Gedichtenbundel

24
Van ademnood naar adembenemend
Een aanhoudend gedreun bereikt mijn slaperige hersenen;
als het getik van een metronoom dringt de boodschap bij
mij door: opstaan, opstaan, opstaan… Ik sleur mijn lichaam
uit bed, verbijt de pijn en storm de kamer van dochterlief
Jetje binnen om haar te wekken. Mijn automatische piloot
coördineert de hectiek van de ochtendstond: snel een kom
muesli, Jetje straalt in haar zomerjurkje terwijl het buiten
vriest, oplaaiende moeder-dochter confrontatie terwijl de klok
als een tijdbom verder tikt.
Manlief mijdt liever dit tafereel, kus op de mond en tot
vanavond.
Jetje en ik fietsen als gekken en halen nét de bel.
Mijn loodzware tas doet mijn fiets slingeren, de riem van
mijn laptop brandt in mijn schouder; ik rijd met één hand
en verstuur nog snel een sms met de andere. Hijgend als een
topcoureur kom ik uitgeteld op het werk aan.
De ellenlange lijst mails grijnst mij toe alsof ik een muis in
een leeuwenkooi ben. De telefoon rinkelt non-stop. Empatisch
aanhoor ik elk probleem, elke beller antwoord ik behulpzaam
zoals een lakei zijn heer dient. Om de vijf minuten voeg ik een
nieuwe post-it toe aan mijn torenhoge stapel deadlines.
Midden in een gesprek raakt de luchttoevoer abrupt
afgesloten, mijn stem verdwijnt en ik staar verkrampt naar
de telefoon. In de verte hoor ik een stemmetje dat mijn lijst
to-do’s afratelt als was het een eindeloze reeks lege potjes op
de band, inhoud toevoegen, afwerking erin, deksel erop, lintje
eromheen en de volgende, zonder ophouden, tot om 17.01 uur
de bevrijdende bel gaat. Ik sluit mijn ogen, hap naar adem,
diep van binnen kolkt en borrelt er iets omhoog en duwt
tegen mijn oogleden. De kracht is onverbiddelijk.
Zoals bij zondvloed de dam het begeeft, stromen de tranen
over mijn wangen.