, helemaal zoalswij dat wilden. Zo kwam ik in de filmwereldterecht. Als eindwerk aan Sint-Lukaswou ik iets maken van niveau. Ik wou mezelfbewijzen en heb dan ook veel werkgestoken in het scenario, het geluid ende muziek. Ondertussen heb ik zelf eencamera gekocht, maar omdat een vriendme toen uitlachte, wou ik echt bewijzenwat ik waard was. Ik ben dan ook professioneelmateriaal gaan huren. Nu nogprobeer ik zo lang mogelijk aan het scriptte werken. Pas op het einde, wanneer iker niets meer aan veranderen kan, film enmonteer ik alles. Soms wel stressen. Maarhet belangrijkste voor mij is dat een verhaalgoed gebracht wordt en de acteurshet pakkend kunnen overbrengen.”Je studeerde twee jaar geleden aanSint-Lukas, ondertussen aan het Rits.Hoe komt het dan dat je in Griekenlandopgemerkt werd?“Dat is een grappig, maar lang verhaal.Omdat Making Movies, een festival vanJekino, tegenover mijn school was, dachtik dat het wel leuk zou zijn mijn filmpje inte zenden. Ik had dat nog nooit gedaanen verwachtte er dus ook niet veel van.De eerste of tweede prijs was niet voormij, maar ik kreeg wel een eervolle vermelding.De jury vond mijn verhaal beter,“Ik heb ooit eens iemand anderhalf uur in de sneeuw laten rollen, achterafis dat wel grappig, maar tijdens het filmen zelf lach je er minder mee.”maar qua montagezaten ernog veel technischemankementenin. Jekinomaakt dvd’s vande kortfilms,ook van Aaron,en stuurt ze opnaar verschillendeinternationalefestivals.Ik kreeg ook aleen uitnodigingvoor Kroatië,maar van dezenominatie wistik niets af. Pasnadien hoordeik dat ik gewonnenhad en datde man mijn prijsgaan ophalenwas. Alles is ookgefilmd door denationale televisie,een echtgala dus. Ge-woon stom dat ik het niet op voorhandwist, anders was ik wel mee geweest.”Op het eerste gezicht lijkt Aaron eenmoeilijke film, maar waar gaat hij over?“Wat een kortfilm juist is, daar ben ik zelfnog naar op zoek. Ik het probeer hem temaken alsof het een klein deel van eengrote film is. Een scène van een film. BijAaron heb ik geprobeerd een lange filmop tien minuten verteld te krijgen. Vooreen jonge filmmaker is het een goede oefening,want meteen een langspeelfilmin elkaar boksen is nog veel te moeilijk.Doordat ik zoveel in het verhaal wou stekenis het inderdaad ingewikkeld om tebegrijpen, dat heb ik van veel mensengehoord. Het idee komt eigenlijk vaneen vriend, wiens vader hem vertelde dathij ging scheiden van zijn moeder om tegaan samenwonen met zijn nieuwe vriendin.Het was een zware situatie waar hijmee opgezadeld werd, vooral het emotioneleervan. En dat is waar ik ook vanuitvertrokken ben, dat je niet kan begrijpendat een vader zijn zoon zoiets aandoet.”Je bent nu min of meer beroemd, watdoet dat met je?“Het is grappig dat mensen me proficiatwensen voor de prijs. Het is tof dat ik nueen bevestiging krijg dat mensen mijn werkgoed vinden. Maar eerlijk gezegd heb ikliever dat mensen oprecht geraakt zijn ofhet goed vinden, zonder dat ze een bevestigingvan iemand anders moeten krijgen.En dat is eigenlijk met alles in België eenbeetje zo. Vanaf het moment dat je internationaleaandacht krijgt, ben je plots goedbezig. Je moet naar de werken op zich kijken,een prijs is leuk, maar het maakt je nietmeer of minder als filmmaker. Een volgendefilm kan altijd beter of slechter. Sindsdienheb ik al heel wat projecten gemaakt envind zelf dat ze al stukken beter zijn, zoweltechnisch qua verhaal als acteerprestaties.”20 de Zemstenaar februari 2011