Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
44<br />
Na één jaar werd de verzekeringspremie van de mijn<br />
uitbetaald. Dat geld loste haar problemen niet op,<br />
integendeel. De rechter beval haar hiermee een huis te<br />
bouwen voor haar en haar kindjes. Zo, dacht de rechter,<br />
wordt het geld goed besteed en niet verspild. Maar Aline<br />
zei aan de rechter: ‘Mijnheer de judge’, ik kan m’n kindjes<br />
geen eten geven en niet kleden van die stenen’. Maar zoals<br />
de rechter beval, zo geschiedde.<br />
Haar familie en de mensen uit haar omgeving reageerden:<br />
‘Aline, die heeft toch maar geluk in haar ongeluk. Zie hoe<br />
rijk ze is, kijk in welk mooi huis ze woont.’ Maar binnen<br />
in dat mooie huis was er armoe troef. Iedere dag was een<br />
gevecht om de kindjes te geven wat ze nodig hadden.<br />
Met de hulp van Henri bewerkte ze haar moestuintje en<br />
kwamen er gezonde groenten en aardappelen op tafel.<br />
Voor vlees was geen geld. Kledij werd versteld opnieuw<br />
en opnieuw, om door te geven van de groten naar de<br />
kleintjes... Iedere dag weer was een gevecht. Het deed haar<br />
pijn, te weten hoe mensen over haar situatie dachten, ze<br />
voelde zich gevangen en eenzaam in dat grote mooie huis.<br />
Maar Aline gaf niet op….<br />
Tot die dag dat Aline naar school werd geroepen. ‘Dit kon<br />
zo niet verder’, zo zeiden de zusters. Haar kindjes waren<br />
ondervoed en slecht gekleed.<br />
Als hier geen verandering in kwam zouden haar kindjes<br />
geplaatst worden. Het hart van Aline brak, de paniek moet<br />
groot zijn geweest... Ten einde raad klopte Aline aan bij<br />
haar steun en toeverlaat Henri. Henri stelde voor om tot<br />
bij de directeur van de gemeenschapsschool te gaan. Daar<br />
was een leerlingen tekort.
Change language