Ahnengalerie - Rijksmuseum Twenthe

4
moeder van de aanstaande egaa prinses Anna, de Engelse koningin
Caroline, schijnt, ondanks haar vast van jongsafaan getrainde stiff
upperlip, bij de eerste aanblik in nachthemd van de in de Engelse
boulevardpers al snel als mismaakte dwerg omschreven Nederlandse
prins toch van schrik flauwgevallen te zijn, om later bij de
bruiloftsplechtigheid naast het altaar een gezicht te trekken alsof zij haar
dochter zojuist ter aarde had besteld. Anna zelf had overigens met de
keuze van haar ouders ingestemd met de gelaten woorden: "ik zal hem
trouwen, ook al ziet hij er uit als een baviaan".
Het was voor haar dan ook de enige manier om eindelijk van huis weg
te komen, waar de familieverhoudingen niet geweldig gezellig waren -
haar moeder liet zich eens publiekelijk over de kroonprins ontvallen dat
ze betreurde hem ooit ter wereld te hebben gebracht en "wished to see
him in hell", en haar grootvader George I had haar grootmoeder vele
decennia in een somber kasteel opgesloten om zich ongestoord aan zijn
maîtressen te kunnen wijden, nadat hij bij zijn kroning meteen maar met
drie tegelijk van Hannover naar Engeland overgestoken was. Prinses
Anna was overigens eerst aan Lodewijk XV beloofd en droomde, als
artistiek aangelegde vrouw, reeds van een nieuw opwindend bestaan in
de Europese cultuurhoofdstad Parijs, maar omdat de confessionele kloof
tussen katholiek en protestants onoverbrugbaar bleek, was het feest
uiteindelijk niet doorgegaan, en belandde ze zo voor de vijftien beste
jaren van haar korte leven in een Fries provincienest. Hun huwelijk
schijnt alleszins redelijk te zijn geweest.
Dat gold, althans op het praktische terrein van de procreatie, minder
voor dat van Marie Antoinette en de incompetente Franse Dauphin, later
koning Lodewijk XVI. Niet alleen incompetent, maar ook - en dat was
misschien met het oog op de continuïteit van staat en dynastie wel veel
belangrijker - net als Karel II praktisch impotent. De broer van Marie
Antoinette, keizer Jozef II, begon zich zorgen te maken toen de
staatkundig noodzakelijke zwangerschap alsmaar uitbleef, en is in 1777
zelfs naar Parijs afgereisd om de Franse koning ernstig over zijn falen te
onderhouden. In een openhartige brief aan zijn broer Leopold II, die dan
ook niet toevallig bij de uitgave van de keizerlijke correspondentie in de
negentiende eeuw werd weggelaten, doet hij van de mislukte echtelijk
verrichtingen in bed op beeldende wijze verslag. Ook Jozefs beschrijving
van het karakter van de koning - en dat van zijn beide broers,